Back to EUR-Lex homepage

EUR-Lex Access to European Union law

Back to EUR-Lex homepage

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Use quotation marks to search for an "exact phrase". Append an asterisk (*) to a search term to find variations of it (transp*, 32019R*). Use a question mark (?) instead of a single character in your search term to find variations of it (ca?e finds case, cane, care).
Search tips
Need more search options? Use the Advanced search
You are here

Document 02020L1828-20230502

Consolidated text: Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1828 z dnia 25 listopada 2020 r. w sprawie powództw przedstawicielskich wytaczanych w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów i uchylająca dyrektywę 2009/22/WE (Tekst mający znaczenie dla EOG)Tekst mający znaczenie dla EOG.

Access initial legal act
(

Legal status of the document In force

)

Access current version (18/07/2024)

ELI: http://data.europa.eu/eli/dir/2020/1828/2023-05-02

02020L1828 — PL — 02.05.2023 — 001.001

Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie

►B

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2020/1828

z dnia 25 listopada 2020 r.

w sprawie powództw przedstawicielskich wytaczanych w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów i uchylająca dyrektywę 2009/22/WE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Dz.U. L 409 z 4.12.2020, s. 1)

zmieniona przez:

 

 

Dziennik Urzędowy

  nr

strona

data

►M1

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2022/1925 z dnia 14 września 2022 r.

  L 265

1

12.10.2022



▼B

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2020/1828

z dnia 25 listopada 2020 r.

w sprawie powództw przedstawicielskich wytaczanych w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów i uchylająca dyrektywę 2009/22/WE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)



ROZDZIAŁ 1

PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot i cel

1.  
Niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy zapewniające, by mechanizm powództwa przedstawicielskiego w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów był dostępny we wszystkich państwach członkowskich, a jednocześnie przewidujące odpowiednie zabezpieczenia służące uniknięciu nadużywania drogi sądowej. Niniejsza dyrektywa, poprzez zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów, ma przyczyniać się do właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego w drodze zbliżenia niektórych aspektów przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących powództw przedstawicielskich. W tym celu niniejsza dyrektywa służy również poprawie dostępu konsumentów do wymiaru sprawiedliwości.
2.  
Niniejsza dyrektywa nie uniemożliwia państwom członkowskim przyjmowania lub utrzymywania w mocy środków proceduralnych w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów na szczeblu krajowym. Państwa członkowskie zapewniają jednak, aby wymogi niniejszej dyrektywy spełniał co najmniej jeden mechanizm proceduralny, który umożliwia upoważnionym podmiotom wytaczanie powództw przedstawicielskich do celów zarówno środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk, jak i środków naprawczych. Wdrożenie niniejszej dyrektywy nie stanowi podstawy do ograniczenia ochrony konsumentów w dziedzinach objętych zakresem aktów prawnych wymienionych w załączniku I.
3.  
Upoważnione podmioty mogą wybrać dowolną procedurę im dostępną na mocy prawa Unii lub prawa krajowego do zapewnienia ochrony zbiorowych interesów konsumentów.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1.  
Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do powództw przedstawicielskich wytaczanych przeciwko przedsiębiorcom za naruszenia przepisów prawa Unii, o których mowa w załączniku I, w tym przepisów transponowanych do prawa krajowego, które to naruszenia szkodzą lub mogą szkodzić zbiorowym interesom konsumentów. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów prawa Unii, o których mowa w załączniku I. Ma ona zastosowanie do naruszeń krajowych i transgranicznych, także w przypadku gdy naruszeń tych zaprzestano przed wytoczeniem powództwa przedstawicielskiego lub w przypadku gdy naruszeń zaprzestano przed zakończeniem postępowania z powództwa przedstawicielskiego.
2.  
Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na przepisy prawa Unii lub prawa krajowego ustanawiające umowne i pozaumowne środki zaradcze dostępne dla konsumentów w przypadku naruszeń, o których mowa w ust. 1.
3.  
Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla unijnych przepisów w dziedzinie prawa prywatnego międzynarodowego, w szczególności w zakresie właściwości oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych oraz prawa właściwego dla zobowiązań umownych i pozaumownych.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1) 

„konsument” oznacza każdą osobę fizyczną działającą w celach, które nie mieszczą się w ramach jej działalności handlowej, gospodarczej, rzemieślniczej lub zawodowej;

2) 

„przedsiębiorca” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, niezależnie od tego, czy jest to podmiot prywatny czy publiczny, która działa, również za pośrednictwem innej osoby działającej w jej imieniu lub na jej rzecz, w celach związanych z jej działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub zawodową;

3) 

„zbiorowe interesy konsumentów” oznaczają ogólny interes konsumentów i, w szczególności do celów środków naprawczych, interesy grupy konsumentów;

4) 

„upoważniony podmiot” oznacza dowolną organizację lub dowolny podmiot publiczny reprezentujący interesy konsumentów, który został wyznaczony przez państwo członkowskie jako upoważniony do wytoczenia powództwa przedstawicielskiego zgodnie z niniejszą dyrektywą;

5) 

„powództwo przedstawicielskie” oznacza powództwo w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów, które jest wytaczane przez upoważniony podmiot jako stronę powodową w imieniu konsumentów w celu zastosowania środka nakazującego zaprzestanie szkodliwych praktyk lub środka naprawczego lub obu środków;

6) 

„krajowe powództwo przedstawicielskie” oznacza powództwo przedstawicielskie wytaczane przez upoważniony podmiot w państwie członkowskim, w którym został on wyznaczony;

7) 

„transgraniczne powództwo przedstawicielskie” oznacza powództwo przedstawicielskie wytaczane przez upoważniony podmiot w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym został on wyznaczony;

8) 

„praktyka” oznacza jakiekolwiek działanie lub zaniechanie ze strony przedsiębiorcy;

9) 

„prawomocna decyzja” oznacza decyzję sądu lub organu administracyjnego państwa członkowskiego, która nie może lub już nie może podlegać rozpoznaniu w ramach zwyczajnych środków zaskarżenia.

10) 

„środek naprawczy” oznacza środek zobowiązujący przedsiębiorcę do zapewnienia zainteresowanym konsumentom środków zaradczych, takich jak odszkodowanie, naprawa, wymiana, obniżenie ceny, rozwiązanie umowy lub zwrot zapłaty, stosownie do przypadku i zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym.



ROZDZIAŁ 2

POWÓDZTWA PRZEDSTAWICIELSKIE

Artykuł 4

Upoważnione podmioty

1.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby powództwa przedstawicielskie, określone w niniejszej dyrektywie, mogły być wytaczane przez upoważnione podmioty wyznaczone do tego celu przez państwa członkowskie.
2.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby podmioty, w szczególności organizacje konsumenckie, w tym organizacje konsumenckie, które reprezentują członków z więcej niż jednego państwa członkowskiego, były uprawnione do bycia wyznaczonymi jako upoważnione podmioty do celów wytaczania krajowych lub transgranicznych powództw przedstawicielskich lub obu rodzajów powództw.
3.  

Państwa członkowskie wyznaczają podmiot, o którym mowa w ust. 2, który złożył wniosek o wyznaczenie go jako upoważnionego podmiotu do celów wytaczania transgranicznych powództw przedstawicielskich, jeżeli podmiot ten spełnia wszystkie poniższe kryteria:

a) 

jest osobą prawną utworzoną zgodnie z prawem krajowym państwa członkowskiego jego wyznaczenia i może wykazać, że przez 12 miesięcy przed złożeniem wniosku o wyznaczenie prowadził rzeczywistą działalność publiczną na rzecz ochrony interesów konsumentów;

b) 

jego cel statutowy dowodzi, że podmiot ten ma uzasadniony interes w zapewnianiu ochrony interesów konsumentów zgodnie z przepisami prawa Unii, o których mowa w załączniku I;

c) 

nie jest nastawiony na osiąganie zysku;

d) 

nie jest objęty postępowaniem upadłościowym ani nie został uznany za niewypłacalny;

e) 

jest niezależny i nie podlega wpływom osób innych, niż konsumenci, w szczególności przedsiębiorców, które mogłyby odnieść korzyść gospodarczą z wytoczenia powództwa przedstawicielskiego, również w przypadku finansowania przez strony trzecie, i w tym celu dysponuje ustalonymi procedurami aby zapobiegać takim wpływom oraz aby zapobiegać konfliktom interesów między jego interesami, interesami podmiotów go finansujących i interesami konsumentów;

f) 

udostępnia publicznie, stosując prosty i zrozumiały język, za pośrednictwem wszelkich stosownych środków, a w szczególności na swojej stronie internetowej, informacje, które wykazują, że spełnienia on kryteria wymienione w lit. a) - e) oraz informacje o ogólnych źródłach swojego finansowania, o strukturze organizacyjnej, zarządczej i członkostwa, swoim celu statutowym a także swojej działalności.

4.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby stosowane przez nie kryteria wyznaczenia podmiotu jako upoważnionego podmiotu do celów wytaczania krajowych powództw przedstawicielskich były zgodne z celami niniejszej dyrektywy, celem skuteczniejszego funkcjonowania takich powództw przedstawicielskich.
5.  
Państwa członkowskie mogą zdecydować, że kryteria wymienione w ust. 3 mają zastosowanie również do wyznaczania upoważnionych podmiotów na potrzebę wytaczania krajowych powództw przedstawicielskich.
6.  
Państwa członkowskie mogą doraźnie wyznaczyć podmiot jako upoważniony podmiot na potrzebę wytoczenia określonego krajowego powództwa przedstawicielskiego, na jego wniosek, jeżeli podmiot ten spełnia kryteria do wyznaczenia jako upoważniony podmiot przewidziane w prawie krajowym.
7.  
Niezależnie od przepisów ust. 3 i 4 państwa członkowskie mogą wyznaczyć podmioty publiczne jako upoważnione podmioty do celów wytaczania powództw przedstawicielskich. Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że podmioty publiczne już wyznaczone jako upoważnione podmioty w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2009/22/WE mają pozostać wyznaczone jako upoważnione podmioty na potrzeby niniejszej dyrektywy.

Artykuł 5

Informacje i monitorowanie upoważnionych podmiotów

1.  
Do dnia 26 grudnia 2023 r. każde państwo członkowskie przekaże Komisji wykaz upoważnionych podmiotów, które wyznaczyło wcześniej do celu wytaczania transgranicznych powództw przedstawicielskich, w tym nazwy i cele statutowe tych upoważnionych podmiotów. Każde państwo członkowskie informuje Komisję o każdej zmianie w tym wykazie. Państwa członkowskie podają ten wykaz do wiadomości publicznej.

Komisja sporządza i podaje do wiadomości publicznej wykaz tych upoważnionych podmiotów. Komisja aktualizuje ten wykaz każdorazowo po otrzymaniu informacji o zmianach do wykazów upoważnionych podmiotów państw członkowskich.

2.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje na temat upoważnionych podmiotów, wyznaczonych wcześniej do celów wytaczania krajowych powództw przedstawicielskich były podawane do wiadomości publicznej.
3.  
Co najmniej raz na pięć lat państwa członkowskie oceniają, czy upoważnione podmioty nadal spełniają kryteria, wymienione w art. 4 ust. 3. Państwa członkowskie zapewniają, aby upoważniony podmiot utracił swój status, jeżeli przestanie spełniać co najmniej jedno z tych kryteriów.
4.  
Jeżeli państwo członkowskie lub Komisja zgłoszą wątpliwości co do spełniania przez upoważniony podmiot kryteriów wymienionych w art. 4 ust. 3, państwo członkowskie, które wyznaczyło ten upoważniony podmiot, analizuje te wątpliwości. W stosownych przypadkach, państwo członkowskie odwołuje wyznaczenie upoważnionego podmiotu w przypadku niespełniania co najmniej jednego z tych kryteriów. W ramach postępowania z powództwa przedstawicielskiego pozwany przedsiębiorca ma prawo zgłaszania sądowi lub organowi administracyjnemu uzasadnionych wątpliwości co do tego czy upoważniony podmiot spełnia kryteria wymienione w art. 4 ust. 3.
5.  
Państwa członkowskie wyznaczają krajowe punkty kontaktowe do celów ust. 4 i przekazują Komisji nazwę i dane kontaktowe tych punktów. Komisja sporządza wykaz tych punktów kontaktowych i udostępnia go państwom członkowskim.

Artykuł 6

Wytaczanie transgranicznych powództw przedstawicielskich

1.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby upoważnione podmioty wyznaczone wcześniej w innym państwie członkowskim do celów wytaczania transgranicznych powództw przedstawicielskich mogły wytoczyć takie powództwa przedstawicielskie przed ich sądami lub organami administracyjnymi.
2.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby – w przypadku gdy skutki zarzucanego naruszenia prawa Unii, o którym mowa w art. 2 ust. 1 dotykają lub mogą dotknąć konsumentów z różnych państw członkowskich – powództwo przedstawicielskie mogło być wytaczane przed sądem lub organem administracyjnym państwa członkowskiego przez kilka upoważnionych podmiotów z różnych państw członkowskich w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów z różnych państw członkowskich.
3.  
Sądy i organy administracyjne przyjmują wykaz, o którym mowa w art. 5 ust. 1, jako dowód legitymacji procesowej upoważnionego podmiotu do wytaczania transgranicznych powództw przedstawicielskich, bez uszczerbku dla prawa sądu lub organu administracyjnego, przed którym toczy się postępowanie, do zbadania, czy cel statutowy danego upoważnionego podmiotu uzasadnia wytoczenie powództwa w tym konkretnym przypadku.

Artykuł 7

Powództwa przedstawicielskie

1.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby powództwa przedstawicielskie przewidziane w niniejszej dyrektywie mogły być wytaczane przed ich krajowymi sądami lub organami administracyjnymi przez upoważnione podmioty wyznaczone zgodnie z art. 4.
2.  
Wytaczając powództwo przedstawicielskie, upoważniony podmiot przedstawia sądowi lub organowi administracyjnemu wystarczające informacje na temat konsumentów, których dotyczy dane powództwo przedstawicielskie.
3.  
Sądy lub organy administracyjne oceniają dopuszczalność określonego powództwa przedstawicielskiego zgodnie z niniejszą dyrektywą i prawem krajowym.
4.  

Państwa członkowskie zapewniają, aby upoważnione podmioty były uprawnione do wnoszenia o zastosowanie co najmniej następujących środków:

a) 

środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk;

b) 

środków naprawczych.

5.  
Państwa członkowskie mogą umożliwić upoważnionym podmiotom wnoszenie w stosownych przypadkach, o zastosowanie środków, o których mowa w ust. 4, w ramach jednego powództwa przedstawicielskiego. Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że środki te będą zawarte w jednej decyzji.
6.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby interesy konsumentów w ramach powództw przedstawicielskich były reprezentowane przez upoważnione podmioty i aby te upoważnione podmioty miały prawa i obowiązki przysługujące stronie powodowej w postępowaniu. Konsumenci, których dotyczy powództwo przedstawicielskie, są uprawnieni do odnoszenia korzyści ze środków, o których mowa w ust. 4.
7.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby zgodnie z prawem krajowym sądy lub organy administracyjne mogły decydować o oddaleniu oczywiście bezzasadnych spraw na możliwie najwcześniejszym etapie postępowania.

Artykuł 8

Środki nakazujące zaprzestanie szkodliwych praktyk

1.  

Państwa członkowskie zapewniają, aby środki nakazujące zaprzestanie szkodliwych praktyk, o których to środkach mowa w art. 7 ust. 4 lit. a) były dostępne jako:

a) 

środek tymczasowy mający na celu zaprzestanie praktyki lub – w stosownych przypadkach – zakazanie praktyki, w przypadku gdy uznano ją za naruszenie, o którym mowa art. 2 ust. 1;

b) 

środek ostateczny mający na celu zaprzestanie praktyki lub – w stosownych przypadkach – zakazanie praktyki, w przypadku gdy ustalono, że stanowi naruszenie, o którym mowa art. 2 ust. 1.

2.  

Środek, o którym mowa w ust. 1 lit. b), może obejmować, jeśli tak przewidziano w prawie krajowym:

a) 

środek służący ustaleniu, że dana praktyka stanowi naruszenie, o którym mowa art. 2 ust. 1; oraz

b) 

obowiązek opublikowania całości lub fragmentu decyzji w sprawie danego środka, w formie uznanej przez sąd lub organ administracyjny za stosowną, lub obowiązek opublikowania oświadczenia korygującego.

3.  

Aby upoważniony podmiot mógł wnieść o zastosowanie środka nakazującego zaprzestanie szkodliwych praktyk, konsumenci indywidualni nie są zobowiązani do wyrażenia woli odnośnie do bycia reprezentowanymi przez ten upoważniony podmiot. Upoważniony podmiot nie jest zobowiązany udowodnić:

a) 

rzeczywistej straty lub szkody poniesionych przez konsumentów indywidualnych, których dotyczy naruszenie naruszenia, o którym mowa art. 2 ust. 1; ani

b) 

zamiaru lub niedbalstwa ze strony przedsiębiorcy.

4.  
Państwa członkowskie mogą wprowadzić lub utrzymać w mocy przepisy ich prawa krajowego, zgodnie z którymi upoważniony podmiot ma możliwość wnoszenia o zastosowanie środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk, o których mowa w ust. 1 lit. b) wyłącznie po konsultacji z przedsiębiorcą, którego dotyczy dana sprawa, w celu doprowadzenia go do zaprzestania naruszenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1. Jeżeli w terminie dwóch tygodni od otrzymania wniosku o konsultację przedsiębiorca nie zaprzestanie naruszenia, upoważniony podmiot może niezwłocznie wytoczyć powództwo przedstawicielskie w sprawie środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o takich przepisach prawa krajowego. Komisja zapewnia, aby informacje te były publicznie dostępne.

Artykuł 9

Środki naprawcze

1.  
Środek naprawczy zobowiązuje przedsiębiorcę do zapewnienia zainteresowanym konsumentom środków zaradczych, takich jak odszkodowanie, naprawa, wymiana, obniżenie ceny, rozwiązanie umowy lub zwrot zapłaty, stosownie do przypadku i zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym.
2.  
Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące tego, jak i na którym etapie postępowania z powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych konsumenci indywidualni, których dotyczy to powództwo przedstawicielskie, mogą w sposób wyraźny lub dorozumiany wyrazić, w stosownym terminie po wytoczeniu powództwa, swoją wolę bycia reprezentowanymi przez upoważniony podmiot w danym postępowaniu oraz wolę bycia związanymi wynikiem tego postępowania.
3.  
Niezależnie od ust. 2 państwa członkowskie zapewniają, aby konsumenci indywidualni niemający miejsca zwykłego pobytu w państwie członkowskim sądu lub organu administracyjnego, przed którymi wytoczono dane powództwo przedstawicielskie, musieli wyrazić wyraźną wolę bycia reprezentowanymi w danym powództwie przedstawicielskim, aby wynik postępowania z tego powództwa przedstawicielskiego był wiążący dla tych konsumentów.
4.  
Państwa członkowskie ustanawiają przepisy w celu zapewnienia, aby konsumenci, którzy w sposób wyraźny lub dorozumiany wyrazili wolę bycia reprezentowanymi w danym postępowaniu z powództwa przedstawicielskiego, nie mogli być reprezentowani w innych powództwach przedstawicielskich w tej samej sprawie i przeciwko temu samemu przedsiębiorcy ani nie mogli wytaczać powództw indywidualnych w tej samej sprawie i przeciwko temu samemu przedsiębiorcy. Państwa członkowskie ustanawiają również przepisy w celu zapewnienia, aby konsumenci nie uzyskiwali odszkodowania więcej niż jeden raz w tej samej sprawie przeciwko temu samemu przedsiębiorcy.
5.  
Jeżeli środek naprawczy nie wskazuje konsumentów indywidualnych uprawnionych do korzystania ze środków zaradczych przewidzianych w ramach tego środka naprawczego, musi on co najmniej opisywać grupę konsumentów uprawnionych do korzystania z tych środków zaradczych.
6.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby środek naprawczy uprawniał konsumentów do skorzystania ze środków zaradczych dostępnych w ramach tego środka naprawczego, bez konieczności wytaczania odrębnego powództwa.
7.  
Państwa członkowskie ustanawiają lub utrzymują w mocy przepisy dotyczące terminów, w jakich konsumenci indywidualni mogą skorzystać ze środków naprawczych. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy dotyczące sposobu wykorzystania wszelkich pozostałych środków finansowych zasądzonych w ramach środków naprawczych, które to środki nie zostały odebrane w ustalonym terminie.
8.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby upoważnione podmioty miały możliwość wytaczania powództw przedstawicielskich w sprawie środków naprawczych bez konieczności wcześniejszego stwierdzenia przez sąd lub organ administracyjny naruszenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1 w drodze odrębnego postępowania.
9.  
Środki zaradcze zasądzone w wyniku powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych pozostają bez uszczerbku dla wszelkich dodatkowych środków zaradczych dostępnych dla konsumentów na mocy prawa Unii lub prawa krajowego, które to środki nie były objęte tym powództwem przedstawicielskim.

Artykuł 10

Finansowanie powództw przedstawicielskich w sprawie środków naprawczych

1.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadku gdy powództwo przedstawicielskie w sprawie środków naprawczych jest finansowane przez stronę trzecią – w zakresie, w jakim dopuszcza to prawo krajowe – nie dochodziło do konfliktu interesów oraz aby finansowanie przez strony trzecie mogące odnieść korzyść gospodarczą z wytoczenia powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych lub z wyniku tego powództwa nie powodowało, że powództwo przedstawicielskie nie będzie chronić zbiorowych interesów konsumentów.
2.  

Do celów ust. 1 państwa członkowskie zapewniają w szczególności, aby:

a) 

strony trzecie nie wywierały bezpodstawnego wpływu na decyzje upoważnionych podmiotów w kontekście powództwa przedstawicielskiego, w tym decyzje w zakresie ugód, w sposób szkodzący zbiorowym interesom konsumentów, których dotyczy dane powództwo przedstawicielskie;

b) 

powództwo przedstawicielskie nie było wytaczane przeciwko pozwanemu, który jest konkurentem dla podmiotu finansującego, lub przeciwko pozwanemu, od którego podmiot finansujący jest zależny.

3.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby sądy lub organy administracyjne w ramach postępowania z powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych, były uprawnione do oceny zgodności z ust. 1 i 2, w przypadku zaistnienia uzasadnionych wątpliwości co do takiej zgodności. W tym celu upoważnione podmioty ujawniają sądowi lub organowi administracyjnemu informacje finansowe zawierające wykaz źródeł finansowania wykorzystanych na rzecz danego powództwa przedstawicielskiego.
4.  
Państwa członkowskie zapewniają aby - do celów ust. 1 i 2 – sądy lub organy administracyjne były uprawnione do podjęcia stosownych środków, takich jak nakazanie upoważnionemu podmiotowi, aby odmówił przyjęcia odnośnego finansowania lub je zmienił, oraz, w razie konieczności, odrzucenie legitymacji procesowej upoważnionego podmiotu w określonym powództwie przedstawicielskim. Jeżeli legitymacja procesowa upoważnionego podmiotu zostaje odrzucona w określonym powództwie przedstawicielskim, takie odrzucenie nie wpływa na prawa konsumentów, których dane powództwo przedstawicielskie dotyczy.

Artykuł 11

Ugody w sprawie środków zaradczych

1.  

W celu zatwierdzenia ugody państwa członkowskie zapewniają, aby w ramach postępowania z powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych:

a) 

upoważniony podmiot i przedsiębiorca mogli wspólnie zaproponować sądowi lub organowi administracyjnemu ugodę w sprawie środków zaradczych na rzecz danych konsumentów; lub

b) 

sąd lub organ administracyjny, po konsultacji z upoważnionym podmiotem i przedsiębiorcą, mógł wezwać upoważniony podmiot i przedsiębiorcę do zawarcia ugody w sprawie środków zaradczych w rozsądnym ustalonym terminie.

2.  
Ugody, o których mowa w ust. 1, podlegają kontroli sądu lub organu administracyjnego. Sąd lub organ administracyjny oceniają, czy muszą odmówić zatwierdzenia ugody, która jest sprzeczna z obowiązującymi przepisami prawa krajowego lub zawiera warunki, których nie da się wyegzekwować, z uwzględnieniem praw i interesów wszystkich stron, a w szczególności praw i interesów zainteresowanych konsumentów. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy pozwalające sądowi lub organowi administracyjnemu odmówić zatwierdzenia ugody w przypadku uznania jej za nieuczciwą.
3.  
Jeżeli sąd lub organ administracyjny nie zatwierdzi ugody, kontynuuje rozpatrywanie danego powództwa przedstawicielskiego.
4.  
Zatwierdzone ugody są wiążące dla upoważnionego podmiotu, przedsiębiorcy i zainteresowanych konsumentów indywidualnych.

Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy, zgodnie z którymi konsumenci indywidualni, których dotyczy powództwo przedstawicielskie i wynikająca z niego ugoda, mają możliwość udzielenia lub odmowy zgody na to, aby ugoda, o której mowa w ust. 1, była dla nich wiążąca.

5.  
Środki zaradcze uzyskane w drodze zatwierdzonej ugody zgodnie z ust. 2 pozostają bez uszczerbku dla wszelkich dodatkowych środków zaradczych przysługujących konsumentom na mocy prawa Unii lub prawa krajowego, które to środki nie były objęte daną ugodą.

Artykuł 12

Podział kosztów powództw przedstawicielskich w sprawie środków naprawczych

1.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby strona przegrywająca w postępowaniu z powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych pokryła koszty postępowania poniesione przez stronę wygrywającą, zgodnie z warunkami i wyjątkami przewidzianymi w krajowym prawie procesowym mającym zastosowanie ogólnie do postępowań sądowych.
2.  
Konsumenci indywidualni, których dotyczy powództwo przedstawicielskie w sprawie środków naprawczych, nie ponoszą kosztów postępowania.
3.  
Na zasadzie odstępstwa od ust. 2, w wyjątkowych okolicznościach konsumentowi indywidualnemu, którego dotyczy powództwo przedstawicielskie w sprawie środków naprawczych, można nakazać pokrycie kosztów postępowania poniesionych przez danego konsumenta indywidualnego umyślnie lub z powodu niedbalstwa, w zakresie związanym z działaniem tego konsumenta.

Artykuł 13

Informacje na temat powództw przedstawicielskich

1.  

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy zapewniające, aby upoważnione podmioty udostępniały, w szczególności na swojej stronie internetowej, informacje dotyczące:

a) 

powództw przedstawicielskich, które podmioty te postanowiły wytoczyć przed sądem lub organem administracyjnym;

b) 

zaawansowania postępowań z powództw przedstawicielskich, które już zostały skierowane do sądu lub organu administracyjnego; oraz

c) 

wyników powództw przedstawicielskich, o których mowa w lit. a) i b).

2.  
Państwa członkowskie ustanawiają przepisy zapewniające, aby konsumenci, których dotyczy toczące się powództwo przedstawicielskie w sprawie środków naprawczych, otrzymali w odpowiednim czasie i za pośrednictwem stosownych środków informacje o danym powództwie przedstawicielskim i tym samym zyskali możliwość wyrażenia w sposób wyraźny lub dorozumiany woli bycia reprezentowanymi w danym powództwie przedstawicielskim zgodnie z art. 9 ust. 2.
3.  
Bez uszczerbku dla informacji, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, sąd lub organ administracyjny nakłada na przedsiębiorcę obowiązek przekazywania konsumentom, których dotyczy dane powództwo przedstawicielskie, na koszt przedsiębiorcy, informacji o wszelkich prawomocnych decyzjach przewidujących środki, o których mowa w art. 7 oraz o wszelkich zatwierdzonych ugodach, o których mowa w art. 11 w sposób odpowiedni do okoliczności sprawy i w określonym terminie, w tym informując, w stosownych przypadkach, wszystkich zainteresowanych konsumentów indywidulanie. Obowiązek ten nie ma zastosowania, jeżeli zainteresowani konsumenci są w inny sposób informowani o prawomocnej decyzji lub zatwierdzonej ugodzie.

Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy, zgodnie z którymi przedsiębiorca byłby zobowiązany do podania takich informacji konsumentom wyłącznie na wniosek upoważnionego podmiotu.

4.  
Obowiązki przekazywania informacji, o których mowa w ust. 3 stosuje się odpowiednio do upoważnionych podmiotów w odniesieniu do prawomocnych decyzji o odrzuceniu lub oddaleniu powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych.
5.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby strona wygrywająca mogła odzyskać koszty związane z przekazywaniem informacji konsumentom w kontekście danego powództwa przedstawicielskiego zgodnie z art. 12 ust. 1.

Artykuł 14

Elektroniczne bazy danych

1.  
Państwa członkowskie mogą utworzyć krajowe elektroniczne bazy danych dostępne publicznie za pośrednictwem stron internetowych i zawierające informacje na temat upoważnionych podmiotów wyznaczonych wcześniej do celów wytaczania krajowych i transgranicznych powództw przedstawicielskich oraz informacje ogólne na temat toczących się i zakończonych postępowań z powództw przedstawicielskich.
2.  
Jeżeli państwo członkowskie tworzy elektroniczną bazę danych, o której mowa w ust. 1, przekazuje Komisji adres internetowy, pod którym ta elektroniczne baza danych jest dostępna.
3.  

Komisja tworzy i prowadzi elektroniczną bazę danych do następujących celów:

a) 

wszelkiej komunikacji między państwami członkowskimi i Komisją, o której mowa w art. 5 ust. 1, 4 i 5 oraz art. 23 ust. 2; oraz

b) 

współpracy między upoważnionymi podmiotami, o której mowa w art. 20 ust. 4.

4.  

Bezpośredni dostęp do elektronicznej bazy danych, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, mają, w odpowiednim zakresie, odpowiednio:

a) 

krajowe punkty kontaktowe, o których mowa w art. 5 ust. 5;

b) 

sądy i organy administracyjne, jeżeli jest to wymagane prawem krajowym;

c) 

upoważnione podmioty wyznaczone przez państwa członkowskie do celów wytaczania krajowych i transgranicznych powództw przedstawicielskich; oraz

d) 

Komisja.

Informacje udostępniane przez państwa członkowskie w elektronicznej bazie danych, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, dotyczące upoważnionych podmiotów wyznaczonych do celów wytaczania transgranicznych pozwów przedstawicielskich, o których mowa w art. 5 ust. 1 są publicznie dostępne.

Artykuł 15

Skutki prawomocnych decyzji

Państwa członkowskie zapewniają, aby prawomocna decyzja sądu lub organu administracyjnego dowolnego państwa członkowskiego w sprawie zaistnienia naruszenia szkodzącego zbiorowym interesom konsumentów mogła zostać wykorzystana przez wszystkie strony jako dowód w kontekście wszelkich innych powództw wytaczanych przed ich krajowymi sądami lub organami administracyjnymi dotyczących środków naprawczych przeciwko temu samemu przedsiębiorcy w związku z tą samą praktyką, zgodnie z przepisami krajowymi dotyczącymi oceny dowodów.

Artykuł 16

Terminy przedawnienia

1.  
Zgodnie z prawem krajowym państwa członkowskie zapewniają, aby toczące się postępowanie z powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk, o których mowa w art. 8, miało w odniesieniu do konsumentów, których dotyczy to powództwo przedstawicielskie, skutek zawieszający lub przerywający bieg obowiązującego terminu przedawnienia, tak aby ci konsumenci nie zostali pozbawieni możliwości wytoczenia powództwa w sprawie środków naprawczych w odniesieniu do zarzucanego naruszenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1 przez fakt, że termin przedawnienia upłynął w trakcie postępowania toczącego się z powództwa przedstawicielskiego w sprawie tych środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk.
2.  
Państwa członkowskie zapewniają również, aby toczące się postępowanie z powództwa przedstawicielskiego w sprawie środków naprawczych, o których mowa w art. 9 ust. 1, miało skutek zawieszający lub przerywający bieg obowiązującego terminu przedawnienia w odniesieniu do konsumentów, których dotyczy dane powództwo przedstawicielskie.

Artykuł 17

Szybkość procesowa

1.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby w postępowaniach z powództw przedstawicielskich w sprawie środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk, o których mowa w art. 8, kierowano się należytą szybkością procesową.
2.  
Powództwa przedstawicielskie w sprawie środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), są w stosownych przypadkach rozpoznawane w formie postępowania uproszczonego.

Artykuł 18

Ujawnianie dowodów

Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadku gdy upoważniony podmiot, który przedstawił w miarę łatwo dostępne dowody wystarczające na poparcie powództwa przedstawicielskiego i wskazał istnienie kolejnych dowodów będących w posiadaniu pozwanego lub strony trzeciej, na wniosek upoważnionego podmiotu sąd lub organ administracyjny mogły nakazać ujawnienie tych dowodów przez pozwanego lub stronę trzecią, zgodnie z krajowym prawem procesowym, z zastrzeżeniem mających zastosowanie przepisów Unii i krajowych przepisów dotyczących poufności i proporcjonalności. Państwa członkowskie zapewniają, aby na wniosek pozwanego sąd lub organ administracyjny miały możliwość nakazać również upoważnionemu podmiotowi lub stronie trzeciej ujawnienie odnośnych dowodów, zgodnie z krajowym prawem procesowym.

Artykuł 19

Sankcje

1.  

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy określające sankcje mające zastosowanie w przypadku niezastosowania się lub odmowy zastosowania się do:

a) 

środka nakazującego zaprzestanie szkodliwych praktyk, o którym mowa w art. 8 ust. 1 lub art. 8 ust. 2 lit. b); lub

b) 

obowiązków, o których mowa w art. 13 ust. 3 lub art. 18.

Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia wdrożenia tych przepisów. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby sankcje mogły mieć między innymi formę kary pieniężnej.

Artykuł 20

Pomoc dla upoważnionych podmiotów

1.  
Państwa członkowskie podejmują środki mające na celu zapewnienie, aby koszty proceduralne związane z powództwami przedstawicielskimi nie uniemożliwiały upoważnionym podmiotom skutecznego korzystania ze swojego prawa do wnoszenia o środki, o których mowa w art. 7.
2.  
Środki, o których mowa w ust. 1, mogą mieć formę, przykładowo, finansowania publicznego, w tym wsparcia strukturalnego dla upoważnionych podmiotów, obniżenia mających zastosowanie opłat sądowych lub administracyjnych lub dostępu do pomocy prawnej.
3.  
Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy pozwalające upoważnionym podmiotom na pobieranie niewysokich opłat z tytułu przystąpienia lub innych podobnych obciążeń od konsumentów, którzy wyrazili, wolę bycia reprezentowanymi przez ten upoważniony podmiot w określonym powództwie przedstawicielskim.
4.  
Państwa członkowskie i Komisja wspierają i ułatwiają współpracę upoważnionych podmiotów oraz wymianę i rozpowszechnianie informacji o swych najlepszych praktykach i doświadczeniach w odniesieniu do rozstrzygania spraw dotyczących naruszeń krajowych i transgranicznych, o których mowa a art. 2 ust. 1.



ROZDZIAŁ 3

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 21

Uchylenie

Dyrektywa 2009/22/WE traci moc z dniem 25 czerwca 2023 r. bez uszczerbku dla art. 22 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

Odesłania do uchylonej dyrektywy odczytuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku II.

Artykuł 22

Przepisy przejściowe

1.  
Państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne transponujące niniejszą dyrektywę do powództw przedstawicielskich, które zostały wytoczone w dniu 25 czerwca 2023 r. lub po tej dacie.
2.  
Państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne transponujące dyrektywę 2009/22/WE do powództw przedstawicielskich, które zostały wytoczone przed dniem 25 czerwca 2023 r.
3.  
Państwa członkowskie zapewniają, aby przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne dotyczące zawieszenia lub przerwania biegu terminu przedawnienia transponujące art. 16 miały zastosowanie wyłącznie do dochodzenia roszczeń w związku z naruszeniami, o których mowa w art. 2 ust. 1, które miały miejsce w dniu 25 czerwca 2023 r. lub po tej dacie. Nie wyklucza to stosowania przepisów krajowych dotyczących zawieszenia lub przerwania biegu terminu przedawnienia, które już miały zastosowanie przed dniem 25 czerwca 2023 r. w odniesieniu do dochodzenia roszczeń w związku z naruszeniami, o których mowa w art. 2 ust. 1, które miały miejsce przed tą datą.

Artykuł 23

Monitorowanie i ocena

1.  
Nie wcześniej niż w dniu 26 czerwca 2028 r. Komisja dokona oceny niniejszej dyrektywy i przedstawi Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat głównych ustaleń. Ocena ta zostanie przeprowadzona zgodnie z wytycznymi Komisji dotyczącymi lepszego stanowienia prawa. W sprawozdaniu Komisja oceni w szczególności zakres stosowania niniejszej dyrektywy określony w art. 2 i załączniku I oraz funkcjonowanie i skuteczność niniejszej dyrektywy w sytuacjach transgranicznych, w tym pod kątem pewności prawa.
2.  

Państwa członkowskie przekazują Komisji po raz pierwszy do dnia 26 czerwca 2027 r., a następnie corocznie, następujące informacje, niezbędne do przygotowania sprawozdania, o którym mowa w ust. 1:

a) 

informacje na temat liczby i rodzaju postępowań z powództw przedstawicielskich, które zostały zakończone przed wszystkimi sądami lub organami administracyjnymi tych państw członkowskich;

b) 

informacje na temat rodzaju naruszeń, o których mowa w art. 2 ust. 1 i stron tych powództw przedstawicielskich;

c) 

wyniki tych powództw przedstawicielskich.

3.  
Do dnia 26 czerwca 2028 r. Komisja dokona oceny, czy kwestię transgranicznych powództw przedstawicielskich można najlepiej uregulować na szczeblu Unii poprzez powołanie europejskiego rzecznika praw obywatelskich do spraw powództw przedstawicielskich dotyczących środków nakazujących zaprzestanie szkodliwych praktyk oraz środków dochodzenia roszczeń i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie, w stosownym przypadku wraz z wnioskiem ustawodawczym.

Artykuł 24

Transpozycja

1.  
Państwa członkowskie przyjmują i publikują do dnia 25 grudnia 2022 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie powiadamiają o nich Komisję.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 25 czerwca 2023 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.  
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o treści przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 25

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 26

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.



ZAŁĄCZNIK I

WYKAZ PRZEPISÓW PRAWA UNII, O KTÓRYCH MOWA W ART. 2 UST. 1

1) 

Dyrektywa Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe (Dz.U. L 210 z 7.8.1985, s. 29).

2) 

Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95 z 21.4.1993, s. 29).

3) 

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2027/97 z dnia 9 października 1997 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźnika lotniczego z tytułu przewozu pasażerów i ich bagażu drogą powietrzną (Dz.U. L 285 z 17.10.1997, s. 1).

4) 

Dyrektywa 98/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. w sprawie ochrony konsumenta przez podawanie cen produktów oferowanych konsumentom (Dz.U. L 80 z 18.3.1998, s. 27).

5) 

Dyrektywa 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji (Dz.U. L 171 z 7.7.1999, s. 12).

6) 

Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz.U. L 178 z 17.7.2000, s. 1): art. 5–7, 10 i 11.

7) 

Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 67): art. 86–90, 98 i 100.

8) 

Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (Dz.U. L 11 z 15.1.2002, s. 4): art. 3 i 5.

9) 

Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 51): art. 10 i rozdział IV.

10) 

Dyrektywa 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) (Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37): art. 4–8 i 13.

11) 

Dyrektywa 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotycząca sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość oraz zmieniająca dyrektywę Rady 90/619/EWG oraz dyrektywy 97/7/WE i 98/27/WE (Dz.U. L 271 z 9.10.2002, s. 16).

12) 

Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).

13) 

Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. L 46 z 17.2.2004, s. 1).

14) 

Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych) (Dz.U. L 149 z 11.6.2005, s. 22).

15) 

Dyrektywa 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 21).

16) 

Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 36): art. 20 i 22.

17) 

Rozporządzenie (WE) nr 1107/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie praw osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej podróżujących drogą lotniczą (Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 1).

18) 

Rozporządzenie (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (Dz.U. L 315 z 3.12.2007, s. 14).

19) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. L 133 z 22.5.2008, s. 66).

20) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany (Dz.U. L 33 z 3.2.2009, s. 10).

21) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Dz.U. L 293 z 31.10.2008, s. 3): art. 23.

22) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1): art. 1–35.

23) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32).

24) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 2003/54/WE (Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 55): art. 3 i załącznik I.

25) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 2003/55/WE (Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 94): art. 3 i załącznik I.

26) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniająca dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylająca dyrektywę 2000/46/WE (Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7).

27) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (Dz.U. L 285 z 31.10.2009, s. 10): art. 14 i załącznik I.

28) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1): art. 183–186.

29) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 392/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźników pasażerskich na morskich drogach wodnych z tytułu wypadków (Dz.U. L 131 z 28.5.2009, s. 24).

30) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 2560/2001 (Dz.U. L 266 z 9.10.2009, s. 11).

31) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1222/2009 z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie etykietowania opon pod kątem efektywności paliwowej i innych zasadniczych parametrów (Dz.U. L 342 z 22.12.2009, s. 46): art. 4–6.

32) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1223/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczące produktów kosmetycznych (Dz.U. L 342 z 22.12.2009, s. 59): art. 3–8 i 19–21.

33) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (Dz.U. L 95 z 15.4.2010, s. 1): art. 9–11, 19–26 i 28b.

34) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 66/2010 z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie oznakowania ekologicznego UE (Dz.U. L 27 z 30.1.2010, s. 1): art. 9–10.

35) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 1).

36) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1).

37) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, s. 64).

38) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczące praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 1).

39) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, s. 18).

40) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmiany dyrektyw 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylenia dyrektyw 2004/8/WE i 2006/32/WE (Dz.U. L 315 z 14.11.2012, s. 1): art. 9–11a.

41) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiające wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 924/2009 (Dz.U. L 94 z 30.3.2012, s. 22).

42) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 531/2012 z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (Dz.U. L 172 z 30.6.2012, s. 10).

43) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE (dyrektywa w sprawie ADR w sporach konsumenckich) (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 63): art. 13.

44) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 524/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie internetowego systemu rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE (rozporządzenie w sprawie ODR w sporach konsumenckich) (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 1): art. 14.

45) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniająca dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34).

46) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do udostępniania na rynku wag nieautomatycznych (Dz.U. L 96 z 29.3.2014, s. 107).

47) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/35/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do udostępniania na rynku sprzętu elektrycznego przewidzianego do stosowania w określonych granicach napięcia (Dz.U. L 96 z 29.3.2014, s. 357).

48) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349): art. 23–29.

49) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/92/UE z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie porównywalności opłat związanych z rachunkami płatniczymi, przenoszenia rachunku płatniczego oraz dostępu do podstawowego rachunku płatniczego (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 214).

50) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2014 z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych (PRIIP) (Dz.U. L 352 z 9.12.2014, s. 1).

51) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/760 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie europejskich długoterminowych funduszy inwestycyjnych (Dz.U. L 123 z 19.5.2015, s. 98).

51) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. ustanawiające środki dotyczące dostępu do otwartego internetu i dotyczące opłat detalicznych za regulowane usługi łączności wewnątrzunijnej oraz zmieniające dyrektywę 2002/22/WE, a także rozporządzenie (UE) nr 531/2012 (Dz.U. L 310 z 26.11.2015, s. 1).

53) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz.U. L 326 z 11.12.2015, s. 1).

54) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35).

55) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (Dz.U. L 26 z 2.2.2016, s. 19): art. 17–24 i 28–30.

56) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

57) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/745 z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie wyrobów medycznych, zmiany dyrektywy 2001/83/WE, rozporządzenia (WE) nr 178/2002 i rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 oraz uchylenia dyrektyw Rady 90/385/EWG i 93/42/EWG (Dz.U. L 117 z 5.5.2017, s. 1): rozdział II.

58) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/746 z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz uchylenia dyrektywy 98/79/WE i decyzji Komisji 2010/227/UE (Dz.U. L 117 z 5.5.2017, s. 176): rozdział II.

59) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1128 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie transgranicznego przenoszenia na rynku wewnętrznym usług online w zakresie treści (Dz.U. L 168 z 30.6.2017, s. 1).

60) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1129 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie prospektu, który ma być publikowany w związku z ofertą publiczną papierów wartościowych lub dopuszczeniem ich do obrotu na rynku regulowanym oraz uchylenia dyrektywy 2003/71/WE (Dz.U. L 168 z 30.6.2017, s. 12).

61) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1131 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie funduszy rynku pieniężnego (Dz.U. L 169 z 30.6.2017, s. 8).

62) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1369 z dnia 4 lipca 2017 r. ustanawiające ramy etykietowania energetycznego i uchylające dyrektywę 2010/30/UE (Dz.U. L 198 z 28.7.2017, s. 1): art. 3–6.

63) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/302 z dnia 28 lutego 2018 r. w sprawie nieuzasadnionego blokowania geograficznego oraz innych form dyskryminacji klientów ze względu na przynależność państwową, miejsce zamieszkania lub miejsce prowadzenia działalności na rynku wewnętrznym oraz w sprawie zmiany rozporządzeń (WE) nr 2006/2004 oraz (UE) 2017/2394 i dyrektywy 2009/22/WE (Dz.U. L 60I z 2.3.2018, s. 1): art. 3–5.

64) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 z dnia 11 grudnia 2018 r. ustanawiająca Europejski kodeks łączności elektronicznej (Dz.U. L 321 z 17.12.2018, s. 36): art. 88 i 98–116 oraz załączniki VI i VIII.

65) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych (Dz.U. L 136 z 22.5.2019, s. 1).

66) 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/771 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów, zmieniająca rozporządzenie (UE) 2017/2394 oraz dyrektywę 2009/22/WE i uchylająca dyrektywę 1999/44/WE (Dz.U. L 136 z 22.5.2019, s. 28).

▼M1

67) 

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/1925 z dnia 14 września 2022 r. w sprawie kontestowalnych i uczciwych rynków w sektorze cyfrowym oraz zmiany dyrektyw (UE) 2019/1937 i (UE) 2020/1828 (akt o rynkach cyfrowych) (Dz.U. L 265 z 21.9.2022, s. 1).

▼B



ZAŁĄCZNIK II

TABELA KORELACJI



Dyrektywa 2009/22/WE

Niniejsza dyrektywa

art. 1 ust. 1

art. 1 ust. 1

art. 1 ust. 2

art. 2 ust. 1

–

art. 2 ust. 2

–

art. 3

art. 2 ust. 1

art. 7 ust. 1

art. 7 ust. 4 lit. a)

–

art. 7 ust. 2 i 3

art. 7 ust. 4 lit. b)

art. 7 ust. 5, 6 i 7

art. 2 ust. 1 lit. a)

art. 7 ust. 4 lit. a)

art. 8 ust. 1

art. 17

art. 2 ust. 1 lit. b)

art. 7 ust. 4 lit. a)

art. 8 ust. 2 lit. b)

art. 13 ust. 1 lit. c)

art. 13 ust. 3

–

art. 8 ust. 2 lit. a)

–

art. 8 ust. 3

art. 2 ust. 1 lit. c)

art. 19

art. 2 ust. 2

art. 2 ust. 3

art. 3

art. 3 ust. 4

art. 4 ust. 1 i 2

art. 4 ust. 3 lit. a) i b)

art. 4 ust. 6 i 7

–

art. 4 ust. 3 lit. c), d), e) i f)

art. 4 ust. 4 i 5

–

art. 5 ust. 2, 3, 4 i 5

art. 4 ust. 1

art. 6

art. 4 ust. 2 i 3

art. 5 ust. 1

art. 5

art. 8 ust. 4

–

art. 9

–

art. 10

–

art. 11

–

art. 12

–

art. 13 ust. 1 lit. a) i b)

art. 13 ust. 2, 4 i 5

–

art. 14

–

art. 15

–

art. 16

–

art. 18

art. 6

art. 23

art. 7

art. 1 ust. 2 i 3

art. 8

art. 24

–

art. 20

art. 9

art. 21

–

art. 22

art. 10

art. 25

art. 11

art. 26
Top