Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie T-8/03 El Corte Inglés s.a. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione przez spółkę El Corte Inglés s.a. w dniu 2 marca 2005 r. (faks z dnia 28 lutego 2005 r.)

(Sprawa C-104/05 P)

(2005/C 115/20)

Język postępowania: włoski

W dniu 2 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie T-8/03 El Corte Inglés s.a. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione przez spółkę El Corte Inglés s.a., reprezentowaną przez adwokata J.L. Rivasa Zurdo.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty:

naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 z powodu podobieństwa w tej sprawie towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi do towarów wskazanych we wniosku o rejestrację;

w zakresie braku podobieństwa towarów zaskarżony wyrok powołuje w swym uzasadnieniu kryteria ogólne i abstrakcyjne, podczas gdy niniejsza sprawa stanowi wyjątek;

komplementarność towarów z klasy 18 i 25, potwierdzona przez samego interwenienta w jego wniosku, nie została wzięta pod uwagę w wyroku, podczas gdy komplementarność ta potwierdza stanowisko orzecznictwa, zgodnie z którym klasy nomenklatury stanowią jedynie zwykłe kryterium administracyjne;

kryterium kręgu odbiorców stanowi okoliczność, która musi zostać uwzględniona w chwili dokonywania konkretnego porównania. Wobec tego „istotne okoliczności” powołane w zaskarżonym wyroku, które ogólnie charakteryzują podobieństwo towarów nie są wymogami, które należy bezwarunkowo brać pod uwagę porównując zakres ochrony pozostających w sprzeczności znaków towarowych;

zaskarżony wyrok skupia się przy dokonaniu porównania na kryteriach a priori i abstrakcyjnych o charakterze „mechaniczno-materialnym” nie przeprowadzając oceny wspólnego elementu, jakim jest koncepcja mody w jej licznych aspektach;

krąg odbiorców (przeciętny konsument) jest pierwszym i ostatnim elementem, który należy mieć na względzie w razie konfliktu znaków towarowych, o którym mowa w art. 8 ust.1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94;

skoro podobieństwo oznaczeń i towarów rodzi ryzyko pomyłki, należało zastosować zakaz, o którym mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94;

dowody przedstawione przez skarżącą świadczą o powszechnej znajomości znaku towarowego „Emidio Tucci”, wobec czego ma zastosowanie art. 8 ust. 5 rozporządzenia;

w wyroku Sądu Pierwszej Instancji nie oceniono należycie renomy znaku towarowego, począwszy od roku 1994 bądź przed rokiem 1996;

wreszcie, część klienteli Emidio Tucci mogłaby zostać wprowadzona w błąd przez znak towarowy Emilio Pucci, wskutek czego ten ostatni uzyskałby nieuzasadnione korzyści kosztem znaku pierwszego i należącej do niego wyłącznej sfery odróżniającej.