8.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 144/19

1)

Czy klauzulę 5 pkt 1 zawartego w dniu 18 marca 1999 r. porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, załączonego do dyrektywy Rady 1999/70/WE (1) z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE) oraz Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP), należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona regulacji krajowej, na podstawie której strony umowy o pracę mogą bez konieczności spełnienia dalszych wymogów i bez żadnego czasowego ograniczenia za pomocą porozumienia w trakcie trwania stosunku pracy w danym przypadku nawet wielokrotnie przesuwać ustalony termin rozwiązania stosunku pracy tylko dlatego, że pracownik na skutek osiągnięcia ustawowej granicy wieku emerytalnego nabył prawo do emerytury?

2)

W przypadku udzielenia przez Trybunał twierdzącej odpowiedzi na pytanie pierwsze:

Czy niezgodność wymienionej w pytaniu 1 krajowej regulacji z klauzulą 5 pkt 1 porozumienia ramowego zachodzi także w przypadku pierwszego przesunięcia terminu rozwiązania stosunku pracy?

3)

Czy art. 1, art. 2 ust. 1 i art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78/WE (2) Rady z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (dyrektywy 2000/78/WE) lub ogólnych zasad prawa wspólnotowego należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one regulacji krajowej, na podstawie której strony umowy o pracę mogą bez konieczności spełnienia dalszych wymogów i bez żadnego czasowego ograniczenia za pomocą porozumienia w trakcie trwania stosunku pracy w danym przypadku nawet wielokrotnie przesuwać ustalony termin rozwiązania stosunku pracy, tylko dlatego, że pracownik na skutek osiągnięcia ustawowej granicy wieku emerytalnego nabył prawo do emerytury?