Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2008 r. — MasterCard i inni przeciwko Komisji

(Sprawa T-111/08)

(2008/C 116/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: MasterCard Inc. (Purchase, Stany Zjednoczone), MasterCard International Inc. (Purchase, Stany Zjednoczone) i MasterCard Europe SPRL (Waterloo, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci B. Amory, V. Brophy i S. McInnes oraz T. Sharpe, QC)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007)6474 wersja ostateczna z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawach COMP/34.579 — MasterCard, COMP/36.518 — EuroCommerce, COMP/38.580 — Commercial Cards (MasterCard), a tytułem żądania subsydiarnego, o stwierdzenie nieważności wskazanych przepisów tej decyzji mających związek z nałożonymi w niej środkami, w związku z wadliwością tej decyzji wynikającą z naruszeń prawa, niewystarczającego uzasadnienia lub nawet jego braku oraz oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych. Skarga jest ponadto oparta na naruszeniu prawa do obrony skarżących w trakcie dochodzenia Komisji. Skarżące w szczególności podnoszą następujące zarzuty, oparte odpowiednio na art. 229 WE, 230 WE i 253 WE oraz na zasadach prawa wspólnotowego.

W pierwszej kolejności skarżące podnoszą, że Komisja popełniła błędy prawne i faktyczne, po pierwsze, poprzez zaniechanie należytego ustalenia ograniczenia konkurencji w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 ust. 1 EOG, a po drugie, poprzez niezastosowanie właściwego kryterium w celu dokonania oceny obiektywnej konieczności w rozumieniu wyżej wymienionych przepisów.

W drugiej kolejności skarżące twierdzą, że Komisja popełniła błędy prawne i faktyczne, stwierdzając, że „organizacja płatnicza MasterCard” jest związkiem przedsiębiorstw w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 EOG oraz że prowizja interchange od transgranicznych transakcji wraz z zasadami jej pobierania stanowiły decyzję tego związku przedsiębiorstw.

W trzeciej kolejności skarżące twierdzą, że Komisja wielokrotnie naruszyła istotne wymogi proceduralne oraz że przepisane środki i sposób ich wykonania mają nieproporcjonalny charakter.

Skarżące podnoszą wreszcie, że Komisja niesłusznie zastosowała zbyt wysoki standard dowodowy w celu spełnienia przesłanek wynikających z art. 81 ust. 3 WE.