This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 02013D1313-20210101
Decision No 1313/2013/EU of the European Parliament and of the Council of 17 December 2013 on a Union Civil Protection Mechanism (Text with EEA relevance)Text with EEA relevance
Consolidated text: Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1313/2013/EU z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (Tekst mający znaczenie dla EOG)Tekst mający znaczenie dla EOG.
Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1313/2013/EU z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (Tekst mający znaczenie dla EOG)Tekst mający znaczenie dla EOG.
02013D1313 — PL — 01.01.2021 — 003.001
Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie
DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY NR 1313/2013/EU z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 924) |
zmieniona przez:
|
|
Dziennik Urzędowy |
||
nr |
strona |
data |
||
ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2018/1475 z dnia 2 października 2018 r. |
L 250 |
1 |
4.10.2018 |
|
DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2019/420 z dnia 13 marca 2019 r. |
L 77I |
1 |
20.3.2019 |
|
ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2021/836 z dnia 20 maja 2021 r. |
L 185 |
1 |
26.5.2021 |
DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY NR 1313/2013/EU
z dnia 17 grudnia 2013 r.
w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
ROZDZIAŁ 1
CEL OGÓLNY, CELE SZCZEGÓŁOWE, PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE
Artykuł 1
Ogólny cel i przedmiot
Artykuł 2
Zakres stosowania
Niniejsza decyzja ma zastosowanie do współpracy w dziedzinie ochrony ludności. Współpraca ta obejmuje:
działania zapobiegawcze i przygotowawcze prowadzone na terytorium Unii oraz, w przypadku stosowania art. 5 ust. 2, art. 13 ust. 3 i art. 28 – również poza terytorium Unii.
działania mające wesprzeć reagowanie na bezpośrednie negatywne następstwa klęski lub katastrofy na terytorium Unii lub poza nim – w tym na terytorium państw, o których mowa w art. 28 ust. 1 – jeżeli są one podejmowane w odpowiedzi na wniosek o pomoc złożony za pośrednictwem mechanizmu.
Artykuł 3
Cele szczegółowe
Unijny mechanizm wspiera, uzupełnia i ułatwia koordynację działań państw członkowskich w realizacji następujących wspólnych celów szczegółowych:
uzyskanie wysokiego poziomu ochrony przed klęskami i katastrofami poprzez zapobieganie im lub ograniczenie ich potencjalnych skutków, propagowanie działań w zakresie zapobiegania i poprzez zacieśnianie współpracy między służbami zajmującymi się ochroną ludności a innymi odpowiednimi służbami;
zwiększenie gotowości na poziomie państw członkowskich i na poziomie Unii w zakresie reagowania na klęski i katastrofy;
ułatwienie szybkiego i skutecznego reagowania w razie wystąpienia klęski lub katastrofy bądź groźby ich wystąpienia, w tym poprzez podjęcie środków mających na celu złagodzenie bezpośrednich skutków tej klęski lub katastrofy oraz zachęcanie państw członkowskich do działania na rzecz wyeliminowania barier biurokratycznych;
zwiększanie świadomości i stopnia gotowości społeczeństwa w odniesieniu do klęsk i katastrof;
zwiększanie dostępności i wykorzystania wiedzy naukowej z zakresu klęsk lub katastrof; oraz
zacieśnianie współpracy i zwiększanie koordynacji działań na poziomie transgranicznym oraz między państwami członkowskimi, które są narażone na takie same rodzaje klęsk lub katastrof.
Do, odpowiednio, monitorowania, oceniania i dokonywania przeglądu stosowania niniejszej decyzji używa się wskaźników. Te wskaźniki to:
postępy we wdrażaniu ram zapobiegania klęskom lub katastrofom – mierzone liczbą państw członkowskich, które udostępniły Komisji informacje, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. d);
postępy w zwiększaniu poziomu gotowości na klęski i katastrofy – mierzone liczbą zdolności reagowania zgłoszonych do europejskiej puli ochrony ludności w odniesieniu do celów w zakresie zdolności, o których mowa w art. 11, liczbą modułów zarejestrowanych we Wspólnym Systemie Łączności i Informacji w Sytuacjach Nadzwyczajnych (CECIS) oraz liczbą zgromadzonych zdolności rescEU przeznaczonych do udzielania pomocy w sytuacji przeciążenia;
postępy w doskonaleniu reagowania na klęski i katastrofy – mierzone szybkością interwencji przeprowadzanych w ramach unijnego mechanizmu oraz zakresem, w jakim pomoc przyczynia się do zaspokojenia potrzeb na miejscu; oraz
postępy w zwiększaniu świadomości i stopnia gotowości społeczeństwa w odniesieniu do klęsk i katastrof – mierzone poziomem świadomości obywateli Unii co do ryzyk występujących w ich regionie.
Artykuł 4
Definicje
Do celów niniejszej decyzji zastosowanie mają następujące definicje:
„klęska lub katastrofa” oznacza dowolną sytuację, która ma lub może mieć poważne skutki dla ludzi, środowiska naturalnego lub mienia, w tym dziedzictwa kulturowego;
„reagowanie” oznacza wszelkie działania podejmowane na podstawie złożonego wniosku o pomoc w ramach unijnego mechanizmu, w przypadku groźby wystąpienia klęski lub katastrofy, w ich trakcie lub po ich wystąpieniu, w celu usunięcia ich bezpośrednich negatywnych następstw;
„gotowość” oznacza osiągnięty w wyniku podjętych uprzednio działań stan przygotowania zasobów ludzkich i środków materialnych, struktur, społeczności i organizacji do skutecznego szybkiego reagowania na klęskę lub katastrofę;
„zapobieganie” oznacza wszelkie działania służące ograniczaniu ryzyka lub łagodzeniu negatywnych następstw klęsk lub katastrof dla ludzi, środowiska naturalnego oraz mienia, w tym dziedzictwa kulturowego;
„unijne cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy” oznaczają niewiążące cele ustanowione w dziedzinie ochrony ludności, aby wspierać działania w zakresie zapobiegania i zapewniania gotowości służące zwiększeniu zdolności Unii i jej państw członkowskich do stawienia czoła skutkom klęski lub katastrofy, która niesie ze sobą lub może nieść skutki transgraniczne w kilku państwach;
„wczesne ostrzeganie” oznacza skuteczne i terminowe dostarczanie informacji, które umożliwiają podjęcie działań w celu uniknięcia lub ograniczenia ryzyka i negatywnych skutków klęski lub katastrofy oraz zwiększania gotowości do skutecznego reagowania;
„moduł” oznacza samowystarczalną i niezależną procedurę wykorzystania zasobów państw członkowskich, dostosowaną do wykonania wcześniej określonych zadań lub służącą zaspokojeniu wcześniej określonych potrzeb, lub mobilny zespół reagowania operacyjnego państw członkowskich; obejmuje on zarówno zasoby ludzkie, jak i materialne i można go określić w kategoriach zdolności interwencyjnej lub wykonywania zadania(-ń), którego(-ych) jest w stanie się podjąć;
„ocena ryzyka” oznacza całościowy, przekrojowy proces identyfikacji ryzyka, analizy ryzyka i szacowanie ryzyka podejmowany na szczeblu krajowym lub odpowiednim niższym szczeblu.
„zdolność zarządzania ryzykiem” oznacza umiejętność państwa członkowskiego lub jego regionów zmniejszenia ryzyka, dostosowania się do ryzyka lub ograniczenia ryzyka, w szczególności jego skutków i prawdopodobieństwa klęski lub katastrofy zidentyfikowanego w przeprowadzonej przez to państwo lub regiony ocenie ryzyka do poziomu akceptowanego w tym państwie członkowskim. Zdolność zarządzania ryzykiem jest oceniana pod względem potencjału technicznego, finansowego oraz administracyjnego w zakresie: przeprowadzenia:
odpowiednich ocen ryzyka;
odpowiedniego planowania zarządzania ryzykiem do celów zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości; oraz
podjęcia odpowiednich środków zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości;
„wsparcie państwa przyjmującego” oznacza działania podejmowane na etapie zapewniania gotowości i reagowania przez państwo otrzymujące pomoc lub jej udzielające albo Komisję w celu usunięcia przewidywalnych przeszkód dla pomocy międzynarodowej oferowanej za pośrednictwem unijnego mechanizmu. Obejmuje ono wsparcie ze strony państw członkowskich w celu ułatwienia tranzytu tej pomocy przez ich terytorium;
„zdolność reagowania” oznacza pomoc, która może zostać udzielona – na wniosek – za pośrednictwem unijnego mechanizmu;
„wsparcie logistyczne” oznacza podstawowe wyposażenie lub usługi, takie jak m.in. komunikacja, tymczasowe zakwaterowanie, żywność lub transport wewnątrz kraju, niezbędne do tego, by zespoły ekspertów, o których mowa w art. 17 ust. 1, mogły wykonywać swoje zadania;
„państwo uczestniczące” oznacza państwo trzecie uczestniczące w unijnym mechanizmie zgodnie z art. 28 ust. 1.
ROZDZIAŁ II
ZAPOBIEGANIE
Artykuł 5
Działania zapobiegawcze
Aby zrealizować cele i przeprowadzić działania w zakresie zapobiegania, Komisja:
podejmuje działania na rzecz rozbudowy bazy wiedzy na temat ryzyk związanych z klęskami lub katastrofami oraz większego ułatwienia i propagowania współpracy oraz wymiany wiedzy, wyników badań naukowych i innowacji, najlepszych praktyk i informacji, w tym między państwami członkowskimi, w których występują wspólne ryzyka;
wspiera i propaguje działania państw członkowskich w zakresie oceny i mapowania ryzyka poprzez wymianę dobrych praktyk oraz ułatwia dostęp do specyficznej wiedzy i wiedzy fachowej dotyczącej zagadnień będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;
ustanawia i regularnie aktualizuje międzysektorowe zestawienie i mapy ryzyk wiążących się z klęskami żywiołowymi i katastrofami spowodowanymi przez człowieka, w tym wywołującymi lub mogącymi wywołać skutki transgraniczne w kilku państwach, w obliczu których stanąć może Unia – zgodnie ze spójnym podejściem obejmującym różne obszary polityki, które mogą być związane z zapobieganiem klęskom i katastrofom lub mieć na nie wpływ, oraz z należytym uwzględnieniem prawdopodobnych skutków związanych ze zmianą klimatu;
propaguje wymianę dobrych praktyk w zakresie przygotowywania krajowych systemów ochrony ludności w celu stawienia czoła skutkom związanym ze zmianą klimatu;
propaguje i wspiera opracowywanie i wdrażanie działań państw członkowskich w zakresie zarządzania ryzykiem – poprzez wymianę dobrych praktyk i ułatwia dostęp do specyficznej wiedzy i wiedzy fachowej dotyczącej zagadnień będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;
kompiluje i rozsyła informacje udostępnione przez państwa członkowskie, organizuje wymianę doświadczeń związanych z oceną zdolności zarządzania ryzykiem oraz ułatwia wymianę dobrych praktyk w zakresie zapobiegania ryzyku i planowania gotowości, w tym poprzez dobrowolne oceny wzajemne;
zgodnie z terminami określonymi w art. 6 ust. 1 lit. d) w regularnych odstępach czasu przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące postępów we wdrażaniu art. 6;
propaguje korzystanie z różnych funduszy unijnych, które mogą pomóc w trwałym zapobieganiu klęskom lub katastrofom, oraz zachęca państwa członkowskie i regiony do korzystania z takich możliwości finansowania;
podkreśla znaczenie zapobiegania ryzyku, wspiera państwa członkowskie w zwiększaniu świadomości, informowaniu społeczeństwa i edukacji, a także wspiera działania państw członkowskich w zakresie przekazywania społeczeństwu informacji na temat systemów ostrzegania, dostarczając wytyczne dotyczące takich systemów, w tym na poziomie transgranicznym;
propaguje środki zapobiegawcze w państwach członkowskich i państwach trzecich, o których mowa w art. 28, poprzez wymianę dobrych praktyk oraz ułatwia dostęp do specyficznej wiedzy i wiedzy fachowej dotyczącej zagadnień będących przedmiotem wspólnego zainteresowania; oraz
w ścisłej konsultacji z państwami członkowskimi podejmuje niezbędne dodatkowe działania wspierające i uzupełniające w obszarze zapobiegania z myślą o osiągnięciu celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. a).
Artykuł 6
Zarządzanie ryzykiem
Aby propagować skuteczne i spójne podejście do zapobiegania klęskom lub katastrofom oraz gotowość na nie poprzez wymianę niepodlegających szczególnej ochronie informacji, mianowicie informacji, których ujawnienie nie byłoby sprzeczne z podstawowym interesem bezpieczeństwa państw członkowskich, a także aby propagować wymianę najlepszych praktyk w ramach unijnego mechanizmu, państwa członkowskie:
dalej opracowują oceny ryzyka na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie;
dalej rozwijają oceny zdolności zarządzania ryzykiem na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie;
dalej rozwijają i doskonalą plany zarządzania ryzykiem związanym z klęskami lub katastrofami na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie, w tym w zakresie współpracy transgranicznej, uwzględniając, kiedy zostaną one określone, unijne cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy, o których mowa w ust. 5, oraz ryzyka związane z klęskami i katastrofami, które niosą ze sobą lub mogą nieść skutki transgraniczne w kilku państwach;
udostępniają Komisji streszczenie istotnych elementów ocen, o których mowa w lit. a) i b), koncentrując się na kluczowych rodzajach ryzyka. W przypadku kluczowych ryzyk mających skutek transgraniczny oraz ryzyk związanych z klęskami i katastrofami, które niosą ze sobą lub mogą nieść skutki transgraniczne w kilku państwach, a także – w stosownych przypadkach – mało prawdopodobnego ryzyka o poważnych skutkach, państwa członkowskie opisują priorytetowe środki zapobiegania i zapewniania gotowości. Streszczenie przekazuje się Komisji do dnia 31 grudnia 2020 r., a następnie co trzy lata, a także jeżeli zajdą istotne zmiany;
uczestniczą, na zasadzie dobrowolności, w ocenie wzajemnej dotyczącej zdolności zarządzania ryzykiem;
zgodnie z zobowiązaniami międzynarodowymi usprawniają gromadzenie danych na temat strat poniesionych w wyniku klęsk i katastrof na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie, aby zapewnić przygotowywanie scenariuszy opartych na dowodach, o którym mowa w art. 10 ust. 1, oraz identyfikowanie braków w zdolnościach reagowania w wypadku klęsk i katastrof.
W przypadku gdy państwo członkowskie często występuje za pośrednictwem unijnego mechanizmu o ten sam rodzaj pomocy w przypadku tego samego rodzaju klęski lub katastrofy, Komisja może, po przeprowadzeniu dokładnej analizy przyczyn i okoliczności aktywacji mechanizmu oraz w celu wsparcia danego państwa członkowskiego we wzmocnieniu jego poziomu zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości:
zwrócić się do tego państwa członkowskiego o dostarczenie dodatkowych informacji dotyczących konkretnych środków zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości dotyczących ryzyka odpowiadającego temu rodzajowi ryzyka; oraz
w stosownych przypadkach, na podstawie przekazanych informacji:
zaproponować wysłanie na miejsce zespołu ekspertów, którzy służyliby radą w zakresie środków zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości; lub
przedstawiać zalecenia w celu wzmocnienia poziomu zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości w danym państwie członkowskim. Komisja i to państwo członkowskie informują się wzajemnie o wszelkich środkach przyjętych w następstwie takich zaleceń.
W przypadku gdy państwo członkowskie występuje za pośrednictwem unijnego mechanizmu o ten sam rodzaj pomocy w przypadku tego samego rodzaju klęski lub katastrofy trzykrotnie w ciągu trzech kolejnych lat, zastosowanie mają lit. a) i b), chyba że dokładna analiza przyczyn i okoliczności częstych aktywacji mechanizmu pokazuje, że nie jest to konieczne.
ROZDZIAŁ III
GOTOWOŚĆ
Artykuł 7
Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego
W szczególności ERCC koordynuje, monitoruje i wspiera w czasie rzeczywistym reagowanie na sytuacje kryzysowe na poziomie Unii. ERCC ściśle współpracuje z krajowymi organami odpowiedzialnymi za ochronę ludności i odpowiednimi organami unijnymi, aby propagować międzysektorowe podejście do zarządzania klęskami i katastrofami.
Artykuł 8
Ogólne działania Komisji na rzecz zapewnienia gotowości
Komisja realizuje następujące działania na rzecz zapewnienia gotowości:
zarządzanie ERCC;
zarządzanie CECIS w celu umożliwienia komunikacji pomiędzy ERCC a punktami kontaktowymi w państwach członkowskich i wymiany informacji między nimi;
współpraca z państwami członkowskimi w celu:
opracowania transnarodowych systemów wykrywania i wczesnego ostrzegania stanowiących przedmiot zainteresowania Unii w celu łagodzenia bezpośrednich skutków klęsk i katastrof;
lepszego zintegrowania istniejących transnarodowych systemów wykrywania i wczesnego ostrzegania zgodnie z podejściem uwzględniającym wiele rodzajów ryzyka, w celu minimalizacji czasu potrzebnego na rozpoczęcie reagowania na klęski lub katastrofy;
utrzymania i rozwoju zdolności w zakresie orientacji sytuacyjnej i analizy;
monitorowania klęsk i katastrof, a w stosownych przypadkach również skutków zmiany klimatu, oraz zapewniania doradztwa na podstawie wiedzy naukowej dotyczącej tych zagadnień;
przełożenia informacji naukowych na informacje operacyjne;
stworzenia, utrzymania i rozwoju europejskich partnerstw naukowych w zakresie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi i katastrofami spowodowanymi przez człowieka, co z kolei powinno sprzyjać tworzeniu powiązań między krajowymi systemami wczesnego ostrzegania i systemami alarmowania, jak również powiązaniu takich systemów z ERCC i CECIS;
wsparcia – za pomocą wiedzy naukowej, innowacyjnych technologii i wiedzy fachowej – wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie i upoważnione organizacje międzynarodowe przy tworzeniu przez państwa członkowskie i takie organizacje własnych systemów wczesnego ostrzegania, w tym za pośrednictwem sieci wiedzy w zakresie ochrony ludności, o której mowa w art. 13;
ustanowienie zdolności – i zarządzanie nią – w zakresie mobilizacji i wysyłania zespołów ekspertów odpowiedzialnych za:
ocenę potrzeb, które mogą potencjalnie zostać zaspokojone w ramach unijnego mechanizmu, w państwie członkowskim lub państwie trzecim, które występuje o pomoc;
w razie potrzeby wspomaganie koordynacji pomocy w zakresie reagowania na klęski i katastrofy na miejscu oraz zapewnienie łączności z właściwymi organami państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, które występuje o pomoc; oraz
wspieranie państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, które występuje o pomoc, wiedzą fachową z zakresu działań podejmowanych w ramach zapobiegania, zapewniania gotowości i reagowania;
ustanowienie i utrzymywanie zdolności na potrzeby zapewnienia wsparcia logistycznego zespołom ekspertów, o których mowa w lit. d);
ustanowienie i utrzymywanie sieci wyszkolonych ekspertów z państw członkowskich, którzy mogą być niezwłocznie dostępni, jeżeli zajdzie potrzeba udzielenia ERCC pomocy w monitorowaniu, przekazywaniu informacji i wspomaganiu koordynacji;
wspomaganie koordynacji wstępnie rozlokowanych przez państwa członkowskie wewnątrz Unii zdolności reagowania na klęski i katastrofy;
wspieranie wysiłków na rzecz poprawy interoperacyjności modułów i innych zdolności reagowania, przy uwzględnieniu najlepszych praktyk na szczeblu państw członkowskich i na szczeblu międzynarodowym;
podejmowanie w ramach swoich kompetencji działań niezbędnych do umożliwiania wsparcia państwa przyjmującego; działania te obejmują opracowywanie i uaktualnianie, we współpracy z państwami członkowskimi, wytycznych w sprawie wsparcia państwa przyjmującego na podstawie doświadczenia operacyjnego;
pomoc w tworzeniu programów służących opiniowaniu dobrowolnych ocen wzajemnych w zakresie strategii gotowości przygotowywanych przez poszczególne państwa członkowskie; programy te przygotowuje się na podstawie wcześniej ustalonych kryteriów, które umożliwią sformułowanie zaleceń w celu podniesienia unijnego poziomu gotowości;
podejmowanie w ścisłej konsultacji z państwami członkowskimi niezbędnych dodatkowych działań wspierających i uzupełniających w zakresie zapewniania gotowości z zamiarem osiągnięcia celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. b); oraz
wspieranie państw członkowskich na ich wniosek w odniesieniu do klęsk i katastrof występujących na ich terytoriach poprzez umożliwienie im wykorzystania europejskich partnerstw naukowych do ukierunkowanej analizy naukowej. Otrzymane w taki sposób analizy mogą być udostępniane za pośrednictwem CECIS za zgodą państw członkowskich dotkniętych klęską lub katastrofą.
Artykuł 9
Ogólne działania państw członkowskich na rzecz zapewnienia gotowości
Państwa członkowskie z wyprzedzeniem wskazują moduły, inne zdolności reagowania, oraz ekspertów w obrębie swoich właściwych służb, w szczególności służb ochrony ludności lub innych służb reagowania w sytuacjach kryzysowych, które mogłyby zostać udostępnione do celów interwencji na wniosek złożony za pośrednictwem unijnego mechanizmu. Uwzględniają one to, że skład modułów lub innych zdolności reagowania może zależeć od rodzaju klęski lub katastrofy oraz szczególnych potrzeb z nimi związanych.
Na moduły te składają się zasoby jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby i moduły te:
są w stanie wykonywać wcześniej ustalone zadania na obszarach reagowania zgodnie z uznanymi międzynarodowymi wytycznymi, a tym samym mogą:
zostać wysłane niezwłocznie po wystosowaniu wniosku o pomoc za pośrednictwem ERCC; oraz
pracować przez pewien okres w sposób samowystarczalny i samodzielny;
są interoperacyjne z innymi modułami;
przechodzą szkolenia i ćwiczenia w celu spełnienia wymogu interoperacyjności;
podlegają zwierzchnictwu osoby odpowiedzialnej za działania modułów; oraz;
są w stanie współpracować, w stosownych przypadkach, z innymi organami Unii lub instytucjami międzynarodowymi, w szczególności z Organizacją Narodów Zjednoczonych.
Inne zdolności reagowania mogą obejmować zasoby jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby i, w stosownych przypadkach, są w stanie:
wykonywać zadania na obszarach reagowania zgodnie z uznanymi międzynarodowymi wytycznymi, a tym samym mogą:
zostać wysłane niezwłocznie po tym, jak za pośrednictwem ERCC złożony zostanie wniosek o pomoc; oraz
pracować przez pewien okres w sposób samowystarczalny i samodzielny, stosownie do potrzeb;
współpracować, w stosownych przypadkach, z innymi organami Unii lub instytucjami międzynarodowymi, w szczególności z Organizacją Narodów Zjednoczonych.
Jeżeli państwo członkowskie zdecyduje się korzystać z usług w zakresie zarządzania kryzysowego zapewnianych przez Galileo, o których mowa w akapicie pierwszym, wyznacza i zgłasza Komisji organy krajowe upoważnione do korzystania z tych usług.
Artykuł 10
Przygotowywanie scenariuszy oraz planowanie zarządzania klęskami i katastrofami
Komisja i państwa członkowskie współpracują ze sobą w celu usprawnienia na poziomie Unii międzysektorowego planowania zarządzania ryzykiem związanym z klęskami żywiołowymi i katastrofami spowodowanymi przez człowieka, które wywołują lub mogą wywołać skutki transgraniczne w kilku państwach, w tym niekorzystne skutki zmiany klimatu. Planowanie to obejmuje przygotowywanie scenariuszy na poziomie Unii dotyczących zapobiegania klęskom i katastrofom, zapewniania gotowości i reagowania na nie z uwzględnieniem prowadzonych prac dotyczących unijnych celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy, o których mowa w art. 6 ust. 5, oraz prac unijnej sieci wiedzy w zakresie ochrony ludności, o której mowa w art. 13, i na podstawie:
ocen ryzyka, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a);
zestawienia ryzyk, o którym mowa w art. 5 ust. 1 lit. c);
oceny zdolności zarządzania ryzykiem przez państwa członkowskie, o której mowa w art. 6 ust. 1 lit. b);
dostępnych danych na temat strat poniesionych w wyniku klęsk i katastrof, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. f);
dobrowolnej wymiany dostępnych informacji na temat zarządzania ryzykiem związanym z klęskami i katastrofami na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie;
mapowania zasobów; oraz
opracowywania planów rozmieszczenia zdolności reagowania.
Artykuł 11
Europejska pula ochrony ludności
Komisja, we współpracy z państwami członkowskimi, monitoruje postępy na rzecz osiągnięcia celów w zakresie zdolności określonych w aktach wykonawczych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, oraz identyfikuje potencjalnie znaczące braki w zakresie zdolności reagowania w ramach europejskiej puli ochrony ludności. W przypadku zidentyfikowania takich braków, Komisja analizuje, czy państwa członkowskie dysponują niezbędnymi zdolnościami poza europejską pulą ochrony ludności. Komisja zachęca państwa członkowskie do usunięcia znaczących braków w zakresie zdolności reagowania w ramach europejskiej puli ochrony ludności. Może ona wspierać państwa członkowskie w tym zakresie zgodnie z art. 20, art. 21 ust. 1 lit. i) i art. 21 ust. 2.
Artykuł 12
Zdolności rescEU
W celu zagwarantowania skutecznego reagowania na klęski lub katastrofy, Komisja i państwa członkowskie zapewniają, w stosownych przypadkach, odpowiednie geograficzne rozmieszczenie zdolności rescEU.
W należycie uzasadnionych pilnych przypadkach Komisja może pozyskiwać, wynajmować, leasingować lub w inny sposób pozyskiwać zdolności określone w aktach wykonawczych przyjętych zgodnie z procedurą w trybie pilnym, o której mowa w art. 33 ust. 3. W takich aktach wykonawczych:
wskazuje się niezbędny rodzaj i niezbędną ilość środków materialnych oraz niezbędnych usług wspomagających, umożliwiających ich wykorzystanie, określonych już jako zdolności rescEU; lub
określa się dodatkowe środki materialne i niezbędne usługi wspomagające, umożliwiające ich wykorzystanie jako zdolności rescEU oraz określa się niezbędny rodzaj i niezbędną ilość tych zdolności.
Zdolności rescEU są przyjmowane przez państwa członkowskie, które pozyskują, wynajmują, leasingują lub w inny sposób pozyskują te zdolności.
Zdolności rescEU mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów krajowych, o czym mowa w art. 23 ust. 4a, gdy nie są używane ani potrzebne do celów operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu.
Zdolności rescEU wykorzystuje się zgodnie z aktami wykonawczymi przyjętymi zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. g) oraz z umowami operacyjnymi zawartymi między Komisją a państwem członkowskim które posiada, wynajmuje lub leasinguje te zdolności, w których to umowach precyzuje się warunki rozmieszczania zdolności rescEU, w tym uczestniczących pracowników.
Państwo członkowskie, na którego terytorium rozmieszczone są zdolności rescEU, jest odpowiedzialne za kierowanie operacjami reagowania. W przypadku rozmieszczenia poza Unią, państwa członkowskie przyjmujące zdolności rescEU są odpowiedzialne za zapewnienie, aby zdolności rescEU były w pełni włączone do ogólnych działań w zakresie reagowania.
Jeżeli zdolności rescEU rozmieszczone są w państwach trzecich, w szczególnych przypadkach państwa członkowskie mogą odmówić rozmieszczenia swojego własnego personelu, zgodnie z aktem wykonawczym przyjętym zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. g) oraz bardziej szczegółowymi postanowieniami umów operacyjnych, o których mowa w ust. 5 akapit trzeci niniejszego artykułu.
Artykuł 13
Unijna sieć wiedzy w zakresie ochrony ludności
Za pośrednictwem Sieci Komisja należycie uwzględnia wiedzę fachową dostępną w państwach członkowskich, na poziomie Unii, na poziomie innych organizacji i podmiotów międzynarodowych, państw trzecich oraz na poziomie organizacji działających w terenie.
Komisja i państwa członkowskie propagują zrównoważony pod względem płci udział w tworzeniu i funkcjonowaniu Sieci.
Za pośrednictwem Sieci Komisja wspiera spójność procesów planowania i podejmowania decyzji przez ułatwianie ciągłej wymiany wiedzy i informacji obejmującej wszystkie obszary działalności w ramach unijnego mechanizmu.
W tym celu Komisja – za pośrednictwem Sieci – prowadzi między innymi następujące działania:
stworzenie programu szkoleń i ćwiczeń dla personelu zajmującego się ochroną ludności oraz zarządzaniem klęskami i katastrofami, który to program ma dotyczyć zapobiegania klęskom lub katastrofom, zapewniania gotowości i reagowania na klęski lub katastrofy, a także zarządzanie takim programem. Program jest zorientowany na ułatwianie wymiany najlepszych praktyk w dziedzinie ochrony ludności oraz zarządzania klęskami lub katastrofami, w tym w odniesieniu do klęsk i katastrof spowodowanych zmianą klimatu, i zachęcanie do takiej wymiany oraz obejmuje wspólne kursy i system wymiany wiedzy fachowej w dziedzinie zarządzania klęskami i katastrofami, w tym wymiany specjalistów i doświadczonych wolontariuszy oraz delegowanie ekspertów z państw członkowskich.
Program szkoleń i ćwiczeń ma na celu poprawę koordynacji, kompatybilności oraz komplementarności zdolności, o których mowa w art. 9, 11 i 12, a także zwiększenie kompetencji ekspertów, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d) i f);
stworzenie programu wykorzystującego doświadczenia zdobyte w trakcie działań na rzecz ochrony ludności podjętych w ramach unijnego mechanizmu, obejmującego aspekty odnoszące się do całego cyklu zarządzania klęskami i katastrofami, w celu zapewnienia szerokiej podstawy procesów uczenia się i rozwijania wiedzy, a także zarządzanie tym programem. Program obejmuje:
monitorowanie, analizowanie i ocenianie wszystkich stosownych działań na rzecz ochrony ludności w ramach unijnego mechanizmu;
propagowanie wdrażania zdobytych doświadczeń, aby uzyskać oparte na doświadczeniu podstawy rozwoju działań w ramach cyklu zarządzania klęskami i katastrofami; oraz
opracowanie metod i narzędzi gromadzenia, analizowania, propagowania i wdrażania zdobytych doświadczeń.
Program ten obejmuje również, w stosownych przypadkach, doświadczenia zdobyte w trakcie interwencji przeprowadzonych poza terytorium Unii w zakresie wykorzystywania powiązań i synergii między pomocą udzielaną w ramach unijnego mechanizmu a pomocą humanitarną;
stymulowanie badań i innowacji oraz zachęcanie do wprowadzania i wykorzystywania odpowiednich nowych podejść lub nowych technologii na potrzeby unijnego mechanizmu;
utworzenie i obsługa platformy internetowej na potrzeby Sieci w celu wspierania i ułatwiania realizacji poszczególnych zadań, o których mowa w lit. a), b) i c).
ROZDZIAŁ IV
REAGOWANIE
Artykuł 14
Zawiadamianie o klęskach i katastrofach na terytorium Unii
Akapit pierwszy nie ma zastosowania wówczas, gdy obowiązek zawiadomienia został już dopełniony zgodnie z innymi przepisami Unii, Traktatem ustanawiającym Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, lub obowiązującymi umowami międzynarodowymi.
Artykuł 15
Reagowanie na klęski i katastrofy na terytorium Unii
Po otrzymaniu wniosku o pomoc Komisja stosownie do sytuacji i niezwłocznie:
przekazuje wniosek do punktów kontaktowych innych państw członkowskich;
gromadzi i analizuje, razem z dotkniętym państwem członkowskim, zweryfikowane informacje na temat sytuacji w celu opracowania wspólnej oceny sytuacji i reakcji na tę sytuację oraz rozsyła je bezpośrednio do państw członkowskich;
formułuje, w porozumieniu z państwem członkowskim występującym o pomoc, zalecenia dotyczące świadczenia pomocy za pośrednictwem unijnego mechanizmu oparte na potrzebach istniejących na miejscu oraz wszelkich właściwych wcześniej opracowanych planach, o których mowa w art. 10 ust. 1, zwraca się do państw członkowskich o rozmieszczenie określonych zdolności i ułatwia koordynację niezbędnej pomocy; oraz
podejmuje dodatkowe działania mające ułatwić koordynację reagowania.
Artykuł 16
Propagowanie spójnego reagowania na klęski i katastrofy poza terytorium Unii
Komisja wspiera spójne udzielanie pomocy poprzez następujące działania:
utrzymywanie dialogu z punktami kontaktowymi państw członkowskich w celu zapewnienia skuteczności i spójności wkładu Unii w reagowanie w przypadku klęsk i katastrof za pośrednictwem unijnego mechanizmu w ramach całościowych wysiłków na rzecz niesienia pomocy, a w szczególności przez:
niezwłoczne informowanie państw członkowskich o pełnych wnioskach o pomoc;
wspieranie wspólnej oceny sytuacji i potrzeb, udzielanie doradztwa technicznego lub ułatwianie koordynacji pomocy na miejscu dzięki obecności na miejscu zespołu ekspertów ds. ochrony ludności;
udostępnianie właściwych ocen i analiz wszystkim właściwym podmiotom;
dokonywanie przeglądu pomocy udzielanej przez państwa członkowskie oraz inne podmioty;
doradzanie co do rodzaju wymaganej pomocy w celu zapewnienia, by pomoc odpowiadała ustalonym potrzebom; oraz
pomoc w przezwyciężaniu praktycznych, utrudniających udzielanie pomocy przeszkód w takich obszarach, jak tranzyt i cło;
niezwłoczne formułowanie zaleceń, w miarę możliwości we współpracy z dotkniętym państwem, w oparciu o potrzeby istniejące na miejscu oraz wszelkie właściwe wcześniej opracowane plany, zwracanie się do państw członkowskich o rozmieszczenie określonych zdolności i ułatwianie koordynacji pomocy, o którą wystąpiono;
utrzymywanie kontaktu z dotkniętym państwem w zakresie szczegółów technicznych, takich jak dokładne potrzeby, akceptowanie ofert oraz praktyczne uzgodnienia dotyczące przyjmowania i rozprowadzania pomocy na szczeblu lokalnym;
wspieranie OCHA lub utrzymywanie z nim kontaktu oraz współpraca z innymi właściwymi podmiotami uczestniczącymi w całościowych wysiłkach na rzecz niesienia pomocy – w celu uzyskania jak największej synergii działań, dążenia do ich komplementarności, zapobiegania ich powielaniu i powstawaniu braków; oraz
utrzymywanie kontaktu ze wszystkimi właściwymi podmiotami, zwłaszcza w końcowej fazie interwencji pomocowej podejmowanej w ramach unijnego mechanizmu w celu ułatwienia sprawnego przekazania obowiązków.
Artykuł 17
Wsparcie na miejscu
Komisja może wybrać, powołać i wysłać zespół ekspertów złożony z ekspertów udostępnionych przez państwa członkowskie:
na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapobiegania, zgodnie z art. 5 ust. 2;
na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapewniania gotowości, zgodnie z art. 8 ust. 2;
w przypadku klęski lub katastrofy na terytorium Unii, zgodnie z art. 15 ust. 5;
w przypadku klęski lub katastrofy poza terytorium Unii, zgodnie z art. 16 ust. 3.
Eksperci Komisji i innych służb Unii mogą zostać włączeni do zespołu w celu wsparcia zespołu i ułatwienia utrzymywania kontaktów z ERCC. Eksperci udostępnieni przez agencje ONZ lub inne organizacje międzynarodowe mogą zostać włączeni do zespołu w celu zacieśnienia współpracy i ułatwienia wspólnych ocen sytuacji.
Gdy wymaga tego skuteczność operacyjna, Komisja – w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi – może ułatwiać zaangażowanie dodatkowych ekspertów, poprzez ich wysłanie, oraz wsparcie techniczne i naukowe i pozyskanie specjalistycznej wiedzy naukowej, wiedzy z zakresu ratownictwa medycznego i wiedzy sektorowej.
Procedura wyboru i powołania ekspertów jest następująca:
państwa członkowskie wyznaczają ekspertów, którzy, na ich odpowiedzialność, mogą być wysłani jako członkowie zespołów ekspertów;
Komisja wybiera ekspertów i kierownika zespołu na podstawie ich kwalifikacji i doświadczenia, w tym odbytych szkoleń w ramach unijnego mechanizmu, doświadczenia z wcześniejszych misji zrealizowanych w ramach unijnego mechanizmu oraz uczestnictwa w innych międzynarodowych działaniach mających na celu niesienie pomocy; wybór opiera się także na innych kryteriach, takich jak znajomość języków, tak aby zapewnić, by zespół jako całość dysponował umiejętnościami niezbędnymi w danej sytuacji;
Komisja powołuje ekspertów i kierowników zespołów do misji w porozumieniu z wyznaczającymi ich państwami członkowskimi.
Komisja zawiadamia państwa członkowskie o dodatkowym wsparciu eksperckim zapewnianym zgodnie z ust. 1.
Artykuł 18
Transport i sprzęt
W przypadku wystąpienia klęski lub katastrofy na terytorium Unii lub poza nim Komisja może wspierać państwa członkowskie w uzyskiwaniu dostępu do sprzętu lub zasobów transportowych i logistycznych poprzez:
dostarczanie i wymianę informacji dotyczących sprzętu oraz zasobów transportowych i logistycznych, które mogą być udostępniane przez państwa członkowskie, z myślą o ułatwianiu łączenia takiego sprzętu i takich zasobów w jedną pulę;
opracowanie materiałów kartograficznych w celu sprawnego rozmieszczenia i mobilizacji zasobów, mając na uwadze w szczególności specyfikę regionów transgranicznych na wypadek ryzyk transgranicznych w kilku państwach;
pomaganie państwom członkowskim w określaniu zasobów transportowych i logistycznych mogących pochodzić z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego, i ułatwianie im dostępu do takich zasobów; lub
pomaganie państwom członkowskim w określaniu sprzętu, który może być dostępny z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego.
ROZDZIAŁ V
PRZEPISY FINANSOWE
Artykuł 19
Zasoby budżetowe
Kwota 425 172 000 EUR według cen bieżących pochodzi z działu 3 „Bezpieczeństwo i obywatelstwo” wieloletnich ram finansowych, a kwota 148 856 000 EUR według cen bieżących – z działu 4 „Globalny wymiar Europy”.
Takie wydatki mogą w szczególności obejmować badania, spotkania ekspertów, działania informacyjne i komunikacyjne, w tym komunikację instytucjonalną w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z ogólnymi celami unijnego mechanizmu, wydatki związane z sieciami informatycznymi służącymi głównie do przetwarzania i wymiany informacji, w tym z ich wzajemnymi połączeniami z istniejącymi lub przyszłymi systemami służącymi wspieraniu międzysektorowej wymiany danych i z powiązanym sprzętem, jak również wszelkie inne wydatki na pomoc techniczną i administracyjną poniesione przez Komisję w ramach zarządzania programem.
Artykuł 19a
Zasoby z Instrumentu Unii Europejskiej na rzecz Odbudowy
Artykuł 20
Ogólne kwalifikowalne działania
W celu podniesienia poziomu zapobiegania, gotowości i skutecznego reagowania na klęski i katastrofy do pomocy finansowej kwalifikują się następujące działania ogólne:
badania, ankiety, modelowanie i tworzenie scenariuszy, by w celu ułatwienia wymiany wiedzy, najlepszych praktyk i informacji;
szkolenia, ćwiczenia, warsztaty, wymiana personelu i ekspertów, tworzenie sieci, projekty demonstracyjne i transfer technologii;
działania związane z monitorowaniem, oceną i ewaluacją;
informowanie społeczeństwa, edukacja i zwiększanie świadomości oraz związane z nimi działania upowszechniające – w celu zaangażowania obywateli w działania zapobiegawcze i zminimalizowania skutków klęsk i katastrof w Unii oraz ułatwienia obywatelom Unii skuteczniejszej i trwałej samodzielnej ochrony;
utworzenie i prowadzenie, w kontekście unijnego mechanizmu programu wykorzystującego doświadczenia zdobyte w toku interwencji i ćwiczeń, w tym w obszarach istotnych z punktu widzenia zapobiegania i zapewniania gotowości; oraz
działania komunikacyjne i środki mające zwiększyć świadomość na temat e prac służących ochronie ludności państw członkowskich i Unii podejmowanych w obszarach zapobiegania, zapewniania gotowości i reagowania na klęski i katastrofy.
Artykuł 20a
Wyeksponowanie wkładu Unii i nagrody
Finansowanie lub pomoc udzielane na podstawie niniejszej decyzji muszą być odpowiednio wyeksponowane zgodnie z wydanymi przez Komisję szczegółowymi wytycznymi dotyczącymi konkretnych interwencji. Państwa członkowskie zapewniają w szczególności, by komunikacja publiczna dotycząca operacji finansowanych w ramach unijnego mechanizmu:
zawierała odpowiednie odniesienia do unijnego mechanizmu;
obejmowała identyfikację wizualną umieszczaną na zdolnościach finansowanych lub współfinansowanych z unijnego mechanizmu;
realizowała działania opatrzone symbolem Unii;
proaktywnie przekazywała szczegółowe informacje o wsparciu unijnym w mediach krajowych i wśród zainteresowanych podmiotów, a także poprzez własne kanały komunikacyjne; oraz
wspierała działania komunikacyjne Komisji na temat prowadzonych operacji.
Gdy zdolności rescEU wykorzystuje się do celów krajowych, o których mowa w art. 12 ust. 5, państwa członkowskie w taki sam sposób, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, podają informacje o pochodzeniu tych zdolności oraz zapewniają eksponowanie finansowania unijnego wykorzystanego do pozyskania tych zdolności.
Artykuł 21
Kwalifikowalne działania w obszarze zapobiegania i zapewniania gotowości
Do pomocy finansowej kwalifikują się następujące działania w obszarze zapobiegania i zapewniania gotowości:
współfinansowanie projektów, badań, warsztatów, ankiet oraz podobnych działań i podobnej działalności, o których mowa w art. 5;
współfinansowanie wzajemnych ocen, o których mowa w art. 6 lit. d) i w art. 8 lit. j);
utrzymywanie funkcji zapewnianych przez ERCC, zgodnie z art. 8 lit. a);
przygotowania do mobilizacji i wysyłania zespołów ekspertów, o której to mobilizacji i wysyłaniu mowa w art. 8 lit. d) i w art. 17, oraz ustanowienie i utrzymywanie zdolności szybkiego reagowania w ramach sieci wyszkolonych ekspertów z państw członkowskich, o której to zdolności mowa w art. 8 lit. f);
tworzenie i utrzymywanie CECIS oraz narzędzi umożliwiających komunikację i wymianę informacji między ERCC a punktami kontaktowymi państw członkowskich i innymi uczestnikami w kontekście unijnego mechanizmu;
przyczynianie się do opracowania transnarodowych systemów wykrywania, wczesnego ostrzegania oraz alarmowania stanowiących przedmiot europejskiego zainteresowania, by umożliwić szybkie reagowanie, a także wspierać wzajemne połączenia między krajowymi systemami wczesnego ostrzegania i systemami alarmowania, jak również połączenie ich z ERCC i CECIS. W systemach takich uwzględniane i wykorzystywane są istniejące i przyszłe źródła i systemy informacji, monitorowania lub wykrywania;
opracowanie planowania zarządzania ryzykiem związanym z klęskami lub katastrofami, o którym mowa w art. 10;
wspieranie działań na rzecz zapewnienia gotowości, o których mowa w art. 13;
rozwijanie ►M2 europejskiej puli ochrony ludności ◄ , o której mowa w art. 11, zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.
ustanowienie zdolności rescEU, zarządzanie nimi i utrzymywanie ich zgodnie z art. 12;
zapewnianie dostępności wsparcia logistycznego dla zespołów ekspertów, o których mowa w art. 17 ust. 1;
ułatwianie państwom członkowskim koordynacji przy rozmieszczaniu zdolności reagowania na klęski i katastrofy na terytorium Unii – zgodnie z art. 8 lit. g);
wspieranie udzielania doradztwa w zakresie środków zapobiegawczych i środków zapewniania gotowości poprzez wysłanie na miejsce zespołu ekspertów, na wniosek państwa członkowskiego, państwa trzeciego, Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jej agencji, jak określono w art. 5 ust. 2 i art. 13 ust. 3.
Kwalifikowalność do pomocy finansowej na działania, o których mowa w ust. 1 lit. i) ogranicza się to do następujących kosztów:
poniesione na szczeblu Unii koszty tworzenia ►M2 europejskiej puli ochrony ludności ◄ i zarządzania nią, a także koszty związanych z tym procesów, o których mowa w art. 11;
koszty obowiązkowych szkoleń, ćwiczeń i warsztatów niezbędnych do certyfikacji zdolności reagowania państw członkowskich do celów ►M2 europejskiej puli ochrony ludności ◄ („koszty związane z certyfikacją”). Mogą się na nie składać koszty jednostkowe lub kwoty ryczałtowe określone w zależności od rodzaju zdolności, obejmujące do 100 % kosztów kwalifikowalnych; oraz
koszty niezbędne do modernizacji lub naprawy zdolności reagowania w celu doprowadzenia ich do stanu gotowości i dostępności, tak aby mogły być rozmieszczane w ramach europejskiej puli ochrony ludności, zgodnie z wymogami jakości określonymi dla europejskiej puli ochrony ludności oraz, w stosownych przypadkach, zaleceń sformułowanych w procesie certyfikacji („koszty związane z adaptacją”). Koszty te mogą obejmować koszty związane z operacyjnością, interoperacyjnością modułów i innych zdolności reagowania, samodzielnością, samowystarczalnością, możliwością transportowania, pakowaniem i podobne koszty, o ile koszty te są konkretnie związane z uczestnictwem zdolności w europejskiej puli ochrony ludności.
Koszty związane z adaptacją mogą obejmować:
75 % kosztów kwalifikowalnych w przypadku modernizacji, pod warunkiem że kwota ta nie przekracza 50 % średniego kosztu związanego z rozwijaniem zdolności; oraz
75 % kosztów kwalifikowalnych w przypadku naprawy.
Zdolności reagowania korzystające z finansowania, o którym mowa w ppkt (i) i (ii), udostępnia się w ramach europejskiej puli ochrony ludności przez minimalny okres powiązany z otrzymywaniem finansowania, który wynosi od trzech do dziesięciu lat od momentu ich rzeczywistej dostępności jako część europejskiej puli ochrony ludności, z wyjątkiem przypadków, gdy ich ekonomiczny okres użytkowania jest krótszy.
Koszty związane z adaptacją mogą składać się z kosztów jednostkowych lub kwot ryczałtowych określonych w zależności od rodzaju zdolności.
▼M2 —————
Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 30 w celu zmiany załącznika Ia w odniesieniu do kategorii kosztów kwalifikowalnych.
▼M3 —————
Artykuł 22
Kwalifikowalne działania podejmowane w ramach reagowania
Do pomocy finansowej kwalifikują się następujące działania podejmowane w ramach reagowania:
wysyłanie zespołów ekspertów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wraz ze wsparciem logistycznym, oraz wysyłanie ekspertów, o których mowa w art. 8 lit. d) i e);
w przypadku klęski lub katastrofy wspieranie państw członkowskich w uzyskiwaniu dostępu do sprzętu oraz zasobów transportowych i logistycznych określonych w art. 23; oraz
w przypadku otrzymania wniosku o pomoc – podejmowanie niezbędnych dodatkowych działań wspomagających i uzupełniających w celu ułatwienia jak najskuteczniejszej koordynacji reagowania.
Artykuł 23
Kwalifikowalne działania powiązane ze sprzętem i operacjami
W ramach umożliwiania dostępu – za pośrednictwem unijnego mechanizmu – do sprzętu oraz zasobów transportowych i logistycznych, do pomocy finansowej kwalifikują się następujące działania:
dostarczanie informacji na temat sprzętu oraz zasobów transportowych i logistycznych, które państwa członkowskie postanawiają udostępnić, oraz wymiana takich informacji w celu ułatwienia połączenia takiego sprzętu lub zasobów transportowych i logistycznych w jedną pulę;
pomaganie państwom członkowskim w określaniu zasobów transportowych i logistycznych mogących pochodzić z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego, i ułatwianie im dostępu do takich zasobów;
pomaganie państwom członkowskim w określaniu sprzętu, który może być dostępny z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego;
finansowanie zasobów transportowych i logistycznych niezbędnych do zagwarantowania szybkiego reagowania na klęski i katastrofy. Działania takie kwalifikują się do pomocy finansowej wyłącznie w przypadku spełnienia poniższych kryteriów:
wniosek o pomoc został złożony w ramach unijnego mechanizmu zgodnie z art. 15 i 16;
dodatkowe zasoby transportowe i logistyczne są niezbędne do zapewnienia skuteczności reagowania w ramach unijnego mechanizmu w przypadku klęsk i katastrof;
pomoc odpowiada potrzebom ustalonym przez ERCC i udzielana jest zgodnie z zaleceniami wydanymi przez ERCC w sprawie specyfikacji technicznych, jakości, terminów oraz warunków jej udzielania;
pomoc została zaakceptowana przez państwo występujące o nią, bezpośrednio lub za pośrednictwem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jej agencji albo innej odpowiedniej organizacji międzynarodowej, w ramach unijnego mechanizmu; oraz
pomoc uzupełnia, w przypadku klęsk lub katastrof w państwach trzecich, ogólne unijne działania humanitarne.
Unijna pomoc finansowa w odniesieniu do zasobów transportowych i logistycznych może obejmować do 100 % łącznych kwalifikowalnych kosztów określonych w lit. a)–d), jeżeli jest to niezbędne do tego, aby połączenie pomocy państw członkowskich było skuteczne pod względem operacyjnym, i jeżeli koszty odnoszą się do jednego z następujących:
krótkoterminowy najem zdolności magazynowej w celu tymczasowego przechowywania pomocy pochodzącej z państw członkowskich z myślą o ułatwieniu skoordynowanego transportu;
transport z państwa członkowskiego oferującego pomoc do państwa członkowskiego ułatwiającego jej skoordynowany transport;
przepakowanie pomocy państw członkowskich w celu wykorzystania w jak największym stopniu dostępnych zdolności transportowych lub w celu spełnienia określonych wymogów operacyjnych; lub
lokalny transport, tranzyt i magazynowanie pomocy połączonej w jedną pulę w celu zapewnienia skoordynowanej dostawy do miejsca przeznaczenia w państwie występującym o pomoc.
Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego unijna pomoc finansowa obejmuje 100 % kosztów operacyjnych zdolności rescEU niezbędnych w przypadku mało prawdopodobnych klęsk lub katastrof o poważnych skutkach, gdy zdolności te są rozmieszczane w ramach unijnego mechanizmu.
Bez uszczerbku dla ust. 1a i 2 wsparcie finansowe Unii na potrzeby transportu pomocy potrzebnej w przypadku katastrof ekologicznych, gdy zastosowanie ma zasada „zanieczyszczający płaci”, może obejmować maksymalnie 100 % całkowitych kosztów kwalifikowalnych. Zastosowanie mają następujące warunki:
o wsparcie finansowe Unii na potrzeby transportu zwróciło się dotknięte klęską lub katastrofą państwo członkowskie lub pomagające państwo członkowskie na podstawie należycie uzasadnionej oceny potrzeb;
dotknięte klęską państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, pomagające państwo członkowskie, podejmuje wszelkie niezbędne kroki w celu zażądania i uzyskania odszkodowania od zanieczyszczającego zgodnie ze wszystkimi mającymi zastosowanie przepisami prawa międzynarodowego, unijnego lub krajowego;
po otrzymaniu odszkodowania od zanieczyszczającego, dotknięte klęską państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, pomagające państwo członkowskie, natychmiast zwraca Unii pokryte przez nią koszty.
W przypadku katastrofy ekologicznej, o której mowa w akapicie pierwszym, niemającej wpływu na państwo członkowskie, działania, o których mowa w lit. a), b) i c), realizuje pomagające państwo członkowskie.
Artykuł 24
Beneficjenci
Dotacje przyznane na mocy niniejszej decyzji mogą być przyznane osobom prawnym, zarówno prawa prywatnego, jak i publicznego.
Artykuł 25
Rodzaje interwencji finansowych i procedury wykonawcze
Roczne ani wieloletnie programy prac nie są wymagane w odniesieniu do działań wchodzących w zakres reagowania na klęski i katastrofy określonego w rozdziale IV, których to działań nie można przewidzieć z wyprzedzeniem.
Artykuł 26
Komplementarność i spójność działań Unii
Komisja zapewnia, aby podmioty wnioskujące o pomoc finansową na mocy niniejszej decyzji oraz beneficjenci takiej pomocy udzielali Komisji informacji dotyczących pomocy finansowej otrzymywanej z innych źródeł, w tym z budżetu ogólnego Unii, oraz dotyczących aktualnie rozpatrywanych wniosków o taką pomoc.
Artykuł 27
Ochrona interesów finansowych Unii
W przypadku gdy państwo trzecie uczestniczy w unijnym mechanizmie na podstawie decyzji przyjętej na mocy umowy międzynarodowej lub na podstawie jakiegokolwiek innego instrumentu prawnego, przyznaje ono właściwemu urzędnikowi zatwierdzającemu, OLAF i Trybunałowi Obrachunkowemu niezbędne prawa i dostęp, umożliwiające tym podmiotom wykonywanie w pełni ich odpowiednich kompetencji. W przypadku OLAF takie prawa obejmują prawo do prowadzenia dochodzeń, w tym kontroli na miejscu i inspekcji, przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 ( 8 ).
ROZDZIAŁ VI
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 28
Państwa trzecie i organizacje międzynarodowe
W unijnym mechanizmie mogą uczestniczyć także:
państwa należące do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) będące członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), na warunkach ustanowionych w Porozumieniu EOG, oraz inne państwa europejskie, jeżeli przewidują to umowy i procedury;
państwa przystępujące, państwa kandydujące i potencjalne państwa kandydujące, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych porozumieniach.
Artykuł 29
Właściwe organy
Do celów stosowania niniejszej decyzji państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy i informują o tym Komisję.
Artykuł 30
Wykonywanie przekazanych uprawnień
▼M3 —————
Artykuł 31
Tryb pilny
Artykuł 32
Akty wykonawcze
Komisja przyjmuje akty wykonawcze dotyczące następujących kwestii:
współpraca między ERCC a punktami kontaktowymi państw członkowskich, o czym mowa w art. 8 lit. b), art. 15 ust. 3 i art. 16 ust. 3 lit. a); oraz procedury operacyjne służące reagowaniu na klęski i katastrofy zarówno na terytorium Unii – o czym mowa w art. 15, jak i poza tym terytorium – o czym mowa art. 16, w tym wskazywanie odpowiednich organizacji międzynarodowych;
elementy systemu CECIS oraz organizacja wymiany informacji za pośrednictwem tego systemu – o czym mowa w art. 8 lit. b);
proces wysyłania zespołów ekspertów, o którym mowa w art. 17;
wskazywanie modułów, innych zdolności reagowania i ekspertów, o którym mowa w art. 9 ust. 1;
wymogi operacyjne w zakresie funkcjonowania i interoperacyjności modułów, określone w art. 9 ust. 2 i obejmujące zadania tych modułów, ich zdolności, główne elementy, samowystarczalność i rozmieszczanie;
cele w zakresie zdolności, wymogi jakościowe i wymogi dotyczące interoperacyjności oraz procedura certyfikacji i procedura rejestracji niezbędne do funkcjonowania ►M2 europejskiej puli ochrony ludności ◄ , o których mowa w art. 11, a także ustalenia finansowe, o których mowa w art. 21 ust. 2);
ustanowienie zdolności rescEU, zarządzanie nimi i ich utrzymywanie, jak przewidziano w art. 12, w tym kryteria podejmowania decyzji o rozmieszczeniu, procedury operacyjne, a także koszty, o których mowa w art. 21 ust. 3;
utworzenie i organizacja unijnej sieci wiedzy w zakresie ochrony ludności, jak przewidziano w art. 13;
kategorie mało prawdopodobnego ryzyka o poważnych skutkach oraz odpowiednie zdolności do zarządzania nimi, o czym mowa w art. 21 ust. 4;
kryteria i procedury uznawania długoterminowego zobowiązania i nadzwyczajnych wkładów na rzecz ochrony ludności w Unii, o czym mowa w art. 20a; oraz
organizowanie wsparcia w zakresie zasobów transportowych i logistycznych, o czym mowa w art. 18 i 23.
Artykuł 33
Procedura komitetowa
Artykuł 34
Ocena
ROZDZIAŁ VII
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 35
Przepisy przejściowe
Do dnia 1 stycznia 2025 r. można udzielić unijnej pomocy finansowej na pokrycie 75 % kosztów niezbędnych do zapewnienia szybkiego dostępu do zdolności krajowych odpowiadających zdolnościom zdefiniowanym zgodnie z art. 12 ust. 2. W tym celu Komisja może bezpośrednio przyznać państwom członkowskim dotacje bez zaproszenia do składania wniosków.
Zdolności, o których mowa w akapicie pierwszym, określa się jako zdolności rescEU aż do końca okresu przejściowego.
Na zasadzie odstępstwa od art. 12 ust. 6 decyzja w sprawie rozmieszczenia zdolności, o których mowa w akapicie pierwszym, podejmowana jest przez państwo członkowskie, które udostępniło je jako zdolności rescEU. W przypadku gdy krajowa sytuacja kryzysowa, siła wyższa lub, w wyjątkowych przypadkach, poważne przyczyny uniemożliwiają państwu członkowskiemu udostępnienie tych zdolności w przypadku konkretnej klęski lub katastrofy, to państwo członkowskie jak najszybciej informuje o tym Komisję, odwołując się do niniejszego artykułu.
Artykuł 36
Uchylenie
Decyzja 2007/162/WE, Euratom i decyzja 2007/779/WE, Euratom tracą moc. Odesłania do uchylonych decyzji traktuje się jako odesłania do niniejszej decyzji i odczytuje się je zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku II do niniejszej decyzji.
Artykuł 37
Wejście w życie
Niniejsza decyzja wchodzi w życie w dniu następującym po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Stosuje się ją od dnia 1 stycznia 2014 r.
▼M2 —————
ZAŁĄCZNIK I
Procentowy podział puli środków finansowych na wdrożenie unijnego mechanizmu, o której mowa w art. 19 ust. 1a, oraz kwoty, o której mowa w art. 19a, w latach 2021–2027
Zasady
Przy wdrażaniu niniejszej decyzji należycie uwzględnia się unijny cel, jakim jest przyczynienie się do osiągnięcia ogólnych celów klimatycznych i zamiaru uwzględnienia działań na rzecz różnorodności biologicznej w politykach Unii, w zakresie, w jakim pozwala na to nieprzewidywalność i szczególne okoliczności gotowości na wypadek klęsk i katastrof oraz reagowania na nie.
ZAŁĄCZNIK IA
Kategorie kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 21 ust. 3
Koszty wyposażenia
Koszty utrzymania, w tym koszty naprawy
Koszty ubezpieczenia
Koszty szkoleń
Koszty magazynowania
Koszty rejestracyjne i certyfikacyjne
Koszty materiałów eksploatacyjnych
Koszty personelu wymaganego do zapewnienia dostępności i możliwości rozmieszczenia zdolności rescEU.
ZAŁĄCZNIK II
Tabela korelacji
Decyzja Rady 2007/162 WE, Euratom |
Decyzja Rady 2007/779 WE, Euratom |
Niniejsza decyzja |
art. 1 ust. 1 |
|
— |
art. 1 ust. 2 |
|
art. 1 ust. 4 |
art. 1 ust. 3 |
|
— |
art. 1 ust. 4 |
|
art. 2 ust. 2 |
|
art. 1 ust. 1 |
— |
|
art. 1 ust. 2, akapit pierwszy |
art. 1 ust. 2 |
|
art. 1 ust. 2, akapit drugi |
art. 1 ust. 5 |
art. 2 ust. 1 |
|
art. 2 ust. 1 lit. a) |
art. 2 ust. 2 |
|
art. 2 ust. 1 lit. b) |
art. 2 ust. 3 |
|
art. 1 ust. 6 |
|
art. 2 ust. 1 |
— |
|
art. 2 ust. 2 |
art. 13 ust. 1 lit. a) |
|
art. 2 ust. 3 |
art. 20 lit. c) |
|
art. 2 ust. 4 |
art. 8 lit. d) |
|
art. 2 ust. 5 |
art. 8 lit. a) |
|
art. 2 ust. 6 |
art. 8 lit. b) |
|
art. 2 ust. 7 |
art. 8 lit. c) |
|
art. 2 ust. 8 |
art. 18 ust. 1 |
|
art. 2 ust. 9 |
art. 18 ust. 2 |
|
art. 2 ust. 10 |
art. 16 ust. 7 |
|
art. 2 ust. 11 |
— |
art. 3 |
art. 3 |
art. 4 |
art. 4 ust. 1 |
|
art. 20 i 21 |
art. 4 ust. 2 lit. a) |
|
art. 22 lit. a) |
art. 4 ust. 2 lit. b) |
|
art. 22 lit. b) i art. 23 ust. 1lit. a), b) i c) |
art. 4 ust. 2 lit. c) |
|
art. 23 ust. 1 lit. d) |
art. 4 ust. 3 |
|
art. 23 ust. 2 i ust. 4 |
art. 4 ust. 4 |
|
art. 32 ust. 1 lit. i) |
|
art. 4 ust. 1 |
art. 9 ust. 1 |
|
art. 4 ust. 2 |
art. 9 ust. 3 |
|
art. 4 ust. 3 |
art. 9 ust. 1 i ust. 2 |
|
art. 4 ust. 4 |
art. 9 ust. 4 |
|
art. 4 ust. 5 |
art. 9 ust. 5 |
|
art. 4 ust. 6 |
art. 9 ust. 6 |
|
art. 4 ust. 7 |
art. 9 ust. 9 |
|
art. 4 ust. 8 |
art. 9 ust. 7 |
art. 5 |
|
art. 24 |
|
art. 5 ust. 1 |
art. 8 lit. a) |
|
art. 5 ust. 2 |
art. 8 lit. b) |
|
art. 5 ust. 3 |
art. 8 lit. c) |
|
art. 5 ust. 4 |
art. 8 lit. d) |
|
art. 5 ust. 5 |
art. 13 ust. 1 lit. a) |
|
art. 5 ust. 6 |
— |
|
art. 5 ust. 7 |
art. 13 ust. 1 lit. d) |
|
art. 5 ust. 8 |
art. 13 ust. 1 lit. f) |
|
art. 5 ust. 9 |
art. 18 |
|
art. 5 ust. 10 |
art. 8 lit. e) |
|
art. 5 ust. 11 |
art. 8 lit. g) |
art. 6 ust. 1 |
|
art. 25 ust. 1 |
art. 6 ust. 2 |
|
art. 25 ust. 2 |
art. 6 ust. 3 |
|
art. 25 ust. 3, zdanie trzecie i czwarte |
art. 6 ust. 4 |
|
art. 25 ust. 3, zdanie trzecie i czwarte |
art. 6 ust. 5 |
|
art. 25 ust. 3, zdanie pierwsze i drugie |
art. 6 ust. 6 |
|
— |
|
art. 6 |
art. 14 |
art. 7 |
|
art. 28 ust. 1 |
|
art. 7 ust. 1 |
art. 15 ust. 1 |
|
art. 7 ust. 2 |
art. 15 ust. 3 |
|
art. 7 ust. 2 lit. a) |
art. 15 ust. 3 lit. a) |
|
art. 7 ust. 2 lit. c) |
art. 15 ust. 3 lit. b) |
|
art. 7 ust. 2 lit. b) |
art. 15 ust. 3, lit. c) i d) |
|
art. 7 ust. 3, zdanie pierwsze i trzecie |
art. 15 ust. 4 i art. 16 ust. 6 |
|
art. 7 ust. 4 |
art. 15 ust. 5 |
|
art. 7 ust. 5 |
— |
|
art. 7 ust. 6 |
art. 17 ust. 3, zdanie pierwsze |
art. 8 |
|
art. 26 |
|
art. 8 ust. 1, |
art. 16 ust. 1 |
|
art. 8 ust. 1, akapit drugi |
art. 16 ust. 2, zdanie pierwsze |
|
art. 8 ust. 1, akapit trzeci |
— |
|
art. 8 ust. 1, akapit czwarty |
— |
|
art. 8 ust. 2 |
art. 16 ust. 4 |
|
art. 8 ust. 3 |
— |
|
art. 8 ust. 4 lit. a) |
art. 16 ust. 3 lit. a) |
|
art. 8 ust. 4 lit. b) |
art. 16 ust. 3 lit. c) |
|
art. 8 ust. 4 lit. c) |
art. 16 ust. 3 lit. d) |
|
art. 8 ust. 4 lit. d) |
art. 16 ust. 3 lit. e) |
|
art. 8 ust. 5 |
art. 16 ust. 8 |
|
art. 8 ust. 6, akapit pierwszy |
art. 17 ust. 1 i art. 17 ust. 2 lit. b |
|
art. 8 ust. 6, akapit drugi |
art. 17 ust. 3, zdanie drugie |
|
art. 8 ust. 7, akapit pierwszy |
— |
|
art. 8 ust. 7, akapit drugi |
art. 16 ust. 2, zdanie drugie |
|
art. 8 ust. 7, akapit trzeci |
art. 16 ust. 9 |
|
art. 8 ust. 7, akapit czwarty |
art. 16 ust. 11 |
|
art. 8 ust. 7, akapit piąty |
— |
|
art. 8 ust. 8 |
art. 16 ust. 10 |
|
art. 8 ust. 9 lit. a) |
art. 16 ust. 12 |
|
art. 8 ust. 9 lit. b |
art. 16 ust. 13 |
art. 9 |
|
art. 16 ust. 2 |
|
art. 9 |
art. 18 |
art. 10 |
|
art. 19 ust. 3 |
|
art. 10 |
art. 28 |
art. 11 |
|
— |
|
art. 11 |
art. 29 |
art. 12 ust. 1 |
|
art. 27 ust. 1 |
art. 12 ust. 2 |
|
— |
art. 12 ust. 3 |
|
— |
art. 12 ust. 4 |
|
— |
art. 12 ust. 5 |
|
— |
|
art. 12 ust. 1 |
art. 32 ust. 1 lit. e) |
|
art. 12 ust. 2 |
art. 32 ust. 1 lit. a) |
|
art. 12 ust. 3 |
art. 32 ust. 1 lit. b) |
|
art. 12 ust. 4 |
art. 32 ust. 1 lit. c) |
|
art. 12 ust. 5 |
art. 32 ust. 1 lit. h) |
|
art. 12 ust. 6 |
art. 32 ust. 1 lit. d) |
|
art. 12 ust. 7 |
— |
|
art. 12 ust. 8 |
— |
|
art. 12 ust. 9 |
art. 32 ust. 1 lit. a), zdanie pierwsze |
art. 13 |
art. 13 |
art. 33 |
art. 14 |
|
art. 19 |
art. 15 |
art. 14 |
art. 34 |
|
art. 15 |
art. 36 |
art. 16 |
|
art. 37, zdanie drugie |
art. 17 |
art. 16 |
art. 38 |
( 1 ) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1082/2013/UE z dnia 22 października 2013 r. w sprawie poważnych transgranicznych zagrożeń dla zdrowia i uchylająca decyzję nr 2119/98/WE (Dz.U. L 293 z 5.11.2013, s. 1).
( 2 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/696 z dnia 28 kwietnia 2021 r. ustanawiające Unijny program kosmiczny i Agencję Unii Europejskiej ds. Programu Kosmicznego oraz uchylające rozporządzenia (UE) nr 912/2010, (UE) nr 1285/2013 i (UE) nr 377/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE (Dz.U. L 170 z 12.5.2021, s. 69).
( 3 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1).
( 4 ) Dz.U. C 25 z 30.1.2008, s. 1.
( 5 ) Rozporządzenie Rady (UE) 2020/2094 z dnia 14 grudnia 2020 r. ustanawiające Instrument Unii Europejskiej na rzecz Odbudowy w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 433 I z 22.12.2020, s. 23).
( 6 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/836 z dnia 20 maja 2021 r. zmieniające decyzję nr 1313/2013/UE w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (Dz.U. L 185 z 26.5.2021, s. 1).
( 7 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1).
( 8 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).