18.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/1

(1)

Art. 169 ust. 1 oraz art. 169 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowią, że Unia ma się przyczyniać do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów poprzez środki, które przyjmuje na podstawie art. 114 TFUE. Art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi, że w politykach Unii zapewnia się wysoki poziom ochrony konsumentów.

(2)

Zgodnie z art. 26 ust. 2 TFUE rynek wewnętrzny ma obejmować obszar bez granic wewnętrznych, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów i usług. Aby cyfrowy aspekt rynku wewnętrznego budził zaufanie konsumentów i przysparzał im korzyści, konieczne jest zapewnienie im dostępu do prostych, skutecznych, szybkich, łatwych i tanich sposobów rozstrzygania sporów powstających w związku z internetową sprzedażą towarów i świadczeniem usług. Jest to szczególnie ważne, gdy konsumenci dokonują transgranicznych zakupów.

(3)

W komunikacie z dnia 13 kwietnia 2011 r. zatytułowanym „Akt o jednolitym rynku – dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania »Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego« ” Komisja stwierdziła, że regulacje w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów (ADR) dotyczące m.in. handlu elektronicznego to jedna z dwunastu dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania do jednolitego rynku.

(4)

Rozdrobnienie rynku wewnętrznego hamuje wysiłki mające na celu zwiększenie konkurencyjności i wzrostu. Ponadto zróżnicowana dostępność, jakość i świadomość prostych, skutecznych, szybkich i tanich sposobów rozstrzygania sporów powstałych w związku ze sprzedażą towarów lub świadczeniem usług w Unii stanowi przeszkodę na rynku wewnętrznym, co negatywnie wpływa na zaufanie konsumentów i przedsiębiorców do dokonywania sprzedaży i zakupów transgranicznych.

(5)

W swoich konkluzjach z 24–25 marca 2011 r. i 23 października 2011 r. Rada Europejska zwróciła się do Parlamentu Europejskiego i Rady, aby do końca 2012 r. przyjęły pierwszy zestaw priorytetowych środków, które nadadzą nowy impuls jednolitemu rynkowi.

(6)

Rynek wewnętrzny jest stałym elementem życia codziennego konsumentów, gdy podróżują, dokonują zakupów i płatności. Konsumenci to najważniejsi uczestnicy rynku wewnętrznego, zatem powinni w nim zajmować kluczową pozycję. Cyfrowy aspekt rynku wewnętrznego staje się niezwykle istotny zarówno dla konsumentów, jak i dla przedsiębiorców. Konsumenci coraz częściej dokonują zakupów przez internet, a coraz więcej przedsiębiorców prowadzi w ten sposób sprzedaż. Konsumenci i przedsiębiorcy powinni czuć się bezpiecznie, dokonując transakcji w internecie, kluczowe znaczenie ma więc zniesienie istniejących barier i zwiększenie zaufania konsumentów. Do osiągnięcia tego celu w znacznym stopniu mogłaby przyczynić się dostępność sprawnego i skutecznego internetowego systemu rozstrzygania sporów (ODR).

(7)

Możliwość skorzystania z łatwego i taniego sposobu rozstrzygania sporów może zwiększyć zaufanie konsumentów i przedsiębiorców do cyfrowego rynku jednolitego. Wciąż jednak istnieją przeszkody utrudniające im znalezienie rozwiązań pozasądowych, w szczególności w przypadku sporów powstałych w związku z internetowymi transakcjami transgranicznymi. Dlatego też takie spory często pozostają nierozstrzygnięte.

(8)

ODR daje możliwość prostego, skutecznego, szybkiego i taniego pozasądowego rozstrzygania sporów wynikających z transakcji internetowych. Brakuje jednak obecnie mechanizmów, które pozwalałyby konsumentom i przedsiębiorcom rozstrzygać takie spory przy pomocy środków elektronicznych; działa to na niekorzyść konsumentów, stanowi przeszkodę w szczególności dla internetowych transakcji transgranicznych oraz stwarza nierówne szanse dla przedsiębiorców i w konsekwencji utrudnia ogólny rozwój handlu internetowego.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do pozasądowego rozstrzygania sporów wszczętych przez konsumentów mieszkających w Unii przeciwko przedsiębiorcom mającym siedzibę w Unii objętych zakresem stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów konsumenckich (dyrektywa w sprawie ADR w sporach konsumenckich) (3).

(10)

Aby zapewnić stosowanie platformy ODR również w przypadku postępowań ADR pozwalających przedsiębiorcom wnosić skargi przeciwko konsumentom, niniejsze rozporządzenie powinno być również stosowane do pozasądowego rozstrzygania sporów wszczętych przez przedsiębiorców przeciwko konsumentom, jeżeli odpowiednie postępowania ADR są oferowane przez podmioty ADR wymienione w wykazie zgodnie z art. 20 ust. 2 dyrektywy 2013/11/UE. Stosowanie niniejszego rozporządzenia do takich sporów nie powinno nakładać wobec państw członkowskich żadnych zobowiązań do zagwarantowania, by podmioty ADR oferowały takie postępowania.

(11)

Mimo, iż z platformy ODR będą korzystać w szczególności konsumenci i przedsiębiorcy, którzy zawierają internetowe transakcje transgraniczne, to w celu stworzenia prawdziwie równych szans w dziedzinie handlu internetowego niniejsze rozporządzenie powinno mieć również zastosowanie do krajowych transakcji internetowych.

(12)

Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/52/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych (4).

(13)

Definicja „konsumenta” powinna obejmować osoby fizyczne, których działania nie mają związku z ich działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub wykonywaniem wolnego zawodu. Jeśli jednak umowa zostaje zawarta w celu częściowo związanym z działalnością handlową danej osoby, a częściowo niemającym takiego związku (umowy o dwojakim celu), a cel związany z działalnością handlową jest na tyle ograniczony, że nie ma charakteru przeważającego w ogólnym kontekście dostawy, osobę taką należy również uznać za konsumenta.

(14)

Definicja „internetowej umowy sprzedaży lub umowy o świadczenie usług” powinna obejmować umowę sprzedaży lub umowę o świadczenie usług, w przypadku której przedsiębiorca lub jego pośrednik oferują towary lub usługi za pośrednictwem strony internetowej lub za pomocą innych środków elektronicznych, a konsument zamawia te towary lub usługi, korzystając z tej strony internetowej lub innych środków elektronicznych. Definicja ta powinna również obejmować przypadki, w których konsument uzyskał dostęp do strony internetowej lub innych usług społeczeństwa informacyjnego za pomocą bezprzewodowego urządzenia elektronicznego, takiego jak telefon komórkowy.

(15)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do sporów między konsumentami i przedsiębiorcami powstałych w związku z umowami sprzedaży lub umowami o świadczenie usług zawartymi nieinternetowo oraz do sporów między przedsiębiorcami.

(16)

Niniejsze rozporządzenie należy interpretować w powiązaniu z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE, w której zobowiązuje się państwa członkowskie do zapewnienia możliwości poddawania wszystkich sporów między konsumentami mającymi miejsce zamieszkania w Unii i przedsiębiorcami mającymi siedzibę w Unii, powstałych w związku ze sprzedażą towarów lub świadczeniem usług, pod rozstrzygnięcie podmiotu ADR.

(17)

Państwa członkowskie powinny zachęcać konsumentów, by przed wniesieniem skargi do podmiotu ADR za pośrednictwem platformy ODR kontaktowali się z przedsiębiorcą za pomocą wszelkich odpowiednich środków w celu ułatwienia znalezienia polubownego rozwiązania.

(18)

Celem niniejszego rozporządzenia jest stworzenie platformy ODR na poziomie Unii. Platforma ODR powinna mieć formę interaktywnej strony internetowej stanowiącej jeden punkt dostępu dla konsumentów i przedsiębiorców pragnących pozasądowego rozstrzygania sporów powstałych w związku z transakcjami internetowymi. Platforma ODR powinna stanowić źródło ogólnych informacji na temat pozasądowego rozstrzygania sporów pomiędzy konsumentami a przedsiębiorcami wynikających z internetowych umów sprzedaży lub umów o świadczenie usług. Powinna ona umożliwiać konsumentom składanie skarg poprzez wypełnienie elektronicznego formularza skargi dostępnego we wszystkich językach urzędowych i instytucji Unii oraz dołączanie odpowiednich dokumentów. Powinna ona umożliwiać przekazywanie skargi podmiotowi ADR właściwemu w kwestiach dotyczących danego sporu. Platforma ODR powinna nieodpłatnie udostępniać elektroniczne narzędzie rozpatrywania spraw, które umożliwi podmiotom ADR prowadzenie z udziałem stron postępowań dotyczących rozstrzygania sporu za pośrednictwem platformy ODR. Podmioty ADR nie powinny być zobligowane do korzystania z narzędzia rozpatrywania spraw.

(19)

Komisja powinna być odpowiedzialna za opracowanie, działanie i utrzymanie platformy ODR oraz zapewnianie wszystkich rozwiązań technicznych niezbędnych do funkcjonowania platformy. Platforma ODR powinna zawierać funkcję tłumaczenia elektronicznego, która pozwoli stronom i podmiotowi ADR na przetłumaczenie – w stosownych przypadkach – wymienianych za pośrednictwem platformy ODR informacji niezbędnych do rozstrzygnięcia sporu. Funkcja ta powinna móc obsługiwać wszystkie niezbędne tłumaczenia i w razie konieczności być wspierana przez osoby dokonujące tłumaczeń. Na platformie ODR Komisja powinna informować konsumentów o możliwości zwrócenia się o pomoc do punktów kontaktowych ODR.

(20)

Platforma ODR powinna umożliwiać bezpieczną wymianę danych między stronami sporu a podmiotami ADR i powinna być zgodna z podstawowymi zasadami europejskich ram interoperatywności przyjętych zgodnie z decyzją 2004/387/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperatywnego świadczenia ogólnoeuropejskich usług eGovernment dla administracji publicznej, przedsiębiorstw i obywateli (IDABC) (5).

(21)

Dostęp do platformy ODR powinien być również możliwy w szczególności za pośrednictwem portalu „Twoja Europa” ustanowionego zgodnie z załącznikiem II do decyzji 2004/387/WE zapewniającego dostęp do ogólnoeuropejskich, wielojęzycznych informacji online i interaktywnych usług dla przedsiębiorstw i obywateli w Unii. Platforma ODR powinna zostać odpowiednio uwidoczniona na portalu „Twoja Europa”.

(22)

Platforma ODR na poziomie Unii powinna opierać się na istniejących podmiotach ADR w państwach członkowskich i działać z poszanowaniem tradycji prawnych państw członkowskich. Podmioty ADR, do których przekazana została skarga za pośrednictwem platformy ODR, powinny zatem stosować własne przepisy proceduralne, w tym przepisy dotyczące kosztów. Jednak celem niniejszego rozporządzenia jest ustanowienie pewnych wspólnych zasad mających zastosowanie do wspomnianych postępowań; zasady te będą służyć ich skuteczności. Są wśród nich przepisy gwarantujące, że rozstrzygnięcie sporu nie wymaga fizycznej obecności stron ani ich przedstawicieli przed podmiotem ADR, o ile jego przepisy proceduralne przewidują taką możliwość i strony się na to zgadzają.

(23)

Dzięki elektronicznemu zarejestrowaniu wszystkich podmiotów ADR znajdujących się w wykazie zgodnie z art. 20 ust. 2 dyrektywy 2013/11/UE na europejskiej platformie ODR internetowe pozasądowe rozstrzyganie sporów powinno być możliwe w przypadku sporów powstałych w związku z internetowymi umowami sprzedaży lub umowami o świadczenie usług.

(24)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno uniemożliwiać funkcjonowania jakiegokolwiek istniejącego podmiotu zajmującego się rozstrzyganiem sporów prowadzącego działalność w internecie lub też mechanizmu ODR działającego w Unii. Nie powinno ono uniemożliwiać podmiotom lub mechanizmom zajmującym się rozstrzyganiem sporów zajmowania się sporami internetowymi, które zostały im przedłożone bezpośrednio.

(25)

W każdym państwie członkowskim powinny zostać wyznaczone punkty kontaktowe ODR skupiające przynajmniej dwóch doradców ODR. Punkty kontaktowe ODR powinny wspierać strony uczestniczące w sporze przedłożonym za pośrednictwem platformy ODR bez obowiązku tłumaczenia dokumentów związanych z danym sporem. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przekazania Sieci Europejskich Centrów Konsumenckich odpowiedzialności za punkty kontaktowe ODR swoich centrów. Państwa członkowskie powinny wykorzystywać tę możliwość, aby pozwolić punktom kontaktowym ODR w pełni skorzystać z doświadczeń centrów Sieci Europejskich Centrów Konsumenckich w usprawnianiu rozstrzygania sporów między konsumentami i przedsiębiorcami. Komisja powinna ustanowić sieć punktów kontaktowych ODR, aby ułatwić ich współpracę i działanie oraz we współpracy z państwami członkowskimi zapewniać odpowiednie szkolenia punktom kontaktowym ODR.

(26)

Prawo do skutecznego środka prawnego i prawo dostępu do bezstronnego sądu są prawami podstawowymi określonymi w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. ODR nie ma służyć i nie może zmierzać do zastąpienia postępowań sądowych ani nie powinien pozbawiać konsumentów ani przedsiębiorców ich praw do dochodzenia roszczeń przed sądami. Niniejsze rozporządzenie nie powinno zatem uniemożliwiać stronom korzystania z przysługującego im prawa dostępu do systemu sądowego.

(27)

Przetwarzanie informacji na mocy niniejszego rozporządzenia powinno podlegać ścisłym gwarancjom poufności i powinno być zgodne z zasadami ochrony danych osobowych określonymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6) oraz w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (7). Zasady te powinny mieć zastosowanie do przetwarzania danych osobowych prowadzonego w ramach niniejszego rozporządzenia przez różne podmioty platformy ODR, działające samodzielnie lub wspólnie z innymi takimi podmiotami.

(28)

Podmioty, których dotyczą dane, należy informować o przetwarzaniu ich danych osobowych w ramach platformy ODR oraz o przysługujących im prawach w odniesieniu do tego przetwarzania, przy pomocy wyczerpującej informacji o polityce prywatności, którą Komisja ma podawać do publicznej wiadomości, opisującej w jasny i zrozumiały sposób operacje przetwarzania wykonywane na odpowiedzialność różnych uczestników platformy, zgodnie z art. 11 i 12 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 oraz przepisami krajowymi przyjętymi na podstawie art. 10 i 11 dyrektywy 95/46/WE; podmioty, których dotyczą dane, powinny wyrazić zgodę na takie przetwarzanie danych.

(29)

Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla przepisów dotyczących poufności zawartych w ustawodawstwie krajowym dotyczącym ADR.

(30)

Aby zapewnić wśród konsumentów powszechną świadomość istnienia platformy ODR, przedsiębiorcy mający siedzibę na terytorium Unii zawierający internetowe umowy sprzedaży lub umowy o świadczenie usług powinni podawać na swoich stronach internetowych łącze elektroniczne do tej platformy. Przedsiębiorcy powinni podawać również swój adres poczty elektronicznej, tak by konsumenci mieli pierwszy punkt kontaktu. Znaczna część internetowych umów sprzedaży i umów o świadczenie usług jest zawierana przy pomocy internetowych pośredników, którzy skupiają lub ułatwiają internetowe transakcje między konsumentami i przedsiębiorcami. Pośrednicy internetowi to internetowe platformy, które pozwalają przedsiębiorcom udostępniać swoje produkty lub usługi konsumentom. Tacy internetowi pośrednicy powinni zatem mieć taki sam obowiązek podawania łącza elektronicznego do platformy ODR. Obowiązek ten powinien pozostawać bez uszczerbku dla art. 13 dyrektywy 2013/11/UE dotyczącego informowania konsumentów przez przedsiębiorców o postępowaniach ADR, które są właściwe dla tych przedsiębiorców, oraz o tym, czy dany przedsiębiorca zobowiązuje się do korzystania z tych postępowań ADR do celów rozstrzygania sporów z konsumentami. Ponadto obowiązek ten nie powinien naruszać art. 6 ust. 1 lit. t) i art. 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów (8). Artykuł 6 ust. 1 lit. t) dyrektywy 2011/83/UE stanowi, że w przypadku umów konsumenckich zawieranych na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa przedsiębiorca musi poinformować konsumenta – zanim zostanie on związany umową – o możliwości skorzystania z pozasądowych mechanizmów rozpatrywania reklamacji i dochodzenia roszczeń, którym podlega przedsiębiorca, oraz możliwości dostępu do tych postępowań. Z tych samych powodów podnoszenia świadomości konsumentów państwa członkowskie zachęcają organizacje konsumenckie i stowarzyszenia przedsiębiorców do udostępniania łącza elektronicznego do strony internetowej platformy ODR.

(31)

W celu uwzględnienia kryteriów, zgodnie z którymi podmioty ADR określają swoje odpowiednie zakresy działania, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu dostosowania informacji, jakie skarżący ma zawrzeć w elektronicznym formularzu skargi udostępnionym na platformie ODR. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i sporządzając akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(32)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do działania platformy ODR, sposobów składania skarg oraz współpracy z siecią punktów kontaktowych ds. ODR. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (9). W przypadku przyjmowania aktów wykonawczych dotyczących elektronicznego formularza skargi ze względu na jego czysto techniczny charakter należy stosować procedurę doradczą. W przypadku przyjmowania przepisów dotyczących sposobów współpracy między doradcami ds. ODR należącymi do sieci punktów kontaktowych ds. ODR należy stosować procedurę sprawdzającą.

(33)

Przy stosowaniu niniejszego rozporządzenia Komisja powinna – w stosownych przypadkach – konsultować się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych.

(34)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie stworzenie regulowanej wspólnymi przepisami europejskiej platformy ODR internetowych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a zatem – ze względu na jego skalę i skutki – możliwe jest lepsze osiągnięcie go na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(35)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, zwłaszcza w jej art. 7, 8, 38 i 47.

(36)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, który wydał ją dnia 12 stycznia 2012 r. (10),

a)

„konsument” oznacza konsumenta zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2013/11/UE;

b)

„przedsiębiorca” oznacza przedsiębiorcę zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2013/11/UE;

c)

„umowa sprzedaży” oznacza umowę sprzedaży zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2013/11/UE;

d)

„umowa o świadczenie usług” oznacza umowę o świadczenie usług zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2013/11/UE;

e)

„internetowa umowa sprzedaży lub umowa o świadczenie usług” oznacza umowę sprzedaży lub umowę o świadczenie usług, w przypadku której przedsiębiorca lub jego pośrednik oferuje towary lub usługi za pośrednictwem strony internetowej lub innych środków elektronicznych, a konsument zamawia takie towary lub usługi, korzystając z tej strony internetowej lub innych środków elektronicznych;

f)

„pośrednik internetowy” oznacza usługodawcę zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. b) dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (11), który umożliwia konsumentom i przedsiębiorcom zawieranie online, poprzez stronę rynku internetowego, umów sprzedaży i umów o świadczeniu usług;

g)

„środki elektroniczne” oznaczają sprzęt do przetwarzania (w tym do kompresji cyfrowej) i przechowywania danych, w całości przesyłanych, przenoszonych i otrzymywanych za pośrednictwem przewodów, fal radiowych, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych;

h)

„postępowanie w zakresie alternatywnego rozstrzygania sporów” („postępowanie ADR”) oznacza pozasądowe postępowanie w zakresie rozstrzygania sporów, o którym mowa w art. 2 niniejszego rozporządzenia;

i)

„podmiot zajmujący się alternatywnym rozstrzyganiem sporów” („podmiot ADR”) oznacza podmiot ADR zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 lit. h) dyrektywy 2013/11/UE;

j)

„strona skarżąca” oznacza konsumenta lub przedsiębiorcę, który wniósł skargę za pośrednictwem platformy ODR;

k)

„strona, przeciwko której wniesiono skargę” oznacza konsumenta lub przedsiębiorcę, przeciwko któremu wniesiono skargę za pośrednictwem platformy ODR;

l)

„właściwy organ” oznacza organ publiczny zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2013/11/UE;

m)

„dane osobowe” oznaczają wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej („podmiotu, którego dotyczą dane”); osoba możliwa do zidentyfikowania to osoba, której tożsamość można ustalić bezpośrednio lub pośrednio, szczególnie przez powołanie się na numer identyfikacyjny lub na co najmniej jeden szczególny czynnik określający jej tożsamość fizyczną, fizjologiczną, umysłową, ekonomiczną, kulturową lub społeczną.

a)

udostępnianie elektronicznego formularza skargi, który może wypełnić strona skarżąca zgodnie z art. 8;

b)

informowanie o skardze strony, przeciwko której wniesiono skargę;

c)

wskazywanie właściwego podmiotu ADR lub podmiotów ADR i przekazanie skargi podmiotowi ADR, na korzystanie z którego zgodziły się strony, zgodnie z art. 9;

d)

nieodpłatne udostępnianie elektronicznego narzędzia rozpatrywania spraw, które umożliwi stronom i podmiotowi ADR prowadzenie postępowań w zakresie internetowego rozstrzygania sporu za pośrednictwem platformy ODR;

e)

udostępnianie stronom i podmiotowi ADR tłumaczenia informacji, które są niezbędne dla rozstrzygnięcia sporu i które są wymienianie za pośrednictwem platformy ODR;

f)

udostępnienie elektronicznego formularza, przy pomocy którego podmioty ADR przesyłają informacje, o których mowa w art. 10 lit c);

g)

udostępnienie systemu zbierania opinii pozwalającego stronom na wyrażenie opinii o działaniu platformy ODR i o podmiocie ADR, który rozpatrywał ich spór;

h)

podawanie do wiadomości publicznej:

a)

ułatwianie, na wniosek, komunikacji między stronami a właściwym podmiotem ADR, co może polegać w szczególności:

b)

na składaniu Komisji i państwom członkowskim raz na dwa lata sprawozdania z działalności na podstawie praktycznych doświadczeń zdobytych w trakcie wykonywania swoich zadań.

a)

informacją, że strony muszą uzgodnić podmiot ADR, aby skarga mogła mu zostać przekazana, oraz że w przypadku braku porozumienia między stronami lub niewskazania właściwego podmiotu ADR skarga nie będzie dalej rozpatrywana;

b)

informacją o podmiocie lub podmiotach ADR, które są właściwe do rozpatrzenia skargi, o ile taki podmiot lub takie podmioty zostały wymienione w elektronicznym formularzu skargi lub wskazane przez platformę ODR na podstawie informacji dostarczonych w tym formularzu;

c)

jeśli stroną, przeciwko której wniesiono skargę, jest przedsiębiorca – wezwaniem do określenia w terminie 10 dni kalendarzowych:

d)

w przypadku gdy stroną, przeciwko której wniesiono skargę, jest konsument, a przedsiębiorca jest zobowiązany do korzystania z konkretnego podmiotu ADR – wezwaniem do wyrażenia w ciągu 10 dni kalendarzowych zgody na ten podmiot ADR lub – jeśli przedsiębiorca nie jest zobowiązany do korzystania z konkretnego podmiotu ADR – wezwaniem do wybrania jednego lub kilku podmiotów ADR, o których mowa w lit. b);

e)

nazwą i danymi kontaktowymi punktu kontaktowego ds. ODR w państwie członkowskim miejsca zwykłego pobytu strony skarżącej lub miejsca, w którym ma ona siedzibę, oraz krótkim opisem funkcji, o których mowa w art. 7 ust. 2 lit. a).

a)

informacje, o których mowa w ust. 3 lit. a);

b)

jeśli stroną skarżącą jest konsument – informacje o podmiocie lub podmiotach ADR wskazanych przez przedsiębiorcę zgodnie z ust. 3 lit. c) oraz wezwanie do wyrażenia zgody na jeden z podmiotów ADR w ciągu 10 dni kalendarzowych;

c)

jeśli stroną skarżącą jest przedsiębiorca i przedsiębiorca ten nie jest zobowiązany do wykorzystywania konkretnego podmiotu ADR – informacje o podmiocie lub podmiotach ADR wskazanych przez konsumenta zgodnie z ust. 3 lit. d) oraz wezwanie do wyrażenia zgody na jeden z podmiotów ADR w ciągu 10 dni kalendarzowych;

d)

nazwa i dane kontaktowe punktu kontaktowego ds. ODR w państwie członkowskim miejsca zwykłego pobytu strony skarżącej lub miejsca, w którym ma ona siedzibę, oraz krótki opis funkcji, o których mowa w art. 7 ust. 2 lit. a).

a)

nazwa, dane kontaktowe i adres strony internetowej podmiotu ADR;

b)

koszty postępowania ADR, w stosownych przypadkach;

c)

język lub języki, w których postępowanie ADR może być prowadzone;

d)

średni czas trwania postępowania ADR;

e)

wiążący lub niewiążący charakter wyniku postępowania ADR;

f)

podstawy, na jakich podmiot ADR może odmówić rozpatrywania danego sporu zgodnie z art. 5 ust. 4 dyrektywy 2013/11/UE.

a)

kończy postępowanie ADR w terminie, o którym mowa w art. 8 lit. e) dyrektywy 2013/11/UE;

b)

nie wymaga fizycznej obecności stron lub ich przedstawicieli, o ile jego przepisy proceduralne przewidują taką możliwość i strony wyraziły na to zgodę;

c)

niezwłocznie przekazuje platformie ODR następujące informacje:

d)

nie jest zobowiązany do przeprowadzenia postępowania ADR za pośrednictwem platformy ODR.

„21.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 524/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie internetowego systemu rozstrzygania sporów konsumenckich (rozporządzenie w sprawie ODR w sporach konsumenckich) (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 1): Artykuł 14.”.

1)

w art. 1 ust. 1 i 2 oraz w art. 6 ust. 2 lit. b) słowa „dyrektywami wymienionymi w załączniku I” zastępuje się słowami „aktami Unii wymienionymi w załączniku I”;

2)

w tytule załącznika I słowa „WYKAZ DYREKTYW” zastępuje się słowami „WYKAZ AKTÓW UNII”;

3)

w załączniku I dodaje się punkt w brzmieniu:

—

art. 2 ust. 3 i art. 7 ust. 1 i 5, które stosuje się od dnia 9 lipca 2015 r.,

—

art. 5 ust. 1 i 7, art. 6, art. 7 ust. 7, art. 8 ust. 3 i 4, art. 11, 16 i 17, które stosuje się od dnia 8 lipca 2013 r.

1)

informacja, czy strona skarżąca jest konsumentem czy przedsiębiorcą;

2)

nazwa lub imię i nazwisko oraz adres poczty elektronicznej i pełny adres pocztowy konsumenta;

3)

nazwa lub imię i nazwisko oraz adres poczty elektronicznej, adres strony internetowej i pełny adres pocztowy przedsiębiorcy;

4)

nazwa lub imię i nazwisko oraz adres poczty elektronicznej i pełny adres pocztowy przedstawiciela strony skarżącej, w stosownych przypadkach;

5)

język(-i) strony skarżącej lub przedstawiciela strony skarżącej, w stosownych przypadkach;

6)

język strony, przeciwko której wniesiono skargę, o ile jest znany;

7)

rodzaj towaru lub usługi, którego dotyczy skarga;

8)

informacja, czy towar lub usługa zostały zaoferowane przez przedsiębiorcę i zamówione przez konsumenta za pośrednictwem strony internetowej czy poprzez inny środek elektroniczny;

9)

cena nabytego towaru lub nabytej usługi;

10)

data nabycia towaru lub usługi przez konsumenta;

11)

informacja, czy konsument nawiązał bezpośredni kontakt z przedsiębiorcą;

12)

informacja, czy spór jest lub był uprzednio rozpatrywany przez podmiot ADR lub przez sąd;

13)

rodzaj skargi;

14)

opis skargi;

15)

w przypadku gdy stroną skarżącą jest konsument, podmioty ADR, do wykorzystywania których przedsiębiorca jest zobowiązany lub zobowiązał się zgodnie z art. 13 ust. 1 dyrektywy 2013/11/UE, o ile są one znane;

16)

w przypadku gdy stroną skarżącą jest przedsiębiorca, informacja o podmiocie ADR lub podmiotach ADR, do wykorzystywania których przedsiębiorca jest zobowiązany lub zobowiązał się.