This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62010TN0137
Case T-137/10: Action brought on 17 March 2010 — Coordination bruxelloise d'Institutions sociales et de santé (CBI) v European Commission
Sprawa T-137/10: Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2010 r. — CBI przeciwko Komisji
Sprawa T-137/10: Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2010 r. — CBI przeciwko Komisji
Dz.U. C 148 z 5.6.2010, p. 38–38
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
5.6.2010 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 148/38 |
Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2010 r. — CBI przeciwko Komisji
(Sprawa T-137/10)
2010/C 148/64
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Coordination Bruxelloise d’Institutions sociales et de santé (CBI) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: D. Waelbroeck, adwokat, i D. Slater, solicitor)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
|
— |
stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez pozwaną w dniu 28 października 2009 r., w której uznała ona na podstawie art. 86 ust. 2 WE za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa bezprawnie przyznaną przez Belgię pewnym szpitalom publicznym w regionie Bruxelles-Capitale i oddaliła złożoną do niej przez skarżącą skargę; |
|
— |
obciążenie pozwanej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 8120 wersja ostateczna COR z dnia 28 października 2010 r., w której instytucja ta uznała za zgodną ze wspólnym rynkiem całość finansowania przyznanego przez władze belgijskie na rzecz publicznych szpitali sieci IRIS w regionie Bruxelles-Capitale z tytułu rekompensaty za wykonywanie zadania świadczenia w ogólnym interesie gospodarczym usług szpitalnych oraz usług pozbawionych takiego charakteru [pomoc państwa NN (ex-CP 244/2005)].
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi, że Komisja wydając decyzję popełniła oczywiste błędy w ocenie lub co najmniej naruszyła ciążący na niej obowiązek należytego uzasadnienia.
Skarżąca podnosi w szczególności, że twierdzenie Komisji, zgodnie z którym nie zachodzi potrzeba badania efektywności beneficjenta pomocy, na przykład w drodze porównania go w trakcie przeprowadzania analizy pomocy państwa pod kątem art. 86 ust. 2 WE do przeciętnego, prawidłowo zarządzanego i odpowiednio wyposażonego przedsiębiorstwa, umożliwia państwom członkowskim pokrycie wszelkich kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwo, któremu powierzono zadanie świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym, w tym także tych, które na tyle przekraczają normy i są na tyle nieproporcjonalne, że powinny one zostać w związku z tym odrzucone.
Skarżąca twierdzi, że, aby uniknąć jakiegokolwiek zakłócenia konkurencji na rynku, rekompensata za wykonywanie zadania z zakresu usług publicznych musi ograniczać się do tego, co jest ściśle konieczne w porównaniu z kosztami, które poniósłby efektywny podmiot gospodarczy, a co nie miało zaś miejsca w niniejszym przypadku.