17.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 100/60

(1)

W dyrektywie 2004/68/WE ustanawia się między innymi warunki dotyczące zdrowia zwierząt w odniesieniu do przywozu do Unii i tranzytu przez jej terytorium żywych zwierząt kopytnych, które to warunki muszą być oparte na przepisach ustanowionych w prawodawstwie Unii dotyczącym chorób, na które podatne są te zwierzęta.

(2)

Przepisy dyrektywy 2004/68/WE przewidują również możliwość ustanowienia specjalnych warunków dla państw trzecich, w odniesieniu do których Unia formalnie uznała równoważność na podstawie urzędowych gwarancji zdrowotnych przedstawionych przez dane państwo trzecie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 206/2010 (3) ustanawia się między innymi wymagania dotyczące świadectw weterynaryjnych do celów wprowadzania na terytorium Unii określonych przesyłek żywych zwierząt, w tym przesyłek bydła domowego. W załączniku I do tego rozporządzenia ustanawia się wykaz krajów trzecich, ich terytoriów lub części, z których dozwolone jest wprowadzanie takich przesyłek do Unii, oraz określa warunki szczegółowe dotyczące przesyłek z określonych krajów trzecich.

(4)

Ponadto w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 206/2010 określono wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison i ich krzyżówki) przeznaczonego do hodowli lub produkcji po przywozie (BOV-X) oraz wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison i ich krzyżówki) przeznaczonego do natychmiastowego uboju po przywozie (BOV-Y), w których to wzorach określono gwarancje dotyczące gruźlicy bydła.

(5)

W dyrektywie Rady 64/432/EWG (4) ustanawia się przepisy w zakresie handlu wewnątrzunijnego bydłem i przewiduje programy monitorowania i zwalczania określonych chorób dotykających tych zwierząt, w tym gruźlicy. Nowa Zelandia wystąpiła z wnioskiem o uznanie swojego programu kontroli gruźlicy za równoważny programom monitorowania i zwalczania gruźlicy bydła wprowadzanym przez państwa członkowskie zgodnie z warunkami określonymi w załączniku A.I do dyrektywy 64/432/EWG. Informacje przedłożone przez Nową Zelandię na temat jej programu zwalczania gruźlicy u bydła potwierdzają, że status gruźlicy w stadzie bydła, określany jako „C2” w ramach nowozelandzkiej krajowej strategii zwalczania gruźlicy bydła, odpowiada statusowi gruźlicy bydła w stadzie bydła uznawanym w państwie członkowskim za „stado bydła oficjalnie wolne od gruźlicy” zgodnie z warunkami określonymi w załączniku A.I do dyrektywy 64/432/EWG.

(6)

Należy zatem zmienić wykaz warunków szczegółowych określonych w części 1 załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 206/2010 oraz wzory świadectw weterynaryjnych BOV-X i BOV-Y określone w części 2 tego załącznika, tak aby uwzględnić szczególne warunki, zgodnie z którymi Unia uznaje klasyfikację stad bydła jako „C2” w ramach programu kontroli gruźlicy bydła wprowadzonego w Nowej Zelandii za równoważną określonym w załączniku A.I do dyrektywy 64/432/EWG warunkom uznania stada bydła w państwie członkowskim za „stado bydła oficjalnie wolne od gruźlicy”.

(7)

W rozporządzeniu (UE) nr 206/2010 ustanawia się między innymi warunki przywozu do Unii przesyłek świeżego mięsa bydła domowego. W tym celu w załączniku II do tego rozporządzenia ustanawia się wykaz krajów trzecich, ich terytoriów i części, upoważnionych do wprowadzania do Unii takich przesyłek oraz określa wzory świadectw weterynaryjnych, które powinny towarzyszyć tym przesyłkom, biorąc pod uwagę wszelkie warunki szczegółowe i dodatkowe gwarancje, jakie są wymagane.

(8)

W dniu 19 września 2011 r. Paragwaj powiadomił Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) o wystąpieniu pryszczycy (5). W następstwie tego powiadomienia, rozporządzeniem (UE) nr 206/2010, w wersji zmienionej rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1112/2011 (6), zawieszono przywóz do Unii świeżego mięsa bydła domowego z tego państwa trzeciego.

(9)

Ostatnie ognisko pryszczycy stwierdzono w Paragwaju w styczniu 2012 r. W listopadzie 2013 r. OIE uznało Paragwaj za państwo z dwoma strefami wolnymi od pryszczycy, obejmującymi całe terytorium Paragwaju, gdzie stosowane są szczepienia (7).

(10)

W kwietniu 2014 r. Komisja przeprowadziła kontrolę w celu stwierdzenia, czy wprowadzone środki oraz kontrole urzędowe stwarzają skuteczne gwarancje w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do pryszczycy (8). Biuro ds. Żywności i Weterynarii stwierdziło, że paragwajski system kontroli zdrowia zwierząt daje wystarczające gwarancje w odniesieniu do pryszczycy, zgodne lub równoważne w stosunku do wymagań unijnych w odniesieniu do wprowadzania świeżego, pozbawionego kości i dojrzałego mięsa bydła domowego. Zwrócono się jednak do Paragwaju o potwierdzenie nieobecności wirusa pryszczycy na jego terytorium oraz skuteczności prowadzonego tam programu szczepień.

(11)

W drugiej połowie 2014 r. Paragwaj przeprowadził badania serologiczne oparte na wytycznych zawartych w rozdziale 8.7 Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych OIE, wydanie 2014 (9). Po dokonaniu oceny wyników Komisja stwierdziła, że istnieją wystarczające dowody potwierdzające nieobecność wirusa pryszczycy w Paragwaju, i wyraziła zadowolenie ze skuteczności programu szczepień. W związku z tym Paragwaj daje wystarczające gwarancje zdrowia zwierząt i państwo to złożyło wniosek o przyznanie upoważnienia do wywozu do Unii świeżego, pozbawionego kości i dojrzałego mięsa bydła domowego.

(12)

W wykazie zawartym w części 1 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 206/2010 wymienia się też Izrael. W celu zapewnienia przejrzystości rynku i zgodnie z prawem międzynarodowym należy sprecyzować, że w przypadku Izraela zakres terytorialny świadectw weterynaryjnych ograniczony jest do terytorium Państwa Izrael, z wyłączeniem terytoriów znajdujących się pod administracją izraelską od czerwca 1967 r., a mianowicie Wzgórz Golan, Strefy Gazy, Wschodniej Jerozolimy i pozostałego obszaru Zachodniego Brzegu.

(13)

Należy zatem zmienić część 1 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 206/2010, aby zezwolić na przywóz do Unii świeżego mięsa bydła domowego z Paragwaju, oraz zmienić wpis dotyczący Izraela.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki I i II do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

(15)

Aby uniknąć zakłóceń w przywozie do Unii przesyłek bydła domowego, należy zezwolić na stosowanie – w okresie przejściowym i z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków – świadectw weterynaryjnych wydanych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 206/2010 w wersji przed zmianami wprowadzonymi niniejszym rozporządzeniem.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,