Keywords
Summary

Keywords

1. Prawo Unii – Zasady – Równość traktowania – Równość traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne – Dyrektywa 2000/43 – Zakres stosowania

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 21; dyrektywa Rady 2000/43, art. 3 ust. 1)

2. Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Reguły pisowni języka urzędowego państwa członkowskiego mające zastosowanie do aktów stanu cywilnego

(art. 21 TFUE)

3. Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Reguły pisowni języka urzędowego państwa członkowskiego mające zastosowanie do aktów stanu cywilnego

(art. 21 TFUE)

4. Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Reguły pisowni języka urzędowego państwa członkowskiego mające zastosowanie do aktów stanu cywilnego

(art. 21 TFUE)

Summary

1. Uregulowanie krajowe przewidujące, że imiona i nazwiska mogą być zapisywane w aktach stanu cywilnego tego państwa wyłącznie w formie zachowującej reguły pisowni języka urzędowego, dotyczy sytuacji, której nie obejmuje zakres stosowania dyrektywy 2000/43 wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne.

O ile prawdą jest, że uwzględniając cel owej dyrektywy i charakter praw, które ma ona chronić, oraz fakt, iż jest ona w rozpatrywanej dziedzinie jedynie wyrazem zasady równości, która jest jedną z zasad ogólnych prawa Unii, uznaną w art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jej zakres stosowania nie może być określany w sposób zawężający, o tyle nie można uznać, że takie uregulowanie krajowe objęte jest pojęciem usługi w rozumieniu art. 3 ust. 1 owej dyrektywy.

(por. pkt 43, 45, 48; pkt 1 sentencji)

2. Artykuł 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi na przeszkodzie temu, by właściwe władze państwa członkowskiego odmówiły na podstawie uregulowania krajowego przewidującego, że nazwisko i imiona mogą być zapisywane w aktach stanu cywilnego tego państwa wyłącznie w formie zachowującej reguły pisowni języka urzędowego, zmiany w akcie urodzenia i akcie małżeństwa jednego ze swoich obywateli jego nazwiska i imienia zgodnie z regułami pisowni innego państwa członkowskiego.

Fakt, iż nazwisko danego obywatela i jego imię mogą być zmienione i zapisane w aktach stanu cywilnego jego państwa pochodzenia wyłącznie literami języka tego państwa członkowskiego, nie może stanowić traktowania mniej korzystnego niż to, które przysługiwało mu przed skorzystaniem z wprowadzonych traktatem ułatwień w zakresie swobodnego przemieszczania się osób a zatem nie może go zniechęcać do wykonywania praw do przemieszczania się przyznanych w art. 21 TFUE

(por. pkt 69, 70, 94; pkt 2 sentencji)

3. Artykuł 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi na przeszkodzie temu, by właściwe władze państwa członkowskiego odmówiły na podstawie uregulowania krajowego przewidującego, że nazwisko i imiona mogą być zapisywane w aktach stanu cywilnego tego państwa wyłącznie w formie zachowującej reguły pisowni języka urzędowego, zmiany wspólnego nazwiska pary małżeńskiej obywateli Unii, tak jak figuruje ono w aktach stanu cywilnego wydanych przez państwo członkowskie, z którego pochodzi jeden z tych obywateli, w formie zachowującej reguły pisowni tego ostatniego państwa, pod warunkiem że odmowa ta nie spowoduje dla wspomnianych obywateli Unii poważnych niedogodności na płaszczyźnie administracyjnej, zawodowej i prywatnej, o czym powinien rozstrzygnąć sąd krajowy. Jeżeli okaże się, iż ma to miejsce, sąd ten powinien również zbadać, czy odmowa zmiany jest niezbędna dla ochrony interesów, które uregulowanie krajowe ma zapewnić, i czy jest proporcjonalna do zamierzonego uzasadnionego celu.

Realizowany przez takie uregulowanie krajowe cel ochrony języka urzędowego poprzez wprowadzenie wymogu stosowania reguł pisowni przewidzianych w owym języku stanowi co do zasady uzasadniony cel, który może usprawiedliwiać ograniczenia praw do swobodnego przemieszczania się i przebywania przewidzianych w art. 21 TFUE i może być uwzględniony przy wyważaniu między uzasadnionymi interesami a tymi prawami przyznanymi w prawie Unii.

(por. pkt 87, 94; pkt 2 sentencji)

4. Artykuł 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi na przeszkodzie temu, by właściwe władze państwa członkowskiego odmówiły na podstawie uregulowania krajowego przewidującego, że nazwisko i imiona mogą być zapisywane w aktach stanu cywilnego tego państwa wyłącznie w formie zachowującej reguły pisowni języka urzędowego, zmiany aktu małżeństwa obywatela Unii pochodzącego z innego państwa członkowskiego w taki sposób, by imiona tego obywatela zostały zapisane w tym akcie ze znakami diakrytycznymi, tak jak zostały one zapisane w aktach stanu cywilnego wydanych przez państwo członkowskie jego pochodzenia, i w formie zachowującej reguły pisowni języka urzędowego tego ostatniego państwa.

(por. pkt 94; pkt 2 sentencji)