(1)

Cel Unii, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (art. 67 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), należy osiągnąć m. in. poprzez środki zapobiegające przestępczości i zwalczające ją, jak również poprzez współpracę i koordynację organów ścigania państw członkowskich oraz odpowiednich państw trzecich.

(1)

Cel Unii, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (art. 67 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), należy osiągnąć m. in. poprzez środki zapobiegające przestępczości i zwalczające ją, jak również poprzez współpracę i koordynację organów ścigania państw członkowskich , innych organów krajowych i właściwych organów Unii oraz odpowiednich państw trzecich i organizacji międzynarodowych . Cel ten należy osiągnąć przy jednoczesnym zapewnieniu poszanowania praw człowieka zgodnie z postanowieniami Karty praw podstawowych i międzynarodowych zobowiązań Unii.

(2)

Aby osiągnąć ten cel, należy podjąć bardziej intensywne działania na poziomie Unii w celu ochrony ludzi i dóbr przed zagrożeniami, które stają się coraz bardziej ponadnarodowe, oraz w celu wsparcia pracy kompetentnych organów państw członkowskich. Terroryzm i przestępczość zorganizowana, handel narkotykami, korupcja, handel ludźmi, przemyt ludzi i handel bronią oraz inne podobne zjawiska niezmiennie zagrażają bezpieczeństwu wewnętrznemu Unii.

(2)

Aby osiągnąć ten cel, należy podjąć bardziej intensywne działania na poziomie Unii w celu ochrony ludzi i dóbr przed zagrożeniami, które stają się coraz bardziej ponadnarodowe, oraz w celu wsparcia pracy kompetentnych organów państw członkowskich. Terroryzm i przestępczość zorganizowana, handel narkotykami, korupcja, przestępczość komputerowa, bezpieczeństwo cybernetyczne , handel ludźmi, handel bronią oraz inne podobne zjawiska niezmiennie zagrażają bezpieczeństwu wewnętrznemu Unii.

(4)

Najważniejszymi zasadami, na których opiera się wdrażanie strategii bezpieczeństwa wewnętrznego, powinny być: solidarność między państwami członkowskimi, jasny podział obowiązków, poszanowanie praw podstawowych i rządów prawa, jak również zachowanie perspektywy ogólnoświatowej oraz nieodłączne powiązanie z bezpieczeństwem zewnętrznym.

(4)

Najważniejszymi zasadami, na których opiera się wdrażanie strategii bezpieczeństwa wewnętrznego, powinny być: solidarność między państwami członkowskimi, jasny podział obowiązków, poszanowanie podstawowych praw i wolności oraz rządów prawa, jak również zachowanie perspektywy ogólnoświatowej oraz powiązanie i konieczna spójność z bezpieczeństwem zewnętrznym.

(5)

Aby sprzyjać wdrażaniu strategii bezpieczeństwa wewnętrznego i dopilnować jej wprowadzenia w życie, należy zapewnić państwom członkowskim wystarczające wsparcie finansowe poprzez ustanowienie Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

(5)

Aby sprzyjać wdrażaniu strategii bezpieczeństwa wewnętrznego i dopilnować jej wprowadzenia w życie, należy zapewnić państwom członkowskim wystarczające wsparcie finansowe poprzez ustanowienie Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i zarządzanie nim .

(7a)

Przestępstwom o charakterze transgranicznym, takim jak handel ludźmi czy wykorzystywanie nielegalnej imigracji przez organizacje przestępcze, można skutecznie stawić czoła za pomocą współpracy sądowej i policyjnej.

(8a)

Skuteczna walka z przestępczością zorganizowaną jest podstawowym narzędziem ochrony legalnej gospodarki przed typowymi zjawiskami przestępczymi, takimi jak pranie dochodów pochodzących z działalności przestępczej.

(8b)

W czasach ograniczeń środków na polityki Unii należy przezwyciężyć problemy finansowe za pomocą większej elastyczności, innowacyjnych środków organizacyjnych, lepszego wykorzystania istniejących struktur oraz koordynacji między instytucjami i agencjami Unii, organami krajowymi i państwami trzecimi.

(9)

W ogólnych ramach Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, pomoc finansowa zapewniona na mocy niniejszego instrumentu powinna wspierać współpracę policyjną, wymianę informacji i dostęp do nich, zapobieganie przestępczości oraz zwalczanie przestępczością transgranicznej, poważnej i zorganizowanej, w tym zwalczanie terroryzmu, ochronę ludzi i infrastruktury krytycznej przed zdarzeniami związanymi z zagrożeniem bezpieczeństwa oraz skuteczne zarządzanie ryzykiem związanym z zagrożeniem dla bezpieczeństwa oraz sytuacjami kryzysowymi, z uwzględnieniem wspólnych polityk (strategii, programów oraz planów działania), prawodawstwa oraz praktycznej współpracy.

(9)

W ogólnych ramach Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, pomoc finansowa zapewniona na mocy niniejszego instrumentu powinna wspierać współpracę policyjną, wymianę informacji i dostęp do nich, zapobieganie przestępczości oraz zwalczanie przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej, w tym zwalczanie terroryzmu, handlu ludźmi, wykorzystywania seksualnego dzieci i rozpowszechniania obrazów przedstawiających niegodziwe traktowanie dzieci, ochronę ludzi i infrastruktury krytycznej przed zdarzeniami związanymi z zagrożeniem bezpieczeństwa oraz skuteczne zarządzanie ryzykiem związanym z zagrożeniem dla bezpieczeństwa oraz sytuacjami kryzysowymi, z uwzględnieniem wspólnych polityk (strategii, programów oraz planów działania), ustawodawstwa oraz praktycznej współpracy.

(10)

Pomoc finansowa w tych obszarach powinna wspierać w szczególności działania promujące wspólne operacje transgraniczne, dostęp do informacji i ich wymianę, wymianę najlepszych praktyk, usprawnianie i podnoszenie bezpieczeństwa przekazywania informacji oraz poprawę koordynacji, szkolenie i programy wymiany kadry, prowadzenie analiz, monitoringu i sporządzanie ocen, przygotowywanie dogłębnych ocen zagrożenia i ryzyka, działania podnoszące świadomość, testowanie i zatwierdzanie nowych technologii, działalność badawczą w dziedzinie kryminalistyki oraz zakup interoperacyjnego sprzętu technicznego.

(10)

Pomoc finansowa w tych obszarach powinna wspierać w szczególności działania mające na celu poprawę współpracy pomiędzy państwami członkowskimi a Europejskim Urzędem Policji (EUROPOL). Działania te powinny promować wspólne operacje transgraniczne, dostęp do informacji i ich wymianę, wymianę najlepszych praktyk, usprawnianie i podnoszenie bezpieczeństwa przekazywania informacji oraz poprawę koordynacji, szkolenie i programy wymiany kadry, prowadzenie analiz, monitoringu i sporządzanie ocen, przygotowywanie dogłębnych ocen zagrożenia i ryzyka, współpracę między państwami członkowskimi i stosownymi organami UE, działania podnoszące świadomość, testowanie i zatwierdzanie nowych technologii, działalność badawczą w dziedzinie kryminalistyki oraz zakup interoperacyjnego sprzętu technicznego. Pomoc finansowa w tych obszarach powinna wspierać wyłącznie te działania, które są zgodne z unijnymi priorytetami i inicjatywami zatwierdzonymi przez Parlament Europejski i Radę.

(11)

Środki w państwach trzecich i ich dotyczące, wspierane poprzez niniejszy instrument, należy podejmować, tak aby zadziałał efekt synergii i aby były spójne z innymi działaniami realizowanymi pozą Unią, wspieranymi przez instrumenty pomocy zewnętrznej Unii, tak geograficzne, jak i tematyczne. W szczególności w toku wdrażania takich działań należy zabiegać o całkowitą spójność z zasadami i ogólnymi celami działań zewnętrznych Unii i jej polityki zagranicznej wobec danego państwa lub regionu. Nie powinny mieć na celu wsparcia działań bezpośrednio ukierunkowanych na rozwój, a powinny uzupełniać, w stosownych przypadkach, pomoc finansową dostarczaną za pośrednictwem instrumentów pomocy zewnętrznej. Należy dążyć do osiągnięcia spójności z polityką humanitarną Unii, w szczególności w odniesieniu do wdrażania środków w sytuacjach nadzwyczajnych.

(11)

Środki w państwach trzecich i ich dotyczące, wspierane poprzez niniejszy instrument, należy podejmować, tak aby zadziałał efekt synergii i aby były spójne z innymi działaniami realizowanymi pozą Unią, wspieranymi przez instrumenty pomocy zewnętrznej Unii, tak geograficzne, jak i tematyczne. W szczególności w toku wdrażania takich działań należy zabiegać o całkowitą spójność z zasadami i ogólnymi celami działań zewnętrznych Unii i jej polityki zagranicznej wobec danego państwa lub regionu, o zachowanie zasad i wartości demokratycznych, podstawowych praw i wolności, praworządności oraz suwerenności państw trzecich . Nie powinny mieć na celu wsparcia działań bezpośrednio ukierunkowanych na rozwój, a powinny uzupełniać, w stosownych przypadkach, pomoc finansową dostarczaną za pośrednictwem instrumentów pomocy zewnętrznej. Należy dążyć do osiągnięcia spójności z polityką humanitarną Unii, w szczególności w odniesieniu do wdrażania środków w sytuacjach nadzwyczajnych.

(12a)

Zgodnie z art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej Instrument powinien dążyć do zapewnienia ochrony praw dziecka, w tym ochrony dzieci przed przemocą, niegodziwym traktowaniem, wykorzystywaniem i zaniedbaniem.

Instrument ten powinien w szczególności wspierać działania mające na celu zapewnienie ochrony i pomocy dzieciom występującym w roli świadków lub tym, które padły ofiarą przestępstwa, a także zapewnić szczególną ochronę i wsparcie dzieciom pozbawionym opieki i tym, które potrzebują opieki.

W celu oceny sposobu, w jaki realizowane są działania zawiązane z ochroną dzieci ujęte w Instrumencie, należy prowadzić regularne monitorowanie i ocenę, w tym monitorowanie wydatków.

(13)

Aby zapewnić jednolite wdrażanie Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, środki z budżetu Unii przyznane na ten instrument finansowy należy wdrażać poprzez zarządzanie dzielone , z wyjątkiem działań o szczególnym znaczeniu dla Unii (działania Unii), pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych oraz pomocy technicznej , które są realizowane w ramach zarządzania bezpośredniego i pośredniego .

(13)

Aby zapewnić jednolite wdrażanie Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz skuteczne zarządzanie działaniami o szczególnym znaczeniu dla Unii („działania unijne”), pomocą w sytuacjach nadzwyczajnych oraz wsparciem technicznym , środki z budżetu Unii przyznane na ten instrument finansowy należy wdrażać poprzez zarządzanie bezpośrednie i pośrednie , z wyjątkiem działań wymagających elastyczności administracji i programów krajowych , które są realizowane w ramach zarządzania dzielonego .

(13a)

W odniesieniu do środków udostępnionych w ramach zarządzania dzielonego programy krajowe państw członkowskich muszą być w pełni dostosowane do priorytetów i celów określonych na szczeblu Unii Europejskiej.

(14)

Środki przeznaczone dla państw członkowskich na wdrażanie ich programów krajowych należy rozdzielać na podstawie jasnych i obiektywnych kryteriów odnoszących się do dóbr publicznych chronionych przez państwa członkowskie oraz do poziomu ich zdolności finansowej do zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa wewnętrznego, takich jak: wielkość ich populacji, rozmiar ich terytorium, liczba pasażerów podróżujących przez ich przestrzeń powietrzną i przesiadających się w ich portach morskich oraz ilość ładunku przewożonego drogą powietrzną i morską , liczba obiektów europejskiej infrastruktury krytycznej i ich produkt krajowy brutto.

(14)

Środki przeznaczone dla państw członkowskich na wdrażanie ich programów krajowych należy rozdzielać na podstawie jasnych, obiektywnych i wymiernych kryteriów odnoszących się do dóbr publicznych chronionych przez państwa członkowskie oraz do poziomu ich zdolności finansowej do zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa wewnętrznego, takich jak: wielkość ich populacji, rozmiar ich terytorium, liczba pasażerów podróżujących przez ich przestrzeń powietrzną i przesiadających się w ich portach morskich oraz ilość ładunku przewożonego drogą powietrzną i morską oraz ich produkt krajowy brutto.

(16)

Poziom środków , które pozostają do dyspozycji Unii, powinien być równy poziomowi środków przeznaczonych dla państw członkowskich na wdrażanie ich programów krajowych. Dzięki temu Unia będzie w stanie, w danym roku budżetowym, wspierać działania, które mają szczególne znaczenie dla Unii, takie jak badania, testowanie i zatwierdzanie nowych technologii, projekty ponadnarodowe, tworzenie sieci kontaktów i wymiana najlepszych praktyk, monitorowanie wprowadzania w życie właściwego prawa Unii Europejskiej i polityk oraz działania dotyczące państw trzecich i w tych państwach. Wspierane działania powinny być zgodne z priorytetami określonymi w odpowiednich strategiach, programach, planach działania oraz ocenach ryzyka i zagrożenia przygotowanych przez Unię.

(16)

Poziom środków przeznaczonych dla państw członkowskich na wdrażanie ich programów krajowych powinien być wyższy niż poziom środków przeznaczonych na działania Unii Europejskiej . Należy w tym celu zapewnić poprawę zdolności wykorzystania dostępnych zasobów poprzez lepsze szkolenia dla właściwych organów państw członkowskich. Jednakże Unia powinna mieć przyznane do swojej dyspozycji wystarczające zasoby gwarantujące, że będzie ona w stanie, w danym roku budżetowym, wspierać działania, które mają szczególne znaczenie dla Unii, takie jak badania, testowanie i zatwierdzanie nowych technologii, projekty ponadnarodowe, tworzenie sieci kontaktów i wymiana najlepszych praktyk, monitorowanie wprowadzania w życie właściwego prawa Unii Europejskiej i polityk oraz działania dotyczące państw trzecich i w tych państwach. Wspierane działania powinny być zgodne z priorytetami określonymi w odpowiednich strategiach, w tym w strategii bezpieczeństwa cybernetycznego, programach, planach działania oraz ocenach ryzyka i zagrożenia przygotowanych przez Unię.

(18a)

TFUE przewiduje akty delegowane jedynie jako akty nieustawodawcze do ogólnego stosowania, dotyczące innych niż istotne elementów aktu ustawodawczego. Wszelkie istotne elementy powinny zostać określone w odnośnym akcie ustawodawczym.

(18b)

Wydatkowanie funduszy UE i państw członkowskich w tym obszarze powinno być lepiej skoordynowane, aby zapewnić komplementarność, większą skuteczność i widoczność, a także osiągnąć lepszą synergię budżetową.

(18c)

Niezbędne jest maksymalne zwiększenie efektów finansowania UE poprzez uruchamianie, łączenie i optymalizację wykorzystania publicznych środków finansowych.

(18d)

Należy zapewnić jak największą przejrzystość, odpowiedzialność i kontrolę demokratyczną mechanizmów finansowanych z budżetu UE.

(18e)

Poprawa wydatkowania i jego jakości powinna stanowić wiodącą zasadę służącą osiągnięciu celów programu, a jednocześnie należy zagwarantować optymalne wykorzystanie zasobów finansowych.

(18f)

W sytuacji wykonywania budżetu przez Komisję w trybie zarządzania dzielonego zadania związane z wykonywaniem powinny być delegowane do państw członkowskich. Komisja i państwa członkowskie powinny przy gospodarowaniu funduszami Unii przestrzegać zasad należytego zarządzania finansami, przejrzystości i niedyskryminacji oraz zapewnić widoczność działań Unii. W tym celu Komisja i państwa członkowskie powinny wypełniać swoje obowiązki w zakresie kontroli i audytu oraz ponosić wynikającą z nich odpowiedzialność określone w niniejszym rozporządzeniu. Przepisy uzupełniające powinny zostać określone w przepisach sektorowych.

(18 g)

Istnieje potrzeba zapewnienia należytego zarządzania finansami programu oraz jego realizacji w sposób możliwie najbardziej efektywny i przyjazny dla użytkownika, przy równoczesnym zagwarantowaniu pewności prawa i dostępności tego instrumentu dla wszystkich uczestników.

(18h)

Komisja powinna każdego roku monitorować realizację instrumentu, stosując główne wskaźniki służące ocenie wyników i skutków. Wskaźniki te, w tym odpowiednie punkty odniesienia, powinny zapewniać minimalną podstawę dla oceny stopnia, w jakim osiągnięto cele programów.

(23)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt H decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen.

(24)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy miedzy Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt H decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE w sprawie zawarcia tej umowy w imieniu Wspólnoty Europejskiej.

(25)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt H decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/349/UE w sprawie zawarcia tego protokołu w imieniu Unii.

b)

„wymiana i dostęp do informacji” oznacza zbieranie, przechowywanie, przetwarzanie, analizę i wymianę informacji właściwych dla organów ścigania w odniesieniu do zapobiegania, wykrywania, dochodzenia oraz ścigania przestępstw, w szczególności przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej.

b)

„wymiana i dostęp do informacji” oznacza bezpieczne zbieranie, przechowywanie, przetwarzanie, analizę i wymianę informacji właściwych dla organów ścigania w Unii w odniesieniu do zapobiegania, wykrywania, dochodzenia oraz ścigania przestępstw, w szczególności przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej;

d)

„przestępczość zorganizowana” oznacza czyny zagrożone karą popełnione przez zorganizowaną grupę trzech lub więcej osób, istniejącą przez określony okres i  działającą w zmowie w celu uzyskania , bezpośrednio lub pośrednio, korzyści finansowych lub innych korzyści materialnych.

d)

„przestępczość zorganizowana” oznacza czyny popełnione przez zorganizowaną grupę – istniejącą przez okres wystarczający do stwierdzenia, że czyny nie są okazjonalne – dwóch lub więcej osób , które łączy obowiązek partnerstwa i  które działają w zmowie , aby popełniać przestępstwa karane pozbawieniem wolności lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności maksymalnie przynajmniej przez okres czterech lat bądź inną poważniejszą karą, a celem takich czynów jest uzyskanie , bezpośrednio lub pośrednio, w tym przez zastraszenie, korzyści finansowych lub innych korzyści materialnych;

f)

„zarządzanie ryzykiem i zarządzanie kryzysowe” oznacza każdy środek dotyczący oceny, zapobiegania, środków gotowości oraz zarządzania następstwami terroryzmu lub następstwami innych zagrożeń dla bezpieczeństwa.

f)

„zarządzanie ryzykiem i zarządzanie kryzysowe” oznacza każdy środek dotyczący oceny, zapobiegania, środków gotowości oraz zarządzania następstwami terroryzmu , przestępczości zorganizowanej lub następstwami innych zagrożeń dla bezpieczeństwa;

h)

„zarządzanie następstwami” oznacza skuteczne koordynowanie środkami podjętymi w celu zareagowania na następstwa ataku terrorystycznego lub innego zdarzenia związanego z zagrożeniem dla bezpieczeństwa lub ograniczenia ich oddziaływania w celu zapewnienia skutecznej koordynacji działań na poziomie krajowym lub unijnym .

h)

„zarządzanie następstwami” oznacza skuteczne koordynowanie działań podjętych na poziomie krajowym lub unijnym w celu zareagowania na następstwa ataku terrorystycznego lub innego zdarzenia związanego z zagrożeniem dla bezpieczeństwa lub ograniczenia ich oddziaływania.

i)

„infrastruktura krytyczna” oznacza wszystkie zasoby rzeczowe, usługi, urządzenia informatyczne, sieci i aktywa infrastrukturalne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby znaczący wpływ na najważniejsze funkcje społeczne, w tym łańcuch dostaw, zdrowie, bezpieczeństwo, ochronę, pomyślność gospodarczą lub społeczną obywateli lub funkcjonowanie Unii lub należących do niej państw członkowskich .

i)

„infrastruktura krytyczna” oznacza składnik, sieć, system lub część systemu, zlokalizowane na terytorium państw członkowskich, które mają podstawowe znaczenie dla utrzymania niezbędnych funkcji społecznych, zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony, dobrobytu materialnego lub społecznego obywateli oraz których zakłócenie, naruszenie lub zniszczenie miałoby istotny wpływ na dane państwo członkowskie lub na Unię z powodu niemożliwości utrzymania tych funkcji .

a)

zapobiegania i zwalczania przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej oraz wzmacniania koordynacji i zacieśniania współpracy między organami ścigania państw członkowskich a odpowiednimi państwami trzecimi.

a)

zapobiegania przestępczości i zwalczania przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej, w tym terroryzmu, handlu ludźmi, wykorzystywania nielegalnej imigracji, wykorzystywania seksualnego dzieci i dystrybucji obrazów przedstawiających niegodziwe traktowanie dzieci, cyberprzestępczości i prania dochodów pochodzących z działalności przestępczej oraz wzmacniania koordynacji i zacieśniania współpracy między organami ścigania państw członkowskich , właściwymi organami Unii a odpowiednimi państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi .

ba)

poprawy zdolności państw członkowskich do współpracy z Europolem oraz do lepszego wykorzystania produktów i usług oferowanych przez Europol.

a)

środków (metod, narzędzi, struktur) wzmacniających zdolność państw członkowskich do zapobiegania i zwalczania przestępczości transgranicznej, w tym terroryzmu, poważnej i zorganizowanej, w szczególności w drodze partnerstw publiczno-prywatnych, wymiany informacji i najlepszych praktyk, dostępu do danych, technologii interoperacyjnych, porównywalnych statystyk, stosowanych metod kryminologicznych, komunikacji społecznej i podnoszenia świadomości.

a)

promowanie i rozwijanie środków (metod, narzędzi, struktur) wzmacniających zdolność państw członkowskich do zapobiegania przestępczości i zwalczania przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej, cyberprzestępczości lub terroryzmu, w szczególności w drodze partnerstw publiczno-prywatnych, wymiany informacji i najlepszych praktyk, dostępu do danych, technologii interoperacyjnych, porównywalnych statystyk, stosowanych metod kryminologicznych, komunikacji społecznej i podnoszenia świadomości.

b)

koordynacji administracyjnej i operacyjnej, współpracy, wzajemnego zrozumienia oraz wymiany informacji między organami ścigania państw członkowskich, innymi organami krajowymi, odpowiednimi podmiotami Unii oraz, w stosownych przypadkach, państwami trzecimi.

b)

promowanie i rozwijanie koordynacji administracyjnej i operacyjnej, współpracy, wzajemnego zrozumienia oraz wymiany informacji między organami ścigania państw członkowskich, innymi organami krajowymi, odpowiednimi podmiotami Unii oraz, w stosownych przypadkach, państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi .

c)

programów szkoleniowych dotyczących realizacji europejskich polityk szkoleniowych, w tym poprzez szczegółowe programy wymiany poświęcone egzekwowaniu prawa unijnego, w celu rozpowszechniania prawdziwej kultury europejskiej w dziedzinie sądownictwa i egzekwowania prawa.

c)

promowanie i rozwijanie programów szkoleniowych dotyczących wiedzy na temat zobowiązań w dziedzinie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz realizacji europejskich polityk szkoleniowych, w tym poprzez szczegółowe programy wymiany poświęcone egzekwowaniu prawa unijnego, w celu rozpowszechniania prawdziwej kultury europejskiej w dziedzinie sądownictwa i egzekwowania prawa.

d)

środków i najlepszych praktyk na rzecz ochrony i wsparcia świadków i pokrzywdzonych.

d)

promowanie i rozwijanie środków, mechanizmów i najlepszych praktyk na rzecz wczesnej identyfikacji , ochrony i wsparcia świadków i pokrzywdzonych , w szczególności zapewnienia ochrony i pomocy dzieciom występującym w roli świadków lub tym, które padły ofiarą przestępstwa, a także zapewnienia szczególnej ochrony i wsparcia dzieciom bez opieki lub tym, które potrzebują opieki .

g)

środków (metod, narzędzi i struktur) wzmacniających zdolność operacyjną i administracyjną państw członkowskich do sporządzania kompleksowych ocen zagrożenia i ryzyka w celu umożliwienia Unii przyjęcia zintegrowanego podejścia opartego na wspólnych analizach w sytuacjach kryzysowych oraz poprawy wzajemnego zrozumienia różnych definicji poziomów zagrożenia stosowanych w państwach członkowskich i państwach partnerskich.

g)

promowanie i rozwijanie środków (metod, narzędzi i struktur) wzmacniających zdolność operacyjną i administracyjną państw członkowskich do sporządzania kompleksowych ocen zagrożenia i ryzyka, opartych na dowodach i zgodnych z unijnymi priorytetami i inicjatywami zatwierdzonymi przez Parlament Europejski i Radę, celu umożliwienia Unii przyjęcia zintegrowanego podejścia opartego na wspólnych analizach w sytuacjach kryzysowych oraz poprawy wzajemnego zrozumienia różnych definicji poziomów zagrożenia stosowanych w państwach członkowskich i państwach partnerskich.

a)

liczba wspólnych operacji transgranicznych;

b)

liczba i procent pracowników właściwych organów, o których mowa w art. 87 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), którzy wzięli udział w szkoleniach, wymianach pracowników, wizytach studyjnych, konferencjach i seminariach finansowanych z programu;

c)

liczba i jakość dokumentów opisujących dobre praktyki oraz liczba zorganizowanych wydarzeń;

d)

liczba narzędzi wprowadzonych w życie lub udoskonalonych w celu uproszczenia ochrony infrastruktury krytycznej przez państwa członkowskie we wszystkich sektorach gospodarki oraz liczba ocen ryzyka i zagrożeń sporządzonych na poziomie Unii;

e)

liczba wpisów wysłanych do baz danych Europolu oraz liczba rozpoczętych postępowań.

a)

działania poprawiające koordynację policji oraz koordynację między organami ścigania, w tym wspólne zespoły dochodzeniowo-śledcze oraz każdą inną formę wspólnych operacji transgranicznych, dostęp do informacji oraz ich wymianę i technologie interoperacyjne;

a)

działania poprawiające koordynację policji, koordynację między organami ścigania oraz koordynację między agencjami , w tym wspólne zespoły dochodzeniowo-śledcze oraz każdą inną formę wspólnych operacji transgranicznych, dostęp do informacji oraz ich wymianę i technologie interoperacyjne , takie jak zwiększenie zasięgu aplikacji sieci bezpiecznej wymiany informacji (SIENA) Europolu czy wdrażanie w systemie informacji Europolu rozwiązań usprawniających wprowadzanie danych ;

c)

działalność analityczną, monitorowanie i ocenę, w tym badania oraz oceny zagrożenia, ryzyka oraz skutków;

c)

działalność analityczną, monitorowanie i ocenę, w tym badania oraz oceny zagrożenia, ryzyka oraz skutków , oparte na dowodach i zgodne z unijnymi priorytetami i inicjatywami zatwierdzonymi przez Parlament Europejski i Radę ;

a)

564 mln EUR na programy krajowe państw członkowskich;

a)

55 % na programy krajowe państw członkowskich;

b)

564 mln EUR na działania Unii, pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych oraz pomoc techniczną z inicjatywy Komisji.

b)

45 % na działania Unii, pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych oraz pomoc techniczną z inicjatywy Komisji.

c)

działania związane z analizą, monitorowaniem i oceną, w tym oceny zagrożenia, ryzyka i skutków oraz projekty monitorujące wdrażanie prawa Unii oraz realizację celów polityki unijnej w państwach członkowskich;

c)

działania związane z analizą, monitorowaniem i oceną, w tym oceny zagrożenia, ryzyka i skutków , oparte na dowodach i zgodne z unijnymi priorytetami i inicjatywami zatwierdzonymi przez Parlament Europejski i Radę, oraz projekty monitorujące wdrażanie prawa Unii oraz realizację celów polityki unijnej w państwach członkowskich;

f)

zakup lub dalszą modernizację sprzętu technicznego, bezpiecznych obiektów, infrastruktury oraz powiązanych budynków i systemów, w szczególności systemów informatycznych oraz ich części składowych na poziomie Unii, w tym do celów europejskiej współpracy w dziedzinie cyberprzestępczości, zwłaszcza z europejskim centrum ds. walki z cyberprzestępczością;

f)

zakup lub dalszą modernizację sprzętu technicznego, wiedzy fachowej , bezpiecznych obiektów, infrastruktury oraz powiązanych budynków i systemów, w szczególności systemów informatycznych oraz ich części składowych na poziomie Unii, w tym do celów europejskiej współpracy w dziedzinie cyberprzestępczości, zwłaszcza z europejskim centrum ds. walki z cyberprzestępczością;

a)

30 % proporcjonalnie do wielkości ich populacji ogółem;

a)

35 % proporcjonalnie do wielkości ich populacji ogółem;

c)

10 % proporcjonalnie do liczby pasażerów i ton ładunku obsługiwanych przez ich międzynarodowe porty lotnicze i morskie;

c)

20 % proporcjonalnie do liczby pasażerów i ton ładunku obsługiwanych przez ich międzynarodowe porty lotnicze i morskie;

d)

10 % proporcjonalnie do wielkości europejskiej infrastruktury krytycznej wyznaczonej zgodnie z dyrektywą 2008/114/WE;

e)

40 % odwrotnie proporcjonalnie do ich produktu krajowego brutto (standard siły nabywczej na mieszkańca).

e)

35 % odwrotnie proporcjonalnie do ich produktu krajowego brutto (standard siły nabywczej na mieszkańca).

—

Środki zapobiegające przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej oraz walka z tymi zjawiskami, w szczególności handel narkotykami, handel ludźmi, wykorzystywanie seksualne dzieci oraz projekty mające na celu identyfikację i likwidację sieci przestępczych, ochronę gospodarki przed infiltracją przez przestępców oraz ograniczenie zachęt finansowych poprzez zajmowanie, zamrażanie oraz orzekanie przepadku mienia pochodzącego z przestępstwa.

—

Środki zapobiegające przestępczości transgranicznej, poważnej i zorganizowanej oraz walka z tymi zjawiskami, w szczególności handel narkotykami, handel ludźmi, wykorzystywanie seksualne dzieci i dystrybucja obrazów przedstawiających niegodziwe traktowanie dzieci oraz projekty mające na celu identyfikację i likwidację sieci przestępczych, ochronę gospodarki przed infiltracją przez przestępców oraz ograniczenie zachęt finansowych poprzez zajmowanie, zamrażanie oraz orzekanie przepadku mienia pochodzącego z przestępstwa.

—

Środki zmierzające do nawiązania ściślejszej współpracy Unii z państwami trzecimi (szczególnie z państwami położonymi na zewnętrznych granicach Unii) oraz opracowanie i wdrożenie operacyjnych planów działania mających na celu realizację wyżej wymienionych priorytetów strategicznych Unii.