1

W odwołaniu Anglo Austrian AAB AG w likwidacji wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 22 czerwca 2022 r., Anglo Austrian AAB i Belegging-Maatschappij Far-East/EBC (T‑797/19, zwanego dalej zaskarżonym wyrokiem, EU:T:2022:389), w którym Sąd oddalił jej skargę, złożoną wspólnie z Belegging-Maatschappij „Far-East” BV (zwaną dalej „akcjonariuszem”), mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) ECB-SSM-2019-AT 8 WHD-2019 0009 z dnia 14 listopada 2019 r., na mocy której ten ostatni, na wniosek Finanzmarktaufsichtsbehörde (organu nadzoru nad rynkami finansowymi, Austria, zwanego dalej „FMA”), cofnął wnoszącej odwołanie zezwolenie na podjęcie działalności instytucji kredytowej (zwanej dalej „sporną decyzją”).

2

Artykuł 18 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338, zwanej dalej „dyrektywą CRD IV”), zatytułowany „Cofnięcie zezwolenia”, stanowi:

„Właściwe organy mogą cofnąć zezwolenie udzielone instytucji kredytowej tylko w przypadkach, gdy taka instytucja kredytowa:

[…]

3

Artykuł 67 tej dyrektywy, zatytułowany „Inne przepisy”, stanowi w ust. 1:

„Przepisy niniejszego artykułu stosuje się co najmniej we wszystkich następujących sytuacjach:

[…]

[…]

[…]”.

4

Artykuł 74 wspomnianej dyrektywy, zatytułowany „Zarządzanie wewnętrzne oraz plany naprawcze i plany uporządkowanej likwidacji”, stanowi w ust. 1:

„Instytucje posiadają solidne zasady zarządzania obejmujące jasną strukturę organizacyjną z dobrze określonymi, przejrzystymi i spójnymi zakresami odpowiedzialności, skuteczne procedury służące identyfikacji ryzyka, na które instytucje są lub mogą być narażone, zarządzaniu tym ryzykiem, jego monitorowaniu i raportowaniu oraz odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej obejmujące należyte procedury administracyjne i księgowe oraz politykę wynagrodzeń i praktyki w tym względzie, które są zgodne z zasadami należytego i skutecznego zarządzania ryzykiem i sprzyjają takiemu zarządzaniu ryzykiem”.

5

Motywy 28, 29 i 34 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63; zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego”) mają następujące brzmienie:

[…]

6

Artykuł 4 tego rozporządzenia, zatytułowany „Zadania powierzone EBC”, głosi:

„1.   W ramach art. 6 – zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu – EBC posiada wyłączną kompetencję w zakresie wykonywania, do celów nadzoru ostrożnościowego, następujących zadań w odniesieniu do wszystkich instytucji kredytowych mających siedzibę w uczestniczących państwach członkowskich:

[…]

3.   Do celu wykonywania zadań powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia i z myślą o zapewnieniu wysokich standardów nadzoru EBC stosuje całe stosowne unijne prawo, a w przypadku gdy takie unijne prawo tworzą dyrektywy – krajowe ustawodawstwo transponujące te dyrektywy. W przypadku gdy stosowne prawo unijne tworzą rozporządzenia oraz gdy obecnie rozporządzenia te wyraźnie dają państwom członkowskim opcje wyboru, EBC stosuje również ustawodawstwo krajowe dotyczące wykonywania tych opcji.

[…]”.

7

Artykuł 9 tego rozporządzenia, zatytułowany „Uprawnienia nadzorcze i kontrolne”, stanowi w ust. 1:

„W wyłącznym celu wykonywania zadań powierzonych mu na mocy art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 2 EBC uznaje się w stosownych przypadkach za właściwy lub wyznaczony organ w uczestniczących państwach członkowskich zgodnie ze stosownym unijnym prawem.

W tym samym wyłącznym celu EBC posiada wszystkie uprawnienia i obowiązki określone w niniejszym rozporządzeniu. Posiada również wszystkie uprawnienia i obowiązki, jakie właściwe i wyznaczone organy mają na mocy stosownego unijnego prawa, chyba że w niniejszym rozporządzeniu przewidziano inaczej. W szczególności EBC posiada uprawnienia wymienione w niniejszym rozdziale sekcje 1 i 2.

W zakresie, w jakim jest to konieczne do wykonywania zadań powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia, EBC może wymagać – w drodze instrukcji – od tych organów krajowych, by korzystały ze swoich uprawnień, na mocy prawa krajowego i na warunkach w nim przewidzianych, w przypadku gdy niniejsze rozporządzenie nie powierza takich uprawnień EBC. Te organy krajowe w pełni informują EBC o wykonywaniu tych uprawnień”.

8

Artykuł 14 tego rozporządzenia, zatytułowany „Uprawnienia”, przewiduje w ust. 5 i 6:

„5.   Z zastrzeżeniem ust. 6, EBC może cofnąć zezwolenie w przypadkach określonych w stosownym unijnym prawie z własnej inicjatywy, po skonsultowaniu się z właściwym organem krajowym uczestniczącego państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę dana instytucja kredytowa, lub na wniosek takiego właściwego organu krajowego. Konsultacje te w szczególności zapewniają, by przed podjęciem decyzji dotyczących cofnięcia zezwolenia, EBC dał organom krajowym dość czasu na podjęcie decyzji o koniecznych działaniach naprawczych, w tym ewentualnych środkach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz by uwzględnił te decyzje.

Jeżeli właściwy organ krajowy, który zaproponował, by udzielić zezwolenia zgodnie z ust. 1, uznaje, że zgodnie ze stosownym prawem krajowym zezwolenie musi zostać cofnięte, przedkłada EBC propozycję w tej sprawie. W takim przypadku EBC podejmuje decyzję w sprawie proponowanego cofnięcia zezwolenia, z pełnym uwzględnieniem przyczyn uzasadniających takie cofnięcie przedstawionych przez właściwy organ krajowy.

6.   Tak długo jak organy krajowe zachowują kompetencję w zakresie przeprowadzania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych, w przypadkach gdy organy te uznają, że cofnięcie zezwolenia zaszkodziłoby odpowiedniej realizacji działań niezbędnych do przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub do zachowania stabilności finansowej, należycie powiadamiają EBC o swoim sprzeciwie, szczegółowo wyjaśniając, w jaki sposób takie cofnięcie byłoby szkodliwe w tym zakresie. W takich przypadkach EBC powstrzymuje się od przystąpienia do cofnięcia zezwolenia na okres wspólnie uzgodniony z organami krajowymi. EBC może postanowić o przedłużeniu tego okresu, jeżeli jest zdania, że poczyniono wystarczające postępy. Jeżeli jednak EBC stwierdzi w uzasadnionej decyzji, że organy krajowe nie zrealizowały właściwych działań niezbędnych do zachowania stabilności finansowej, cofnięcie zezwoleń ma zastosowanie bezzwłocznie”.

9

Artykuł 80 rozporządzenia Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 468/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiającego ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (Dz.U. 2014, L 141, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem ramowym w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego”), zatytułowany „Propozycja właściwych organów krajowych w sprawie cofnięcia zezwolenia” stanowi:

„1.   Jeżeli właściwy organ krajowy uzna, że zezwolenie udzielone instytucji kredytowej powinno zostać w całości lub w części cofnięte zgodnie ze stosownym prawem unijnym lub krajowym, w tym na wniosek samej instytucji kredytowej, przedkłada EBC projekt decyzji w sprawie proponowanego cofnięcia zezwolenia (dalej zwany »projektem decyzji w sprawie cofnięcia zezwolenia«) wraz z ewentualnymi dokumentami na jej poparcie.

2.   Właściwy organ krajowy powinien skoordynować swoje działania w odniesieniu do projektu decyzji w sprawie zezwolenia z krajowym właściwym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (dalej zwanym »krajowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji«).

10

Artykuł 83 tego rozporządzenia, zatytułowany „Decyzja EBC o cofnięciu zezwolenia”, głosi:

„1.   EBC podejmuje decyzję o cofnięciu zezwolenia bez zbędnej zwłoki. Podejmując decyzję, może zaakceptować lub odrzucić przedstawiony projekt decyzji w sprawie cofnięcia zezwolenia.

2.   Przy podejmowaniu decyzji EBC bierze pod uwagę wszystkie następujące okoliczności: a) swoją ocenę okoliczności uzasadniających cofnięcie zezwolenia; b) projekt decyzji w sprawie cofnięcia zezwolenia, jeśli ma to zastosowanie; c) konsultacje z odpowiednim właściwym organem krajowym oraz, w sytuacjach gdy właściwy organ krajowy nie jest krajowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, z krajowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (wraz z właściwym organem krajowym zwanym dalej »organami krajowymi«); d) uwagi przedstawione przez instytucję kredytową zgodnie z art. 81 ust. 2 i art. 82 ust. 3.

3.   EBC podejmuje także decyzję w sytuacjach opisanych w art. 84, jeśli odpowiedni krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie sprzeciwia się cofnięciu zezwolenia lub jeśli EBC stwierdzi, że organy krajowe nie wdrożyły właściwych działań niezbędnych dla utrzymania stabilności finansowej”.

11

Paragraf 39 ust. 2 i 2b Bundesgesetz über das Bankwesen (Bankwesengesetz) (federalnej ustawy bankowej, BGBl. 532/1993), w brzmieniu mającym zastosowanie do okoliczności faktycznych w postępowaniu głównym, (zwanej dalej „BWG”) przewiduje:

„2.   Instytucje kredytowe powinny dysponować zasadami administracyjnymi, księgowymi i kontrolnymi w zakresie określenia, oceny, zarządzania i monitorowania ryzyka związanego z operacjami i transakcjami bankowymi, a także ich polityką i praktyką w zakresie wynagrodzenia. Zasady te powinny być dostosowane do rodzaju, zakresu i złożoności dokonywanych operacji bankowych. W miarę możliwości zasady administrowania, rachunkowości i kontroli muszą również obejmować ryzyko wynikające z transakcji i operacji bankowych, jak również ryzyko wynikające z polityki i praktyk w zakresie wynagradzania, które mogą ewentualnie wystąpić. […].

2b.   W szczególności procedury, o których mowa w ust. 2, obejmują:

[…]

11)   ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu,

[…]”.

12

Zgodnie z § 70 ust. 4 pkt 3 BWG, jeżeli instytucja kredytowa narusza w szczególności przepisy BWG lub akty wydane w celu jej wykonania, FMA powinna cofnąć zezwolenie instytucji kredytowej, w przypadku gdy inne środki wymienione w BWG nie mogą zapewnić funkcjonowania owej instytucji.

13

Zgodnie z § 31 ust. 3 Bundesgesetz zur Verhinderung der Geldwäscherei und Terrorismusfinanzierung im Finanzmarkt (federalnej ustawy o zwalczaniu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu na rynkach finansowych, BGBl. I, 118/2016, zwanej dalej „FM‑GwG”):

„W przypadku niedopełnienia obowiązków, o których mowa w art. 34 ust. 2 i 3, FMA może:

[…]

2)   cofnąć zezwolenie wydane przez FMA […]

[…]”.

14

Obowiązki zawarte w § 34 ust. 2 i 3 FM‑GwG mają na celu transpozycję przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy ustanowionych w dyrektywie 2005/60, która została uchylona i zastąpiona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. 2015, L 141, s. 73).

15

Okoliczności powstania sporu Sąd przedstawił w pkt 2–9 zaskarżonego wyroku, przy czym na potrzeby niniejszego postępowania można je streścić w przedstawiony poniżej sposób.

16

Wnosząca odwołanie, mniej istotna instytucja kredytowa w rozumieniu rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego z siedzibą w Austrii, wykonywała działalność na podstawie zezwolenia wydanego na mocy BWG. Akcjonariusz będący finansową spółką holdingową posiadał 99,99 % akcji wnoszącej odwołanie.

17

W dniu 26 kwietnia 2019 r. FMA przedłożyła EBC projekt decyzji o cofnięciu wnoszącej odwołanie zezwolenia jako instytucji kredytowej na podstawie art. 80 ust. 1 rozporządzenia ramowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego.

18

Pismem z dnia 14 czerwca 2019 r. EBC przekazał wnoszącej odwołanie projekt decyzji o cofnięciu zezwolenia, w przedmiocie którego podmiot ten przedstawił stanowisko w dniu 23 lipca 2019 r.

19

Sporną decyzją EBC cofnął wnoszącej odwołanie zezwolenie jako instytucji kredytowej ze skutkiem od dnia doręczenia tej decyzji. EBC uznał zasadniczo, że na podstawie ustaleń FMA dokonanych w ramach wykonywania zadania nadzoru ostrożnościowego, odnoszących się do ciągłego i powtarzającego się braku przestrzegania wymogów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, jak również wewnętrznego zarządzania przez wnoszącą odwołanie, ta ostatnia nie jest w stanie zapewnić prawidłowego zarządzania swoim ryzykiem. EBC uznał zatem, że kryteria uzasadniające cofnięcie wnoszącej odwołanie zezwolenia na prowadzenie działalności instytucji kredytowej, przewidziane w art. 18 lit. f) dyrektywy CRD IV i transponowane do prawa austriackiego, zostały spełnione, jako że wnosząca odwołanie dopuściła się naruszeń art. 67 ust. 1 lit. d) i o) tej dyrektywy, transponowanego do prawa austriackiego, oraz że to cofnięcie było proporcjonalne.

20

Ponadto EBC odmówił zawieszenia skutków zaskarżonej decyzji na okres 30 dni ze względu na to, że uwagi wnoszącej odwołanie nie mogły podać w wątpliwość zgodności z prawem tej decyzji, decyzja ta nie mogła spowodować nieodwracalnej szkody, a interes publiczny mający na celu ochronę deponentów, inwestorów i innych partnerów wnoszącej odwołanie oraz stabilności systemu finansowego uzasadniał natychmiastowe stosowanie wspomnianej decyzji.

21

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 listopada 2019 r. wnosząca odwołanie i akcjonariusz wnieśli skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji.

22

Na poparcie skargi wnosząca odwołanie i akcjonariusz podnieśli pięć zarzutów, dotyczących zasadniczo: naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego ze względu na to, że kryteria wymagane dla cofnięcia zezwolenia nie zostały spełnione (zarzut pierwszy); naruszenia zasady proporcjonalności (zarzut drugi); naruszenia art. 34 rozporządzenia ramowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego w związku z prawem do skutecznej ochrony sądowej poprzez odmowę zawieszenia przez EBC stosowania spornej decyzji (zarzut trzeci); naruszenia prawa wnoszącej odwołanie do obrony (zarzut czwarty) oraz naruszenia prawa własności akcjonariusza (zarzut piąty).

23

Zaskarżonym wyrokiem Sąd oddalił skargę w całości.

24

W odwołaniu wnosząca je wnosi do Trybunału o:

25

W odpowiedzi na odwołanie akcjonariusz wnosi do Trybunału o:

26

EBC wnosi do Trybunału o:

27

Pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 5 czerwca 2024 r. wnosząca odwołanie wniosła o przekazanie sprawy wielkiej izbie Trybunału oraz o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo na podstawie art. 83 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

28

Na poparcie swojego wniosku wnosząca odwołanie podnosi w istocie, że opinia rzecznik generalnej porusza kwestię fundamentalną dla prawa Unii, a mianowicie dotyczącą upoważnienia sądów Unii do stosowania prawa krajowego. Ponadto wnosząca odwołanie powołuje się na przysługujące jej prawo do skutecznej ochrony sądowej.

29

W tym względzie, co się tyczy w pierwszej kolejności wniosku o przekazanie sprawy wielkiej izbie Trybunału, należy wskazać na wstępie, że żaden przepis statutu Trybunału ani regulaminu postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie przewiduje rozpatrzenia tego rodzaju wniosku strony postępowania innej niż państwo członkowskie lub instytucja Unii, w ramach odwołania (zob. analogicznie wyrok z dnia 17 lipca 2014 r., Leone, C‑173/13, EU:C:2014:2090, pkt 19).

30

Wprawdzie zgodnie z art. 60 § 3 regulaminu postępowania skład orzekający, któremu przydzielono sprawę, może wprawdzie w każdej fazie postępowania zwrócić się do Trybunału o przydzielenie jej składowi orzekającemu złożonemu z większej liczby sędziów, lecz chodzi w tym wypadku o czynność, o której przeprowadzeniu izba, której przydzielono sprawę, orzeka w zasadzie z urzędu i na podstawie swojego uznania (wyrok z dnia 17 lipca 2014 r., Leone, C‑173/13, EU:C:2014:2090, pkt 20).

31

W niniejszym przypadku pierwsza izba Trybunału uważa, iż nie należy zwracać się do Trybunału o przydzielenie niniejszej sprawy wielkiej izbie.

32

W drugiej kolejności, w odniesieniu do wniosku o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo na podstawie art. 83 regulaminu postępowania, należy przypomnieć z jednej strony, że ani statut Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ani regulamin postępowania nie dają zainteresowanym, o których mowa w art. 23 tego statutu, możliwości przedkładania uwag w odpowiedzi na opinię przedstawioną przez rzecznika generalnego (wyrok z dnia 8 lutego 2024 r., Pilatus Bank/EBC, C‑750/21 P, EU:C:2024:124, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

33

Z drugiej strony, na podstawie art. 252 akapit drugi TFUE rzecznik generalny przedstawia publicznie, przy zachowaniu całkowitej bezstronności i niezależności, uzasadnioną opinię w sprawach, które zgodnie ze statutem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wymagają jego zaangażowania. Nie chodzi tu zatem o opinię skierowaną do sędziów lub stron, która pochodzi od organu spoza Trybunału, lecz o opinię indywidualną, uzasadnioną i publicznie wyrażoną przez członka samej instytucji. W tych okolicznościach opinia rzecznika generalnego nie może być przedmiotem dyskusji między stronami. Ponadto Trybunał nie jest związany ani tą opinią, ani uzasadnieniem, w oparciu o które rzecznik generalny dochodzi do zawartych w opinii wniosków. W konsekwencji okoliczność, że jedna z zainteresowanych stron nie zgadza się z opinią rzecznika generalnego, bez względu na to, jakie kwestie rzecznik generalny porusza w swojej opinii, nie może sama w sobie stanowić uzasadnienia dla otwarcia ustnego etapu postępowania na nowo (wyrok z dnia 8 lutego 2024 r., Pilatus Bank/EBC, C‑750/21 P, EU:C:2024:124, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

34

Prawdą jest, że zgodnie z art. 83 regulaminu postępowania Trybunał może w każdej chwili, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, postanowić o otwarciu ustnego etapu postępowania na nowo, w szczególności jeśli uzna, że okoliczności zawisłej przed nim sprawy nie są wystarczająco wyjaśnione, lub jeśli po zamknięciu ustnego etapu postępowania strona przedstawiła nowy fakt mogący mieć decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia Trybunału.

35

Jednakże w niniejszej sprawie Trybunał uważa, że dysponuje wszystkimi informacjami niezbędnymi do wydania orzeczenia i że dowody powołane przez wnoszącą odwołanie na poparcie jej wniosku o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo nie stanowią nowych okoliczności faktycznych mogących mieć wpływ na decyzję, do której wydania został wezwany. Kwestia dotycząca wykładni prawa krajowego przez Sąd, poruszona przez rzecznik generalną w jej opinii wchodzi bowiem w zakres zarzutów szczegółowych podniesionych przez wnoszącą odwołanie w ramach odwołania, w przedmiocie których EBC również zajął stanowisko.

36

W tych okolicznościach Trybunał uznaje, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznik generalnej, że nie ma potrzeby zarządzenia otwarcia ustnego etapu postępowania na nowo.

37

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, podnosi siedem zarzutów, z których: zarzut pierwszy dotyczy zasadniczo braku właściwości Sądu, naruszenia prawa Unii oraz, w stosownym przypadku, przeinaczenia okoliczności faktycznych; zarzut drugi dotyczy braku kompetencji EBC w zakresie zwalczania prania pieniędzy; zarzut trzeci – błędnej oceny prawa krajowego i prawa Unii przez Sąd, a w każdym razie przeinaczenia okoliczności faktycznych; zarzut czwarty – naruszenia prawa przy wykładni art. 67 lit. d) dyrektywy CRD IV i prawa krajowego; zarzut piąty – braku zbadania zarzutów szczegółowych opartych na naruszeniu zasady proporcjonalności; zarzut szósty – naruszenia prawa do obrony wnoszącej odwołanie oraz zarzut siódmy – szeregu błędów proceduralnych naruszających jej interesy.

38

Zarzut drugi odwołania, który należy zbadać w pierwszej kolejności, dzieli się na cztery części.

39

W części pierwszej zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi, że motyw 28 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego przyznaje organom krajowym, takim jak FMA, wyłączną kompetencję w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy, jako że EBC nie jest właściwy w tej dziedzinie. W związku z tym zarzuca ona Sądowi, że nie zbadał z urzędu kwestii kompetencji przysługującej EBC i podzielił proces decyzyjny w zakresie cofnięcia zezwolenia na dwie części, z których jedna dotyczy stwierdzenia naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy, a druga – cofnięcia zezwolenia jako skutek prawny tego naruszenia.

40

Akcjonariusz powtarza tę samą argumentację. Wyjaśnia on w szczególności, odnosząc się w tym względzie do publikacji autorów pracujących w służbach prawnych EBC, że EBC sam przyznał się do takiego braku kompetencji.

41

EBC nie zgadza się z argumentacją zarówno wnoszącej odwołanie, jak i akcjonariusza.

42

Ponieważ wnosząca odwołanie kwestionuje w części pierwszej zarzutu drugiego przyjętą przez Sąd definicję kompetencji EBC wynikającą z art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego, należy uznać, że przedstawione w nim zarzuty szczegółowe są skierowane przeciwko pkt 29 zaskarżonego wyroku.

43

W tym względzie należy na wstępie zauważyć, że kompetencja do cofnięcia zezwolenia instytucjom kredytowym jest na mocy art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego zastrzeżona wyłącznie dla EBC (wyrok z dnia 7 września 2023 r., Versobank/EBC, C‑803/21 P, EU:C:2023:630, pkt 91).

44

Ponadto zgodnie z art. 14 ust. 5 tego rozporządzenia EBC może cofnąć zezwolenie w przypadkach określonych w stosownym unijnym prawie z własnej inicjatywy, po skonsultowaniu się z właściwym organem krajowym uczestniczącego państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę dana instytucja kredytowa, lub na wniosek tego organu (wyrok z dnia 7 września 2023 r., Versobank/EBC, C‑803/21 P, EU:C:2023:630, pkt 93).

45

Co więcej, współpraca między EBC a właściwymi organami krajowymi wyraża się, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego, po pierwsze, obowiązkiem konsultacji z tymi organami, w przypadku gdy EBC cofa zezwolenie z własnej inicjatywy, a po drugie, możliwością zaproponowania EBC przez te organy, aby cofnął on zezwolenie (wyrok z dnia 7 września 2023 r., Versobank/EBC, C‑803/21 P, EU:C:2023:630, pkt 95).

46

Artykuł 18 lit. f) dyrektywy CRD IV wymienia wśród powodów mogących uzasadniać cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej popełnienie jednego z przestępstw, o których mowa w art. 67 ust. 1 tej dyrektywy. W tym względzie orzeczono, że o ile państwa członkowskie zachowują kompetencje w zakresie wdrażania przepisów w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, jak wyraźnie przewiduje motyw 28 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego, o tyle EBC posiada wyłączną kompetencję w zakresie cofnięcia zezwolenia wszystkim instytucjom kredytowym, niezależnie od ich znaczenia, nawet jeśli opiera się ona, jak w niniejszej sprawie, na podstawach przewidzianych w art. 67 ust. 1 lit. d) i o) dyrektywy CRD IV, do której odsyła art. 18 tej dyrektywy, ponieważ art. 14 ust. 5 tego rozporządzenia ustanawia jako warunek cofnięcia zezwolenia istnienie jednej lub kilku przyczyn uzasadniających cofnięcie zezwolenia zgodnie z art. 18 tej dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 7 września 2023 r., Versobank/EBC, C‑803/21 P, EU:C:2023:630, pkt 97).

47

Sąd nie naruszył zatem prawa, orzekając, że EBC był właściwy do cofnięcia zezwolenia wnoszącej odwołanie na podstawie naruszeń stwierdzonych przez FMA zgodnie z art. 18 lit. f) i art. 67 ust. 1 lit. d) i o) dyrektywy CRD IV.

48

Wobec powyższego część pierwszą zarzutu drugiego należy oddalić.

49

W części drugiej zarzutu drugiego wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, zarzuca Sądowi, że w pkt 29 zaskarżonego wyroku nie wziął pod uwagę rozróżnienia między „zadaniami” i „uprawnieniami” EBC, i podkreśla, że instytucja ta nie dysponuje uprawnieniem do stosowania przepisów krajowych dotyczących zwalczania prania pieniędzy transponujących odpowiednie dyrektywy.

50

Zdaniem wnoszącej odwołanie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego wynika, że stosowanie przez EBC prawa krajowego w tej dziedzinie jest możliwe jedynie w ramach „zadań” powierzonych EBC. W konsekwencji, ponieważ EBC nie dysponuje „uprawnieniami” niezbędnymi w tym zakresie, jego działanie jest uzależnione od tego, aby organ krajowy działał na płaszczyźnie zewnętrznej pod kontrolą sądów krajowych na podstawie instrukcji udzielonej mu przez EBC zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit trzeci tego rozporządzenia i art. 22 rozporządzenia ramowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego. Odmienna wykładnia art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego skutkowałaby niezgodnością z prawem owego przepisu, ponieważ oznaczałaby ona, że stosowanie prawa krajowego byłoby wyłączone spod kontroli sądów krajowych.

51

EBC odpiera tę argumentację.

52

Z art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego wynika, że do celu wykonywania zadań powierzonych mu w tym rozporządzeniu i z myślą o zapewnieniu wysokich standardów nadzoru EBC stosuje wszystkie właściwe przepisy prawa Unii, a w przypadku gdy takie prawo tworzą dyrektywy – krajowe ustawodawstwo transponujące te dyrektywy. Wśród zadań, o których mowa w ust. 3 tego artykułu, znajduje się zaś zadanie polegające na cofnięciu zezwoleń instytucjom kredytowym.

53

Ponadto z art. 9 ust. 1 akapit drugi wspomnianego rozporządzenia wynika, że wyłącznie do celów wykonywania zadań powierzonych mu w szczególności w art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia EBC posiada wszystkie uprawnienia i obowiązki określone w tym rozporządzeniu.

54

W związku z tym EBC dysponuje wszystkimi uprawnieniami przewidzianymi w rozporządzeniu podstawowym w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego do celów, w szczególności, wykonywania ciążącego na nim zadania polegającego na cofnięciu zezwolenia instytucjom kredytowym, przy czym przywołane przez wnoszącą odwołanie rozróżnienie między „zadaniami” a „uprawnieniami” nie ma w tym względzie znaczenia.

55

Co się tyczy zarzutu szczegółowego dotyczącego niezgodności z prawem art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego w zakresie, w jakim interpretowany w ten sposób przepis skutkowałby wyłączeniem stosowania prawa krajowego spod kontroli sądów krajowych, należy zauważyć, że wnosząca odwołanie nie podniosła go na poparcie swojej skargi w pierwszej instancji. Tymczasem zgodnie z art. 127 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 190 § 1 tego regulaminu, nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że opierają się one na okolicznościach faktycznych lub prawnych ujawnionych dopiero po jego wszczęciu, co nie ma miejsca ani nie zostało to podniesione w niniejszym przypadku.

56

Co się tyczy argumentu wnoszącej odwołanie i akcjonariusza, zgodnie z którym działanie EBC jest uzależnione od tego, by organ krajowy działał na płaszczyźnie zewnętrznej pod kontrolą sądów krajowych, należy zauważyć, że zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego, na który powołuje się wnosząca odwołanie, jedyną sytuacją, w której EBC powinien zażądać w drodze instrukcji, aby właściwe organy krajowe skorzystały z przysługujących im uprawnień zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, jest sytuacja, w której rozporządzenie to właśnie nie powierza takich uprawnień EBC.

57

W tych okolicznościach Sąd nie naruszył prawa, orzekając w pkt 29 zaskarżonego wyroku, że zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego i z zastrzeżeniem art. 14 tego rozporządzenia EBC jest wyłącznie właściwy, w ramach zadań powierzonych mu na mocy tego rozporządzenia, do udzielania zezwoleń instytucjom kredytowym mającym siedzibę w państwach członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie nadzorczym i do cofnięcia zezwolenia tym instytucjom.

58

W konsekwencji część drugą zarzutu drugiego należy w części oddalić jako bezzasadną, a w części odrzucić jako niedopuszczalną.

59

W części trzeciej zarzutu drugiego wnosząca odwołanie utrzymuje, że EBC jest uprawniony na podstawie art. 18 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego i motywu 36 tego rozporządzenia jedynie do przyjmowania sankcji mających na celu wdrożenie bezpośrednio stosowanego prawa Unii, a nie sankcji mających na celu wdrożenie prawa krajowego transponującego odpowiednie dyrektywy.

60

EBC kwestionuje tę argumentację.

61

Na wstępie należy stwierdzić, że wnosząca odwołanie nie wskazała w sposób wystarczająco precyzyjny punktów uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które kwestionuje w ramach części trzeciej zarzutu drugiego. Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału z art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE, z art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz z art. 168 § 1 lit. d) i art. 169 § 2 regulaminu postępowania wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku lub postanowienia, którego uchylenia wnoszący je się domaga, oraz argumenty prawne, które szczegółowo uzasadniają to żądanie (wyrok z dnia 24 marca 2022 r., GVN/Komisja, C‑666/20 P, EU:C:2022:225, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

62

W konsekwencji trzecią część zarzutu drugiego należy odrzucić jako niedopuszczalną.

63

W części czwartej zarzutu drugiego wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, zarzuca Sądowi, że w pkt 29 zaskarżonego wyroku nie uwzględnił faktu, iż kompetencje EBC są ograniczone do szczególnych zadań związanych z nadzorem nad działalnością bankową w ścisłym znaczeniu prawa Unii, czyli działalnością depozytową i kredytową prowadzoną jednocześnie. Natomiast znaczna większość działalności wymagającej zezwolenia nie wchodzi w zakres stosowania rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego i w konsekwencji należy do wyłącznej kompetencji organów krajowych.

64

EBC odpiera tę argumentację.

65

Należy stwierdzić, że argumentacja oparta na zarzucanym ograniczeniu kompetencji EBC, która – jak twierdzi wnosząca odwołanie w ramach owej czwartej części zarzutu drugiego – została pominięta przez Sąd, została przedstawiona dopiero na etapie odwołania. Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, z uwagi na fakt, iż w postępowaniu odwoławczym kontrola Trybunału jest ograniczona do oceny prawnego rozstrzygnięcia w kwestii zarzutów i argumentów, które były rozpatrywane w pierwszej instancji, strona nie może podnieść po raz pierwszy przed Trybunałem argumentu, na który nie powołała się przed Sądem. Umożliwienie wnoszącemu odwołanie podniesienia po raz pierwszy przed Trybunałem argumentów, których nie podniósł przed Sądem, byłoby bowiem równoznaczne z umożliwieniem mu zwrócenia się do Trybunału, którego właściwość w postępowaniu odwoławczym jest ograniczona, ze sprawą o szerszym zakresie niż sprawa rozpoznawana przez Sąd (wyrok z dnia 7 września 2023 r., Versobank/EBC, C‑803/21 P, EU:C:2023:630, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo).

66

Część czwartą zarzutu drugiego należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną.

67

Mając na uwadze powyższe rozważania, zarzut drugi należy odrzucić jako w części niedopuszczalny oraz oddalić jako w części bezzasadny.

68

W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie popierana przez akcjonariusza, podnosi, powołując się na art. 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że Sąd przekroczył granice swojej właściwości i naruszył tym samym art. 263 TFUE, gdyż rozstrzygał kwestie dotyczące wykładni i stosowania prawa krajowego w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy. Ponadto to naruszenie rozgraniczenia kompetencji prowadziło, zdaniem wnoszącej odwołanie, do przedstawienia przez Sąd wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia, ponieważ z jednej strony uznał on, że kwestia, czy została spełniona podstawowa przesłanka cofnięcia kwestionowanego zezwolenia, a mianowicie istnienie naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy, które jest wystarczająco poważne i nadal istotne, powinna zostać rozstrzygnięta na poziomie krajowym, jednocześnie zaś, z drugiej strony, sam rozstrzygnął tę kwestię, przynajmniej częściowo.

69

Wnosząca odwołanie podnosi tytułem ewentualnym, że Sąd przeinaczył prawo krajowe. W szczególności w pkt 45–47 zaskarżonego wyroku Sąd pomylił prawo krajowe z prawem Unii, na przykład stosując w drodze analogii zasady prawa administracyjnego Unii w celu określenia zakresu austriackich decyzji administracyjnych.

70

Ze swej strony akcjonariusz twierdzi zasadniczo, że Sąd uznał właściwość sądów krajowych i że w związku z tym w ramach sporów dotyczących kwestii rozpatrywanych w niniejszej sprawie nie można zwrócić się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Tymczasem, jak wynika z wyroku z dnia 6 marca 2018 r., Achmea (C‑284/16, EU:C:2018:158), takie przekazanie właściwości jest według akcjonariusza niezgodne z kompetencją powierzoną Trybunałowi określoną w art. 267 TFUE, a w konsekwencji z istotnym elementem porządku prawnego Unii.

71

Akcjonariusz dodaje w istocie, że Sąd naruszył prawo, stosując bezpośrednio przepisy prawa Unii oparte na dyrektywie CRD IV i zastępując prawo austriackie transponujące tę dyrektywę bezpośrednio stosowanym orzecznictwem sądów Unii.

72

EBC podnosi, że zarzut ten jest niedopuszczalny w całości, a w każdym razie bezzasadny.

73

W zakresie, w jakim, jak wynika z art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego, do celów wykonywania zadań powierzonych mu na mocy tego rozporządzenia EBC stosuje wszystkie stosowne przepisy prawa Unii, a w przypadku gdy takie prawo tworzą dyrektywy – krajowe ustawodawstwo transponujące te dyrektywy, wnosząca odwołanie nie może skutecznie podważać właściwości Sądu w tym względzie (zob. podobnie wyrok z dnia 7 września 2023 r., Versobank/EBC, C‑803/21 P, EU:C:2023:630, pkt 138–142).

74

Ponadto wnosząca odwołanie nie wykazała, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wewnętrznie sprzeczne, ponieważ nie wskazała punktów wyroku, w których Sąd stwierdził naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy, które są jej zarzucane.

75

Co się tyczy podniesionego tytułem ewentualnym przez wnoszącą odwołanie argumentu dotyczącego błędnego zastosowania prawa krajowego, należy stwierdzić, jak zauważyła rzecznik generalna w pkt 73 opinii, że wnosząca odwołanie nie precyzuje, w jaki sposób zasady zastosowane przez Sąd miałyby różnić się od austriackich przepisów administracyjnych, w szczególności w jaki sposób zastosowanie prawa krajowego miałoby pociągać za sobą inne skutki niż te, na które powołał się Sąd, a tym samym jakie błędy miałby popełnić Sąd w tym względzie.

76

Co się tyczy wyroku z dnia 6 marca 2018 r., Achmea (C‑284/16, EU:C:2018:158), na który powołuje się akcjonariusz, należy zauważyć, że Trybunał orzekł w tym wyroku, iż sądy polubowne ad hoc nie są w wystarczającym stopniu powiązane z systemami sądowymi państw członkowskich i w związku z tym nie są uprawnione do wystąpienia do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE. Wyrok ten nie ma zatem znaczenia w kontekście niniejszej sprawy.

77

Co się tyczy argumentacji podniesionej przez akcjonariusza, dotyczącej tego, że Sąd naruszył prawo, stosując bezpośrednio przepisy prawa Unii oparte na dyrektywie CRD IV i zastępując prawo austriackie transponujące tę dyrektywę przez mające bezpośrednie zastosowanie orzecznictwo sądów Unii, wystarczy zauważyć, że wbrew przesłankom ustanowionym w orzecznictwie zawartym w pkt 61 niniejszego wyroku wnosząca odwołanie nie wskazała w sposób wystarczająco precyzyjny kwestionowanych punktów zaskarżonego wyroku, których ta argumentacja dotyczy. Wspomnianą argumentację należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną.

78

W związku z tym zarzut pierwszy należy odrzucić jako w części niedopuszczalny oraz oddalić jako w części bezzasadny.

79

W części pierwszej zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, argumentuje, że Sąd dokonał błędnej wykładni § 31 ust. 3 pkt 2 FM‑GwG oraz błędnie zastosował ten przepis, ponieważ uznał, w pkt 44 zaskarżonego wyroku, iż nie było konieczne, aby oczekiwać na uprawomocnienie się odpowiednich rozstrzygnięć krajowych przed stwierdzeniem, że przesłanki cofnięcia zezwolenia są spełnione.

80

Ponadto wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że dokonał rygorystycznej wykładni prawa krajowego, gdyż nie uznał za problematyczny faktu wydania dwóch odrębnych decyzji dotyczących tego samego naruszenia, mianowicie decyzji krajowej stwierdzającej to naruszenie oraz decyzji EBC nakładającej za to naruszenie sankcję w postaci cofnięcia zezwolenia. Cofnięcie zezwolenia może być bowiem jedynie wynikiem jednej decyzji, która powinna zostać wydana przez FMA.

81

Dodatkowo wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza twierdzi, że Sąd popełnił błąd w pkt 61 zaskarżonego wyroku, ponieważ dokonał nieprawidłowej wykładni § 70 ust. 4 BWG, który to przepis wyraźnie znajduje zastosowanie za pośrednictwem § 31 ust. 3 pkt 2 FM‑GwG.

82

EBC kwestionuje całokształt tej argumentacji.

83

Co się tyczy zarzutu szczegółowego dotyczącego tego, że w pkt 44 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie zinterpretował i zastosował § 31 ust. 3 pkt 2 FM‑GwG, należy zauważyć, iż zarzut ten opiera się na błędnym zrozumieniu zaskarżonego wyroku. W punkcie tym Sąd ograniczył się bowiem do udzielenia odpowiedzi na argument wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym instytucja kredytowa powinna zostać uznana za odpowiedzialną za naruszenie w niedawnym, prawomocnym orzeczeniu sądowym. W tym kontekście Sąd uznał, że w sytuacji gdy prawo krajowe przyznaje organowi administracyjnemu kompetencję do stwierdzenia naruszenia odpowiednich przepisów i nałożenia za to naruszenie sankcji, przyjęcie tezy wnoszącej odwołanie sprowadzałoby się do uzależnienia zastosowania § 31 ust. 3 akapit drugi FM‑GwG i § 34 ust. 2 i 3 FM‑GwG od tego, czy dana instytucja zdecydowała się zaskarżyć decyzje owego organu. W związku z powyższym trzeci zarzut szczegółowy podniesiony przez wnoszącą odwołanie należy oddalić jako bezzasadny.

84

Jeśli chodzi o zarzut skierowany przeciwko pkt 61 zaskarżonego wyroku, w zakresie, w jakim Sąd oparł się, z naruszeniem § 70 ust. 4 BWG, na wcześniejszych naruszeniach i orzekł, że nie ma potrzeby wykazywania, iż doszło do nowego naruszenia, podczas gdy zgodnie z tym przepisem należy stwierdzić naruszenie na każdym kolejnym kroku, konieczne jest zbadanie, czy Sąd przeinaczył ten przepis prawa krajowego.

85

Z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, że w odniesieniu do dokonanej przez Sąd wykładni prawa krajowego Trybunał w ramach odwołania jest uprawniony jedynie do sprawdzenia, czy nie doszło do przeinaczenia tego prawa, które musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy (wyrok z dnia 15 września 2022 r., PNB Banka/EBC, C‑326/21 P, EU:C:2022:693, pkt 71).

86

W szczególności, co się tyczy zbadania w ramach odwołania ustaleń dokonanych przez Sąd w odniesieniu do rzeczonego ustawodawstwa krajowego, Trybunał jest właściwy do dokonania oceny przede wszystkim, czy Sąd, na podstawie dokumentów i innych dowodów, jakie zostały mu przedłożone, nie przeinaczył treści przedmiotowych przepisów krajowych lub odnoszącego się do nich orzecznictwa krajowego, lub też dotyczących ich publikacji doktryny, następnie do zbadania, czy w odniesieniu do tych szczegółowych danych Sąd nie poczynił ustaleń pozostających w sposób oczywisty w sprzeczności z ich treścią, i wreszcie – czy Sąd, badając całość tych okoliczności, nie przypisał jednej z nich – celem ustalenia treści przedmiotowego ustawodawstwa krajowego – zakresu, który nie jest właściwy w stosunku do innych okoliczności, jeśli wynika to w sposób oczywisty z dokumentacji w aktach sprawy (wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 53).

87

Tymczasem, choć wnosząca odwołanie i akcjonariusz utrzymują, że Sąd dokonał błędnej wykładni § 70 ust. 4 BWG, to nie wykazali oni, w jaki sposób przepis ten miałby zostać przeinaczony.

88

W konsekwencji Sąd nie dopuścił się takiego przeinaczenia, orzekając w pkt 61 zaskarżonego wyroku, że stanowisko bronione przez wnoszącą odwołanie, zgodnie z którym pewne stwierdzone uchybienia zostały skorygowane i nie mogą już uzasadniać cofnięcia zezwolenia, podważałoby cel ochrony europejskiego systemu bankowego w zakresie, w jakim umożliwiałoby ono instytucjom kredytowym, które popełniły poważne naruszenia, dalsze prowadzenie działalności, dopóki właściwe organy nie wykażą ponownie, że instytucje te popełniły nowe naruszenia.

89

W konsekwencji część pierwszą zarzutu trzeciego należy oddalić jako bezzasadną.

90

W części drugiej zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, zarzuca Sądowi naruszenie prawa przy ocenie decyzji krajowych.

91

W tym względzie Sąd uznał, że konieczne jest, aby decyzja stwierdzająca zawinione uchybienie i poddana kontroli sądowej została wydana na szczeblu krajowym, nie wspominając jednak o jakiejkolwiek decyzji tego rodzaju, która w każdym razie nie istniałaby w prawie austriackim.

92

Jeśli chodzi o jedenaście środków wymienionych w pkt 26 zaskarżonego wyroku, nie mogą one służyć za podstawę cofnięcia zezwolenia albo ze względu na ich niewiążący lub tymczasowy charakter oraz brak możliwości kontroli ze strony sądu, albo, w przypadku innych, ze względu na to, że zapadło już orzeczenie wydane przez krajowy sąd administracyjny, co stałoby na przeszkodzie przyjęciu środka surowszego niż ten przewidziany w owym orzeczeniu.

93

EBC odpiera tę argumentację.

94

Wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że uznał, iż konieczne jest, aby decyzja stwierdzająca zawinione uchybienie i poddana kontroli sądowej została wydana na szczeblu krajowym. Powołując się na pkt 26 zaskarżonego wyroku, podnosi ona, że akty wymienione w tym punkcie nie mają charakteru decyzji. Tymczasem Sąd ograniczył się do wymienienia tych aktów w postaci, w jakiej zostały one przytoczone przez EBC na poparcie jego żądań, bez dokonania oceny ich charakteru. Tym samym wnosząca odwołanie nie wskazała naruszenia prawa, jakiego miałby się dopuścić Sąd w tym względzie.

95

W konsekwencji drugą część zarzutu trzeciego należy odrzucić jako niedopuszczalną.

96

W części trzeciej zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie zarzuca w istocie Sądowi, że w pkt 46 zaskarżonego wyroku wywiódł z orzecznictwa dotyczącego aktów organów Unii, iż akty, które nie są kwestionowane przez ich adresatów w przewidzianym terminie, stają się względem nich ostateczne i że w pkt 47 tego wyroku uznał, iż orzecznictwo to ma zastosowanie przez analogię do decyzji krajowych organów administracyjnych.

97

EBC wnosi o oddalenie tej części zarzutu.

98

Należy zauważyć, że w pkt 46 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał swoje orzecznictwo, zgodnie z którym winę osoby oskarżonej o naruszenie można uznać za ostatecznie ustaloną, jeżeli akt stwierdzający to naruszenie stał się ostateczny. Tymczasem, jak zauważyła rzecznik generalna w pkt 100 opinii, wnosząca odwołanie nie wykazała, w jaki sposób zasada ta miałaby być sprzeczna z mającym zastosowanie prawem austriackim.

99

Część trzecią zarzutu trzeciego należy zatem oddalić jako bezzasadną.

100

W części czwartej zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd popełnił błąd w pkt 149 i 150 zaskarżonego wyroku, przypisując austriackim decyzjom administracyjnym szereg skutków, których nie przewidują ani prawo austriackie, ani prawo Unii. Wnosząca odwołanie odnosi się do następujących podnoszonych skutków, a mianowicie: że uchybienia, o których mowa w uzasadnieniu decyzji, należy traktować jako wykazane w sposób definitywny; że rozważania zawarte w uzasadnieniu definitywnie świadczą o tym, że zarzucane uchybienia są również na tyle poważne, iż uzasadniają późniejsze cofnięcie zezwolenia, mimo że, wprost przeciwnie, wywołują one co najwyżej mniej rygorystyczny skutek prawny; że znaczenie zarzucanych naruszeń na potrzeby późniejszego cofnięcia zezwolenia zostaje w sposób definitywny ustalone ex ante; oraz że wyłączone są dowody przeciwne, służące wykazaniu, iż naruszenia nie miały miejsca.

101

EBC odpiera tę argumentację.

102

Na wstępie należy stwierdzić, że czwarta część zarzutu trzeciego, która jest wyraźnie skierowana wyłącznie przeciwko pkt 149 i 150 zaskarżonego wyroku, nie jest poparta żadną szczegółową argumentacją dotyczącą wszystkich okoliczności powołanych w ramach tej części zarzutu.

103

W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie podnosi, powołując się na pkt 149 i 150 zaskarżonego wyroku, że Sąd naruszył prawo, przypisując decyzjom krajowym skutek w postaci wykluczenia dowodu przeciwnego, należy stwierdzić, podobnie jak EBC, że taki zarzut szczegółowy polega na przeinaczeniu zaskarżonego wyroku.

104

W tych samych punktach Sąd stwierdził bowiem w ramach oceny dowodów, że sprawozdania z audytu wewnętrznego banku nie mogą stanowić dowodu przeciwnego wystarczającego do podważenia ustaleń zawartych w krajowych decyzjach administracyjnych, które stały się ostateczne.

105

Również w tym zakresie wnosząca odwołanie nie twierdziła ani nie wykazała, że dokonana przez Sąd ocena dowodów była wynikiem przeinaczenia.

106

W konsekwencji czwartą część zarzutu trzeciego należy oddalić jako bezzasadną.

107

W piątej części zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że nie wziął pod uwagę ani konieczności istnienia szczególnych naruszeń, o których mowa w § 31 ust. 3 pkt 2 FM‑GwG, ani konieczności, aby naruszenia te były zawinione. Zdaniem wnoszącej odwołanie zwykłe stwierdzenia istnienia zaniedbań i wezwania do ich usunięcia nie pozwalają bowiem na ustalenie, czy zaniedbania te były poprzedzone zawinionymi uchybieniami.

108

Ponadto wnosząca odwołanie utrzymuje, że wprawdzie zwrócono się do niej o zaradzenie tej sytuacji pod rygorem nałożenia sankcji, jednak że sankcje te nie zostały nałożone. Okoliczność ta dowodzi, że w świetle procedur prowadzonych na szczeblu krajowym nie należało stosować innych sankcji, takich jak cofnięcie zezwolenia.

109

EBC kwestionuje tę argumentację.

110

Należy stwierdzić, że w ramach piątej części zarzutu trzeciego zarzuty szczegółowe podniesione przez wnoszącą odwołanie nie pozwalają na wskazanie uzasadnienia zaskarżonego wyroku, który kwestionuje. Wynika stąd, w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 61 niniejszego wyroku, że tę część zarzutu należy odrzucić jako niedopuszczalną.

111

W części szóstej zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, zarzuca Sądowi, że nie uwzględnił decyzji dokonujących całościowej oceny sytuacji. W szczególności Sąd powinien był wziąć pod uwagę wszystkie decyzje administracyjne i orzeczenia sądowe na szczeblu krajowym i dokonać oceny ich treści. Wśród tych orzeczeń znajdują się w szczególności wyroki, w których Bundesverwaltungsgericht (federalny sąd administracyjny, Austria) wielokrotnie kwestionował podjętą przez FMA próbę częściowego zastąpienia zarządu wnoszącej odwołanie. Tymczasem stwierdzenie przez ten sąd niezgodności z prawem takich prób oznaczałoby, że bardziej restrykcyjny środek, w niniejszym przypadku cofnięcie zezwolenia, uzasadniony na tej samej podstawie, jest również niezgodny z prawem. Decyzje i orzeczenia wymienione przez Sąd dotyczą natomiast zbyt specyficznych i nieaktualnych kwestii.

112

EBC wnosi o oddalenie tej części zarzutu.

113

Na wstępie należy zauważyć, że wnosząca odwołanie nie wskazuje punktów uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które zamierza zakwestionować za pomocą swoich zarzutów szczegółowych. Podobnie argumentacja wnoszącej odwołanie i akcjonariusza nie pozwala na konkretne wskazanie zarzucanego Sądowi naruszenia prawa.

114

Ponadto w zakresie, w jakim w ramach tej części zarzutu wnosząca odwołanie i akcjonariusz wnoszą do Trybunału o stwierdzenie, że Sąd nie przypisał wagi, jaką przypisują pewnym okolicznościom faktycznym, wnoszą oni w rzeczywistości do Trybunału o dokonanie nowej oceny tych okoliczności faktycznych na etapie odwołania, nie podnosząc przy tym przeinaczenia dowodów. Tymczasem Trybunał nie jest właściwy do ustalania okoliczności faktycznych ani badania dowodów, chyba że wnoszący odwołanie podniósłby argument, iż Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne, a takie przeinaczenie w sposób oczywisty wynikałoby z akt sprawy dostępnych Trybunałowi (zob. podobnie wyrok z dnia 2 września 2010 r., Komisja/Deutsche Post, C‑399/08 P, EU:C:2010:481, pkt 63, 64). Ponadto strona podnosząca zarzut przeinaczenia powinna dokładnie wskazać, które dowody zostały jej zdaniem przeinaczone przez Sąd, oraz wykazać błędy w ocenie, które w jej opinii doprowadziły do takiego przeinaczenia (zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2022 r., Komisja/Walencja Club de Fútbol, C‑211/20 P, EU:C:2022:862, pkt 55).

115

W tych okolicznościach część szóstą zarzutu trzeciego należy odrzucić w całości jako niedopuszczalną.

116

W siódmej części zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie podnosi przede wszystkim, że Sąd nie uwzględnił faktu, iż § 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy CRD IV zakłada popełnienie poważnych naruszeń. Również § 31 ust. 3 pkt 2 FM‑GwG należy interpretować w ten sposób. Tymczasem żadne naruszenie tego rodzaju nie zostało popełnione.

117

Następnie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył orzecznictwo, które sam przytoczył w pkt 49 zaskarżonego wyroku, a mianowicie wyrok Trybunału z dnia 16 lutego 2012 r., Costa i Cifone (C‑72/10 i C‑77/10, EU:C:2012:80, pkt 81), orzekając, że w odniesieniu do przestrzegania przez banki przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy należy stosować wymogi bardziej rygorystyczne niż wymogi stosowane wobec podmiotów prowadzących gry losowe. Ocena Sądu sprowadza się bowiem do uznania, że organizowanie gier losowych ma większe znaczenie niż zarządzanie bankiem.

118

Wreszcie wnosząca odwołanie twierdzi, że nie ma żadnego powodu, aby interpretować austriackie prawo materialne w świetle prawa Unii.

119

EBC odpowiada, że ta część zarzutu jest w części niedopuszczalna, a w części bezzasadna.

120

Co się tyczy przede wszystkim podniesionego przez wnoszącą odwołanie zarzutu szczegółowego dotyczącego naruszenia przez Sąd art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy CRD IV, należy zauważyć, że nie wskazała ona odpowiednich fragmentów zaskarżonego wyroku, ani nie uzasadniła swojego zarzutu. W każdym razie wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o dokonanie nowej oceny okoliczności faktycznych, podczas gdy z wyjątkiem sytuacji, w której strona wnosząca odwołanie powołuje się na przeinaczenie okoliczności faktycznych, co nie ma miejsca w niniejszej sprawie, argumenty dotyczące podnoszonych przez nią okoliczności faktycznych należy uznać za niedopuszczalne (zob. podobnie wyrok z dnia 2 lutego 2023 r., Hiszpania i in./Komisja, C‑649/20 P, C‑658/20 P i C‑662/20 P, EU:C:2023:60, pkt 98).

121

Następnie, jeśli chodzi o argumentację wnoszącej odwołanie, zgodnie z którą ocena Sądu zawarta w pkt 49 zaskarżonego wyroku sprowadza się do uznania, że organizowanie gier losowych ma większe znaczenie niż zarządzanie bankiem, argumentacja ta jest zbyt nieprecyzyjna, aby umożliwić Trybunałowi zrozumienie, na czym miałoby polegać naruszenie prawa, jakiego zdaniem wnoszącej odwołanie dopuścił się Sąd w tym względzie. Wynika z tego, że wspomnianą argumentację należy również odrzucić jako niedopuszczalną.

122

Wreszcie w zakresie, w jakim wnosząca odwołanie twierdzi, że nie ma powodu, aby interpretować austriackie prawo materialne w świetle prawa Unii, również w tym przypadku argumentacja wnoszącej odwołanie nie pozwala zrozumieć, na czym miałoby polegać naruszenie prawa, jakiego miał się dopuścić Sąd.

123

W konsekwencji siódmą część zarzutu trzeciego należy odrzucić jako niedopuszczalną.

124

W ósmej części zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, zarzuca Sądowi, powołując się na pkt 158 zaskarżonego wyroku, niewystarczające zbadanie zarzutu opartego na nieuwzględnieniu możliwości zastosowania § 70 ust. 4 BWG.

125

Sąd pominął fakt, że nawet w przypadku wystarczająco poważnego uchybienia konieczne jest spełnienie przesłanek przewidzianych w tym przepisie krajowym, wśród których znajduje się obowiązek stwierdzenia istnienia uchybienia w dniu wydania decyzji i na każdym z trzech kolejnych kroków. W tym względzie wnosząca odwołanie wskazuje, że przepis ten wyraźnie wymaga, w ramach pierwszego kroku, nakazania zaradzenia sytuacji pod rygorem grzywny (środka, który w niniejszym przypadku nie został podjęty), w ramach drugiego kroku – nakazania zastąpienia zarządu, oraz w ramach trzeciego kroku – o ile zawiodły inne środki – nakazania cofnięcia zezwolenia.

126

Tymczasem Sąd przyjął w pkt 61 i 62 zaskarżonego wyroku podejście odmienne od podejścia wynikającego z § 70 ust. 4 BWG, ponieważ w celu uzasadnienia spornej decyzji oparł się on na wcześniejszych naruszeniach, które nie wymagały cofnięcia zezwolenia.

127

Ponadto wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, podnosi, że Sąd przyznał sobie prawo do dokonania, w ramach tworzenia prawa, „podstawowej zmiany prawa austriackiego”, co jest sprzeczne z zasadą państwa prawa. Zdaniem wnoszącej odwołanie rozporządzenie podstawowe w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego nie upoważnia bowiem Sądu do zmiany ustawodawstwa krajowego dotyczącego nadzoru ostrożnościowego, gdyż w przeciwnym razie miałoby miejsce naruszenie art. 127 ust. 6 TFUE.

128

EBC uważa, że ta część zarzutu jest niedopuszczalna, a w każdym wypadku – bezzasadna.

129

Jak zauważyła rzecznik generalna w pkt 122–125 opinii, należy stwierdzić, że w ramach ósmej części zarzutu trzeciego do Trybunału zwrócono się o dokonanie nowej oceny ustaleń faktycznych, w szczególności w odniesieniu do oceny środków podjętych przez wnoszącą odwołanie w celu usunięcia uchybień oraz zmiany różnych decyzji przyjętych przez FMA w ramach zadań nadzorczych.

130

W związku z tym oraz w sytuacji gdy nie powołano się na jakiekolwiek przeinaczenie okoliczności faktycznych, argumenty te są niedopuszczalne.

131

Co się tyczy pozostałych argumentów podniesionych przez wnoszącą odwołanie w ramach ósmej części zarzutu trzeciego, nie wskazuje ona żadnych konkretnych części zaskarżonego wyroku ani nie doprecyzowuje, jaki błąd miał popełnić Sąd, natomiast czyni ogólne nawiązanie do polityki sądowej i zasady państwa prawnego.

132

W konsekwencji ósmą część zarzutu trzeciego należy odrzucić jako niedopuszczalną.

133

Wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, w pkt 105 i nast. zaskarżonego wyroku, w odniesieniu do oceny związku pomiędzy § 31 ust. 3 pkt 2 FM‑GwG a § 70 ust. 4 BWG. Konkretnie rzecz ujmując, wnosząca odwołanie argumentuje, że EBC oparł swoją decyzję na § 70 ust. 4 BWG, podczas gdy uprawnienie do nakładania sankcji za działania sprzeczne z przepisami w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu jest regulowane wyłącznie przez FM‑GwG, do której to ustawy nie odesłano w § 70 ust. 4 BWG.

134

W tym względzie wnosząca odwołanie utrzymuje, że okoliczność, iż BWG zajmuje się w sposób marginalny kwestiami objętymi ustawodawstwem dotyczącym zwalczania prania pieniędzy, jest pozbawiona znaczenia, co zostało pominięte przez Sąd w pkt 106 zaskarżonego wyroku. Ponadto odesłanie w pkt 106 do § 39 ust. 2 i 2b BWG jest bezskuteczne, ponieważ przepis ten nie zmienia faktu, że § 70 ust. 4 BWG nie wymienia FM‑GwG.

135

Wnosząca odwołanie dodaje, że w zaskarżonym wyroku Sąd dokonał wykładni spornej decyzji w ten sposób, że jest ona oparta na domniemanych naruszeniach w rozumieniu § 31 ust. 3 pkt 2 FM‑GwG, a nie na aktualnych naruszeniach warunków udzielenia zezwolenia. Wyjaśnia ona, że zwraca uwagę na ten błąd jedynie dla pełności wywodu.

136

EBC uważa, że tę część zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

137

Co się tyczy argumentacji wnoszącej odwołanie dotyczącej jakoby błędnej podstawy prawnej, na której opiera się sporna decyzja, należy zauważyć, że w pkt 105–107 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł w istocie, iż nie można uznać, że jedynymi przepisami przewidującymi cofnięcie zezwolenia za naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w prawie austriackim są przepisy § 31 ust. 3 pkt 2 w związku z § 34 ust. 2 i 3 FM‑GwG. Podniósł on w tym względzie, że § 39 ust. 2 i 2b BWG wyraźnie odnosi się do ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a z § 70 ust. 4 tej ustawy wynika, iż naruszenia BWG mogą uzasadniać cofnięcie zezwolenia.

138

W pkt 108 zaskarżonego wyroku, który nie został zakwestionowany w ramach niniejszego odwołania, Sąd przypomniał, że nawet przy założeniu, iż EBC oparł się na błędnej podstawie prawnej, stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej ze względu na błędną podstawę prawną nie jest uzasadnione, jeżeli taki błąd nie miał decydującego wpływu na ocenę dokonaną przez administrację.

139

Ponadto, jak wynika z pkt 109 zaskarżonego wyroku, który również nie jest przedmiotem niniejszego odwołania, wnosząca odwołanie nie podniosła przed Sądem, że wybór innej podstawy prawnej mógł mieć wpływ na ocenę EBC.

140

Punkty 108 i 109 zaskarżonego wyroku są zatem wystarczające, aby uzasadnić wniosek, do którego doszedł Sąd, nawet gdyby EBC oparł się na błędnej podstawie prawnej.

141

W związku z tym zarzuty szczegółowe wnoszącej odwołanie dotyczące pkt 105–107 zaskarżonego wyroku należy oddalić jako bezskuteczne, ponieważ ewentualne ich uwzględnienie przez Trybunał nie pociągnęłoby za sobą uchylenia tego wyroku.

142

W tych okolicznościach dziewiątą część zarzutu trzeciego należy uznać za bezskuteczną.

143

Jak z tego wynika, zarzut trzeci należy odrzucić jako w części niedopuszczalny oraz oddalić jako w części bezzasadny.

144

W części pierwszej zarzutu czwartego wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że w pkt 132 i nast. zaskarżonego wyroku naruszył prawo, orzekając, iż naruszenia popełnione trzy lub pięć lat przed wydaniem spornej decyzji, które w międzyczasie zostały usunięte, były wystarczające, aby uzasadnić tę decyzję.

145

Sąd nie powinien był wziąć pod uwagę pewnych naruszeń, takich jak naruszenia w odniesieniu do obowiązków dotyczących prowadzenia, kontroli i składania sprawozdań finansowych, administracji, zarządzania ryzykiem, systemu dokumentacji wewnętrznej i umownej oraz zarządzania dokumentacją kredytową.

146

EBC uważa, że ta część zarzutu jest niedopuszczalna, a w każdym wypadku – bezzasadna.

147

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału z art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE i z art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, iż jedynie Sąd jest właściwy do dokonywania, po pierwsze, ustaleń faktycznych, z wyjątkiem sytuacji, gdy nieprawidłowość jego ustaleń wynika z akt sprawy, a po drugie, oceny ustalonych okoliczności faktycznych. Jak z tego wynika, ocena stanu faktycznego nie stanowi, z zastrzeżeniem przeinaczenia dowodów przedstawionych przed Sądem, kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału (wyrok z dnia 25 kwietnia 2024 r., NS/Parlament, C‑218/23 P, EU:C:2024:358, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

148

W niniejszej sprawie w zakresie, w jakim wnosząca odwołanie kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę okoliczności faktycznych i zmierza do uzyskania ponownej oceny okoliczności faktycznych przez Trybunał, nie podnosząc jednak ich przeinaczenia przez Sąd, tę część zarzutu należy odrzucić jako niedopuszczalną.

149

W części drugiej zarzutu czwartego wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że w pkt 138 i 139 zaskarżonego wyroku naruszył prawo, stwierdzając, iż nie ma wymogu, zgodnie z którym, aby możliwe było cofnięcie zezwolenia, naruszenia muszą być poważne. Zdaniem wnoszącej odwołanie tego rodzaju stwierdzenie nie uwzględnia charakteru takiego środka, a także zasady proporcjonalności.

150

EBC odpiera argumenty wnoszącej odwołanie.

151

Wbrew temu, co twierdzi wnosząca odwołanie, należy zauważyć, że art. 67 ust. 1 lit. d) dyrektywy CRD IV, do którego odsyła art. 18 lit. f) tej dyrektywy dotyczący cofnięcia zezwolenia i do którego odniesiono się w pkt 138 i 139 zaskarżonego wyroku, stanowi, że ów art. 67 ma zastosowanie co najmniej w jednej z wymienionych w nim okoliczności, takiej jak ta, w której instytucja nie posiada rozwiązań w zakresie zarządzania wymaganych przez właściwe organy zgodnie z przepisami prawa krajowego transponującymi art. 74 wspomnianej dyrektywy. Wynika z tego, że wspomniany art. 67 nie wspomina konkretnie o konieczności popełnienia „poważnych” naruszeń.

152

W konsekwencji nie można zarzucać Sądowi, że orzekł, iż EBC nie popełnił oczywistego błędu w ocenie, gdy uznał, że wnosząca odwołanie naruszyła przepisy BWG transponujące art. 74 wspomnianej dyrektywy, i nie wykazał przy tym, że naruszenia te były poważne, rażące lub systemowe.

153

Ponadto ustalenia Sądu zawarte w pkt 138 i 139 zaskarżonego wyroku nie naruszają charakteru środka polegającego na cofnięciu zezwolenia ani zasady proporcjonalności. Ani art. 67 ust. 1 lit. d) dyrektywy CRD IV, do którego odsyła art. 18 lit. f) tej dyrektywy, ani zasada proporcjonalności nie stoją bowiem na przeszkodzie temu, by znaczna liczba powtarzających się naruszeń reguł prawidłowego ładu korporacyjnego mogła co do zasady prowadzić do uznania cofnięcia zezwolenia za odpowiedni środek.

154

W konsekwencji drugą część zarzutu czwartego należy odrzucić jako bezzasadną.

155

W części trzeciej zarzutu czwartego wnosząca odwołanie twierdzi, że odmawiając zbadania argumentu dotyczącego tego, iż audyt wewnętrzny wnoszącej odwołanie był wystarczający ze względu na to, że FMA w przeszłości stwierdziła, że tak nie było i że decyzje FMA stały się ostateczne, Sąd naruszył orzecznictwo, w pkt 140 i nast. zaskarżonego wyroku, wynikające z wyroku z dnia 19 grudnia 2018 r., Berlusconi i Fininvest (C‑219/17, EU:C:2018:1023).

156

EBC odpiera argumenty wnoszącej odwołanie.

157

Należy zauważyć, że w pkt 59 wyroku z dnia 19 grudnia 2018 r., Berlusconi i Fininvest (C‑219/17, EU:C:2018:1023), Trybunał orzekł, iż art. 263 TFUE trzeba interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by sądy krajowe przeprowadzały kontrolę zgodności z prawem aktów w przedmiocie wszczęcia postępowania, przygotowania i niewiążącej propozycji przyjętych przez właściwe organy krajowe w ramach procedury przewidzianej w art. 22 i 23 dyrektywy CRD IV i w art. 4 ust. 1 lit. c) oraz w art. 15 rozporządzenia podstawowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego, a także w art. 85–87 rozporządzenia ramowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego.

158

Tymczasem, ponieważ decyzje, w których FMA stwierdziła, że mechanizm audytu wewnętrznego wnoszącej odwołanie ma nieodpowiedni charakter, nie stanowią tego rodzaju aktów wszczynających lub przygotowawczych w celu cofnięcia zezwolenia, a Sąd orzekł w pkt 145 i 146 zaskarżonego wyroku, iż decyzja FMA dotycząca niewdrożenia przez wnoszącą odwołanie wymaganego mechanizmu zarządzania ma charakter ostateczny, orzecznictwo wynikające z wyroku z dnia 19 grudnia 2018 r., Berlusconi i Fininvest (C‑219/17, EU:C:2018:1023) jest pozbawione znaczenia.

159

W związku z tym część trzecią zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadną.

160

W części czwartej zarzutu czwartego wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd dokonał błędnej oceny wymienionych w pkt 122 zaskarżonego wyroku dokumentów dotyczących charakteru prawnego, zaskarżalności lub ewentualnego ostatecznego charakteru wymienionych w nim środków i nie przeanalizował trzystopniowego systemu sankcji przewidzianego w § 70 ust. 4 BWG. Tym samym Sąd popełnił te same błędy co w pkt 26 zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oceny środków, o których tam mowa.

161

Akcjonariusz utrzymuje również, że żaden ze środków wymienionych w pkt 122 zaskarżonego wyroku nie mógł uzasadniać cofnięcia zezwolenia.

162

EBC utrzymuje, że argumentacja ta nie może zostać uwzględniona.

163

Na wstępie należy zauważyć, że w pkt 122 zaskarżonego wyroku Sąd ograniczył się do wyliczenia poszczególnych nakazów formalnych skierowanych przez FMA do wnoszącej odwołanie, na których oparł się EBC w celu stwierdzenia naruszenia przepisów krajowych transponujących art. 74 dyrektywy CRD IV, nie dokonawszy jakiejkolwiek oceny w tym względzie. To samo dotyczy aktów, o których mowa w pkt 26 tego wyroku.

164

W konsekwencji należy oddalić czwartą część zarzutu czwartego jako bezzasadną.

165

W związku z tym zarzut czwarty należy odrzucić jako w części niedopuszczalny oraz oddalić jako w części bezzasadny.

166

W pierwszej części zarzutu piątego wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, zarzuca Sądowi, powołując się na pkt 163 i nast. zaskarżonego wyroku, niewystarczające zbadanie zarzutu dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności oraz nieuwzględnienia możliwości zastosowania § 70 ust. 4 BWG. Cofnięcie zezwolenia prowadzi zdaniem wnoszącej odwołanie do mniej skutecznego rezultatu w zakresie zapobiegania praniu pieniędzy i kontroli w tym zakresie.

167

Akcjonariusz dodaje, że piąty zarzut odwołania oparty na tym, że rozważania Sądu dotyczące zasady proporcjonalności były błędne, jest ściśle związany z niewłaściwym potraktowaniem § 70 ust. 4 BWG, który konkretyzuje tę zasadę. W tym względzie konieczne było uwzględnienie faktu, że próby zastosowania mniej rygorystycznego środka zostały zakwestionowane przez sądy krajowe.

168

EBC wnosi o oddalenie tej części zarzutu.

169

Należy zauważyć, że argumenty podniesione w ramach pierwszej części zarzutu piątego zostały już podniesione w ramach ósmej części zarzutu trzeciego. Tak więc z tych samych powodów, które zostały przedstawione w pkt 129–131 niniejszego wyroku, pierwszą część zarzutu piątego należy odrzucić jako niedopuszczalną.

170

W części drugiej zarzutu piątego wnosząca odwołanie utrzymuje, że poprzez wydanie spornej decyzji EBC ostatecznie pozbawił FM‑GwG zastosowania, podczas gdy wnosząca odwołanie pozostałaby nią związana, gdyby zdecydowała się na przejście dobrowolnej procedury likwidacyjnej.

171

EBC wnosi o stwierdzenie niedopuszczalności tej drugiej części zarzutu.

172

Należy stwierdzić, że wnosząca odwołanie powtarza zarzut podniesiony na poparcie skargi w pierwszej instancji, przy czym nie wskazuje naruszenia prawa, jakiego miał dopuścić się Sąd w ramach swojej oceny.

173

Ponadto wnosząca odwołanie nie kwestionuje pkt 189–192 zaskarżonego wyroku, w których Sąd stwierdził, że rozwiązanie w postaci dobrowolnej likwidacji nie stanowiłoby bardziej odpowiedniego środka niż cofnięcie zezwolenia.

174

W tych okolicznościach drugą część zarzutu piątego należy odrzucić jako niedopuszczalną.

175

Jak z tego wynika, zarzut piąty należy oddalić w całości jako niedopuszczalny.

176

W zarzucie szóstym wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że niesłusznie oddalił jej argumenty przedstawione w ramach zarzutu czwartego skargi w pierwszej instancji, w którym podnosiła ona naruszenie jej prawa do obrony.

177

Podnosi ona w tym względzie, że Sąd popełnił błędy, w szczególności w związku z naruszeniem prawa dostępu do akt sprawy, a także naruszeniem obowiązku ustalenia istotnych okoliczności, na które powołała się wnosząca odwołanie, i niesłusznie oddalił zarzuty podniesione w tym kontekście ze względu na to, iż wnosząca odwołanie miała możliwość zaskarżenia przed sądem na szczeblu krajowym decyzji stwierdzającej uchybienia, ale nie skorzystała z tej możliwości.

178

Akcjonariusz dodaje, że zarzut ten jest ściśle związany z innymi błędami popełnionymi przez Sąd.

179

EBC wnosi o oddalenie tego zarzutu.

180

Na wstępie należy zauważyć, że argumentacja przedstawiona przez wnoszącą odwołanie wynika z błędnego zrozumienia zaskarżonego wyroku.

181

Sąd uznał bowiem w pkt 245–248 zaskarżonego wyroku, że EBC nie był zobowiązany ujawnić wnoszącej odwołanie poufnej części akt sprawy. Aby uzasadnić ten wniosek, w pkt 241 tego wyroku Sąd powołał się na art. 32 ust. 1 i 5 rozporządzenia ramowego w sprawie jednolitego mechanizmu nadzorczego, zgodnie z którymi prawo dostępu do akt nie obejmuje informacji poufnych, takich jak korespondencja między EBC a właściwymi organami krajowymi.

182

Ponadto w pkt 244 i 245 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił podniesione zarzuty ze względu na to, że cofnięcie zezwolenia zostało oparte na decyzjach FMA i wyrokach sądów austriackich stwierdzających istnienie naruszeń lub dopuszczenie się nieprawidłowości, a wnosząca odwołanie była adresatem tych decyzji administracyjnych lub stroną odnośnych postępowań sądowych, w związku z czym nie mógł on twierdzić, iż uniemożliwiono mu weryfikację merytorycznego znaczenia dokumentów lub ustalenie zarzutów podniesionych przez EBC i FMA, które opierały się na tych decyzjach lub wyrokach.

183

Co się tyczy ustalenia istotnych okoliczności przez EBC, należy wskazać, że Sąd dokonał pogłębionej analizy tego obowiązku w pkt 251–273 zaskarżonego wyroku, które nie są kwestionowane przez wnoszącego odwołanie w ramach niniejszego odwołania.

184

Wreszcie argumentacja akcjonariusza nie pozwala, ze względu na jej nieprecyzyjność, stwierdzić zarzucanego naruszenia prawa.

185

Z powyższego wynika, że zarzut szósty należy oddalić jako bezzasadny.

186

W zarzucie siódmym wnosząca odwołanie, popierana przez akcjonariusza, powołuje się na nieprawidłowości proceduralne, których dopuścił się Sąd.

187

Utrzymuje ona przede wszystkim, że Sąd powinien był uprzednio poinformować ją o stanowisku, na którym oparł się w zaskarżonym wyroku, a mianowicie o tym, że uzasadnienie wcześniejszych decyzji administracyjnych i orzeczeń sądowych miało skutek wiążący również w odniesieniu do cofnięcia zezwolenia.

188

Następnie wnosząca odwołanie oraz akcjonariusz podnoszą, że Sąd nigdy nie poinformował, iż zmienił podejście wyrażone w ramach środka organizacji postępowania z dnia 27 kwietnia 2021 r., zgodnie z którym cofnięcie zezwolenia na podstawie przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy miałoby zakładać popełnienie poważnych przestępstw w rozumieniu art. 3 pkt 4 lit. f) dyrektywy 2015/849.

189

Ponadto wnosząca odwołanie utrzymuje, że złożony przez nią w dniu 8 kwietnia 2021 r. wniosek o zastosowanie środka organizacji postępowania został oddalony ze względu na to, iż Sąd uznał wówczas, że w braku poważnych naruszeń przesłanki cofnięcia zezwolenia nie zostały spełnione. Stanowisko przyjęte przez Sąd sprowadza się ostatecznie do umożliwienia stronom swobodnego przedstawienia dodatkowych pism procesowych i dokumentów.

190

Wreszcie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd nie zbadał okoliczności faktycznych w sposób dogłębny, mimo że powinien był odnieść się do konkretnych, wystarczająco poważnych uchybień, i dodaje, iż zaniedbanie to przejawia się ponadto w braku uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

191

EBC wnosi o oddalenie zarzutu siódmego.

192

Co się tyczy przede wszystkim argumentów wnoszącej odwołanie opartych na tym, że należało jej umożliwić zajęcie stanowiska w przedmiocie podejścia przyjętego przez Sąd, zgodnie z którym uzasadnienie decyzji administracyjnych i orzeczeń sądowych miało skutek wiążący również w odniesieniu do cofnięcia zezwolenia, należy stwierdzić, iż wnosząca odwołanie nie wskazuje tych punktów zaskarżonego wyroku i nie pozwala na zidentyfikowanie punktów zaskarżonego wyroku, których dotyczy ta argumentacja, wobec czego jej zarzut szczegółowy, którego zakres jest ponadto trudny do zrozumienia, należy odrzucić jako niedopuszczalny.

193

Nie można również uwzględnić argumentacji wnoszącej odwołanie, popieranej przez akcjonariusza, zgodnie z którą Sąd nie poinformował jej o tym, że zmienił on swoje stanowisko wyrażone początkowo w pytaniach zadanych w ramach środka organizacji postępowania z dnia 27 kwietnia 2021 r., ponieważ w pytaniach tych Sąd nie przedstawił żadnego stanowiska.

194

Co się tyczy argumentacji wnoszącej odwołanie dotyczącej oddalenia jej wniosku o zastosowanie środka organizacji postępowania złożonego w dniu 8 kwietnia 2021 r., to nie precyzuje ona charakteru błędu jakoby popełnionego przez Sąd. Wobec tego argumentacja ta jest niedopuszczalna.

195

Wreszcie w zakresie, w jakim wnosząca odwołanie podnosi, że zaskarżony wyrok jest dotknięty brakiem uzasadnienia, ponieważ nie pozwala na ustalenie, jakie zarzucane poważne naruszenia uzasadniły cofnięcie zezwolenia, należy stwierdzić, iż zarzut ten ma charakter ogólny, a w szczególności nie pozwala na wskazanie punktów zaskarżonego wyroku, których dotyczy.

196

W każdym razie w pkt 26 zaskarżonego wyroku Sąd wymienił w szczegółowy sposób szereg środków i orzeczeń sądowych, których adresatem była wnosząca odwołanie i na których EBC oparł się w celu stwierdzenia istnienia poważnych naruszeń.

197

Wynika z tego, że argument ten również nie może zostać uwzględniony.

198

W tych okolicznościach zarzut siódmy należy w części odrzucić jako niedopuszczalny, a w części oddalić jako bezzasadny.

199

Ponieważ żaden z zarzutów odwołania nie został uwzględniony, odwołanie należy oddalić w całości.

200

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

201

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

202

Ponieważ wnosząca odwołanie przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EBC – obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez EBC.

203

Jako że żadna ze stron nie wniosła o obciążenie drugiej strony kosztami poniesionymi przez akcjonariusza, należy orzec, że pokrywa on własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje: