Sprawa T‑431/12

Distillerie Bonollo SpA i in.

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chin – Zmiana ostatecznego cła antydumpingowego – Częściowy przegląd okresowy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Bezpośrednie i indywidualne oddziaływanie – Dopuszczalność – Ustalenie wartości normalnej – Wartość normalna konstruowana – Zmiana metody – Traktowanie indywidualne – Artykuł 2 ust. 7 lit. a) oraz art. 11 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 [obecnie art. 2 ust. 7 lit. a) oraz art. 11 ust. 9 rozporządzenia (UE) 2016/1036] – Dostosowanie w czasie skutków stwierdzenia nieważności

Streszczenie – wyrok Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) z dnia 3 maja 2018 r.

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Bezpośrednie oddziaływanie – Kryteria – Rozporządzenie antydumpingowe przyjęte w następstwie wniosku o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego złożonego przez konkurencyjnych producentów Unii – Bezpośrednie oddziaływanie na tych konkurencyjnych producentów

   (art. 263 akapit czwarty TFUE)

2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Indywidualne oddziaływanie – Kryteria – Rozporządzenie antydumpingowe przyjęte w następstwie wniosku o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego złożonego przez konkurencyjnych producentów Unii – Indywidualne oddziaływanie na tych konkurencyjnych producentów

   (art. 263 akapit czwarty TFUE)

3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Interes prawny – Warunek – Rozporządzenie antydumpingowe przyjęte w następstwie wniosku o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego złożonego przez konkurencyjnych producentów Unii – Interes prawny tych konkurencyjnych producentów

   (art. 263, art. 264 ust. 2 TFUE)

4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Marża dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej – Posłużenie się wartością konstruowaną – Obowiązek zastosowania w ramach przeglądu metody stosowanej w początkowym postępowaniu

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009, zastąpione rozporządzeniem 2016/1036, art. 2, art. 11 ust. 9)

5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Marża dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Indywidualna procedura dla przedsiębiorstw eksportujących z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009, zastąpione rozporządzeniem 2016/1036, art. 9 ust. 5)

6. Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki –Konsekwencje stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego cło antydumpingowe – Utrzymanie ceł antydumpingowych do czasu przyjęcia środków zapewniających wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność

   (art. 264 akapit drugi TFUE)

1.  Aby ustalić, czy dany akt Unii dotyczy strony skarżącej bezpośrednio, warunek ten wymaga z jednej strony, aby akt ten wywierał bezpośredni wpływ na sytuację prawną strony skarżącej, a z drugiej strony, aby nie pozostawiał żadnego zakresu uznania swoim adresatom, którzy są zobowiązani do wykonania tego aktu, co ma charakter czysto automatyczny i wynika z samego tego uregulowania Unii, bez stosowania innych przepisów pośrednich.

   Orzecznictwo nierzadko dopuszcza skargi o stwierdzenie nieważności wnoszone przez jednostki na akty Unii, których skutki dla skarżących nie są natury prawnej, lecz faktycznej, w szczególności z uwagi na fakt, iż dotyczą ich bezpośrednio w charakterze uczestników rynku konkurujących z innymi uczestnikami rynku.

   W zakresie, w jakim skarżące doprowadziły do wszczęcia częściowego przeglądu okresowego, a środki przyjęte w wyniku tego przeglądu miały przeciwdziałać dumpingowi wyrządzającemu szkodę, jaką poniosły one jako konkurencyjni producenci działający na tym samym rynku co przedmiotowi producenci-eksporterzy, rozporządzenie kończące procedurę częściowego przeglądu okresowego dotyczy ich bezpośrednio.

   (zob. pkt 49, 52, 59)

2.  Aby ustalić, czy dany akt dotyczy strony skarżącej indywidualnie, osoba niebędąca adresatem aktu może powołać się na okoliczność, iż dany akt dotyczy jej indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, wyłącznie wtedy, gdy akt ten dotyczy jej z uwagi na pewne właściwe jej cechy lub szczególne okoliczności odróżniające ją od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizujące ją w sposób podobny jak adresata aktu.

   Co się tyczy w szczególności dziedziny antydumpingu – o ile prawdą jest, że w świetle kryteriów art. 263 akapit czwarty TFUE rozporządzenia ustanawiające cło antydumpingowe mają ze względu na swoją naturę i treść charakter normatywny i stosują się do ogółu zainteresowanych podmiotów gospodarczych, o tyle nie jest jednak wykluczone, że niektóre ich przepisy mogą dotyczyć indywidualnie określonych podmiotów gospodarczych.

   W celu dokonania oceny oddziaływania na pozycję strony skarżącej na rynku sąd Unii opiera się na szeregu czynników, takich jak skoncentrowana lub fragmentaryczna struktura rynku, pozycja strony skarżącej i odnośnego konkurenta na rynku w wartościach bezwzględnych i względnych lub wpływ spornego aktu na działalność strony skarżącej.

   Z oceny takiego zbioru elementów dokonanej przez sąd Unii można wywnioskować, że im bardziej stosunki konkurencji między stroną skarżącą i odnośnym konkurentem są bezpośrednie albo z uwagi na to, że liczba podmiotów działających na rynku jest ograniczona, albo dlatego, że odnośne przedsiębiorstwo jest głównym konkurentem strony skarżącej, oraz im bardziej istotne są negatywne skutki względem niej, tym bardziej wynika z tego, że zaskarżony akt dotyczy jej indywidualnie.

   Rozporządzenie kończące procedurę częściowego przeglądu okresowego wszczęte przez producentów Unii, którzy są konkurentami producentów z państwa trzeciego i którzy brali czynny udział w postępowaniu administracyjnym i w istotnym stopniu przyczynili się do jego przebiegu i jego wyniku, dotyczy tych producentów indywidualnie, tym bardziej gdy ich pozycja na rynku została istotnie naruszona.

   (zob. pkt 74, 75, 80, 81, 84, 88, 91)

3.  Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy skarżący ma interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu.

   W sytuacji gdy skarga dąży nie tyle do usunięcia skutków wynikających z zaskarżonego aktu, ale ich zastąpienia surowszym środkiem obejmującym nałożenie wyższego cła antydumpingowego, sąd Unii może skorzystać z przysługującego mu na mocy art. 264 akapit drugi TFUE uprawnienia w celu utrzymania w mocy cła antydumpingowego nałożonego zaskarżonym rozporządzeniem do czasu, gdy właściwe instytucje podejmą środki zapewniające wykonanie wyroku. W tych okolicznościach konkurencyjni producenci Unii mają interes prawny w żądaniu stwierdzenia nieważności rozporządzenia podwyższającego w bardzo niewielkim stopniu cło antydumpingowe przyjętego w następstwie wniesionego przez tych konkurujących producentów wniosku o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego, z czego mogą odnieść korzyść.

   Skarżący może zachować interes w żądaniu stwierdzenia nieważności aktu wydanego przez instytucję Unii, aby zapobiec powtórzeniu się w przyszłości niezgodności z prawem, jaką dotknięty jest ten akt.

   (zob. pkt 101, 103, 104, 108)

4.  Zasady dotyczące obliczania wartości normalnej są zdefiniowane w art. 2 ust. 1–7 rozporządzenia nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (obecnie art. 2 ust. 1–7 rozporządzenia 2016/1036). W odniesieniu do przywozu pochodzącego z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej, który jest członkiem Światowej Organizacji Handlu (WTO) w dniu rozpoczęcia postępowania, wartość normalną co do zasady określa się zgodnie ze szczególną metodą przewidzianą w art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia nr 1225/2009. Zgodnie z tą metodą wartość normalną określa się w oparciu o cenę lub wartość skonstruowaną w warunkach gospodarki rynkowej państwa trzeciego, to znaczy państwa analogicznego.

   W drodze wyjątku, na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 1225/2009, w odniesieniu do przywozu pochodzącego z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej wartość normalną określa się zgodnie z art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia, w razie wykazania, że warunki gospodarki rynkowej przeważają w stosunku do tego producenta lub producentów. Należy przypomnieć, że art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia nr 1225/2009 zawiera zasady obowiązujące przy określaniu wartości normalnej w odniesieniu do przywozu z krajów posiadających gospodarkę rynkową.

   Ponadto z art. 11 ust. 9 rozporządzenia nr 1225/2009 wynika, że co do zasady w ramach przeglądu instytucje Unii mają stosować tę samą metodę, również przy porównaniu ceny eksportowej i wartości normalnej, co metoda wykorzystana w trakcie początkowego postępowania, które doprowadziło do nałożenia cła. Ten sam przepis przewiduje odstępstwo umożliwiające instytucjom zastosowanie innej metody niż metoda użyta podczas początkowego postępowania, lecz wyłącznie wówczas, gdy nastąpiła zmiana okoliczności. Z przepisu tego wynika, że stosowana metoda ma być zgodna z art. 2 rozporządzenia nr 1225/2009.

   W dodatku nie jest wystarczające, aby nowa metoda była bardziej odpowiednia od dawnej metody, w sytuacji gdy dawna metoda jest jednak zgodna z art. 2 rozporządzenia nr 1225/2009.

   (zob. pkt 124, 125, 127, 138)

5.  Logiczne jest, że jeśli status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (MET) zostaje przyznany wielu producentom-eksporterom, wartość normalna jest różna dla każdego z nich, ponieważ jest ona obliczona na podstawie odnoszących się do nich danych. Natomiast nie ma powodu, aby wartość normalna była różna w przypadku kilku producentów-eksporterów, którym odmówiono przyznania MET, gdyż w takiej sytuacji obliczenia wartości normalnej opierają się na danych z państwa analogicznego, a zatem niezależnie od odnoszących się do nich danych. W tym ostatnim przypadku producent-eksporter może zawsze złożyć wniosek o indywidualne traktowanie, co oznacza, że obliczony zostanie indywidualny margines dumpingu w drodze porównania wartości normalnej, takiej samej dla wszystkich, z jego własną ceną eksportową zamiast porównania wartości normalnej z cenami eksportowymi przemysłu.

   (zob. pkt 141)

6.  W sytuacji gdy żądanie skargi nie dotyczy zniesienia cła antydumpingowego nałożonego zaskarżonym rozporządzeniem, lecz zastąpienia go surowszym środkiem obejmującym wyższe cło antydumpingowe na podstawie ewentualnie odmienne metody obliczenia, i w sytuacji gdy skutki samego stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia mogłyby prowadzić do naruszenia ogólnego interesu polityki Unii w dziedzinie antydumpingu, w celu zapewnienia skuteczności takich środków – i wbrew zarzutom Rady – należy utrzymać w mocy cło antydumpingowe nałożone w zaskarżonym rozporządzeniu do czasu przyjęcia przez instytucje środków, które zapewnią wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE.

   (zob. pkt 147)