—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 6 lit. c) i d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1054 z dnia 15 lipca 2020 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 w odniesieniu do minimalnych wymogów dotyczących maksymalnego dziennego i tygodniowego czasu prowadzenia pojazdu, minimalnych przerw oraz dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 165/2014 w odniesieniu do określania położenia za pomocą tachografów;

—

obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania, w tym kosztami, co do których w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego postanowiono, że rozstrzygnięcie nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 2, art. 4 ust. 2 i art. 9 TUE, art. 18 i 95 TFUE, art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasad równości i niedyskryminacji, jako zasad ogólnych prawa Unii, w związku z art. 5 ust. 4 TUE oraz zasadą proporcjonalności, jako zasadą ogólną prawa Unii, ze względu na rzeczywistą i pośrednią dyskryminację.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 26 i 56 TFUE, art. 16 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku z art. 5 ust. 4 TUE i zasadą proporcjonalności, jako zasadą ogólną prawa Unii, ze względu na niezgodne z prawem ograniczenie swobody świadczenia usług i swobody prowadzenia działalności gospodarczej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 3 ust. 3 TUE, art. 11 i 191 TFUE oraz art. 36 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ze względu na naruszenie wymogu zachowania, ochrony i polepszania jakości środowiska naturalnego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 296 akapit drugi TFUE, art. 5 protokołu 2 TFUE, porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa oraz obowiązku uzasadnienia, ze względu na nieprzedstawienie szczegółowego uzasadnienia i brak przeprowadzenia ocen oddziaływania na środowisko.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 91 i 94 TFUE oraz art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z prawem podstawowym do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego zagwarantowanym w art. 8 europejskiej konwencji praw człowieka i jako zasadą ogólną prawa Unii, ze względu na poważne naruszenie standardu życia i poziomu zatrudnienia, jak też niezgodną z prawem ingerencję w życie prywatne i rodzinne.