Wzajemne uznawanie kar o charakterze pieniężnym, takich jak mandaty za przekroczenie dozwolonej prędkości

Ułatwienie egzekwowania kar pieniężnych w sprawach o charakterze transgranicznym, bez znaczenia, w którym kraju UE zostały wymierzone, przyczynia się do równego traktowania obywateli UE.

AKT

Decyzja ramowa Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym

STRESZCZENIE

Ułatwienie egzekwowania kar pieniężnych w sprawach o charakterze transgranicznym, bez znaczenia, w którym kraju UE zostały wymierzone, przyczynia się do równego traktowania obywateli UE.

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEJ DECYZJI RAMOWEJ?

Niniejsza decyzja ramowa wprowadza szczególne środki w ramach zasady wzajemnego uznawania, pozwalające organom sądowym lub administracyjnym na przekazywanie kar pieniężnych bezpośrednio do organu innego kraju UE i zapewniające, że zostaną one uznane i wykonane z pominięciem dalszych formalności.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Decyzja ramowa obejmuje 39 przestępstw, za których popełnienie można wymierzyć karę pieniężną oraz względem których zniesiono wymóg weryfikacji podwójnej karalności (przestępstwa karalne zarówno w państwie wydającym, jak i wykonującym), są to np.:

• udział w organizacji przestępczej,
• terroryzm,
• handel ludźmi, bronią i kradzionymi pojazdami,
• oszustwo (nieuczciwe pozyskiwanie pieniędzy lub własności),
• gwałt,
• przestępstwa drogowe.

Kary muszą zostać wymierzone przez organy sądowe lub administracyjne danego kraju UE i wynikać z prawomocnego orzeczenia, co oznacza, że wyczerpano już możliwość odwołania od orzeczenia.

Przekazując orzeczenie nakładające karę pieniężną, kraj nakładający karę musi przekazać zaświadczenie w języku kraju UE wykonującego orzeczenie.

Orzeczenie przekazywane jest odpowiednim organom kraju UE, w którym osoba fizyczna lub prawna (firma) posiada mienie lub uzyskuje dochody, zwykle zamieszkuje lub, w przypadku osoby prawnej, posiada zarejestrowaną siedzibę.

Kraj UE, do którego przekazano orzeczenie, może odmówić jego wykonania, jeżeli nie sporządzono zaświadczenia, jest ono niekompletne lub w sposób oczywisty jest niezgodne z treścią orzeczenia. Kraj UE może też odmówić wykonania orzeczenia w ograniczonej liczbie przypadków, w tym jeżeli:

• przeciwko osobie ukaranej zostało w państwie wykonującym wydane orzeczenie dotyczące tych samych czynów lub też orzeczenie takie zostało wydane w państwie innym niż państwo wydające lub wykonujące i zostało ono wykonane,
• orzeczenie dotyczy czynów, które nie są wymienione jako przestępstwa w decyzji ramowej lub nie stanowią przestępstwa lub wykroczenia w świetle prawa państwa wykonującego,
• wykonanie orzeczenia uległo przedawnieniu (minął termin, w którym można je było wykonać) zgodnie z prawem państwa wykonującego, w przypadku gdy orzeczenie dotyczy czynu, który podlega jurysdykcji państwa wykonującego zgodnie z jego prawem,
• orzeczenie zostało wydane przeciwko osobie, która zgodnie z prawem państwa wykonującego ze względu na swój wiek nie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności karnej,
• kara o charakterze pieniężnym jest niższa niż 70 EUR lub równowartość tej kwoty.

Wykonanie orzeczenia podlega prawu państwa wykonującego. Państwo wykonujące może też:

• zadecydować o obniżeniu kwoty egzekwowanej kary pieniężnej do wysokości kary za te same czyny przewidzianej w prawie krajowym, w przypadkach, w których takie czyny nie zostały popełnione na terytorium państwa wydającego,
• zdecydować o pozbawieniu wolności lub nałożyć inną karę stosowaną zastępczo w przypadku nieściągalności kary o charakterze pieniężnym.

Amnestia, ułaskawienie i rewizja orzeczenia mogą zostać udzielone zarówno przez państwo wykonujące, jak i państwo wydające.

Więcej informacji można znaleźć:

• na stronie internetowej Komisji Europejskiej dotyczącej kar pieniężnych,
• na portalu e-sprawiedliwość w części poświęconej wzajemnemu uznawaniu kar pieniężnych.

Ostatnia aktualizacja: 19.06.2015