Sprawa C‑432/14

O

przeciwko

Bio Philippe Auguste SARL

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożony przez conseil de prud’hommes de Paris)

„Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Zasady równego traktowania i niedyskryminacji ze względu na wiek — Dyrektywa 2000/78/WE — Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy — Artykuł 2 ust. 1 i art. 2 ust. 2 lit. a) — Odmienne traktowanie ze względu na wiek — Porównywalność sytuacji — Wypłata świadczenia pieniężnego z tytułu rozwiązania umowy o pracę na czas określony mającego zrekompensować pracownikowi jego niepewną sytuację zawodową — Wyłączenie osób młodych pracujących podczas ferii szkolnych lub akademickich”

Streszczenie – wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 1 października 2015 r.

1. Pytania prejudycjalne — Właściwość — Granice — Właściwość sądu krajowego — Ustalenie i ocena stanu faktycznego sporu — Niezbędność orzeczenia prejudycjalnego oraz znaczenie zadanych pytań

   (art. 267 TFUE)

2. Pytania prejudycjalne — Właściwość — Granice — Pytania pozbawione w sposób oczywisty znaczenia dla sprawy, pytania hipotetyczne zadane w kontekście wykluczającym użyteczną odpowiedź i pytania pozbawione związku z przedmiotem sporu przed sądem krajowym — Brak — Dopuszczalność

   (art. 267 TFUE)

3. Swobodny przepływ osób — Pracownicy — Pojęcie — Istnienie stosunku pracy — Wykonywanie działalności konkretnej i rzeczywistej — Całościowa ocena rozpatrywanego stosunku pracy

   (art. 45 TFUE)

4. Polityka społeczna — Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy — Dyrektywa 2000/78 — Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek — Uregulowanie krajowe wykluczające wypłatę świadczenia z tytułu rozwiązania umowy na czas określony, osoby młode mające umowę zawartą na okres przypadający na czas ferii szkolnych lub akademickich — Dopuszczalność

   (Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 21; dyrektywa Rady 2000/78, art. 2 ust. 1)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 17)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 18–20)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 24–27)

4.  Zasadę niedyskryminacji ze względu na wiek, zapisaną w art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i skonkretyzowaną w dyrektywie 2000/78 ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że zasada ta nie stoi na przeszkodzie istnieniu przepisu krajowego, zgodnie z którym świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania umowy, którego kwota jest doliczana do kwoty wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi po rozwiązaniu jego umowy o pracę na czas określony, w sytuacji gdy stosunek pracy, w jakim ów pracownik pozostawał, nie jest kontynuowany poprzez zawarcie umowy na czas nieokreślony, nie jest należne w przypadku umowy zawartej z osobą młodą w okresie przypadającym na czas ferii szkolnych lub akademickich.

   W istocie świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania umowy służy zrekompensowaniu pracownikowi niepewnej sytuacji zawodowej, w sytuacji gdy stosunek pracy nie jest kontynuowany poprzez zawarcie umowy na czas nieokreślony i osoby młode, które zawarły umowę na czas określony na okres przypadający na czas ferii szkolnych lub akademickich są w sposób wyraźny wyłączone z kręgu uprawnionych do tego świadczenia.

   Tym samym prawodawca krajowy najwyraźniej uznał, choć w sposób dorozumiany, że zawodowa sytuacja osób młodych, po rozwiązaniu umowy o pracę, nie cechuje się niepewnością.

   W istocie praca wykonywana przez ucznia lub studenta w okresie przypadającym na czas ferii szkolnych lub akademickich na podstawie umowy o pracę na czas określony z samej swej natury jest zajęciem, które ma charakter tymczasowy i dodatkowy, gdyż ów uczeń lub student po zakończeniu ferii ponownie podejmie naukę.

   Wynika stąd, że uznając, iż sytuacja tych osób młodych nie jest porównywalna z sytuacją innych kategorii pracowników uprawnionych do świadczenia pieniężnego z tytułu rozwiązania umowy, prawodawca krajowy nie wykroczył poza granice uznania, którymi dysponuje w dziedzinie polityki społecznej. W rezultacie odmienne traktowanie obu tych kategorii pracowników nie wypełnia znamion dyskryminacji ze względu na wiek.

   (por. pkt 34–37, 39, 40; sentencja)