—

System III obowiązujący w ramach ZFM stanowi regulację dotyczącą pomocy istniejącej (a nie nowej pomocy), który został zatwierdzony przez Komisję w jej decyzjach z 2007 r. i z 2013 r. Sąd naruszył prawo w ten sposób, że nie zobowiązał Komisji do poddania systemu III obowiązującego w ramach ZFM procedurze przeglądu istniejącej pomocy, o której mowa w art. 108 ust. 1 TFUE i w art. 21–23 rozporządzenia (UE) 2015/1589.

—

Wymóg, aby zyski pochodziły z działalności faktycznie i fizycznie prowadzonej na Maderze, nie może być interpretowany w ten sposób, że należy uwzględniać jedynie dodatkowe koszty ponoszone przez przedsiębiorstwa zarejestrowane w ZFM, które były związane z faktem, że znajdują się one w regionie najbardziej oddalonym, że korzyści podatkowe mogą być przyznane jedynie w odniesieniu do zysków tych przedsiębiorstw, które pochodzą z transakcji bezpośrednio obciążonych tymi dodatkowymi kosztami oraz że wyłączona jest działalność prowadzona poza Maderą przez przedsiębiorstwa prowadzące działalność międzynarodową i zarejestrowane w ZFM.

—

Sąd dopuścił się naruszenia prawa poprzez nie wyjaśnienie spójności pomiędzy międzynarodowymi wymogami prawnymi OECD (i UE) w dziedzinie opodatkowania a wykładnią pojęcia „działalność faktycznie i fizycznie [prowadzona] w regionie” w kontekście systemu pomocy państwa.

—

Sąd naruszył prawo nie uwzględniając orzecznictwa Trybunału dotyczącego „głównego ośrodka podstawowej działalności” przedsiębiorstwa przy dokonywaniu wykładni „działalności faktycznie i fizycznie prowadzonej w regionie”. Dokonał on błędnej wykładni przepisów unijnych, która jest sprzeczna z podstawowymi zasadami prawa Unii, w szczególności ze swobodą przedsiębiorczości oraz swobodnym przepływem osób, usług i kapitału w rozumieniu art. 45 i nast. TFUE, a także z praktyką decyzyjną Komisji w zakresie pomocy publicznej dla regionów najbardziej oddalonych.

—

Sąd niesłusznie stwierdził, że Komisja nie wymagała od władz portugalskich stosowania metodologii „ekwiwalentów pełnego czasu pracy” (EPC) i „liczby rocznych jednostek pracy” (AWU). Zaskarżona decyzja i poprzednia decyzja o wszczęciu postępowania wyraźnie obalają tę interpretację.

—

W zakresie oceny przesłanki systemu III w ramach ZFM dotyczącej utworzenia lub utrzymania miejsc pracy, zaskarżona decyzja narusza prawo poprzez zastosowanie metodologii określania miejsc pracy za pomocą AWU i EPC, ponieważ do systemu ZFM ma zastosowanie pojęcie miejsca pracy wynikające z przepisów krajowego prawa pracy.

—

Zaskarżony wyrok stanowi naruszenie prawa, ponieważ stwierdzono w nim, że Komisja ograniczyła się jedynie do stwierdzenia, że władze krajowe nie zastosowały metody pozwalającej na sprawdzenie dokładności i trwałości miejsc pracy beneficjentów systemu III; w rzeczywistości Komisja doszła do tego wniosku, że warunek tworzenia/trwałości miejsc pracy nie został spełniony tylko dlatego, że bezkrytycznie zastosowała pojęcia AWU i FTE.

—

Sąd odwrócił ciężar dowodu, ponieważ to na Komisji ciążył obowiązek udowodnienia, że władze portugalskie nie były w stanie sprawdzić dokładności i trwałości zgłoszonych miejsc pracy. Do Komisji należało wskazanie przedsiębiorstw zarejestrowanych w ZFM, które rzekomo otrzymały dotacje wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem.

—

Zaskarżony wyrok narusza prawo do obrony Republiki Portugalskiej oraz ogólne zasady prawa Unii, takie jak wie zasady pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji.