(1)

Unia Europejska działa na rzecz ustanowienia wspólnej przestrzeni sądowej opartej na zasadzie wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych.

(2)

Konwencja o umowach dotyczących właściwości sądu, zawarta w dniu 30 czerwca 2005 r. w ramach Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego (zwana dalej „Konwencją”), istotnie sprzyja autonomii stron międzynarodowych transakcji handlowych oraz większej przewidywalności rozstrzygnięć sądowych dotyczących takich transakcji. W szczególności Konwencja zapewnia stronom niezbędną pewność prawa, która przejawia się poprzez poszanowanie zawartej przez nie umowy dotyczącej właściwości sądu, oraz poprzez to, iż orzeczenie wydane przez wskazany w niej sąd będzie mogło zostać uznane i wykonane w postępowaniach międzynarodowych.

(3)

Art. 29 Konwencji umożliwia regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia Europejska, podpisanie, przyjęcie, zatwierdzenie Konwencji lub przystąpienie do niej. Unia podpisała Konwencję w dniu 1 kwietnia 2009 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie, zgodnie z decyzją Rady 2009/397/WE (1).

(4)

Konwencja wpływa na wtórne prawodawstwo unijne dotyczące wyboru właściwości sądu dokonanego przez strony oraz uznawania i wykonywania orzeczeń wydanych w oparciu o taki wybór, w szczególności na przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 (2), które od dnia 10 stycznia 2015 r. ma zostać zastąpione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 (3).

(5)

Poprzez przyjęcie rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 Unia utorowała drogę do zatwierdzenia Konwencji w jej imieniu, zapewniając spójność pomiędzy przepisami unijnymi w sprawie wyboru jurysdykcji w sprawach cywilnych i handlowych oraz postanowieniami Konwencji.

(6)

Podpisując Konwencję, Unia oświadczyła, zgodnie z art. 30 Konwencji, że ma kompetencje we wszystkich sprawach w niej uregulowanych. W związku z tym państwa członkowskie będą związane Konwencją w wyniku jej zatwierdzenia przez Unię.

(7)

Zatwierdzając Konwencję, Unia powinna ponadto złożyć deklarację dozwoloną na podstawie jej art. 21, zasadniczo wyłączającą z zakresu Konwencji umowy ubezpieczenia, z zastrzeżeniem pewnych ściśle określonych odstępstw. Celem tej deklaracji jest utrzymanie przepisów jurysdykcyjnych, które mają charakter ochronny i mają zastosowanie do ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uposażonego w sprawach związanych z ubezpieczeniem na mocy rozporządzenia (WE) nr 44/2001. Odstępstwa te powinny ograniczać się do tego, co jest konieczne w celu ochrony interesów słabszych stron umów ubezpieczenia. Nie powinny zatem obejmować umów reasekuracji ani umów ubezpieczenia od dużych ryzyk. Unia powinna zarazem złożyć jednostronną deklarację, że może — na późniejszym etapie, w świetle doświadczenia uzyskanego podczas stosowania Konwencji — ponownie przeanalizować potrzebę podtrzymania swojej deklaracji złożonej na podstawie jej art. 21.

(8)

Zjednoczone Królestwo i Irlandia są związane rozporządzeniem (WE) nr 44/2001 i w związku z tym uczestniczą w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(9)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,