ZAŁĄCZNIK 1

ZAŁĄCZNIK 2

UKŁADY ZNAKÓW HOMOLOGACJI

a = min. 12 mm

Powyższy znak homologacji oznacza, iż przedmiotowemu reflektorowi udzielono w Niderlandach (E 4) homologacji o numerze 012439. Numer homologacji wskazuje, że homologacji udzielono zgodnie z wymaganiami niniejszego regulaminu zmienionego serią poprawek 01.

Uwaga:

Numer homologacji musi być umieszczony w pobliżu okręgu oraz powyżej lub poniżej bądź z lewej lub z prawej strony litery „E”. Wszystkie cyfry numeru homologacji muszą znajdować się po tej samej stronie litery „E” i muszą być skierowane w tę samą stronę. Należy unikać stosowania cyfr rzymskich jako numerów homologacji, aby zapobiec pomyleniu ich z innymi symbolami.

Charakterystyka reflektora spełniającego wymogi regulaminu nr 57: Reflektor zaprojektowano tak, że żarnik światła mijania
może świecić się	nie może świecić się
jednocześnie z żarnikiem światła drogowego lub z inną wzajemnie sprzężoną funkcją oświetlenia.

Reflektor opatrzony powyższym znakiem homologacji posiada szybę z tworzywa sztucznego, której udzielono w Niderlandach (E 4) homologacji o numerze 01 2440. Numer homologacji szyby wskazuje, że homologacji tej udzielono zgodnie z wymaganiami niniejszego regulaminu zmienionego serią poprawek 01.

Reflektor zaprojektowano tak, że żarnik światła mijania może świecić się jednocześnie z żarnikiem światła drogowego lub z inną wzajemnie sprzężoną funkcją oświetlenia.

ZAŁĄCZNIK 3

BADANIA FOTOMETRYCZNE

1.   W celu ustawienia pozycji świateł ekran pomiarowy umieszcza się w odległości co najmniej 10 m przed reflektorem, linia h–h musi być pozioma. W celu przeprowadzenia pomiaru fotoogniwo umieszcza się w odległości 25 m przed reflektorem i pod kątem prostym do linii łączącej żarnik żarówki i punkt HV.

2.   W poziomie reflektor ustawia się tak, aby środek wiązki światła drogowego znalazł się na linii pionowej v–v.

3.   W pionie reflektor ustawia się tak, aby granica światła i cienia światła mijania znajdowała się 250 mm poniżej linii h–h.

4.   Reflektor ustawiony zgodnie z pkt 2 i 3 powyżej, podobnie do wymagań w odniesieniu do światła drogowego, musi spełniać następujące warunki:

4.1.   środek wiązki światła drogowego znajduje się nie więcej niż 0,6° powyżej lub poniżej linii h–h.

4.2.   Natężenie światła emitowanego przez światło drogowe musi osiągać maksymalną wartość E max w środku całej wiązki świetlnej i zmniejszać się na boki;

4.3.   maksymalne natężenie oświetlenia (E max) emitowanego przez światło drogowe musi wynosić przynajmniej 32 lx;

4.3.1.   32 lx w przypadku reflektorów klasy MB;

4.4.   natężenie oświetlenia emitowanego przez światło drogowe musi spełniać następujące wymogi:

4.4.1.   punkt przecięcia linii h–h i v–v (punkt HV) znajduje się wewnątrz obszaru ograniczonego izoluksą wyznaczającą wartość 90 % maksymalnego natężenia oświetlenia;

4.4.2.   od punktu HV poziomo w prawo i w lewo natężenie oświetlenia emitowanego przez światło drogowe nie może być mniejsze niż 12 lx w przypadku reflektorów klasy MB do odległości 1,125 m oraz nie może być mniejsze niż 3 lx do odległości 2,25 m;

4.5.   natężenie oświetlenia emitowanego przez światło mijania musi spełniać następujące wymogi:

Punkt pomiaru	Reflektor klasy MB
Dowolny punkt na linii h–h i powyżej niej	≤ 0,7 lx
Dowolny punkt na linii 50L–50R, poza 50 V (1)	≥ 1,5 lx
Punkt 50 V	≥ 3 lx
Dowolny punkt na linii 25L–25R	≥ 3 lx
Dowolny punkt w strefie IV	≥ 1,5 lx

5.   EKRAN POMIAROWY

(Wymiary w mm przy ustawieniu w odległości 25 m)

6.   Stosuje się żarówki kategorii S1lub S2 zgodnie z regulaminem nr 37.

---

(1)  

ZAŁĄCZNIK 4

BADANIA STABILNOŚCI PARAMETRÓW FOTOMETRYCZNYCH REFLEKTORÓW PODCZAS PRACY

BADANIA KOMPLETNYCH REFLEKTORÓW

Po zmierzeniu wartości fotometrycznych zgodnie z przepisami niniejszego regulaminu, w punkcie Emax w przypadku światła drogowego i w punktach HV, 50 R, 50 L oraz B 50 w przypadku światła mijania, przeprowadza się badanie próbki kompletnego reflektora pod względem stabilności parametrów fotometrycznych podczas pracy. „Kompletny reflektor” oznacza całe urządzenie świetlne łącznie z otaczającymi je częściami obudowy i światłami mogącymi mieć wpływ na rozpraszanie energii cieplnej.

1.   BADANIE STABILNOŚCI PARAMETRÓW FOTOMETRYCZNYCH

Badanie przeprowadza się w suchej i nieruchomej atmosferze o temperaturze otoczenia wynoszącej 23 °C ± 5 °C. Kompletny reflektor mocuje się do podstawy odpowiadającej prawidłowemu sposobowi montażu na pojeździe.

1.1.   Reflektor czysty

Reflektor włącza się na 12 godzin, jak opisano w pkt 1.1.1, i sprawdza się, jak opisano w pkt 1.1.2.

1.1.1.   Procedura badania

Reflektor należy włączać na określony czas, stosując się do następujących wymagań:

1.1.1.1.

a) w przypadku gdy ma zostać homologowana tylko jedna funkcja oświetlenia (światło drogowe albo światło mijania), odpowiedni żarnik musi świecić się przez określony czas (1); b) w przypadku wzajemnie sprzężonych światła mijania i światła drogowego (żarówka dwuwłóknowa lub dwie żarówki): jeżeli wnioskujący oświadcza, że reflektor ma być używany z zapalonym tylko jednym żarnikiem (2), badanie przeprowadza się zgodnie z tym warunkiem, włączając kolejno każdą z określonych funkcji na połowę czasu określonego w pkt 1.1; we wszystkich pozostałych przypadkach reflektor poddaje się następującemu cyklowi, aż do osiągnięcia określonego czasu pracy:   15 minut z zapalonym żarnikiem światła mijania   5 minut z zapalonymi wszystkimi żarnikami. c) w przypadku zespolonych funkcji oświetlenia wszystkie poszczególne funkcje włącza się jednocześnie na czas określony dla poszczególnych funkcji oświetlenia a), biorąc również pod uwagę zastosowanie wzajemnie sprzężonych funkcji oświetlenia b), zgodnie z zaleceniami producenta.

1.1.1.2.

Napięcie probiercze Napięcie reguluje się tak, aby dostarczało 90 % maksymalnej mocy w watach określonej w odniesieniu do żarówek kategorii S w regulaminie nr 37. Zastosowana moc musi we wszystkich przypadkach odpowiadać stosownej mocy żarówki o napięciu znamionowym 12 V, chyba że wnioskujący o homologację określi, że reflektor może być zasilany prądem o innym napięciu.

1.1.2.   Wyniki badania

1.1.2.1.   Kontrola wzrokowa

Po zrównaniu temperatury reflektora z temperaturą otoczenia, szybę reflektora oraz szybę zewnętrzną, jeśli występuje, należy wytrzeć czystą wilgotną ściereczką bawełnianą. Następnie dokonuje się kontroli wzrokowej reflektora; ani szyba reflektora ani szyba zewnętrzna, jeśli występuje, nie mogą wykazywać zauważalnego zniekształcenia, odkształcenia, pęknięcia lub zmiany koloru.

1.1.2.2.   Badanie fotometryczne

W celu spełnienia wymogów niniejszego regulaminu kontroluje się parametry fotometryczne w następujących punktach:

światło mijania:

50 R, 50 L, B 50 HV

światło drogowe:

punkt Emax

Można dokonać ponownego ustawienia reflektora w celu uwzględnienia ewentualnego odkształcenia jego podstawy na skutek nagrzania (zmiana położenia granicy światła i cienia została ujęta w pkt 2 niniejszego załącznika).

Między parametrami fotometrycznymi otrzymanymi w wyniku badania a wartościami mierzonymi przed jego przeprowadzeniem dopuszcza się różnicę rzędu 10 %, z uwzględnieniem odchyleń związanych z procedurą pomiaru fotometrycznego.

1.2.   Reflektor zabrudzony

Po przeprowadzeniu badania zgodnie z pkt 1.1 powyżej, reflektor, przygotowany zgodnie z wymogami zawartymi w pkt 1.2.1 i sprawdzony zgodnie z procedurą opisaną w pkt 1.1.2, pracuje przez jedną godzinę w sposób określony w pkt 1.1.1.

1.2.1.   Przygotowanie reflektora

1.2.1.1.   Mieszanina stosowana w badaniu

1.2.1.1.1.   W przypadku reflektora wyposażonego w szybę zewnętrzną ze szkła:

mieszanina wody i czynnika zanieczyszczającego nakładana na reflektor składa się z:

9 części wagowych piasku kwarcowego o wielkości ziaren 0–100 μm,

1 części wagowej pyłu węgla roślinnego (drewna bukowego) o wielkości cząstek 0-100 μm,

0,2 części wagowych NaCMC (3) oraz

odpowiedniej ilości wody destylowanej o przewodności właściwej ≤ 1 mS/m.

Mieszanina nie może mieć więcej niż 14 dni.

1.2.1.1.2.   W przypadku reflektora wyposażonego w szybę zewnętrzną z tworzywa sztucznego:

mieszanina wody i czynnika zanieczyszczającego nakładana na reflektor składa się z:

9 części wagowych piasku kwarcowego o wielkości ziaren 0–100 μm,

1 części wagowej pyłu węgla roślinnego (drewna bukowego) o wielkości cząstek 0–100 μm,

0,2 części wagowych NaCMC,

13 części wagowych wody destylowanej o przewodności właściwej ≤ 1 mS/m oraz

2 ± 1 części wagowych środka powierzchniowo czynnego (4).

Mieszanina nie może mieć więcej niż 14 dni.

1.2.1.2.   Nakładanie na reflektor stosowanej w badaniu mieszaniny

Mieszaninę stosowaną w badaniu należy równomiernie nanieść na całą powierzchnię reflektora emitującą światło i pozostawić do wyschnięcia. Czynność tę powtarza się dotąd, aż natężenie oświetlenia spadnie do 15–20 % wartości zmierzonych w każdym z podanych poniżej punktów w warunkach opisanych w niniejszym załączniku:

w punkcie Emax światła drogowego, w rozsyle fotometrycznym światła drogowego/mijania,

w punkcie Emax światła drogowego, w rozsyle fotometrycznym wyłącznie światła drogowego,

w punktach B 50 i 50 V (5) tylko w odniesieniu do świateł mijania.

1.2.1.3.   Urządzenia pomiarowe

Urządzenia pomiarowe muszą być równoważne z urządzeniami stosowanymi podczas badań homologacyjnych reflektora. Do pomiarów fotometrycznych stosuje się żarówkę wzorcową (referencyjną).

2.   BADANIE PIONOWEGO PRZESUNIĘCIA GRANICY ŚWIATŁA I CIENIA POD WPŁYWEM CIEPŁA

Celem badania jest sprawdzenie, czy podczas pracy światła mijania przesunięcie pionowe jego granicy światła i cienia, następujące pod wpływem ciepła, nie przekracza określonej wartości.

Testowany zgodnie z pkt 1 reflektor poddaje się badaniu opisanemu w pkt 2.1, bez uprzedniego wymontowywania go z uchwytu mocującego lub ponownego ustawiania jego położenia względem tego uchwytu.

2.1.   Badanie

Badanie przeprowadza się w suchej i nieruchomej atmosferze o temperaturze otoczenia wynoszącej 23 °C ± 5 °C.

Stosując pochodzącą z produkcji seryjnej żarówkę, która była poddawana starzeniu przez co najmniej jedną godzinę, reflektor włącza się w trybie światła mijania bez wymontowywania go z uchwytu mocującego lub ponownego ustawienia jego położenia względem tego uchwytu. (Do celów niniejszego badania napięcie reguluje się w sposób określony w pkt 1.1.1.2). Położenie poziomej części granicy światła i cienia (między liniami pionowymi przechodzącymi przez punkty 50 L i 50 R) sprawdza się odpowiednio 3 minuty (r3) i 60 minut (r60) po włączeniu.

Opisany powyżej pomiar zmian położenia granicy światła i cienia przeprowadza się przy zastosowaniu dowolnej metody o zadawalającej dokładności i dającej odtwarzalne wyniki.

2.2.   Wyniki badania

2.2.1.   Wynik w miliradianach (mrad) uważa się za dopuszczalny w odniesieniu do światła mijania tylko wtedy, gdy wartość bezwzględna Δ rI = (r3 – r60) badanego reflektora nie jest wyższa niż 1,0 mrad (Δ rI ≤ 1,0 mrad).

2.2.2.   Jeżeli jednak wartość ta jest wyższa niż 1,0 mrad, ale nie przekracza 1,5 mrad (1,0 mrad < Δ rI ≤ 1,5 mrad), badaniu w sposób określony w pkt 2.1 poddaje się drugi reflektor, po trzykrotnym przeprowadzeniu opisanego poniżej cyklu w celu ustabilizowania pozycji części mechanicznych reflektora przymocowanego do podstawy odpowiadającej prawidłowemu sposobowi montażu na pojeździe:

jedna godzina pracy światła mijania (napięcie reguluje się zgodnie z pkt 1.1.1.2),

jedna godzina przerwy w pracy światła.

Typ reflektora uznaje się za spełniający wymagania, jeśli średnia wartości bezwzględnej Δ rI zmierzonej w odniesieniu do pierwszej próbki oraz wartości bezwzględnej Δ rII zmierzonej w odniesieniu do drugiej próbki nie przekracza 1,0 mrad:

---

(1)  W przypadku gdy badany reflektor jest zespolony lub wzajemnie sprzężony ze światłami sygnalizacyjnymi, te ostatnie muszą pozostać włączone przez cały czas badania.

(2)  Równoczesnego zapalania się dwóch lub większej liczby żarników podczas używania trybu migania reflektora nie uznaje się za normalne warunki jednoczesnego używania żarników.

(3)  NaCMC jest solą sodową karboksymetylocelulozy nazywaną potocznie „CMC”. NaCMC stosowana w przedmiotowej mieszaninie musi charakteryzować się stopniem podstawienia (DS) wynoszącym 0,6–0,7 i lepkością 200–300 cP w przypadku 2-procentowego roztworu w 20 °C.

(4)  Tolerancja ilości wynika z konieczności uzyskania zabrudzenia, które można równomiernie rozprowadzić na całej szybie z tworzywa sztucznego.

(5)  Punkt 50 V znajduje się 375 mm poniżej punktu HV na prostej pionowej v–v na ekranie ustawionym w odległości 25 m.

ZAŁĄCZNIK 5

MINIMALNE WYMAGANIA DOTYCZĄCE PROCEDUR KONTROLI ZGODNOŚCI PRODUKCJI

1.   ZASADY OGÓLNE

1.1.   Wymagania dotyczące zgodności uznaje się za spełnione pod względem mechanicznym i geometrycznym, jeżeli różnice nie przekraczają nieuniknionych odchyleń w produkcji mieszczących się w granicach wymagań niniejszego regulaminu.

1.2.   W odniesieniu do parametrów fotometrycznych, podstawy do kwestionowania zgodności produkowanych seryjnie reflektorów nie stanowią przypadki, w których, podczas badań parametrów fotometrycznych dowolnego reflektora wybranego losowo i wyposażonego we wzorcową żarówkę:

1.2.1.   żadna ze zmierzonych wartości nie odbiega niekorzystnie o więcej niż 20 % od wartości określonych w niniejszym regulaminie. W odniesieniu do wartości w strefie III maksymalne niekorzystne odchylenie może wynosić, odpowiednio:

0,3 luksa stanowiące równoważność 20 %

0,45 luksa stanowiące równoważność 30 %

1.2.2.   w przypadku światła drogowego, przy punkcie HV znajdującym się w obrębie izoluksy 0,75 Emax, odnotowuje się odchylenie o 20 % w przypadku wartości maksymalnych oraz o – 20 % w przypadku wartości minimalnych w którymkolwiek punkcie pomiarowym wyszczególnionym w pkt 4.3 i 4.4 załącznika 3 do niniejszego regulaminu.

1.2.3.   Jeżeli wyniki opisanych powyżej badań nie spełniają wymagań, badania reflektora powtarza się, wymieniając uprzednio żarówkę wzorcową.

1.3.   W celu weryfikacji pionowego przesunięcia granicy światła i cienia, spowodowanego działaniem ciepła, stosuje się następującą procedurę:

jeden z reflektorów wybranych jako próbki bada się zgodnie z procedurą opisaną w załączniku 4 pkt 2.1, po poddaniu go trzykrotnie cyklowi opisanemu w załączniku 4 pkt 2.2.2.

Reflektor uważa się za spełniający wymagania, jeżeli Δ r nie przekracza 1,5 mrad.

Jeżeli wartość ta jest wyższa niż 1,5 mrad, ale nie przekracza 2,0 mrad, badaniu poddawany jest drugi reflektor, a otrzymana średnia wartości bezwzględnych obu badanych próbek nie może przekroczyć 1,5 mrad.

1.4.   Barwa światła reflektora wyposażonego w żarówkę o temperaturze barwowej zgodnej ze źródłem normalnym A musi odpowiadać odnośnym współrzędnym chromatyczności.

Parametry fotometryczne reflektora emitującego światło barwy żółtej selektywnej przy użyciu bezbarwnej żarówki muszą odpowiadać wartościom określonym w niniejszym regulaminie pomnożonym przez 0,84.

2.   MINIMALNE WYMAGANIA DOTYCZĄCE SPRAWDZANIA ZGODNOŚCI PRZEZ PRODUCENTA

W odniesieniu do każdego typu reflektora posiadacz znaku homologacji przeprowadza w odpowiednich odstępach czasu przynajmniej badania wymienione poniżej. Badania przeprowadza się zgodnie z przepisami niniejszego regulaminu.

Jeżeli jakakolwiek poddawana badaniu próbka wykazuje niezgodność w zakresie danego rodzaju badania, pobiera się i bada kolejne próbki. Producent podejmuje stosowne kroki w celu zapewnienia zgodności przedmiotowej produkcji.

2.1.   Zakres badań

Badania zgodności, o których mowa w niniejszym regulaminie, dotyczą właściwości fotometrycznych i weryfikacji pionowego przesunięcia granicy światła i cienia, następującego pod wpływem ciepła.

2.2.   Metody stosowane w badaniach

2.2.1.   Badania przeprowadza się co do zasady zgodnie z metodami określonymi w niniejszym regulaminie.

2.2.2.   Za zgodą właściwego organu odpowiedzialnego za badania homologacyjne w dowolnym badaniu zgodności przeprowadzanym przez producenta można zastosować metody równoważne. Obowiązkiem producenta jest wykazanie, że zastosowane metody są równoważne metodom określonym w niniejszym regulaminie.

2.2.3.   W celu spełnienia wymagań określonych w pkt 2.2.1 i 2.2.2 wymagane jest regularne wzorcowanie aparatury badawczej i jej korelowanie z pomiarami przeprowadzonymi przez właściwy organ.

2.2.4.   We wszystkich przypadkach metodę odniesienia stanowią metody określone w niniejszym regulaminie, w szczególności do celów kontroli administracyjnej i pobierania próbek.

2.3.   Sposób pobierania próbek

Próbki reflektorów wybiera się losowo z jednorodnej partii produkcji. Jednorodna partia oznacza zbiór reflektorów tego samego typu, określony zgodnie ze stosowanymi przez producenta metodami produkcji.

Ocena obejmuje zasadniczo produkcję seryjną z poszczególnych zakładów. Producent może jednak zebrać dane dotyczące tego samego typu z kilku zakładów, z zastrzeżeniem, że w zakładach tych obowiązuje ten sam system jakości i sposób zarządzania jakością.

2.4.   Zmierzone i zarejestrowane właściwości fotometryczne

Próbkę reflektora poddaje się pomiarom fotometrycznym w punktach przewidzianych w regulaminie, przy czym odczyt jest ograniczony do punktów Emax i HV (1) w przypadku wiązki światła drogowego, oraz punktów HV, 50 R i 50 L w przypadku wiązki światła mijania (zob. rysunek w załączniku 3).

2.5.   Kryteria dopuszczalności

Producent jest odpowiedzialny za statystyczną analizę wyników badań i za ustalenie, w porozumieniu z właściwym organem, kryteriów służących ocenie dopuszczalności jego produktów w celu spełnienia określonych w pkt 10.1 niniejszego regulaminu wymagań dotyczących sprawdzania zgodności produktów.

Ustala się takie kryteria dopuszczalności, by przy poziomie ufności 95 % minimalne prawdopodobieństwo pomyślnego przejścia kontroli wyrywkowej, przeprowadzonej zgodnie z procedurą określoną w załączniku 7 (pierwsze pobranie próbki) wynosiło 0,95.

---

(1)  W przypadku gdy światło drogowe i światło mijania są wzajemnie sprzężone, punkt pomiarowy HV obu świateł znajduje się w tym samym miejscu.

ZAŁĄCZNIK 6

WYMAGANIA DOTYCZĄCE ŚWIATEŁ POSIADAJĄCYCH SZYBY Z TWORZYWA SZTUCZNEGO — BADANIE SZYB LUB PRÓBEK MATERIAŁU ORAZ KOMPLETNYCH ŚWIATEŁ

1.   SPECYFIKACJE OGÓLNE

1.1.   Próbki dostarczone zgodnie z pkt 3.2.4 niniejszego regulaminu muszą spełniać wymagania określone w pkt 2.1 do 2.5 poniżej.

1.2.   Dwie próbki kompletnych świateł dostarczone zgodnie z pkt 3.2.3 niniejszego regulaminu i posiadające szyby z tworzywa sztucznego muszą spełniać, pod względem materiału szyby, specyfikacje wskazane w pkt 2.6. poniżej.

1.3.   Próbki szyb z tworzywa sztucznego lub próbki materiału poddaje się, w stosownych przypadkach łącznie z odbłyśnikiem, do którego mają być zamontowane, badaniom homologacyjnym w kolejności chronologicznej podanej w tabeli A przedstawionej w dodatku 1 do niniejszego załącznika.

1.4.   Jednakże jeżeli producent świateł może udowodnić, że produkt przeszedł już badania określone w pkt 2.1–2.5 poniżej lub równoważne badania zgodnie z innym regulaminem, nie ma konieczności powtarzania tych badań; wykonane muszą być obowiązkowo jedynie badania określone w dodatku 1, tabela B.

2.   BADANIA

2.1.   Odporność na zmiany temperatury

2.1.1.   Badania

Trzy nowe próbki (szyby) poddaje się pięciu cyklom zmiany temperatury i wilgotności, w następującej kolejności:

3 godziny w temperaturze 40 °C ± 2 °C i wilgotności względnej 85–95 %,

1 godzina w temperaturze 23 °C ± 5 °C i wilgotności względnej 60–75 %,

15 godzin w temperaturze -30 °C ± 2 °C,

1 godzina w temperaturze 23 °C ± 5 °C i wilgotności względnej 60–75 %,

3 godziny w temperaturze 80 °C ± 2 °C,

1 godzina w temperaturze 23 °C ± 5 °C i wilgotności względnej 60–75 %.

Przed przeprowadzeniem badania próbki przechowuje się przez co najmniej cztery godziny w temperaturze 23 °C ± 5 °C i wilgotności względnej 60–75 %.

Uwaga:

Okresy jednogodzinne w temperaturze 23 °C ± 5 °C muszą zawierać okresy przejścia między temperaturami, niezbędne dla uniknięcia skutków szoku termicznego.

2.1.2.   Pomiary fotometryczne

2.1.2.1.   Metoda

Pomiary fotometryczne przeprowadza się na próbkach przed badaniem i po nim.

Pomiary fotometryczne przeprowadzane są za pomocą światła wzorcowego w następujących punktach:

B 50 i 50 V w przypadku wiązki światła mijania emitowanej przez światło mijania lub światło mijania/drogowe,

Emax w przypadku wiązki światła drogowego emitowanej przez światło drogowe lub światło mijania/drogowe.

2.1.2.2.   Wyniki

Różnica między wartościami fotometrycznymi mierzonymi przed i po badaniu każdej z próbek nie może przekraczać 10 %, z uwzględnieniem odchyleń związanych z procedurą pomiaru fotometrycznego.

2.2.   Odporność na czynniki atmosferyczne i chemiczne

2.2.1.   Odporność na czynniki atmosferyczne

Trzy nowe próbki (szyby lub próbki materiału) wystawia się na działanie promieniowania źródła mającego rozkład widmowy energii podobny do rozkładu widmowego energii ciała czarnego w temperaturze od 5 500 K do 6 000 K. Pomiędzy źródłem a próbkami umieszcza się odpowiednie filtry w celu ograniczenia w jak największym stopniu promieniowania o długościach fali mniejszych niż 295 nm i większych niż 2 500 nm. Natężenie napromieniowania próbek musi wynosić 1 200 W/m2 ± 200 W/m2 przez taki okres, by otrzymana przez nie energia świetlna była równa 4 500 MJ/m2 ± 200 MJ/m2. Temperatura komory mierzona na czarnej płycie umieszczonej na poziomie próbek musi wynosić 50 °C ± 5 °C. W celu zapewnienia regularnej ekspozycji próbki muszą obracać się wokół źródła promieniowania z prędkością od 1 do 5 obrotów na minutę.

Próbki natryskuje się wodą destylowaną o przewodności właściwej mniejszej niż 1 mS/m w temperaturze 23 °C ± 5 °C, według następującego cyklu:

natryskiwanie	:	5 minut;
suszenie	:	25 minut.

2.2.2.   Odporność na czynniki chemiczne

Po przeprowadzeniu badania opisanego w pkt 2.2.1 powyżej i wykonaniu pomiaru opisanego w pkt 2.2.3.1 poniżej na powierzchnię zewnętrzną wspomnianych trzech próbek nakłada się w sposób opisany w pkt 2.2.2.2 mieszaninę określoną w pkt 2.2.2.1 poniżej.

2.2.2.1.   Mieszanina stosowana w badaniu

Mieszanina stosowana w badaniu składa się z 61,5 % n-heptanu, 12,5 % toluenu, 7,5 % czterochlorku etylu, 12,5 % trójchloroetylenu i 6 % ksylenu (procent objętościowy).

2.2.2.2.   Nakładanie mieszaniny stosowanej w badaniu

Namoczyć kawałek tkaniny bawełnianej (zgodnie z normą ISO 105) aż do nasycenia mieszaniną określoną w pkt 2.2.2.1 powyżej i w ciągu 10 sekund nałożyć go na 10 minut na zewnętrzną stronę próbki pod naciskiem 50 N/cm2 odpowiadającym sile 100 N przyłożonej na powierzchnię badaną o wymiarach 14 × 14 mm.

W trakcie tych 10 minut tkaninę ponownie nasącza się mieszaniną, aby skład nakładanej cieczy był przez cały czas identyczny z wymaganym.

Podczas nakładania dopuszczalne jest kompensowanie nacisku wywieranego na próbkę, aby nie doprowadził on do pęknięć.

2.2.2.3.   Oczyszczanie

Na koniec nakładania mieszaniny stosowanej w badaniu próbki suszy się na otwartym powietrzu, a następnie przepłukuje się roztworem opisanym w pkt 2.3 (Odporność chemiczna na detergenty) 23 °C ± 5 °C.

Następnie próbki dokładnie spłukuje się wodą destylowaną, zawierającą nie więcej niż 0,2 % zanieczyszczeń w temperaturze 23 °C ± 5 °C, po czym wyciera się miękką ściereczką.

2.2.3.   Wyniki

2.2.3.1.   Po zbadaniu odporności na czynniki atmosferyczne zewnętrzna strona próbek nie może wykazywać żadnych pęknięć, zarysowań, odprysków ani odkształceń, a średnia wartość zmiany przepuszczania światła

, zmierzona na trzech próbkach zgodnie z procedurą opisaną w dodatku 2 do niniejszego załącznika, nie może przekraczać 0,020 (Δ tm < 0,020).

2.2.3.2.   Po przeprowadzeniu badania odporności na czynniki chemiczne próbki nie mogą wykazywać śladów przebarwienia chemicznego, które może powodować zmianę rozproszenia strumienia świetlnego, którego średnia wartość zmiany

, zmierzona na trzech próbkach zgodnie z procedurą opisaną w dodatku 2 do niniejszego załącznika, nie może przekraczać 0,020 (Δ dm ≤ 0,020).

2.3.   Odporność na detergenty i węglowodory

2.3.1.   Odporność na detergenty

Zewnętrzną stronę trzech próbek (szyb lub próbek materiału) podgrzewa się do 50 °C ± 5 °C, a następnie zanurza się na pięć minut w mieszaninie utrzymywanej w temperaturze 23 °C ± 5 °C i złożonej z 99 części wody destylowanej zawierającej nie więcej niż 0,02 % zanieczyszczeń oraz jednej części sulfonianu alkiloarylowego.

Po przeprowadzeniu badania próbki są suszone w temperaturze 50 °C ± 5 °C. Powierzchnię próbek należy oczyścić przy pomocy wilgotnej ściereczki.

2.3.2.   Odporność na węglowodory

Następnie zewnętrzną stronę przedmiotowych trzech próbek pociera się lekko przez jedną minutę ściereczką bawełnianą nasączoną mieszaniną składającą się z 70 % n-heptanu i 30 % toluenu (procenty objętościowe), a następnie osusza na wolnym powietrzu.

2.3.3.   Wyniki

Po pomyślnym przeprowadzeniu powyższych dwóch badań średnia wartość zmiany przepuszczania światła

, zmierzona na trzech próbkach zgodnie z procedurą opisaną w dodatku 2 do niniejszego załącznika, nie może przekraczać 0,010 (Δ tm < 0,010).

2.4.   Odporność na niszczenie mechaniczne

2.4.1.   Metoda niszczenia mechanicznego

Powierzchnię zewnętrzną trzech nowych próbek (szyb) poddaje się badaniu odporności na równomierne niszczenie mechaniczne przy zastosowaniu metody opisanej w dodatku 3 do niniejszego załącznika.

2.4.2.   Wyniki

Po przeprowadzeniu tego badania zmiany:

przepuszczania światła:,

i rozproszenia:,

mierzy się zgodnie z procedurą opisaną w dodatku 2, na obszarze określonym w pkt 3.2.4.1.1. niniejszego regulaminu. Średnia wartość wyników pomiarów z trzech próbek musi mieścić się w następujących zakresach:

Δ tm < 0,100,

Δ dm < 0,050.

2.5.   Badanie przyczepności powłok (jeżeli występują)

2.5.1.   Przygotowanie próbki

Na powłoce szyby na powierzchni 20 mm × 20 mm za pomocą żyletki lub igły nacina się wzór siatki złożonej z kwadratów o wymiarach około 2 mm × 2 mm. Nacisk wywierany na żyletkę lub igłę musi być wystarczający do przecięcia przynajmniej powłoki.

2.5.2.   Opis badania

Należy użyć taśmy samoprzylepnej o przyczepności 2 N/(cm szerokości) ± 20 % mierzonej w znormalizowanych warunkach opisanych w dodatku 4 do niniejszego załącznika. Taśmę tę, o szerokości co najmniej 25 mm, dociska się przez co najmniej pięć minut do powierzchni przygotowanej w sposób określony w pkt 2.5.1.

Następnie obciąża się koniec taśmy tak, by siła przyczepności do badanej powierzchni została zrównoważona przez siłę prostopadłą do tej powierzchni. Po zrównoważeniu sił taśmę odrywa się ze stałą prędkością 1,5 m/s ± 0,2 m/s.

2.5.3.   Wyniki

Powierzchnia, na której nacięto wzór siatki, nie może ulec istotnemu zniekształceniu. Zniekształcenia miejsc przecięcia we wzorze siatki lub krawędzi nacięć są dopuszczalne, pod warunkiem że powierzchnia, która uległa zniekształceniu, nie jest większa niż 15 % powierzchni siatki.

2.6.   Badania kompletnych świateł wyposażonych w szybę z tworzywa sztucznego

2.6.1.   Odporność na niszczenie mechaniczne powierzchni szyby

2.6.1.1.   Badania

Szybę próbki światła (próbka nr 1) należy poddać badaniu opisanemu w pkt 2.4.1 powyżej.

2.6.1.2.   Wyniki

Po zakończeniu badania wyniki pomiarów fotometrycznych, przeprowadzonych w odniesieniu do przedmiotowego światła zgodnie z niniejszym regulaminem, nie mogą przekraczać o więcej niż 30 % dopuszczalnych wartości maksymalnych w punkcie B 50, ani być niższe o więcej niż 10 % od dopuszczalnych wartości minimalnych w punkcie 50 V.

2.6.2.   Badanie przyczepności powłok (jeżeli występują)

Szybę próbki światła (próbka nr 2) poddaje się badaniu opisanemu w pkt 2.5 powyżej.

3.   KONTROLA ZGODNOŚCI PRODUKCJI

3.1.   W odniesieniu do materiałów użytych do produkcji szyb światła danej serii uznaje się za zgodne z niniejszym regulaminem, jeżeli:

3.1.1.   po badaniu odporności na czynniki chemiczne oraz po badaniu odporności na detergenty i węglowodory powierzchnia zewnętrzna próbek nie wykazuje pęknięć, odprysków ani odkształceń widocznych gołym okiem (zob. pkt 2.2.2, 2.3.1 i 2.3.2);

3.1.2.   po badaniu opisanym w pkt 2.6.1.1 wartości fotometryczne w punktach pomiaru określonych w pkt 2.6.1.2 mieszczą się w granicach ustalonych w niniejszym regulaminie do celów oceny zgodności produkcji.

3.2.   Jeżeli wyniki badań nie spełniają odnośnych wymagań, to badania powtarza się na innej wybranej losowo próbce reflektorów.

ZAŁĄCZNIK 7

MINIMALNE WYMAGANIA DOTYCZĄCE PRZEPROWADZANIA KONTROLI WYRYWKOWEJ PRZEZ INSPEKTORA

1.   ZASADY OGÓLNE

1.1.   Wymagania dotyczące zgodności uznaje się za spełnione pod względem mechanicznym i geometrycznym, zgodnie z ewentualnymi przepisami niniejszego regulaminu, jeżeli różnice nie przekraczają nieuniknionych odchyleń w produkcji.

1.2.   W odniesieniu do parametrów fotometrycznych podstawy do kwestionowania zgodności produkowanych seryjnie reflektorów nie stanowią przypadki, w których, podczas badań parametrów fotometrycznych dowolnego reflektora wybranego losowo i wyposażonego we wzorcową żarówkę:

1.2.1.   żadna ze zmierzonych wartości nie odbiega niekorzystnie o więcej niż 20 % od wartości określonych w niniejszym regulaminie.

W odniesieniu do wartości w strefie III maksymalne odchylenie może wynosić odpowiednio:

0,3 luksa stanowiące równoważność 20 %

0,45 luksa stanowiące równoważność 30 %

1.2.2.   w przypadku światła drogowego, przy punkcie HV znajdującym się w obrębie izoluksy 0,75 Emax, odnotowuje się odchylenie o 20 % w przypadku wartości maksymalnych oraz o — 20 % w przypadku wartości minimalnych w którymkolwiek punkcie pomiarowym wyszczególnionym w pkt 4.3 i 4.4 załącznika 3 do niniejszego regulaminu.

1.2.3.   Jeżeli wyniki opisanych powyżej badań nie spełniają wymagań, badania reflektora powtarza się, wymieniając uprzednio żarówkę wzorcową.

1.2.4.   Reflektorów z widocznymi wadami nie bierze się pod uwagę.

1.3.   Barwa światła reflektora wyposażonego w żarówkę o temperaturze barwowej zgodnej ze źródłem normalnym A musi odpowiadać odnośnym współrzędnym chromatyczności.

W przypadku reflektora emitującego światło barwy żółtej selektywnej przy użyciu bezbarwnej żarówki wartości parametrów fotometrycznych mnoży się przez 0,84.

2.   PIERWSZE POBRANIE PRÓBEK

W ramach pierwszego pobrania próbek wybiera się losowo cztery reflektory. Pierwszą próbkę złożoną z dwóch sztuk oznacza się literą A, a drugą próbkę złożoną z dwóch sztuk oznacza się literą B.

2.1.   Zgodność nie jest kwestionowana

2.1.1.   Po zakończeniu procedury kontroli przedstawionej na rysunku 1 w niniejszym załączniku nie kwestionuje się zgodności reflektorów produkowanych seryjnie, jeżeli odchylenia zmierzonych wartości ich parametrów w niekorzystnym kierunku wynoszą:

2.1.1.1.

próbka A A1: jeden reflektor 0 %   jeden reflektor nie więcej niż 20 % A2: oba reflektory więcej niż 0 %   ale nie więcej niż 20 %   przejść do próbki B

2.1.1.2.

próbka B B1: oba reflektory 0 %

2.2.   Zgodność jest kwestionowana

2.2.1.   Po zakończeniu procedury kontroli przedstawionej na rysunku 1 w niniejszym załączniku kwestionuje się zgodność reflektorów produkowanych seryjnie i wzywa producenta do dostosowania produkcji do stosownych wymagań, jeżeli odchylenia zmierzonych wartości parametrów reflektorów wynoszą:

2.2.1.1.

próbka A A3: jeden reflektor nie więcej niż 20 %   jeden reflektor więcej niż 20 %   ale nie więcej niż 30 %

2.2.1.2.

próbka B B2: w przypadku A2     jeden reflektor więcej niż 0 %   ale nie więcej niż 20 %   jeden reflektor nie więcej niż 20 % B3: w przypadku A2     jeden reflektor 0 %   jeden reflektor więcej niż 20 %   ale nie więcej niż 30 %

2.3.   Cofnięcie homologacji

Zgodność kwestionuje się i stosuje przepisy zawarte w pkt 11, jeżeli po zakończeniu procedury kontroli przedstawionej na rysunku 1 w niniejszym załączniku odchylenia zmierzonych wartości parametrów reflektorów wynoszą:

2.3.1.

próbka A A4: jeden reflektor nie więcej niż 20 %   jeden reflektor więcej niż 30 % A5: oba reflektory więcej niż 20 %

2.3.2.

próbka B B4: w przypadku A2     jeden reflektor więcej niż 0 %   ale nie więcej niż 20 %   jeden reflektor więcej niż 20 % B5: w przypadku A2     oba reflektory więcej niż 20 % B6: w przypadku A2     jeden reflektor 0 %   jeden reflektor więcej niż 30 %

3.   POWTÓRNE POBRANIE PRÓBEK

W przypadkach A3, B2 i B3 w terminie dwóch miesięcy od daty powiadomienia wymagane jest ponowne przeprowadzenie kontroli, w ramach której spośród egzemplarzy wyprodukowanych po dostosowaniu produkcji do stosownych wymagań pobiera się trzecią próbkę C złożoną z dwóch reflektorów oraz czwartą próbkę D złożoną z dwóch reflektorów.

3.1.   Zgodność nie jest kwestionowana

3.1.1.   Po zakończeniu procedury kontroli przedstawionej na rysunku 1 w niniejszym załączniku nie kwestionuje się zgodności reflektorów produkowanych seryjnie, jeżeli odchylenia zmierzonych wartości ich parametrów wynoszą:

3.1.1.1.

próbka C C1: jeden reflektor 0 %   jeden reflektor nie więcej niż 20 % C2: oba reflektory więcej niż 0 %   ale nie więcej niż 20 %   przejść do próbki D

3.1.1.2.

próbka D D1: w przypadku C2     oba reflektory 0 %

3.2.   Zgodność jest kwestionowana

3.2.1.   Po zakończeniu procedury kontroli przedstawionej na rysunku 1 w niniejszym załączniku kwestionuje się zgodność reflektorów produkowanych seryjnie i wzywa producenta do dostosowania produkcji do stosownych wymagań, jeżeli odchylenia zmierzonych wartości parametrów reflektorów wynoszą:

3.2.1.1.

próbka D D2: w przypadku C2     jeden reflektor więcej niż 0 %   ale nie więcej niż 20 %   jeden reflektor nie więcej niż 20 %

3.3.   Cofnięcie homologacji

Zgodność kwestionuje się i stosuje przepisy zawarte w pkt 11, jeżeli po zakończeniu procedury kontroli przedstawionej na rysunku 1 w niniejszym załączniku odchylenia zmierzonych wartości parametrów reflektorów wynoszą:

3.3.1.

próbka C C3: jeden reflektor nie więcej niż 20 %   jeden reflektor więcej niż 20 % C4: oba reflektory więcej niż 20 %

3.3.2.

próbka D D3: w przypadku C2     jeden reflektor 0 lub więcej niż: 0 %   jeden reflektor więcej niż 20 %

4.   PIONOWE PRZESUNIĘCIE GRANICY ŚWIATŁA I CIENIA

W celu weryfikacji pionowego przesunięcia granicy światła i cienia, spowodowanego działaniem ciepła, stosuje się następującą procedurę:

Po przeprowadzeniu kontroli przedstawionej na rysunku 1 w niniejszym załączniku, jeden z reflektorów próbki A bada się zgodnie z procedurą określoną w pkt 2.1 załącznika 4, po trzykrotnym poddaniu go cyklowi określonemu w pkt 2.2.2 załącznika 4.

Reflektor uważa się za spełniający wymagania, jeżeli Δ r nie przekracza 1,5 mrad.

Jeżeli wartość ta jest wyższa niż 1,5 mrad, ale nie przekracza 2,0 mrad, badaniu poddawany jest drugi reflektor z próbki A, a otrzymana średnia wartości bezwzględnych obu badanych reflektorów nie może przekroczyć 1,5 mrad. Jeżeli jednak średnia ta w przypadku reflektorów próbki A przekracza 1,5 mrad, to takiemu samemu badaniu poddaje się oba reflektory próbki B, przy czym wartość Δr każdego z nich nie może być większa niż 1,5 mrad.

Rysunek 1