Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi – Zmiana żądań w skardze – Dopuszczalność – Przesłanki

(art. 226 WE)

2. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi – Dostosowanie ze względu na zmianę prawa wspólnotowego – Dopuszczalność – Przesłanki

(art. 226 WE)

3. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Prawo Komisji do wniesienia skargi – Wykonywanie niewykraczające poza istnienie konkretnego interesu prawnego we wniesieniu skargi – Wykonywanie uprawnień dyskrecjonalnych

(art. 226 WE)

4. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Zbyt długi czas trwania – Okoliczność wpływająca na dopuszczalność skargi jedynie w przypadku naruszenia prawa do obrony – Ciężar dowodu

(art. 226 WE)

5. Zbliżanie ustawodawstw – Sektor telekomunikacji – Zasada otwartej sieci (ONP) w telefonii głosowej oraz usługi powszechne w telekomunikacji – Dyrektywa 98/10 – Państwo członkowskie, które nie zweryfikowało zgodności systemów księgowania kosztów przez kompetentny, niezależny organ i które nie opublikowało oświadczenia o zgodności – Nieprawidłowe stosowanie przepisów dotyczących kontroli tych systemów księgowania kosztów – Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego

(dyrektywa 97/33 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 7 ust. 5, dyrektywa 98/10, art. 18 ust. 1 i 2, dyrektywa 2002/21, art. 27, i dyrektywa 2002/22, art. 16)

Summary

1. Przedmiot skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom na podstawie art. 226 WE jest ograniczony poprzez przewidziane w tym przepisie postępowanie poprzedzające wniesienie skargi w ten sposób, że skarga musi być oparta na tym samym uzasadnieniu i zarzutach co uzasadniona opinia. Niemniej jednak wymóg, zgodnie z którym przedmiot skargi wniesionej na podstawie art. 226 WE jest ograniczony poprzez przewidziane w tym przepisie postępowanie poprzedzające wniesienie skargi, nie sięga aż tak daleko, aby w każdym przypadku nakładać obowiązek zachowania identycznej treści zarzutów w wezwaniu do usunięcia uchybienia, w sentencji uzasadnionej opinii i żądaniach skargi, jeśli przedmiot sporu nie został rozszerzony ani zmieniony.

(por. pkt 36, 37)

2. Zaistnienie uchybienia w ramach postępowania prowadzonego na podstawie art. 226 WE powinno być oceniane przy uwzględnieniu prawodawstwa wspólnotowego obowiązującego w chwili upływu terminu nałożonego przez Komisję na dane państwo członkowskie w celu zastosowania się do uzasadnionej opinii.

Jednakże w przypadku zmiany prawa wspólnotowego w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi dopuszczalna jest skarga Komisji o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom, które wynikają z pierwotnej wersji aktu prawa wspólnotowego, następnie zmienionego lub uchylonego, i które zostały utrzymane w nowych przepisach. Z drugiej strony, przedmiot sporu nie może zostać rozszerzony o zobowiązania wynikające z nowych przepisów, które nie mają odpowiedników w pierwotnej wersji danego aktu prawa, co stanowiłoby istotne naruszenie prawidłowości postępowania o stwierdzenie uchybienia.

(por. pkt 43, 49)

3. W ramach kompetencji, jakie przysługują jej na mocy art. 226 WE, Komisja nie ma obowiązku wykazywania istnienia interesu prawnego we wniesieniu skargi. Zadaniem Komisji jest bowiem czuwanie z urzędu i w interesie ogółu nad stosowaniem prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie oraz stwierdzanie istnienia ewentualnych uchybień zobowiązaniom państwa członkowskiego, które z niego wynikają, celem spowodowania ich zaprzestania.

Ponadto do Komisji należy ocena, czy stosowne jest wszczęcie postępowania przeciwko państwu członkowskiemu, jak również określenie przepisów, które państwo to naruszyło, oraz wybór chwili wszczęcia przeciwko niemu postępowania w przedmiocie uchybienia zobowiązaniom. Względy, które zdecydowały o podjęciu takich decyzji, nie mogą wpływać na dopuszczalność skargi. O ile Komisja ocenia jedynie samą stosowność wszczęcia i podtrzymania skargi o uchybienie zobowiązaniom, Trybunał ma obowiązek zbadać, czy zarzucane uchybienie zaistniało, czy też nie, przy czym nie ocenia w tym kontekście korzystania przez Komisję z jej uprawnień pozostających w zakresie swobodnej oceny.

(por. pkt 65–67)

4. O ile prawdą jest, że zbyt długi czas trwania postępowania poprzedzającego wniesienie skargi może stanowić wadę powodującą niedopuszczalność skargi o stwierdzenie uchybienia, o tyle taki wniosek można wyciągnąć jedynie, w przypadku gdy zachowanie Komisji utrudniło odparcie jej argumentów, naruszając tym samym prawo do obrony. Do zainteresowanego państwa członkowskiego należy dostarczenie dowodu takiego utrudnienia.

(por. pkt 76)

5. Uchybia zobowiązaniom – ciążącym na nim na mocy art. 7 ust. 5 dyrektywy 97/33 w sprawie wzajemnych połączeń w telekomunikacji ze względu na zapewnienie usług powszechnych oraz interoperacyjności poprzez zastosowanie zasady otwartej sieci (ONP) oraz na mocy art. 18 ust. 1 i 2 dyrektywy 98/10 w sprawie zastosowania zasady otwartej sieci (ONP) w telefonii głosowej oraz w sprawie usług powszechnych w telekomunikacji w konkurencyjnym środowisku, utrzymanego w mocy przez art. 27 dyrektywy 2002/21 w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej w związku z art. 16 dyrektywy 2002/22 w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników – państwo członkowskie, które nie wypełnia obowiązku weryfikacji zgodności systemów księgowania kosztów przez kompetentny, niezależny organ i obowiązku publikowania oświadczenia o zgodności za lata 1998 i 1999, zgodnie z art. 7 ust. 5 dyrektywy 97/33, i które nie stosuje w praktyce w prawidłowy sposób przepisów dotyczących kontroli zgodności systemu księgowania kosztów przez krajowy organ regulacyjny lub inny kompetentny organ, niezależny od przedsiębiorstw telekomunikacyjnych i zatwierdzony przez krajowy organ regulacyjny za rok 2000 zgodnie z przepisami art. 18 ust. 1 i 2 dyrektywy 98/10.

(por. pkt 92 i sentencja)