—

do nadania odpowiedniej rangi dziedzictwu państw członkowskich i wspólnemu dziedzictwu kulturowemu, oraz do ich większego oddziaływania,

—

do zwiększenia wiedzy i przywiązania obywateli do ich wspólnego, lecz różnorodnego dziedzictwa kulturowego i do ich historii,

—

do ekonomicznej atrakcyjności i do trwałego rozwoju obszarów, zwłaszcza dzięki turystyce kulturalnej,

—

do edukacji artystycznej, kulturalnej i historycznej oraz — dzięki temu — do pogłębienia dialogu międzykulturowego, zwłaszcza między ludźmi młodymi,

—

do dzielenia się doświadczeniami i do wymiany dobrych praktyk w całej Europie w zakresie nadawania odpowiedniej rangi dziedzictwu kulturowemu,

—

bardziej ogólnie, do krzewienia wartości demokratycznych i praw człowieka, na których opiera się integracja europejska i europejskie obywatelstwo,

—

zabytki, stanowiska naturalne i miejskie, krajobrazy kulturowe oraz miejsca pamięci, a także dobra kultury i dziedzictwo niematerialne, jeżeli jest związane z danym miejscem, w tym również dziedzictwo współczesne — zwane dalej „stanowiskiem” (5),

—

pod warunkiem że przez swój charakter transgraniczny lub ogólnoeuropejski są one świadectwem historii, wspólnych wartości lub dziedzictwa kultury europejskiej, w szczególności integracji europejskiej,

—

promowanie europejskiego wymiaru stanowiska: jego miejsca i roli w historii Europy, prądów kulturowych, artystycznych, naukowych i technicznych, osobowości i wydarzeń związanych z danym stanowiskiem mającym duże znaczenie dla historii Europy i integracji europejskiej itp.,

—

nadanie odpowiedniej rangi stanowisku, na przykład przez organizację działań edukacyjnych, artystycznych, kulturalnych i naukowych w różnych formach (wydarzenia, festiwale, artyści rezydenci itp.),

—

zapewnienie dobrego zarządzania stanowiskiem,

—

czuwanie nad jakością dostępu: polityka jak największej dostępności do stanowiska, promocja wielojęzyczności itp.,

—

zwrócenie szczególnej uwagi na młodych ludzi, zwłaszcza przez przyznanie im dostępu do stanowiska na uprzywilejowanych warunkach,

—

zwiększenie widoczności i atrakcyjności stanowiska na skalę europejską: odpowiednie oznakowanie, wykorzystanie nowych technologii itp.,

—

uczestnictwo w działaniach sieci stanowisk opatrzonych znakiem, ewentualnie w ramach grup zajmujących się konkretnymi zagadnieniami dziedzictwa europejskiego, lub obrazujących wspólny aspekt historii Europy,

—

regularna procedura wyboru, oparta na wspólnych jasnych i przejrzystych kryteriach, przeprowadzana najpierw na szczeblu krajowym, a w kolejnym etapie na szczeblu europejskim, z uwzględnieniem poziomu kandydatur i dotycząca za każdym razem rozsądnej i reprezentatywnej liczby stanowisk,

—

elastyczne i proste warunki zarządzania, zgodne z zasadą pomocniczości,

—

realizacja w poszanowaniu kryteriów wymienionych w punkcie 2 niniejszych konkluzji, synergiczna z istniejącymi projektami, takimi jak lista dziedzictwa światowego UNESCO i „europejskie szlaki kultury” Rady Europy, i uzupełniająca je, a także zgodna z podejściem uzgodnionym w zakresie informowania o stanowiskach opatrzonych znakiem;