Sprawa C-1/08

Athesia Druck Srl

przeciwko

Ministero dell’Economia e delle Finanze

i

Agenzia delle Entrate

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione)

„Szósta dyrektywa VAT — Artykuł 9 ust. 2 lit. e) — Artykuł 9 ust. 3 lit. b) — Trzynasta dyrektywa VAT — Artykuł 2 — Miejsce świadczenia — Usługi reklamowe — Zwrot podatku VAT — Przedstawiciel podatkowy”

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 19 lutego 2009 r.   I ‐ 1258

Streszczenie wyroku

1. Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Świadczenie usług – Określenie miejsca opodatkowania

   (dyrektywa Rady 77/388, art. 9 ust. 2 lit. e), art. 3 lit. b))

2. Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Zwrot podatku podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty

   (dyrektywy Rady: 77/388, art. 9 ust. 3 lit. b); 86/560, art. 2)

1.  W odniesieniu do usług reklamowych, gdy usługobiorca ma siedzibę poza terytorium Wspólnoty, miejscem świadczenia usługi jest, co do zasady, w myśl art. 9 ust. 2 lit. e) szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych zmienionej dziesiątą dyrektywą 84/386, siedziba usługobiorcy. Niemniej jednak państwa członkowskie mogą, na zasadzie odstępstwa od tej reguły, korzystając z uprawnienia przewidzianego w art. 9 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy 77/388 ze zmianami, ustalić miejsce świadczenia tych usług na obszarze zainteresowanego państwa członkowskiego. Jeżeli skorzystano z tego uprawnienia, uznaje się, że usługa reklamowa świadczona przez usługodawcę mającego siedzibę we Wspólnocie Europejskiej na rzecz usługobiorcy mającego siedzibę w państwie trzecim, niezależnie od tego, czy usługobiorca jest usługobiorcą końcowym, czy pośrednim, jest świadczona we Wspólnocie Europejskiej, pod warunkiem że faktyczne korzystanie i eksploatacja w rozumieniu art. 9 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy ma miejsce wewnątrz zainteresowanego państwa członkowskiego. W odniesieniu do usług reklamowych zachodzi to w sytuacji, gdy przekaz reklamowy będący przedmiotem świadczenia jest rozpowszechniany z terytorium zainteresowanego państwa członkowskiego.

   Tymczasem art. 9 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy nie może prowadzić do opodatkowania usług reklamowych świadczonych przez usługodawcę mającego siedzibę poza Wspólnotą Europejską na rzecz jego własnych klientów, nawet jeśli ten usługodawca jest jednocześnie usługobiorcą pośrednim z uwagi na wcześniejsze świadczenie usług, a świadczenie tego rodzaju nie należy do zakresu stosowania art. 9 ust. 2 lit. e) tej dyrektywy oraz, bardziej ogólnie, do zakresu stosowania całego art. 9 powyższej dyrektywy, do których to przepisów wyraźnie odwołuje się art. 9 ust. 3 lit. b) tej samej dyrektywy.

   Wyznaczenie przedstawiciela podatkowego jako takie nie ma wpływu na to, czy podlegają opodatkowaniu usługi, których osoba reprezentowana była odbiorcą albo które osoba ta świadczyła, a to z uwagi na fakt, iż mechanizm przedstawicielstwa ma wyłącznie na celu zapewnienie skarbowi państwa podmiotu krajowego, z którym może się porozumiewać, w sytuacji gdy podatnik ma siedzibę za granicą.

   (por. pkt 27–29, 33, 34, 38; sentencja)

2.  Fakt, iż świadczenie podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 9 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, ze zmianami, nie stoi na przeszkodzie prawu podatnika do żądania zwrotu podatku od wartości dodanej z chwilą, gdy spełni warunki wskazane w art. 2 trzynastej dyrektywy 86/560 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty.

   (por. pkt 37, 38; sentencja)