Sprawa C-342/05

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Republice Finlandii

„Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 92/43/EWG — Ochrona siedlisk przyrodniczych — Dzika fauna i flora — Polowanie na wilki”

Opinia rzecznika generalnego J. Kokott przedstawiona w dniu 30 listopada 2006 r.   I - 4716

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 czerwca 2007 r.   I - 4730

Streszczenie wyroku

1. Środowisko naturalne – Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory – Dyrektywa 92/43 – Ochrona gatunków – Odstępstwa

   (dyrektywa Rady 92/43, art. 12, 13, 14, 15 lit. a) i b) i art. 16 ust. 1)

2. Środowisko naturalne – Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory – Dyrektywa 92/43 – Ochrona gatunków

   (dyrektywa Rady 92/43, art. 12, 13, 14, 15 lit. a) i b) i art. 16 ust. 1)

3. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Skarga dotycząca praktyki administracyjnej sprzecznej z prawem wspólnotowym

   (art. 226 WE)

4. Środowisko naturalne – Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory – Dyrektywa 92/43 – System ścisłej ochrony gatunków zwierząt wymienionych w załączniku IV lit. a)

   (dyrektywa Rady 92/43, art. 12 ust. 1, art. 16 ust. 1 i załącznik IV lit. a))

1.  Ponieważ art. 16 ust. 1 dyrektywy 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory stanowi wyjątek od zakazów ustanowionych w art. 12, 13, 14 i 15 lit. a) i b), który podlega ścisłej wykładni i w odniesieniu do którego ciężar dowodu zaistnienia warunków wymaganych dla każdego odstępstwa spoczywa na władzach, które podejmują decyzję w tym przedmiocie, państwa członkowskie są zobowiązane do zagwarantowania, że każda interwencja dotycząca gatunków chronionych będzie podejmowana wyłącznie na podstawie decyzji zawierających precyzyjne i odpowiednie uzasadnienie, uwzględniające przyczyny, warunki i wymogi, o których mowa w art. 16 ust. 1 tej dyrektywy.

   (por. pkt 25)

2.  Skoro art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, który stanowi wyjątek od zakazów ustanowionych w art. 12, 13, 14 i 15 lit. a) i b), czyni stan właściwej ochrony populacji danych gatunków w ich naturalnym zasięgu konieczną przesłanką wstępną wprowadzenia przewidzianych w nim odstępstw, wprowadzenie tego typu odstępstw pozostaje możliwe w wyjątkowych okolicznościach, jeżeli zostanie należycie wykazane, że nie doprowadzą one do pogorszenia niewłaściwego stanu ochrony tych populacji lub uniemożliwienia ich odtworzenia w warunkach właściwego stanu ochrony. Podążając bowiem za sformułowanymi przez Komisję uwagami, zawartymi w szczególności w pkt 47–51 sekcji III wydanego przez nią dokumentu przewodniego w sprawie przewidzianej przez dyrektywę 92/43 ścisłej ochrony gatunków zwierząt ważnych dla Wspólnoty, nie można wykluczyć, że odstrzał ograniczonej liczby okazów okaże się bez wpływu na określony w art. 16 ust. 1 tej dyrektywy cel, polegający na utrzymaniu we właściwym stanie ochrony populacji danego gatunku w jej naturalnym zasięgu. Takie odstępstwo byłoby więc neutralne dla tego gatunku.

   (por. pkt 28, 29)

3.  Mimo iż mające zastosowanie uregulowanie krajowe jest samo w sobie zgodne z prawem wspólnotowym, uchybienie na podstawie art. 226 WE może wynikać z istnienia praktyki administracyjnej, która to prawo narusza, pod warunkiem że wykazuje ona pewien stopień trwałości i powszechności.

   (por. pkt 22, 33)

4.  Uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 12 ust. 1 i art. 16 ust. 1 lit. b) dyrektywy 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory państwo członkowskie, które zezwala w celach prewencyjnych na polowania na wilki (Canis lapus), będące gatunkiem zwierząt wymienionych w załączniku IV lit. a) tej dyrektywy, bez wykazania, że polowania te mają zapobiec poważnym szkodom w rozumieniu wyżej wymienionego art. 16 ust. 1 lit. b).

   (por. pkt 47 i sentencja)