—

Strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo, interpretując kryterium narodowości w ten sposób, że odnosi się ono tylko do osób fizycznych będących właścicielami spółki-wnioskodawcy. Komisja błędnie przyjęła zatem, że termin „własność” oznacza „własność ostateczną”. Przedstawione sformułowanie nie pozwala uznać, że dla zakwalifikowania skarżącej jako spółki europejskiej decydujące znaczenie ma narodowość „ostatecznych wspólników” a nie tylko narodowość bezpośrednich wspólników. Zawężająca wykładnia Komisji nie tylko nie znajduje potwierdzenia w sformułowaniu, ale także jest niespójna i sprzeczna ze zwykłym znaczeniem określonych w prawie Unii terminów „narodowość”, „przedsiębiorstwo unijne” i „utwór europejski”.

—

Według strony skarżącej zaskarżona decyzja stoi na przeszkodzie realizacji celów obowiązującego prawa Unii, ponieważ opiera się ona na błędnej wykładni i nie uwzględnia we właściwym stopniu okoliczności faktycznych sprawy.

—

Strona skarżąca podnosi, że uznanie narodowości ostatecznych właścicieli spółki-wnioskodawcy za kryterium kwalifikujące do objęcia finansowaniem nie ma żadnych podstaw w rozporządzeniu nr 1295/2013 i że w rzeczywistości sprzeciwia się ono koncepcji spójnego wdrażania ogólnych i szczegółowych celów podprogramu MEDIA realizowanego w ramach programu „Kreatywna Europa”.

—

Strona skarżąca podnosi, że dokonana przez Komisję wykładnia kryteriów kwalifikowalności nie jest zgodna z zasadami równego traktowania i niedyskryminacji, których Komisja powinna przestrzegać w swych decyzjach dotyczących finansowania w drodze dotacji.

—

Strona skarżąca podnosi, że decyzja Komisji prowadzi do odmiennego traktowania podobnych sytuacji ze szkodą dla określonych podmiotów, co nie jest obiektywnie uzasadnione.

—

Strona skarżąca podnosi, że wybierając wykładnię pomijającą prawo Unii i stojącą z nim w sprzeczności, pomimo tego, że możliwe było przyjęcie kilku alternatywnych, spójnych z prawem Unii wykładni, Komisja nadużyła przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych.

—

Strona skarżąca twierdzi, że przyznanie finansowania pod warunkiem uniemożliwienia przekazywania zysków do państw trzecich byłoby równie skutecznym lecz mniej dotkliwym środkiem.