Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 marca 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht München — Niemcy) — Privater Rettungsdienst und Krankentransport Stadler przeciwko Zweckverband für Rettungsdienst und Feuerwehralarmierung Passau

(Sprawa C-274/09) (1)

(Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2004/18/WE - Koncesja na świadczenie usług publicznych - Usługi z zakresu ratownictwa - Odróżnienie „zamówienia publicznego na usługi” od „koncesji na usługi”)

2011/C 139/04

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht München

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Privater Rettungsdienst und Krankentransport Stadler

Strona pozwana: Zweckverband für Rettungsdienst und Feuerwehralarmierung Passau

przy udziale: Malteser Hilfsdienst eV, Bayerisches Rotes Kreuz

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht München — Wykładnia art. 1 ust. 2 lit. a) i d) oraz ust. 4 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114) — Pojęcia „zamówienie publiczne na usługi” i „koncesja na usługi” — Umowa dotycząca świadczenia usług pogotowia ratunkowego zawarta między instytucją zamawiającą a organizacjami ratunkowymi, zgodnie z którą wynagrodzenie za świadczone usługi jest określane w drodze negocjacji między tymi organizacjami a osobami trzecimi, jak np. instytucjami zabezpieczenia społecznego

Sentencja

Artykuł 1 ust. 2 lit. a) i d) oraz art. 4 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że wówczas, gdy wynagrodzenie wybranego wykonawcy jest w pełni zapewnione przez osoby inne niż instytucja zamawiająca, z którą zawarł on umowę w przedmiocie świadczenia usług pogotowia ratunkowego, i gdy wykonawca ten jest narażony na ryzyko prowadzenia działalności, nawet jeśli jest ono bardzo ograniczone, w szczególności w związku z tym, że wysokość opłat za korzystanie z omawianych usług zależy od wyników negocjacji prowadzonych co roku z osobami trzecimi i wykonawca nie ma gwarancji pełnego pokrycia kosztów poniesionych w ramach prowadzenia działalności zgodnie zasadami ustanowionymi przez prawo krajowe, umowę tę należy zakwalifikować jako „koncesję na usługi” w rozumieniu art. 1 ust. 4 tej dyrektywy.

(1)  Dz.U. C 267 z 7.11.2009.