23.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 344/66

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej ‒ Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska ‒ z dnia 24 czerwca 2013 r. oraz ‒ Sekretariatu Generalnego ‒ z dnia 3 września 2013 r., którymi to decyzjami odmówiono dostępu do pisma Komisji z dnia 30 maja 2013 r. dotyczącego wezwania do usunięcia uchybienia w celu wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego nr 2013/4000 przeciwko Republice Federalnej Niemiec;

—

obciążenie strony pozwanej jej własnymi kosztami oraz kosztami strony skarżącej.

1)

Zarzut pierwszy: naruszenie przysługującego skarżącym prawa dostępu do informacji

Strona skarżąca twierdzi w pierwszej kolejności, że zaskarżona decyzja Komisji narusza jej prawo do informacji wynikające z art. 15 ust. 3 TFUE, art. 42 karty praw podstawowych, art. 10 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1). Strona skarżąca podnosi, że przytoczone przepisy mają na celu stworzenie możliwie największej przejrzystości oraz że wymagana jest wąska wykładnia wyjątków. Ponadto utrzymuje ona, że zgodnie z orzecznictwem stawia się wysokie wymagania wobec dowodu na istnienie poważnego naruszenia dochodzenia. Zaskarżona decyzja nie czyni temu zadość.

2)

Zarzut drugi: błędne w świetle prawa badanie częściowego dostępu

Strona skarżąca twierdzi ponadto, że badanie, jakim Komisja odmawia jedynie częściowego dostępu do informacji, jest błędne w świetle prawa. Rozważania w tej kwestii przedstawione w decyzji są nietrafne i naruszają zasadę proporcjonalności.

3)

Zarzut trzeci: naruszenie obowiązku uzasadnienia

Zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów stawianych obowiązkowi uzasadnienia.

4)

Zarzut czwarty: naruszenie art. 10 ust. 1 zdanie drugie europejskiej Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności

Strona skarżąca powołuje się ponadto na naruszenie jej prawa do otrzymywania informacji bez ingerencji władz publicznych, które to prawo wynika z art. 10 ust. 1 zdanie drugie europejskiej Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności.