Wraz z wprowadzeniem euro w dniu 1 stycznia 1999 r. konieczne stało się przedefiniowanie przez Unię Europejską (UE) stosunków monetarnych z krajami i terytoriami zależnymi, w obrębie których obowiązującą wcześniej walutą był frank francuski i portugalskie escudo.
Jednocześnie potrzebne było ustanowienie nowych zasad polityki monetarnej z krajami sąsiadującymi z UE, takimi jak Monako, San Marino i Watykan. Kraje te nie miały własnej waluty krajowej, tylko walutę krajów, które następnie przyjęły euro.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Nowe regulacje zostały ustanowione w ramach poniższych układów:

1.
Kwestie kursu walutowego
- Francja mogła nadal stosować zapisy swoich umów z Unią Gospodarczą i Walutową Afryki Zachodniej, Communauté économique et monétaire de l’Afrique centrale oraz Komorami. Gwarantowały one wymianę franków CFA (Afrykańskiej Wspólnoty Walutowej) i franków komoryjskich na franki francuskie po ustalonym kursie aż do czasu wycofania franka francuskiego.
- Portugalia mogła nadal stosować zapisy swojej umowy z Republiką Zielonego Przylądka. Zapewniło to stabilność kursu wymiany waluty między dwoma krajami, a ponadto umożliwiło udzielenie wsparcia finansowego i technicznego przez Portugalię aż do czasu wycofania escudo.
- Francja i Portugalia miały obowiązek informowania Komisji Europejskiej, Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i Komitetu Ekonomiczno-Finansowego na temat wszelkich działań, które mogłyby wpłynąć na politykę pieniężną i politykę kursu walutowego.
2.
Regulacje monetarne
- Francuskie terytoria zależne Saint-Pierre i Miquelon, w pobliżu wschodniego wybrzeża Kanady, oraz Majotta położona na Oceanie Indyjskim, które nie są częścią UE, zastępują franka francuskiego walutą euro. Mogły one stosować banknoty i monety we frankach do dnia 30 czerwca 2002 r.
3.
Stosunki monetarne
- Przed wprowadzeniem banknotów i monet euro w 2002 r. Monako, San Marino i Watykan podpisały układy monetarne z UE. Były one renegocjowane, aby poprawić pewne niedociągnięcia. Zgodnie z nimi trzy wspomniane kraje są uprawnione do stosowania euro jako waluty urzędowej. Składający wniosek o przyjęcie w celu odbywania studiów powinien:
  - nie mogą emitować banknotów ani monet euro, chyba że umowa na to zezwoli;
  - muszą przestrzegać zasad UE dotyczących banknotów i monet, praw autorskich i wymiany uszkodzonych banknotów;
  - muszą zabezpieczyć banknoty i monety euro przed fałszowaniem.
- Układy te pozwalają każdemu z tych trzech krajów na emisję ograniczonej liczby monet euro:
  - Monako (roczna wielkość emisji wynosi 1/500 liczby monet bitych we Francji),
  - San Marino (maksymalna roczna wartość nominalna wynosi 1 944 000 EUR),
  - Watykan (maksymalna wartość nominalna wynosi 1 mln EUR).
- Andora wnioskowała 15 lipca 2003 r. o zawarcie układu monetarnego z UE. Zawarto go 30 czerwca 2011 r., co umożliwiło krajowi korzystanie z euro jako oficjalnej waluty oraz, od lipca 2013 r., wybijanie własnych monet euro.

OD KIEDY DECYZJE I UKŁADY MAJĄ ZASTOSOWANIE?

Od 1 stycznia 1999 r. w odniesieniu do franka CFA, franka francuskiego (Saint-Pierre i Miquelon oraz Majotta), franka komoryjskiego i escudo Republiki Zielonego Przylądka.
Od 1 stycznia 2010 r.: Watykan – niniejszy układ zastąpił poprzedni układ monetarny zawarty w 2000 r. między Wspólnotą Europejską, reprezentowaną przez Włochy wraz z Komisją i EBC, a Państwem Watykańskim.
Od 1 grudnia 2011 r.: Monako – niniejszy układ zastąpił układ zawarty w 2001 r. przez Francję, wraz z Komisją i EBC.
Od 1 kwietnia 2012 r.: Andora.
Od 1 września 2012 r.: San Marino – niniejszy układ zastąpił poprzedni układ między Włochami, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, a San Marino.

KONTEKST

Więcej informacji:

Waluta euro poza strefą euro (Komisja Europejska).

GŁÓWNE DOKUMENTY

Decyzja rady 98/683/WE z dnia 23 listopada 1998 r. w sprawie kwestii związanych z kursem wymiany w odniesieniu do franka CFA oraz franka komoryjskiego (Dz.U. L 320 z 28.11.1998, s. 58–59).

Kolejne zmiany decyzji 98/683/WE zostały włączone do tekstu pierwotnego. Tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentacyjną.

Decyzja Rady 98/744/WE z dnia 21 grudnia 1998 r. w sprawie kwestii związanych z kursem wymiany w odniesieniu do escudo Republiki Zielonego Przylądka (Dz.U. L 358 z 31.12.1998, s. 111–112).

Decyzja Rady 1999/95/WE z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie regulacji monetarnych we francuskich terytoriach zależnych Saint-Pierre i Miquelon oraz Majotcie (Dz.U. L 30 z 4.2.1999, s. 29–30).

Decyzja Rady 1996/96/WE z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie stanowiska Wspólnoty odnośnie do porozumienia w kwestiach stosunków walutowych z Księstwem Monako (Dz.U. L 30 z 4.2.1999, s. 31–32).

Decyzja Rady 1999/97/WE z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie stanowiska Wspólnoty odnośnie do porozumienia w kwestiach stosunków walutowych z Republiką San Marino (Dz.U. L 30 z 4.2.1999, s. 33–34).

Decyzja Rady 1999/98/WE z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie stanowiska Wspólnoty odnośnie do porozumienia w kwestiach stosunków walutowych z Państwem Watykańskim (Dz.U. L 30 z 4.2.1999, s. 35–36).

Decyzja Rady 2004/548/WE z dnia 11 maja 2004 r. w sprawie stanowiska Wspólnoty odnośnie do porozumienia w kwestiach stosunków walutowych z Księstwem Andory (Dz.U. L 244 z 16.7.2004, s. 47–49).

Decyzja Rady 2004/750/WE z dnia 21 października 2004 r. w sprawie rozpoczęcia negocjacji dotyczących porozumienia w kwestiach stosunków walutowych z Księstwem Andory (Dz.U. L 332 z 6.11.2004, s. 15).

Układ monetarny pomiędzy Unią Europejską a Państwem Watykańskim (Dz.U. C 28 z 4.2.2010, s. 13–18).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Układ monetarny pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Andory (Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 1–13).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Układ monetarny między Unią Europejską a Republiką San Marino (Dz.U. C 121 z 26.4.2012, s. 5–17).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Układ monetarny między Unią Europejską a Księstwem Monako (Dz.U. C 310 z 13.10.2012, s. 1–11).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Ostatnia aktualizacja: 26.08.2021

Top

All