Ramy prawne

Prawo Światowej Organizacji Handlu

Rozporządzenie podstawowe

Okoliczności powstania sporu

Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok

Żądania stron

W przedmiocie odwołania

Uwagi wstępne

W przedmiocie zarzutów od pierwszego do trzeciego

Argumentacja stron

– W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na tym, że Sąd błędnie orzekł, iż Komisja była zobowiązana do przeprowadzenia analizy podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku

– W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na tym, że Sąd błędnie orzekł, iż metoda PCN nie była odpowiednia do uwzględnienia segmentacji rynku

– W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego błędnej wykładni obowiązku uzasadnienia i przeinaczenia dowodów

Ocena Trybunału

– Uwagi wstępne

– W przedmiocie zarzutu trzeciego

– W przedmiocie zarzutów pierwszego i drugiego

W przedmiocie zarzutu czwartego

Argumentacja stron

Ocena Trybunału

– W przedmiocie naruszenia prawa przez Sąd w zakresie, w jakim orzekł on, że Komisja była zobowiązana uwzględnić w ramach analizy wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii, o której mowa w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, wszystkie typy produktu objętego postępowaniem sprzedawane przez ten przemysł

– W przedmiocie naruszenia prawa przez Sąd w zakresie, w jakim orzekł on, że Komisja w ramach analizy wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii przewidzianej w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego była zobowiązana do zbadania, w jakim zakresie ceny 17 typów produktu objętego postępowaniem mogły przyczynić się do obniżenia cen producentów Unii objętych próbą

W przedmiocie postępowania przed Sądem

W przedmiocie kosztów

1

W swoim odwołaniu Komisja Europejska wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2019:691), w którym Sąd stwierdził nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/804 z dnia 11 maja 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2017, L 121, s. 3, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”) w zakresie, w jakim dotyczyło ono produktów wytwarzanych przez Hubei Xinyegang Special Tube Co. Ltd (zwaną dalej „Hubei”).

2

Decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) (Dz.U. 1994, L 336, s. 1) Rada Unii Europejskiej przyjęła Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu (WTO), podpisane w Marrakeszu w dniu 15 kwietnia 1994 r., jak również porozumienia znajdujące się w załącznikach 1–3 do tego porozumienia, wśród których znajduje się Porozumienie w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwane dalej „porozumieniem antydumpingowym”).

3

Artykuł 3 porozumienia antydumpingowego, zatytułowany „Ustalenie szkody”, przewiduje:

„3.1   Ustalenie szkody dla celów artykułu VI [układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r.] będzie dokonane na podstawie dowodów potwierdzających i z zastosowaniem obiektywnej analizy zarówno a) wielkości przywozu na warunkach dumpingowych i jego wpływu na ceny na rynku wewnętrznym podobnych produktów, jak i b) wynikającego w konsekwencji wpływu tego przywozu na sytuację producentów krajowych takich produktów.

3.2   […] W odniesieniu do wpływu przywozu na warunkach dumpingowych na ceny ustala się, czy przywóz taki powoduje poważne obniżenie cen wywołane dumpingiem w porównaniu do cen na podobne produkty Członka przywożącego bądź czy taki przywóz nie oddziałuje w znaczącym stopniu na tendencję spadku cen, bądź czy nie przeciwdziała w znaczącym stopniu wzrostowi ceny, który w innej sytuacji miałby miejsce. Żaden z tych czynników ani kilka z nich nie musi koniecznie stanowić decydującego dowodu.

[…]

3.5   Konieczne jest wykazanie, że dumping, poprzez swoje skutki określone w ustępach 2 i 4, wyrządza szkodę w znaczeniu niniejszego Porozumienia. Wykazanie związku przyczynowego między dumpingiem i szkodą wyrządzoną przemysłowi krajowemu będzie dokonane na podstawie analizy wszystkich odnoszących się do sprawy dowodów przedłożonych władzom. Władze dokonają również analizy wszelkich, poza dumpingiem, znanych czynników, które w tym samym czasie wyrządzają szkodę krajowemu przemysłowi, a szkody wyrządzone przez takie inne czynniki nie będą przypisane faktowi dumpingu […].

[…]”.

4

Motyw 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) stanowi:

„W celu zapewnienia prawidłowego i przejrzystego stosowania zasad porozumienia antydumpingowego […] należy przenieść jego język do prawodawstwa Unii w możliwie najszerszym zakresie”.

5

Artykuł 1 rozporządzenia podstawowego, zatytułowany „Zasady ogólne”, przewiduje:

„1.   Cło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt przywieziony po cenach dumpingowych, którego wprowadzenie do wolnego obrotu w Unii powoduje szkodę.

2.   Produkt uznaje się za przywieziony po cenach dumpingowych, jeżeli jego cena eksportowa do Unii jest niższa od porównywalnej ceny produktu podobnego ustalonej w kraju wywozu w zwykłym obrocie handlowym.

[…]

4.   Do celów niniejszego rozporządzenia »produkt podobny« oznacza produkt, który jest identyczny, czyli taki, który przypomina pod wszystkimi względami produkt objęty postępowaniem lub, przy braku takiego produktu, inny produkt, który wprawdzie nie przypomina go pod każdym względem, ale którego właściwości ściśle odpowiadają właściwościom produktu objętego postępowaniem”.

6

Artykuł 2 tego rozporządzenia, zatytułowany „Stwierdzenie istnienia dumpingu”, ma następujące brzmienie:

„[…]

D. Margines dumpingu

11. Z zastrzeżeniem odpowiednich przepisów regulujących obiektywne porównanie istnienie marginesów dumpingu w okresie objętym postępowaniem zwykle ustala się na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną cen we wszystkich transakcjach wywozowych do Unii lub na podstawie porównania poszczególnych wartości normalnych z poszczególnymi cenami eksportowymi do Unii w rozbiciu na poszczególne transakcje. Jednakże wartość normalna ustalona w oparciu o średnią ważoną może zostać porównana z cenami wszystkich indywidualnych transakcji wywozowych do Unii, o ile istnieje znaczna różnica w strukturze cen eksportowych pomiędzy poszczególnymi nabywcami, regionami lub okresami, zaś metody przewidziane w pierwszym zdaniu niniejszego ustępu nie odzwierciedlałyby pełnego zakresu praktyk dumpingowych. Przepisy niniejszego ustępu nie wykluczają zastosowania metody kontroli wyrywkowej, zgodnie z art. 17.

[…]”.

7

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia podstawowego, zatytułowanym „Ustalenie szkody”:

„1.   W rozumieniu niniejszego rozporządzenia termin »szkoda« oznacza, o ile nie określono inaczej, istotną szkodę dla przemysłu Unii, zagrożenie istotną szkodą dla przemysłu Unii lub istotne opóźnienie powstawania takiego przemysłu oraz jest interpretowany zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

2.   Ustalenie szkody odbywa się na podstawie zebranych dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny:

3.   W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych uwzględnia się fakt, czy nastąpił jego znaczny wzrost w wartościach bezwzględnych albo w stosunku do produkcji lub konsumpcji w Unii. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny produktów unijnych uwzględnia się fakt, czy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen unijnych produktów podobnych lub czy przywóz ten w inny sposób nie spowoduje znacznego spadku tych cen bądź zahamuje ich znaczny wzrost, który nastąpiłby w innych warunkach. Żaden z powyższych czynników, brany pod uwagę osobno lub łącznie, nie musi stanowić decydującej wskazówki.

[…]

5.   Ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł Unii obejmuje ocenę wszystkich istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan tego przemysłu […].

6.   Należy wykazać, na podstawie dowodów zebranych w sprawie w odniesieniu do ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkodę w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości lub poziomy cen, ustalone na podstawie ust. 3, wywierają wpływ na przemysł Unii, zgodnie z ust. 5, oraz że wpływ ten można uznać za istotny.

7.   Inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki w tym samym czasie powodujące szkodę dla przemysłu Unii również poddaje się ocenie w celu stwierdzenia, czy spowodowana przez nie szkoda nie została przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych na podstawie ust. 6 […].

8.   Skutki przywozu produktów po cenach dumpingowych ocenia się w odniesieniu do produkcji produktu podobnego przemysłu Unii, o ile dostępne dane umożliwiają oddzielną identyfikację tej produkcji na podstawie takich czynników, jak proces produkcyjny oraz obroty i zyski producenta […].

[…]”.

8

Artykuł 4 tego rozporządzenia, zatytułowany „Definicja przemysłu unijnego”, stanowi:

„1.   Dla celów niniejszego rozporządzenia określenie »przemysł Unii« oznacza wszystkich unijnych producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji tych produktów w całej Unii w rozumieniu art. 5 ust. 4 […]:

[…]

4.   Przepisy art. 3 ust. 8 stosuje się do niniejszego artykułu”.

9

Artykuł 17 rozporządzenia podstawowego, zatytułowany „Kontrola wyrywkowa”, stanowi:

„1.   W przypadku dużej liczby wnioskodawców, eksporterów, importerów, typów produktu lub transakcji postępowanie można ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próbki w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie.

2.   Ostatecznego wyboru stron, typów produktów lub transakcji dokonuje Komisja na podstawie niniejszych przepisów o kontroli wyrywkowej, chociaż preferowany jest wybór próbki po konsultacji i za zgodą zainteresowanych stron, pod warunkiem że strony te dokonają zgłoszenia i udostępnią informacje w ciągu trzech tygodni od wszczęcia dochodzenia, w celu umożliwienia wyboru reprezentatywnej próbki.

[…]”.

10

Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione w pkt 1–7 zaskarżonego wyroku, a na potrzeby niniejszej sprawy można je streścić w następujący sposób.

11

W dniu 13 lutego 2016 r., w następstwie skargi, Komisja wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu, z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm (zwanych dalej „produktem objętym postępowaniem”) pochodzących z Chin.

12

W toku dochodzenia Hubei, spółka z siedzibą w Chinach, która produkuje i wywozi do Unii rury i przewody bez szwu, została wybrana do próby chińskich producentów eksportujących na podstawie art. 17 rozporządzenia podstawowego.

13

W dniu 11 listopada 2016 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (UE) 2016/1977 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2016, L 305, s. 1).

14

W dniu 11 maja 2017 r. Komisja przyjęła sporne rozporządzenie, którego art. 1 przewiduje nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na wszystkich chińskich producentów eksportujących produktu objętego postępowaniem. W odniesieniu do produktów wytwarzanych i wywożonych przez Hubei stawka cła antydumpingowego została ustalona na 54,9%.

15

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 sierpnia 2017 r. Hubei wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

16

Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2018 r. prezes siódmej izby Sądu dopuścił spółki ArcelorMittal Tubular Products Roman SA, Válcovny trub Chomutov a.s. i Vallourec Deutschland GmbH (zwane dalej „ArcelorMittal i in.”) do udziału w sprawie w charakterze interwenientów popierających żądania Komisji.

17

Na poparcie skarg Hubei podniosła cztery zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczył naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego oraz art. 3.1 i 3.2 porozumienia antydumpingowego. Zarzut drugi dotyczył naruszenia art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia i art. 3.5 tego porozumienia. Zarzut trzeci dotyczył oczywistego błędu w ocenie przy ustalaniu związku przyczynowego w rozumieniu art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego. Wreszcie zarzut czwarty dotyczył naruszenia „obowiązku staranności i dobrej administracji”. Sąd zbadał jedynie zarzuty pierwszy i drugi i te dwa zarzuty mają zatem znaczenie dla niniejszego postępowania.

18

W ramach pierwszej części zarzutu pierwszego Hubei podniosła, że analizując w ramach ustalania wystąpienia szkody podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem, czyli w roku 2015, Komisja naruszyła prawo. Ta pierwsza część zarzutu została oddalona przez Sąd w pkt 48–52 zaskarżonego wyroku, których nie dotyczy niniejsze odwołanie.

19

Sąd uwzględnił natomiast drugą część zarzutu pierwszego podniesionego przez Hubei, dotyczącą metody przyjętej przez Komisję w ramach ustalania wystąpienia szkody w celu porównania cen przywozu po cenach dumpingowych z cenami produktów sprzedawanych przez przemysł Unii w celu dokonania analizy podcięcia cenowego.

20

W tym względzie, po pierwsze, Sąd orzekł zasadniczo w pkt 59–67 zaskarżonego wyroku, że chociaż Komisja wskazała na istnienie trzech segmentów rynku produktu objętego postępowaniem, z których pierwszy dotyczy ropy naftowej i gazu, drugi – sektora budowlanego, a trzeci – produkcji energii elektrycznej, Komisja nie uwzględniła tego podziału w ramach analizy podcięcia cenowego, a w ujęciu bardziej ogólnym – w ramach badania wpływy przywozu po cenach antydumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku Unii. W konsekwencji Sąd uznał, że Komisja nie oparła swojej analizy na wszystkich istotnych danych w niniejszej sprawie, naruszając art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego.

21

Sąd, dochodząc do takiego wniosku, oparł się w szczególności na sprawozdaniu Organu Apelacyjnego ustanowionego przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO w sporze „Chiny – Środki nakładające cła antydumpingowe na rury i przewody rurowe bez szwu, ze stali nierdzewnej o wysokiej wydajności »HP‑SSST« pochodzące z Japonii” (WT/DS 454/AB/R i WT/DS 460/AB/R, sprawozdanie z dnia 14 października 2015 r., zwane dalej „sprawozdaniem Organu Apelacyjnego HP‑SSST”) oraz na swym własnym wyroku z dnia 28 października 2004 r., Shanghai Teraoka Electronic/Rada (T‑35/01, EU:T:2004:317).

22

Po drugie, w pkt 68–75 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł zasadniczo, że w zakresie, w jakim Komisja nie uwzględniła w ramach analizy podcięcia cenowego pewnej ilości produktu objętego postępowaniem wyprodukowanego przez producentów unijnych objętych próbą, a mianowicie 17 z 66 typów produktów, zwanych „numerami kontrolnymi produktu” (zwanych dalej „PCN”), odpowiadających 8% wielkości sprzedaży tych producentów, niewywożonych przez chińskich producentów eksportujących objętych próbą, nie wzięła ona pod uwagę wszystkich istotnych danych w niniejszej sprawie, co stanowi naruszenie art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego.

23

Wreszcie Sąd uznał w pkt 77–79 zaskarżonego wyroku, że wnioski, do których doszedł, nie mogą zostać podważone przez dowody załączone przez Komisję do akt sprawy po rozprawie.

24

W pkt 82–89 zaskarżonego wyroku Sąd uwzględnił również drugi zarzut podniesiony przez Hubei, orzekając zasadniczo, że uznając w ramach zarzutu pierwszego, iż Komisja nie uwzględniła wszystkich okoliczności istotnych dla ustalenia podcięcia cenowego i wpływu przywozu na ceny produktów podobnych na rynku Unii, należało uznać, że w rezultacie wniosek Komisji dotyczący istnienia związku przyczynowego w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego opierał się na niepełnej podstawie faktycznej, co oznacza, że Komisja nie uwzględniła w analizie związku przyczynowego wszystkich istotnych danych w niniejszej sprawie.

25

W związku z powyższym Sąd uwzględnił zarzuty pierwszy i drugi skargi, a w konsekwencji stwierdził nieważność spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ono Hubei, nie badając dwóch pozostałych zarzutów podniesionych przez tę spółkę.

26

Komisja wnosi do Trybunału o:

27

Hubei wnosi do Trybunału o:

28

ArcelorMittal i in. wnoszą do Trybunału o:

29

Na poparcie odwołania Komisja podnosi sześć zarzutów, opartych, po pierwsze, na tym, że Sąd błędnie orzekł, iż była ona zobowiązana do przeprowadzenia analizy podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku, po drugie, na tym, że Sąd błędnie orzekł, iż metoda PCN nie była właściwa do uwzględnienia segmentacji rynku, po trzecie, na błędnej wykładni obowiązku uzasadnienia i przeinaczeniu dowodów przez Sąd, po czwarte, na błędnej wykładni art. 3 i 2 rozporządzenia podstawowego, po piąte na naruszeniu art. 17 tego rozporządzenia, i po szóste, na naruszeniu prawa w związku z tym, że Sąd przeprowadził zbyt szeroko zakrojoną kontrolę sądową przy badaniu dokonanej przez Komisję analizy podcięcia cenowego.

30

Tytułem wstępu należy w pierwszej kolejności zauważyć, że z motywu 3 tego rozporządzenia wynika, iż w celu zapewnienia prawidłowego i przejrzystego stosowania zasad porozumienia antydumpingowego należy przenieść jego język do prawodawstwa Unii w możliwie najszerszym zakresie. Jak podkreślił Sąd w pkt 54 zaskarżonego wyroku, który nie został zakwestionowany przez Komisję w odwołaniu, przepisy art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego są zasadniczo identyczne z postanowieniami art. 3.1 i 3.2 tego porozumienia, które były szczególnie przedmiotem wykładni w sprawozdaniem Organu Apelacyjnego HP‑SSST.

31

Należy w tym względzie przypomnieć, że pierwszeństwo umów międzynarodowych zawartych przez Unię przed aktami prawa wtórnego Unii nakazuje interpretowanie tych aktów w sposób możliwie jak najbardziej zgodny z tymi umowami (zob. w szczególności wyrok z dnia 10 listopada 2011 r., X i X BV, C‑319/10 i C‑320/10, niepublikowany, EU:C:2011:720, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).

32

Ponadto Trybunał orzekł już, że ogólna zasada prawa międzynarodowego dotycząca przestrzegania zobowiązań umownych (pacta sunt servanda), ustanowiona w art. 26 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r. (Recueil des traités des Nations unies, vol. 1155, s. 331), oznacza, że dla celów wykładni i stosowania porozumienia antydumpingowego sąd Unii musi uwzględnić wykładnię różnych postanowień tego porozumienia przyjętą przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO [zob. analogicznie wyrok z dnia 6 października 2020 r., Komisja/Węgry (Szkolnictwo wyższe)C‑66/18, EU:C:2020:792, pkt 92].

33

W związku z tym Trybunał odwoływał się już do sprawozdań zespołu orzekającego lub Organu Apelacyjnego WTO na poparcie przyjętej przez siebie wykładni określonych przepisów porozumień zawartych w załączniku do porozumienia ustanawiającego WTO (zob. w szczególności wyrok z dnia 10 listopada 2011 r., X i X BV, C‑319/10 i C‑320/10, niepublikowany, EU:C:2011:720, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

34

W związku z tym Sąd, jak wynika w szczególności z pkt 53 i 54 zaskarżonego wyroku, słusznie uznał zasadniczo, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby w niniejszej sprawie odwołał się on do sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST dotyczącego wykładni art. 3.1 i 3.2 porozumienia antydumpingowego w celu dokonania wykładni zasadniczo identycznych przepisów art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego.

35

W drugiej kolejności należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać (wyrok z dnia 18 października 2018 r., Gul Ahmed Textile Mills/Rada, C‑100/17 P, EU:C:2018:842, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo).

36

Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że ten szeroki zakres uznania dotyczy w szczególności ustalenia istnienia szkody wyrządzonej przemysłowi Unii w ramach postępowania antydumpingowego. Kontrola sądowa takiej oceny musi zatem ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy. Jest tak w szczególności w przypadku ustalania, w ramach dochodzenia antydumpingowego, czynników wyrządzających szkodę przemysłowi unijnemu (wyrok z dnia 10 września 2015 r., Bricmate, C‑569/13, EU:C:2015:572, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

37

Trybunał orzekł również wielokrotnie, że dokonanie przez Sąd oceny dowodów, na których instytucje Unii oparły swe twierdzenia, nie stanowi nowej oceny faktów zastępującej ocenę dokonaną przez instytucje. Kontrola ta nie zastępuje szerokiego zakresu uznania tych instytucji w dziedzinie polityki handlowej, lecz ogranicza się do wykazania, czy dowody te są w stanie potwierdzić wnioski wyciągnięte przez instytucje. W związku z tym Sąd powinien dokonać weryfikacji nie tylko materialnej dokładności przytoczonego materiału dowodowego, jego wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te materiały stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy może on stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na jego podstawie (wyrok z dnia 10 lipca 2019 r., Caviro Distillerie i in./Komisja, C‑345/18 P, niepublikowany, EU:C:2019:589, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo).

38

W zarzutach od pierwszego do trzeciego Komisja, popierana przez ArcelorMittal i in., kwestionuje pkt 59–67 zaskarżonego wyroku, w których Sąd orzekł zasadniczo, że Komisja, która nie uwzględniła segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem w ramach prowadzonej analizy podcięcia cenowego i w sposób bardziej ogólny wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku Unii, nie oparła swojej analizy na wszystkich istotnych danych w niniejszej sprawie z naruszeniem art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego.

39

W pierwszej części zarzutu pierwszego Komisja twierdzi, że Sąd naruszył art. 1 ust. 2 i 4, art. 3 ust. 2, 3 i 8 oraz art. 4 rozporządzenia podstawowego, orzekając, że Komisja była zobowiązana do przeprowadzenia odrębnego badania podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku produktu objętego postępowaniem.

40

Z przepisów tych wynika, że wystarczy, aby Komisja dokonała analizy podcięcia cenowego na poziomie „produktu podobnego” w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, badając jego wpływ na „przemysł Unii” w rozumieniu art. 4 tego rozporządzenia.

41

Natomiast nic we wspomnianych przepisach nie wskazuje na obowiązek przeprowadzenia analizy podcięcia cenowego odrębnie dla każdego segmentu rynku produktu objętego postępowaniem.

42

Formułując taki obowiązek, Sąd narzucił wymóg analizy podcięcia cenowego opierającej się na pojęciu rynku towarów referencyjnych właściwym dla prawa konkurencji Unii. Tymczasem pojęcie to różni się znacznie od pojęcia „produktu podobnego” przyjętego przez prawodawcę Unii w ramach przepisów antydumpingowych, w szczególności do celów analizy podcięcia cenowego.

43

W drugiej części pierwszego zarzutu Komisja zarzuca Sądowi, że błędnie oparł wymóg przeprowadzenia analizy podcięcia cenowego odrębnie dla każdego segmentu rynku wyłącznie na dwóch precedensach, a mianowicie sprawozdaniu Organu Apelacyjnego HP‑SSST oraz wyroku z dnia 28 października 2004 r., Shanghai Teraoka Electronic/Rada (T‑35/01, EU:T:2004:317).

44

Tym samym Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne leżące u podstaw tych precedensów, które są całkowicie odmienne od okoliczności leżących u podstaw niniejszej sprawy.

45

Po pierwsze bowiem, w przypadkach rozpatrywanych w tych dwóch precedensowych sprawach nie stwierdzono żadnego podcięcia cenowego na poziomie produktu podobnego, podczas gdy w spornym rozporządzeniu Komisja stwierdziła podcięcie cenowe na tym poziomie.

46

Po drugie, w przeciwieństwie do sytuacji rozpatrywanej w sprawozdaniu Organu Apelacyjnego HP‑SSST, w którym przywóz po cenach dumpingowych i sprzedaż krajowa były skoncentrowane w różnych segmentach rynku, w spornym rozporządzeniu Komisja stwierdziła koncentrację sprzedaży krajowej i przywozu po cenach dumpingowych w tych samych segmentach rynku i na podobnych poziomach.

47

W trzeciej części zarzutu pierwszego Komisja zarzuca Sądowi błędną wykładnię spornego rozporządzenia lub, pomocniczo, dokonanie błędnej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, gdy orzekł on w pkt 67 zaskarżonego wyroku, że ustalone w pkt 59, 61, 62 i 64 tego wyroku okoliczności faktyczne stanowiły nadzwyczajne okoliczności wymagające analizy podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku.

48

Hubei podnosi na wstępie, że odwołanie jest bezskuteczne w zakresie, w jakim Komisja kwestionuje zaskarżony wyrok, gdyż narzuca on obowiązek analizy podcięcia cenowego odrębnie dla każdego segmentu rynku. Sąd nie narzucił bowiem takiej analizy, lecz uznał jedynie w pkt 45, 66 i 67 zaskarżonego wyroku, że sporne rozporządzenie narusza art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ w świetle okoliczności faktycznych, którymi były jej znane, Komisja nie uwzględniła segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem w ramach swojej analizy podcięcia cenowego. Ponadto w zakresie, w jakim Komisja kwestionuje znaczenie niektórych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd bez powoływania się na przeinaczenie dowodów, jej argumentacja jest niedopuszczalna.

49

Co do istoty Hubei twierdzi, że pierwsza część zarzutu pierwszego jest bezzasadna. Z odniesienia w art. 3 ust. 2 lit. a) i art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia do „produktów podobnych” wynika bowiem, że pojęcie „produktu podobnego” może obejmować różne typy produktów, a zatem kilka segmentów, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału.

50

Ponadto Organ Apelacyjny ustanowiony przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO podkreślił znaczenie badania istnienia różnych segmentów rynku w analizie podcięcia cenowego, a zaskarżony wyrok jest zgodny z tymi twierdzeniami.

51

Zdaniem Hubei o ile nie istnieje żaden obowiązek wykazania podcięcia cenowego w odniesieniu do każdego typu produktu lub segmentu rynku, o tyle Komisja jest zobowiązana zbadać wszystkie zebrane dowody w sprawie, w tym kwestię, czy istnienie różnych segmentów rynku może mieć ogólny wpływ na analizę wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny, a w szczególności na podcięcie cenowe.

52

Co się tyczy drugiej części zarzutu pierwszego, Hubei twierdzi, że Sąd w celu stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia oparł się na naruszeniu ciążącego na Komisji na mocy art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego obowiązku oparcia jej analizy w zakresie podcięcia cenowego na wszystkich istotnych danych, a tym samym na naruszeniu obowiązku ustalenia szkody na podstawie zebranych dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny.

53

Sąd słusznie odwołał się do dwóch precedensów, a mianowicie sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST oraz wyroku z dnia 28 października 2004 r., Shanghai Teraoka Electronic/Rada (T‑35/01, EU:T:2004:317), aby stwierdzić, że w przypadku istnienia różnych segmentów rynku, w których występują znaczne różnice cenowe, konieczne jest uwzględnienie wpływu tej segmentacji na analizę podcięcia cenowego.

54

Ponadto szereg twierdzeń Komisji dotyczących tych dwóch precedensów jest nieprawdziwych.

55

Wreszcie twierdzenie Komisji, zgodnie z którym w niniejszej sprawie zarówno przywóz z Chin, jak i produkty sprzedawane przez przemysł Unii koncentrowały się w tym samym segmencie rynku, nie znajduje się w spornym rozporządzeniu, jak słusznie stwierdził Sąd. Tymczasem Hubei twierdziła już w postępowaniu administracyjnym, że przywóz z Chin koncentruje się w innym segmencie rynku niż ten, w którym skoncentrowany był produkt wytwarzany przez przemysł Unii.

56

Hubei podnosi, że trzecią część zarzutu pierwszego również należy oddalić. Po pierwsze bowiem, zainteresowane strony poruszyły kwestię istnienia różnych segmentów rynku nie w kontekście definicji produktu objętego postępowaniem, lecz w kontekście szkody i związku przyczynowego. Po wtóre, co się tyczy dostosowania dokonanego przez Komisję w celu obliczenia marginesu szkody z uwagi na sytuację ekonomiczną i rentowność największej spółki objętej próbą producentów unijnych zgodnie z motywem 8 rozporządzenia 2016/1977, Hubei twierdzi, że elementy te mają wyraźnie istotny wpływ na ocenę szkody.

57

W zarzucie drugim Komisja kwestionuje pkt 60 i 67 zaskarżonego wyroku, w których Sąd zasadniczo uznał, że metoda PCN nie jest odpowiednia do uwzględnienia segmentacji rynku. W ten sposób Sąd dokonał błędnej wykładni motywu 24 spornego rozporządzenia oraz wyjaśnień przedstawionych w toku postępowania administracyjnego oraz w uwagach ustnych i uwagach na piśmie Komisji przedstawionych przed Sądem. Pomocniczo Komisja podnosi, że Sąd przeinaczył przedstawione w tym względzie dowody.

58

Komisja twierdzi, że metoda PCN stanowi bardziej szczegółową analizę, którą można przeprowadzić w celu porównania produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. Metoda ta, która zresztą nie jest stosowana przez głównych partnerów handlowych Unii, polega na analizie znacznie bardziej szczegółowej niż analiza przeprowadzona na poziomie segmentów rynku produktu podobnego. Struktura PCN uwzględnia bowiem wszystkie cechy produktu objętego postępowaniem i umożliwia w ten sposób Komisji porównanie każdej rury lub każdego przewodu wytwarzanych przez chińskiego producenta objętego próbą z najbardziej porównywalną rurą lub najbardziej porównywalnym przewodem wytwarzanymi przez producenta unijnego objętego próbą. Pierwsza cyfra PCN odnosi się zatem do jednego z trzech rozpatrywanych segmentów rynku. Nic nie pozwala stwierdzić, że Komisja, opierając się na PCN, nie uwzględniła pewnych cech charakterystycznych produktu objętego postępowaniem lub rynku, w tym zmian cen. Metoda PCN gwarantuje, poprzez swoją koncepcję i funkcjonowanie, analizę poszczególnych segmentów rynku.

59

Hubei twierdzi, że w zaskarżonym wyroku Sąd orzekł jedynie, że w świetle okoliczności faktycznych, którymi były znane Komisji, zastosowanie metody PCN było samo w sobie niewystarczające, aby uwzględnić segmentację rynku.

60

Prawdą jest, że metoda ta pozwoliła Komisji na ustalenie, czy przywóz z Chin objęty PCN lub określonym typem produktu w konkretnym segmencie rynku podcinał ceny sprzedaży zafakturowane przez producentów unijnych objętych próbą w odniesieniu do tego samego PCN lub typu produktu należącego do tego samego segmentu rynku. Jednakże, jak słusznie wskazał Sąd w pkt 67 zaskarżonego wyroku, ta sama metoda nie pozwoliła Komisji na ustalenie wpływu przywozu po cenach dumpingowych w danym segmencie na ceny sprzedaży przemysłu unijnego dla produktów należących do innych segmentów.

61

W pierwszej części zarzutu trzeciego, dotyczącej błędu w wykładni obowiązku uzasadnienia ustanowionego w art. 296 TFUE, Komisja czyni Sądowi zarzut z tego, że w pkt 77–79 zaskarżonego wyroku orzekł, iż niektóre dowody przedstawione przez nią po rozprawie w następstwie wniosku Sądu i wykazujące, że doszło do podcięcia cenowego w odniesieniu do trzech segmentów rynku produktu objętego postępowaniem i że sprzedaż producentów z Unii objętych próbą była skoncentrowana, podobnie jak przywóz po cenach dumpingowych, w segmencie budownictwa, nie mogły być uwzględnione, gdyż zostały podniesione na późnym etapie postępowania przed Sądem i dotyczyły względów, które nie zostały zawarte w spornym rozporządzeniu.

62

W drugiej części zarzutu trzeciego Komisja utrzymuje, że Sąd przeinaczył dowody, którymi dysponował, orzekając w pkt 78 zaskarżonego wyroku, że analiza dla każdego segmentu rynku została przeprowadzona jedynie ex post. Rozróżnienie pomiędzy różnymi segmentami rynku zostało celowo wprowadzone w analizie za pomocą metody PCN, której działanie Sąd pominął lub błędnie zrozumiał i przeinaczył.

63

W odniesieniu do pierwszej części zarzutu trzeciego Hubei podnosi, że Komisja niesłusznie powołuje się na wyrok z dnia 10 września 2015 r.Fliesen‑Zentrum Deutschland (C‑687/13, EU:C:2015:573), aby twierdzić, że Sąd dokonał błędnej wykładni obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE.

64

Jak bowiem wynika z pkt 73 tego wyroku, został on wydany w kontekście szczególnej sytuacji, w której importer, niebiorący udziału w postępowaniu administracyjnym, podniósł naruszenie obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do twierdzeń, których sam nie sformułował. Hubei twierdzi, że jej pozycja jest zasadniczo odmienna, ponieważ od początku postępowania administracyjnego podniosła ona, że istnienie różnych segmentów miało znaczenie dla analizy podcięcia cenowego.

65

Tymczasem z utrwalonego orzecznictwa wynika, że instytucje są zobowiązane przedstawić okoliczności i względy prawne mające kluczowe znaczenie dla systematyki odnośnej decyzji, a uzasadnienie aktu powinno znajdować się w samej jego treści.

66

Hubei twierdzi wreszcie, że nieścisłe jest stwierdzenie, iż wiedziała ona dzięki dokumentacji administracyjnej, że sprzedaż producentów unijnych objętych próbą i przywóz po cenach dumpingowych koncentrowały się w tym samym segmencie, a mianowicie w segmencie budownictwa, oraz że w trzech segmentach stwierdzono podcięcie cenowe. Ze względów poufności nie miała ona bowiem dostępu do obliczeń podcięcia cenowego innych chińskich producentów.

67

Co się tyczy drugiej części zarzutu trzeciego Hubei podnosi, że w pkt 78 zaskarżonego wyroku Sąd zarzucił Komisji nie to, że nie zastosowała metody PCN dla każdego segmentu, lecz że nie przeprowadziła analizy dla każdego segmentu. W konsekwencji Sąd zarzucił Komisji, że metoda PCN pozwoliła jej jedynie na ustalenie podcięcia cenowego w danym segmencie, lecz nie pozwoliła jej na przeanalizowanie skutków stwierdzonego podcięcia cenowego w jednym segmencie na ceny sprzedaży fakturowane przez producentów unijnych w innym segmencie.

68

Na wstępie należy wyjaśnić przede wszystkim, co dokładnie zarzucił Komisji w zaskarżonym wyroku Sąd w odniesieniu do przeprowadzonej przez nią w niniejszej sprawie analizy podcięcia cenowego, ponieważ strony nie zgadzają się w tej kwestii co do dokładnego zakresu tego wyroku.

69

W tym względzie, jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 59 opinii, z pkt 65–67 zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd przyznał, iż w ramach analizy podcięcia cenowego Komisja, stosując metodę PCN, uwzględniła w pewnym stopniu segmentację produktu objętego postępowaniem. Sąd uznał jednak, że ze względu na cztery okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie charakteryzujące tę segmentację, a mianowicie trudności związane z zastępowalnością popytu między produktami należącymi do różnych segmentów, zmienność cen między różnymi segmentami, koncentrację transakcji największego przedsiębiorstwa objętego próbą przemysłu unijnego w sektorze ropy naftowej i gazu oraz koncentrację przywozu chińskich producentów eksportujących objętych próbą w segmencie budownictwa, wykorzystanie tej metody nie było wystarczające do uwzględnienia w odpowiedni sposób segmentacji rynku do celów analizy wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii, w rezultacie czego Komisja nie oparła swej analizy na wszystkich istotnych danych w niniejszej sprawie.

70

Dokładniej rzecz ujmując – w pkt 67 zaskarżonego wyroku Sąd zarzucił Komisji, biorąc pod uwagę te cztery okoliczności faktyczne charakteryzujące segmentację w niniejszej sprawie, że w ramach analizy podcięcia cenowego nie upewniła się co najmniej, że spadek cen przemysłu unijnego nie wynikał z segmentu, w którym przywóz z Chin miał niewielki udział lub w którym poziom podcięcia cenowego, przy założeniu, że takie występuje, nie mógł być uznany za „znaczny” w rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

71

Jak bowiem zauważył również rzecznik generalny w pkt 60 opinii, we wspomnianym pkt 67 Sąd w sposób dorozumiany, lecz konieczny uznał, że gdyby tak było, ten spadek cen na rynku Unii nie mógłby zostać uznany za konsekwencję przywozu po cenach dumpingowych.

72

Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ustaleniu szkody powinna towarzyszyć „obiektywna ocena” wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych, jego wpływu na ceny na rynku Unii oraz wpływu tego przywozu na przemysł Unii. Artykuł 3 ust. 3 tego rozporządzenia przewiduje, że w odniesieniu do wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny należy badać, czy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do ceny produktu podobnego przemysłu Unii.

73

Jak zauważył Sąd w pkt 33 zaskarżonego wyroku, rozporządzenie podstawowe nie narzuca żadnej szczególnej metody analizy podcięcia cenowego.

74

Jednakże, jak podkreśla Komisja, z samego brzmienia art. 3 ust. 3 tego rozporządzenia wynika, że metoda stosowana w celu ustalenia ewentualnego podcięcia cenowego powinna co do zasady być stosowana na poziomie „produktu podobnego” w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego rozporządzenia, nawet jeśli może on, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, składać się z różnych typów produktów należących do różnych segmentów rynku (zob. podobnie wyrok z dnia 5 kwietnia 2017 r., Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener/Rada, C‑376/15 P i C‑377/15 P, EU:C:2017:269, pkt 58, 59).

75

W związku z tym rozporządzenie podstawowe nie nakłada co do zasady na Komisję obowiązku przeprowadzenia analizy istnienia podcięcia cenowego na poziomie innym niż poziom produktu podobnego.

76

Wykładnię tę potwierdza pkt 5.180 sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST, zgodnie z którym organ prowadzący dochodzenie antydumpingowe nie jest zobowiązany na podstawie art. 3.2 porozumienia antydumpingowego do wykazania istnienia podcięcia cenowego dla każdego z typów produktów objętych dochodzeniem lub w odniesieniu do całej gamy produktów stanowiących podobny produkt krajowy.

77

Jednakże, jak potwierdza ten pkt 5.180, ponieważ zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja jest zobowiązana do przeprowadzenia „obiektywnej oceny” wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku Unii, instytucja ta jest zobowiązana uwzględnić w swojej analizie podcięcia cenowego wszystkie zebrane dowody w sprawie, w tym, w stosownych przypadkach, te dotyczące różnych segmentów rynku produktu objętego postępowaniem.

78

W związku z tym aby zapewnić obiektywność analizy podcięcia cenowego, Komisja może w pewnych okolicznościach być zobowiązana do dokonania takiej analizy na poziomie segmentów rynku odnośnego produktu, nawet jeśli szeroki zakres uznania przysługujący tej instytucji w celu ustalenia w szczególności wystąpienia szkody zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 36 niniejszego wyroku rozciąga się, jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 167 opinii, co najmniej na decyzje dotyczące wyboru metody analizy, danych i dowodów, które należy zebrać, sposobów obliczenia stosowanych w celu określenia marginesu podcięcia cenowego oraz interpretacji i oceny zebranych danych.

79

Wreszcie należy zauważyć, że po pierwsze, ma to miejsce w sytuacji takiej, jak rozpatrywana w wyroku z dnia 28 października 2004 r., Shanghai Teraoka Electronic/Rada (T‑35/01, EU:T:2004:317), charakteryzującej się tym, że przywóz objęty dochodzeniem antydumpingowym był w przeważającej mierze skoncentrowany w jednym z segmentów rynku odnośnego produktu.

80

Jak bowiem orzekł w istocie Sąd w pkt 127 i 129 tego wyroku, w takiej sytuacji szczególnie daleko posuniętej segmentacji rozpatrywanego przywozu art. 3 rozporządzenia podstawowego nie stoi na przeszkodzie temu, by instytucje Unii dokonały oceny szkody odrębnie na poziomie danego segmentu, z zastrzeżeniem jednak, że produkt podobny jako całość zostanie należycie uwzględniony.

81

Po wtóre, jak zauważył również w istocie rzecznik generalny w pkt 77 opinii, w celu dokonania wykładni art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego wnioski wynikające ze sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST mogą zostać streszczone w ten sposób, że w szczególnej sytuacji charakteryzującej się silną koncentracją sprzedaży krajowej i przywozu po cenach dumpingowych w różnych segmentach, a także znaczną różnicą cen między tymi segmentami, w celu zapewnienia obiektywności analizy dotyczącej występowania podcięcia cenowego, Komisja, dysponując nawet szerokim zakresem uznania co do metod tej analizy, może być zobowiązana do uwzględnienie udziałów w rynku każdego typu produktu oraz wspomnianych różnic cen.

82

Jak wynika bowiem z pkt 5.180 i 5.181 tego sprawozdania, organ prowadzący dochodzenie antydumpingowe, jako że ma obowiązek przeprowadzenia obiektywnej oceny wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny krajowe, nie może pominąć dowodów mogących sugerować, że przywóz ten nie miał wpływu na te ceny lub miał jedynie ograniczony wpływ.

83

To właśnie w świetle powyższych rozważań należy zbadać trzy pierwsze zarzuty, począwszy od badania zarzutu trzeciego, z uwagi na jego potencjalnie istotny wpływ na zarzuty pierwszy i drugi.

84

W zarzucie trzecim Komisja twierdzi, że Sąd w pkt 77–79 zaskarżonego wyroku orzekł, iż nie można było uwzględnić pewnych okoliczności faktycznych dotyczących segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem, przedstawionych przez Komisję po rozprawie.

85

Jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 80 i 81 opinii, z akt sprawy wynika, że po dyskusjach, które miały miejsce podczas rozprawy przed Sądem, Komisja przedstawiła, zgodnie z wnioskiem tego sądu, dane liczbowe wynikające z zastosowania metody PCN, z których wynikało, po pierwsze, że w trzech odnośnych segmentach przywóz po cenach dumpingowych i sprzedaż przemysłu Unii występowały na mniej więcej równym poziomie, że koncentrowały się one głównie w segmencie budownictwa, z udziałem wynoszącym, odpowiednio, 75,1% i 71,6%, że w segmencie ropy naftowej i gazu osiągnęły poziom, który nie jest nieznaczny – odpowiednio 17,3% i 15,3%, oraz że były obecne w segmencie produkcji energii elektrycznej w mniejszym stopniu, który jednak nie był nieznaczny, to znaczy, odpowiednio, 7,4% i 13,1%, a po drugie, że podcięcie cenowe miało miejsce we wszystkich trzech rozpatrywanych segmentach.

86

Tymczasem w pkt 77–79 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł w istocie, że nie mógł uwzględnić tych danych, gdyż zostały one przedstawione na późnym etapie postępowania przed Sądem i nie mogły uzupełnić uzasadnienia spornego rozporządzenia.

87

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli (wyroki: z dnia 9 stycznia 2003 r., Petrotub i Republica/Rada, C‑76/00 P, EU:C:2003:4, pkt 81; a także z dnia 10 września 2015 r., Fliesen‑Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 75).

88

Zgodnie z tym samym orzecznictwem spełnienie tego wymogu należy oceniać w świetle okoliczności danej sprawy, w szczególności treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (wyroki: z dnia 9 stycznia 2003 r., Petrotub i Republica/Rada, C‑76/00 P, EU:C:2003:4, pkt 81; a także z dnia 10 września 2015 r., Fliesen‑Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 76).

89

Podobnie, gdy chodzi o rozporządzenie, uzasadnienie może się ograniczać do wskazania, po pierwsze, ogólnej sytuacji, która doprowadziła do jego przyjęcia, a po drugie, generalnych celów, jakim ma ono służyć. W konsekwencji od instytucji Unii nie należy wymagać wyszczególniania rozmaitych faktów, często nader licznych i złożonych, z uwzględnieniem których zostało przyjęte rozporządzenie, oraz a fortiori dokonania ich mniej lub bardziej pełnej oceny (wyrok z dnia 10 września 2015 r., Fliesen‑Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 77).

90

W niniejszej sprawie w pkt 79 zaskarżonego wyroku Sąd podkreślił, że Komisja nie wskazała w spornym rozporządzeniu okoliczności, iż sprzedaż producentów unijnych objętych próbą skupiła się w sektorze budownictwa, podczas gdy z motywu 104 tego rozporządzenia wynika, że stowarzyszenie chińskich producentów eksportujących twierdziło właśnie, iż przywóz z Chin koncentruje się w tym sektorze, podczas gdy producenci unijni byli bardziej aktywni w segmentach ropy naftowej i gazu oraz produkcji energii elektrycznej.

91

Tymczasem nie można czynić Komisji zarzutu z tego, że nie powołała się w spornym rozporządzeniu na wspomniany fakt w odpowiedzi na argument podniesiony przez to stowarzyszenie, ponieważ zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 89 niniejszego wyroku uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, nie zobowiązuje tej instytucji do wyczerpującego określenia różnych, często nader licznych i złożonych faktów, w świetle których przyjęto rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe, ani tym bardziej dokonania ich mniej lub bardziej pełnej oceny.

92

Co się tyczy ponadto analizy podcięcia cenowego – ponieważ istota celu realizowanego przez Komisję wynikała ze spornego rozporządzenia, nie musiało ono zawierać szczególnego uzasadnienia dla każdego z licznych argumentów faktycznych podniesionych na poparcie tej analizy (zob. analogicznie wyrok z dnia 10 września 2015 r., Fliesen‑Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 78).

93

Jak bowiem zauważył również w istocie rzecznik generalny w pkt 85 opinii, dane dostarczone przez Komisję po rozprawie zawierają szczegóły i dodatkowe informacje na temat powodów już zawartych w spornym rozporządzeniu – co do których jest zresztą bezsporne, że stanowią one wystarczające uzasadnienie – na podstawie których Komisja stwierdziła, że analiza oparta na metodzie PCN wykazała, iż w niniejszym przypadku występowało podcięcie cenowe na poziomie produktu podobnego.

94

W szczególności w motywie 108 spornego rozporządzenia Komisja wyjaśniła w następujący sposób, dlaczego metoda PCN umożliwiała uwzględnienie przy porównywaniu produktów, a zatem w szczególności w ramach analizy podcięcia cenowego, segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem:

„Jeśli chodzi o segmenty rynku, Komisja wskazała, że istotne różnice między rodzajami produktu są odzwierciedlone w numerze kontrolnym produktu (PCN), który gwarantuje, że porównywane ze sobą są jedynie porównywalne produkty. Kluczowe właściwości segmentów rozróżniane są za pomocą PCN: stal stopowa i wysokostopowa (w sektorze wytwarzania energii), stal niestopowa (segment budownictwa) oraz konkretne kategorie produktów, takie jak rury przewodowe, rury okładzinowe, przewody rurowe i rury płuczkowe (segment ropy naftowej i gazu)”.

95

Ponieważ istota rozumowania przeprowadzonego przez Komisję w odniesieniu do analizy podcięcia cenowego, w tym konkretnie uwzględnienia segmentów rynku produktu objętego postępowaniem, wynikała już z uzasadnienia spornego rozporządzenia, nic nie stało na przeszkodzie temu, by w niniejszym przypadku Sąd zwrócił się do Komisji o przedstawienie wyjaśnień w celu uzyskania dodatkowych informacji, które sąd ten uznał za niezbędne do pełnego zrozumienia tej analizy w świetle krytyki wyrażonej wobec niej przez Hubei.

96

Wynika stąd, że Sąd naruszył prawo poprzez orzeczenie, iż nie mógł wziąć pod uwagę danych wynikających z zastosowania metody PCN, o których mowa w pkt 85 niniejszego wyroku, podczas gdy sąd ten sam zwrócił się do Komisji o przedstawienie tych danych po rozprawie. Ponieważ informacje te stanowią zatem część akt sprawy, należy je uwzględnić przy ocenie zarzutów pierwszego i drugiego.

97

Tym samym zarzut trzeci odwołania powinien zostać uwzględniony.

98

W ramach pierwszej części zarzutu pierwszego Komisja zarzuca zasadniczo Sądowi, że postawił on wymóg analizy podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku produktu objętego postępowaniem z naruszeniem art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, który przewiduje taką analizę jedynie na poziomie produktu podobnego. W drugiej części tego zarzutu Komisja zarzuca Sądowi, że oparł wymóg przeprowadzenia analizy podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku na dwóch precedensach, a mianowicie sprawozdaniu Organu Apelacyjnego HP‑SSST i wyroku z dnia 28 października 2004 r.Shanghai Teraoka Electronic/Rada (T‑35/01, EU:T:2004:317), chociaż wnioski wynikające z tych precedensów nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. W trzeciej części zarzutu pierwszego Komisja zarzuca Sądowi, że orzekł, iż wymienione w pkt 59, 61, 62 i 64 zaskarżonego wyroku okoliczności faktyczne stanowiły wyjątkowe okoliczności wymagające analizy podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku.

99

W zarzucie drugim Komisja kwestionuje pkt 60 i 67 zaskarżonego wyroku, w których Sąd zasadniczo uznał, że metoda PCN nie była odpowiednia do uwzględnienia segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem w ramach analizy podcięcia cenowego.

100

Zarzuty te należy rozpatrzyć łącznie, jako że pokrywają się one w dużej mierze, gdyż obydwa kwestionują pkt 67 zaskarżonego wyroku.

101

W tym względzie z pkt 60, 66 i 67 zaskarżonego wyroku wynika, że zdaniem Sądu pomimo zastosowania metody PCN Komisja nie uwzględniła segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem w szczególności w ramach jej analizy podcięcia cenowego, podczas gdy szczególne okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, wymienione w pkt 59, 61, 62 i 64 tego wyroku, wymagały takiej analizy na poziomie każdego z segmentów rynku produktu objętego postępowaniem, i że w związku z tym instytucja ta nie oparła swej analizy na wszystkich istotnych danych w niniejszej sprawie.

102

Jak wynika z orzecznictwa przypomnianego w pkt 35 i 36 niniejszego wyroku, szeroki zakres uznania przysługujący Komisji w ramach postępowania antydumpingowego ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych i politycznych, które musi ona badać, i który dotyczy w szczególności ustalenia istnienia szkody wyrządzonej przemysłowi Unii, pociąga za sobą to, że w odniesieniu do oceny okoliczności faktycznych przez tę instytucję kontrola sądowa powinna ograniczać się do sprawdzenia, czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie.

103

Tymczasem jeśli chodzi o analizę podcięcia cenowego Sąd nie stwierdził, że Komisja, stosując metodę PCN, popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, ponieważ nie uwzględniła segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem.

104

Z motywów 24 i 108 spornego rozporządzenia wynika bowiem, że w odniesieniu do segmentów rynku Komisja wskazała, że istotne różnice pomiędzy typami produktu zostały uwzględnione w PCN, co pozwoliło zagwarantować, że porównywane były tylko produkty porównywalne oraz że główne cechy segmentów rynku różniły się PCN.

105

W szczególności, jak zauważył również w istocie rzecznik generalny w pkt 92 i 93 opinii, pierwsza cyfra każdego PCN odnosiła się do segmentu, do którego należał typ produktu objętego postępowaniem, a Komisja porównała ceny przywozu z cenami producentów unijnych według poszczególnych PCN.

106

W konsekwencji, stosując metodę PCN, Komisja uwzględniła segmenty rynku produktu objętego postępowaniem w szczególności do celów analizy podcięcia cenowego, w związku z czym nie można jej zarzucać, że popełniła oczywisty błąd w ocenie przy przeprowadzaniu tej analizy.

107

Wynika z tego, jak podnosi Komisja w trzeciej części zarzutu szóstego, że w tej kwestii Sąd przekroczył granice kontroli sądowej, które w odniesieniu do ustalenia szkody, a w szczególności analizy podcięcia cenowego, nakazują Sądowi poszanowanie szerokiego zakresu uznania zastrzeżonego w tym względzie dla Komisji, który – jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 167 opinii – rozciąga się co najmniej na decyzje dotyczące wyboru metody analizy, danych i dowodów, które należy zebrać, sposobów obliczenia stosowanych w celu określenia marginesu podcięcia cenowego oraz interpretacji i oceny zebranych danych.

108

Co się tyczy podniesionego już przed Sądem argumentu Hubei, zgodnie z którym stosowanie metody PCN było niewystarczające, ponieważ nie pozwala ona na wykazanie wpływu przywozu w danym segmencie na ceny sprzedaży przemysłu unijnego dla produktów należących do innych segmentów, należy stwierdzić, że Sąd nie uwzględnił tego argumentu.

109

Natomiast w pkt 67 zaskarżonego wyroku Sąd zarzucił Komisji, że nie sprawdziła przynajmniej, czy z uwagi na daleko posuniętą segmentację produktu objętego postępowaniem w niniejszej sprawie spadek cen przemysłu unijnego nie wynikał z segmentu, w którym przywóz z Chin miał niewielki udział lub w którym poziom podcięcia cenowego nie mógł być uznany za znaczny.

110

Tymczasem, jak wynika z danych dostarczonych przez Komisję w odpowiedzi na żądanie Sądu, o których mowa w pkt 85 niniejszego wyroku, zastosowanie metody PCN pozwoliło stwierdzić, że przywóz po cenach dumpingowych i produkty sprzedawane przez przemysł Unii były w pełni porównywalne w trzech segmentach rynku i że podcięcie cenowe miało miejsce w każdym z tych trzech segmentów, wobec czego w niniejszej sprawie nie występowała sytuacja daleko posuniętej segmentacji, taka jak ta, której dotyczyło sprawozdanie Organu Apelacyjnego HP‑SSST, i jak ta, w której zapadł wyrok z dnia 28 października 2004 r., Shanghai Teraoka Electronic/Rada (T‑35/01, EU:T:2004:317).

111

W tych okolicznościach o ile w świetle zasad przypomnianych w pkt 77–80 niniejszego wyroku przeprowadzenie przez Komisję dodatkowej analizy podcięcia cenowego, takiej jak ta, o której mowa w pkt 67 zaskarżonego wyroku, polegającej na porównaniu cen w każdym segmencie, oprócz analizy przeprowadzonej na podstawie metody PCN, to znaczy porównania poszczególnych PCN, może być konieczne w pewnych wyjątkowych okolicznościach daleko posuniętej segmentacji produktu objętego postępowaniem, wiążącej się ze znaczącymi zmianami cen pomiędzy segmentami rynku, nawet jeśli należy przyznać tej instytucji szeroki zakres swobodnego uznania w celu zdefiniowania szczegółowej metody analizy podcięcia cenowego, o tyle taka dodatkowa analiza nie była w każdym razie wymagana w niniejszym przypadku w świetle danych przedstawionych przez Komisję na wyraźny wniosek Sądu po rozprawie, która się przed nim odbyła.

112

Można dodać, że jeśli chodzi w szczególności o występowanie znacznych różnic cenowych między trzema segmentami rynku, z motywów 24 i 108 spornego rozporządzenia wynika, że w niniejszym przypadku były one związane przede wszystkim z wykorzystaniem w odniesieniu do produktów należących do sektora produkcji energii elektrycznej wysokostopowej stali, podczas gdy do wytwarzania produktów należących do dwóch pozostałych sektorów używano stali niestopowej.

113

Ponadto ze wspomnianych motywów 24 i 108 wynika, jak zauważył również w istocie rzecznik generalny w pkt 105 opinii, że przy zastosowaniu metody PCN różnice kosztów i cen związane ze stalą stopową i wysokostopową zostały uwzględnione w porównaniach ze względu na strukturę PCN, w szczególności pierwszą cechę uwzględnioną w PCN, a mianowicie typ produktu, wprowadzającą rozróżnienie na produkty ze stali niestopowej, stopowej i wysokostopowej.

114

W związku z tym ponieważ w niniejszej sprawie te różnice cen między różnymi segmentami rynku produktu objętego postępowaniem zostały już uwzględnione w szczególności w ramach analizy podcięcia cenowego według metody PCN, nie zobowiązywały one Komisji do dokonania dodatkowej analizy, o której mowa w pkt 67 zaskarżonego wyroku.

115

Z powyższego wynika, że zarzuty pierwszy i drugi są zasadne. Ponadto należy stwierdzić w konsekwencji, że część trzecia zarzutu szóstego jest również zasadna w zakresie, w jakim w części tej Komisja zarzuca Sądowi, iż przekroczył on obowiązujące go granice kontroli sądowej, orzekając w pkt 59–66 zaskarżonego wyroku, że Komisja, jako że nie dokonała analizy podcięcia cenowego dla każdego segmentu rynku, nie uwzględniła wszystkich istotnych danych, nie stwierdzając jednak przy tym oczywistego błędu w ocenie ze strony tej instytucji.

116

W zarzucie czwartym Komisja, popierana przez ArcelorMittal i in., kwestionuje zaskarżony wyrok w zakresie, w jakim w pkt 68–76 tego wyroku Sąd orzekł w istocie, że Komisja, z naruszeniem art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, nie uwzględniła w swojej analizie dotyczącej podcięcia cenowego i w sposób bardziej ogólny wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku Unii pewnej ilości produktu podobnego wytwarzanego przez producentów unijnych objętych próbą, to znaczy 17 z 66 typów produktów sprzedawanych przez tych producentów, lecz niewywożonych przez chińskich producentów eksportujących objętych próbą, i w rezultacie nie uwzględniła w tej analizie wszystkich istotnych danych w niniejszej sprawie, jak wymagają tego wskazane przepisy.

117

W pierwszej części zarzutu czwartego Komisja czyni Sądowi zarzut z tego, że w pkt 68–76 zaskarżonego wyroku orzekł, iż naruszyła ona art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie uwzględniła w ramach analizy podcięcia cenowego 17 z 66 typów produktów sprzedawanych przez producentów unijnych objętych próbą, lecz niesprzedawanych przez chińskich producentów eksportujących objętych próbą.

118

Tymczasem poprzez orzeczenie, że wszystkie typy produktów sprzedawanych przez przemysł Unii powinny być brane pod uwagę do celów analizy podcięcia cenowego, Sąd popełnił błąd co do charakteru tej analizy, ponieważ zgodnie z samym brzmieniem art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego powinna ona zostać przeprowadzona na poziomie produktu podobnego, a nie na poziomie każdego typu produktu lub PCN.

119

Komisja podnosi, że wykazała istnienie podcięcia cenowego właśnie na poziomie produktu podobnego. Najpierw obliczyła marginesy podcięcia cenowego na poziomie PCN, a następnie ustaliła średnią ważoną podcięcia cenowego dla wszystkich PCN. Choć w odniesieniu do niektórych PCN nie stwierdzono żadnego podcięcia cenowego lub stwierdzono ujemne podcięcie cenowe, nie oznacza to, że cło antydumpingowe nie może zostać nałożone również na te PCN. Wystarczyłoby bowiem, by średnio na poziomie produktu podobnego stwierdzono podcięcie cenowe.

120

W drugiej części zarzutu czwartego Komisja zarzuca Sądowi, że naruszył prawo, uznając, iż analiza wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii zgodnie z art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego wymagała uwzględnienia 17 PCN sprzedawanych przez producentów unijnych objętych próbą, lecz niewywożonych do Unii przez chińskich producentów objętych próbą.

121

Komisja podnosi w pierwszej kolejności, że potencjalny wpływ tych PCN na ceny przemysłu Unii nie jest objęty tą analizą, lecz, w stosownym przypadku, odrębną analizą tzw. analizą „nieprzypisywania”, która powinna zostać przeprowadzona przez Komisję na późniejszym etapie, zgodnie z art. 3 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, którego naruszenie nie zostało jednak podniesione przez Hubei.

122

To właśnie w ramach takiej analizy nieprzypisywania pojawia się omówiona w pkt 72–74 zaskarżonego wyroku kwestia, czy przemysł Unii mógł doznać spadku cen w wyniku sprzedaży przez ten przemysł 17 PCN niewywożonych przez chińskich producentów eksportujących.

123

W drugiej kolejności Komisja twierdzi, że w pkt 71 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie powołał się na pkt 5.180 sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST, aby stwierdzić, że żaden element nie pozwala uznać, iż analiza przewidziana w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego może nie uwzględniać określonej ilości produktu podobnego niebędącej przedmiotem podcięcia cenowego.

124

Jeśli chodzi o pierwszą część zarzutu czwartego, Hubei twierdzi w odniesieniu do argumentu dotyczącego tego, iż podcięcie cenowe powinno zostać ustalone na poziomie produktu podobnego, że w pkt 74 zaskarżonego wyroku Sąd słusznie orzekł, iż Komisja, nie przedstawiając szczególnego uzasadnienia, nie może, po ustaleniu podcięcia cenowego w odniesieniu do niektórych typów produktów, rozszerzyć tego twierdzenia na inne typy produktów, w odniesieniu do których nie wykazano żadnego podcięcia cenowego, ani w konsekwencji na produkt podobny w całości.

125

Tym samym Sąd uwzględnił wątpliwości wyrażone przez Trybunał w pkt 60 wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener/Rada (C‑376/15 P i C‑377/15 P, EU:C:2017:269), a mianowicie że gdyby instytucje Unii miały możliwość wyłączenia z obliczeń marginesu dumpingu transakcji wywozu do Unii dotyczących niektórych typów produktu objętego postępowaniem, prowadziłaby to do przyznania im możliwości wpływania na wynik obliczenia marginesu dumpingu poprzez wykluczenie jednego lub kilku typów czy też modeli tego produktu.

126

Takie ryzyko manipulacji istniałoby również, gdyby w analizie podcięcia cenowego Komisja nie była zobowiązana do uwzględnienia całej sprzedaży producentów unijnych objętych próbą. Pozwoliłoby to jej bowiem stwierdzić podcięcie cenowe w odniesieniu tylko do części sprzedaży przemysłu Unii i rozszerzyć to twierdzenie na całą tę sprzedaż, bez konieczności wyjaśnienia, jakie były skutki tej ostatniej dla cen.

127

Jeśli chodzi o drugą część zarzutu czwartego, Hubei podnosi, że argument Komisji, zgodnie z którym analiza wpływu na ceny i ustalenie związku przyczynowego stanowią całkowicie niezależne etapy, jest bezskuteczny, ponieważ Komisja nie zakwestionowała pkt 86 zaskarżonego wyroku, w którym Sąd stwierdził, że istnieje związek między ustaleniem podcięcia cenowego a ustaleniem związku przyczynowego.

128

W każdym wypadku art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, w zakresie, w jakim odnosi się do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł Unii, obejmuje wymogi dotyczące związku przyczynowego i nieprzypisywania, które zostały następnie rozwinięte w art. 3 ust. 6 i 7 tego rozporządzenia.

129

Ponadto w pkt 71 zaskarżonego wyroku Sąd nie wymagał dokonania analizy nieprzypisywania, lecz słusznie odniósł się do pkt 5.180 sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST, który potwierdza w istocie, że należy ustalić wpływ na ceny odnośnego produktu jako całości, nie wykluczając z niego typów produktów, w odniesieniu do których nie stwierdzono żadnego podcięcia cenowego.

130

Na wstępie należy wyjaśnić zakres krytyki wyrażonej przez Sąd w pkt 68–74 zaskarżonego wyroku w odniesieniu do przeprowadzonej przez Komisję analizy podcięcia cenowego, a mianowicie zasadniczo tego, że instytucja ta, z naruszeniem art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, nie uwzględniła w ramach tej analizy 17 z 66 typów produktów lub PCN sprzedawanych przez producentów unijnych objętych próbą, reprezentujących 8% wielkości sprzedaży tych producentów.

131

W tym względzie, po pierwsze, z pkt 69–71 zaskarżonego wyroku wynika, że – jak potwierdza sprawozdanie Organu Apelacyjnego HP‑SSST – „żaden element nie pozwala uznać, że analiza przewidziana w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego może nie uwzględniać określonej ilości produktu podobnego, który nie był przedmiotem podcięcia cenowego”, w niniejszym przypadku 17 typów produktów sprzedawanych przez przemysł Unii, w odniesieniu do których nie istniał odpowiedni typ wywożonego produktu.

132

Jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 126 opinii, wynika z tego, że zdaniem Sądu Komisja jest w każdych okolicznościach zobowiązana, w ramach analizy wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii, do uwzględnienia całości sprzedaży produktu podobnego przemysłu Unii.

133

W związku z tym w niniejszej sprawie Sąd uznał, że Komisja była zobowiązana do uwzględnienia – w celu oparcia swojej analizy na wszystkich istotnych danych – wszystkich PCN sprzedawanych przez producentów unijnych objętych próbą, w tym 17 PCN niewywożonych przez chińskich producentów eksportujących objętych próbą.

134

Po drugie, w pkt 73 i 74 zaskarżonego wyroku Sąd w istocie zarzucił Komisji, że oparła ona związek, który stwierdziła między analizą podcięcia cenowego a zmianami cen przemysłu Unii, na błędnej podstawie faktycznej, ponieważ nie uwzględniła ona odnośnych 17 PCN, podczas gdy nie można było wykluczyć, wobec braku szczegółowego uzasadnienia w tym względzie w spornym rozporządzeniu, że te typy produktów „przyczyniły się w znacznym stopniu do spadku cen producentów Unii objętych próbą”.

135

Jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 128 opinii, Sąd zarzucił tym samym Komisji, że nie zbadała ona, w jakim zakresie ceny tych 17 typów produktów mogły przyczynić się do zmian cen producentów unijnych objętych próbą, a mianowicie do spadku tych cen.

136

Aby uzasadnić kwestionowane przez Komisję zasadnicze twierdzenie, zgodnie z którym przy badaniu wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii, w szczególności w analizie podcięcia cenowego, art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego wymaga, aby instytucja ta systematycznie uwzględniała wszystkie typy odnośnego produktu sprzedawane przez ten przemysł, w tym również te niewywożone przez producentów eksportujących do Unii, a zatem z definicji niestanowiące przedmiotu dumpingu, Sąd odwołał się w pkt 71 zaskarżonego wyroku do pkt 5.180 sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST, w którym organ ten uznał, że rozpatrywanej sprawie odnośne władze chińskie były zobowiązane „dokonać oceny znacznego charakteru podcięcia cenowego przywozu po cenach dumpingowych w stosunku do części produkcji krajowej, w odniesieniu do której nie stwierdzono podcięcia cenowego”.

137

Zdanie to należy odczytywać w kontekście sprawy rozpatrywanej w tym sprawozdaniu. Sprawa ta dotyczyła bowiem szczególnej sytuacji, w której władze chińskie nie dokonały badania, a zatem nie stwierdziły podcięcia cenowego w odniesieniu do produktów należących do segmentu rynku A, w którym koncentrowały się sprzedaż krajowa, lecz ograniczyły się do rozszerzenia na ten segment ustaleń wynikających z analizy podcięcia cenowego dotyczącej segmentów rynku B i C, w których koncentrował się przywóz po cenach dumpingowych.

138

W takiej szczególnej sytuacji Organ Apelacyjny ustanowiony przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO uznał, że władze te nie mogły wykluczyć z analizy podcięcia cenowego „części produkcji krajowej, w odniesieniu do której nie stwierdzono podcięcia cenowego”.

139

Jednakże niniejszy przypadek dotyczy nie takiej szczególnej sytuacji, lecz sytuacji zasadniczo odmiennej.

140

Jak bowiem stwierdzono już w ramach badania zarzutu trzeciego, z akt sprawy wynika, że w niniejszym przypadku nie chodzi o sytuację daleko posuniętej segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem, w której sprzedaż przemysłu Unii zostałaby skoncentrowana w innym segmencie rynku produktu objętego postępowaniem niż segment, w którym koncentruje się przywóz po cenach dumpingowych, lecz o sytuację, w której Komisja stwierdziła, że podcięcie cenowe rzeczywiście miało miejsce w trzech rozpatrywanych segmentach.

141

Ponadto bezsporne jest, że – jak wskazał Sąd w pkt 38 zaskarżonego wyroku – cały przywóz z Chin mógł być przedmiotem analizy podcięcia cenowego i że – jak stwierdzono w pkt 68 i 74 tego wyroku – 92% wielkości sprzedaży przemysłu unijnego zostało uwzględnione w tej analizie.

142

Ponadto o ile w niniejszej sprawie Komisja nie uwzględniła w ramach analizy podcięcia cenowego pewnej ilości produkcji krajowej, to znaczy 17 rozpatrywanych PCN, o tyle powodem tego jest to – jak stwierdził zresztą Sąd w pkt 69 zaskarżonego wyroku – że w odniesieniu do tych typów produktu objętego postępowaniem nie była ona w stanie obliczyć marginesu podcięcia cenowego, ponieważ nie istniał odpowiedni typ przywożonego produktu.

143

W związku z tym, jak podkreślił rzecznik generalny w pkt 152 opinii, o ile w pkt 70 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że ceny 17 rozpatrywanych PCN nie były „z definicji zaniżone”, a w pkt 71 tego wyroku – że w niniejszej sprawie chodzi o sytuację, w której określona wielkość sprzedaży krajowej nie jest przedmiotem podcięcia cenowego, o tyle takie przedstawienie okoliczności faktycznych jest błędne.

144

Nieuwzględnienie w analizie podcięcia cenowego 17 rozpatrywanych PCN jest bowiem jedynie konsekwencją decyzji Komisji – objętej przysługującym jej w tym względzie szerokim zakresem uznania – o przeprowadzeniu tej analizy przy użyciu metody PCN, która zresztą – jak wskazał Sąd w pkt 37 zaskarżonego wyroku – nie została zakwestionowana jako taka.

145

Wynika z tego, że w pkt 71 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie oparł się na pkt 5.180 sprawozdania Organu Apelacyjnego HP‑SSST, aby stwierdzić, że istnieje zasada, zgodnie z którą Komisja przy badaniu wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii, a w szczególności w ramach analizy podcięcia cenowego, powinna systematycznie uwzględniać wszystkie typy odnośnego produktu sprzedawane przez ten przemysł.

146

Hubei twierdzi jednak, że podstawą tej zasady może być zastosowanie w drodze analogii wniosków wynikających z wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener/Rada (C‑376/15 P i C‑377/15 P, EU:C:2017:269).

147

Argument ten, który – jak wynika z pkt 24 zaskarżonego wyroku – został już podniesiony przez Hubei przed Sądem, lecz w odniesieniu do którego Sąd się nie wypowiedział, nie może zostać uwzględniony.

148

Istotnie, w pkt 61 wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener/Rada (C‑376/15 P i C‑377/15 P, EU:C:2017:269) Trybunał orzekł, że art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego, w świetle jego brzmienia, celu i kontekstu, w który się wpisuje, nie może być interpretowany w ten sposób, że umożliwia przy obliczaniu marginesu dumpingu wykluczenie transakcji wywozu do Unii dotyczących określonych typów danego produktu objętego postępowaniem, a wręcz przeciwnie, z przepisu tego wynika, że instytucje Unii w celu takiego obliczenia są zobowiązane uwzględnić ogół tych transakcji.

149

W pkt 60 tego wyroku Trybunał uznał, że każda inna wykładnia prowadziłaby do przyznania tym instytucjom możliwości wpływania na wynik obliczenia marginesu dumpingu poprzez wykluczenie jednego lub kilku typów czy też modeli odnośnego produktu.

150

Należy jednak stwierdzić, że wnioski płynące z tego wyroku w zakresie, w jakim dotyczą wykładni art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego, nie mają zastosowania do analizy wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii, czego wymaga art. 3 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia.

151

W odniesieniu bowiem do brzmienia tego art. 2 ust. 11 Trybunał podkreślił w pkt 53 wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener/Rada (C‑376/15 P i C‑377/15 P, EU:C:2017:269), że ponieważ przepis ten wyraźnie stanowi, że przy obliczaniu marginesu dumpingu, niezależnie od wybranej metody porównania wartości normalnej i ceny eksportowej, należy uwzględnić „ceny we wszystkich transakcjach wywozowych”, instytucje Unii nie mogą przy obliczaniu marginesu dumpingu wykluczyć transakcji wywozu dotyczących określonych typów danego produktu.

152

Tymczasem brzmienie art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego jest zupełnie inne, ponieważ nie wskazuje ono ani nie sugeruje, że analiza wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii powinna w każdych okolicznościach uwzględniać całą sprzedaż tego przemysłu.

153

Przeciwnie, brzmienie art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego wskazuje, że przepisy te nie nakładają na Komisję obowiązku uwzględnienia w analizie wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii całej sprzedaży produktu podobnego przez ten przemysł.

154

Jak podnosi również Komisja, znajduje to potwierdzenie w fundamentalnej różnicy pomiędzy ustaleniem marginesu dumpingu a prowadzoną w celu ustalenia szkody analizą wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii, związanej z tym, że analiza ta wymaga porównania sprzedaży nie jednego i tego samego przedsiębiorstwa, jak ma to miejsce w przypadku ustalenia marginesu dumpingu, który jest obliczany na podstawie danych określonego producenta eksportującego, ale wielu przedsiębiorstw, to znaczy producentów eksportujących objętych próbą oraz przedsiębiorstw stanowiących część przemysłu Unii objętych próbą.

155

Tymczasem porównanie sprzedaży tych przedsiębiorstw będzie często trudniejsze w ramach analizy podcięcia cenowego niż w ramach ustalania marginesu dumpingu, ponieważ gama typów produktów sprzedawanych przez te różne przedsiębiorstwa będzie miała tendencję do pokrywania się tylko częściowo.

156

Jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 145 opinii, ryzyko to, polegające na tym, że niektóre typy produktów nie mogą zostać uwzględnione w ramach analizy podcięcia cenowego ze względu na różnicę w gamie produktów sprzedanych przez te różne przedsiębiorstwa, jest tym wyższe, im bardziej szczegółowe są PCN.

157

O ile bowiem większa szczegółowość PCN ma tę zaletę, że porównywane są typy produktów posiadające więcej wspólnych cech fizycznych i technicznych, to z kolei jej wadą jest to, że zwiększa prawdopodobieństwo, że niektóre typy produktów sprzedawanych przez określone zainteresowane spółki nie będą miały odpowiedników i nie będą w związku z tym mogły być porównywane ani uwzględnione w tej analizie.

158

Wreszcie o ile Komisja dysponuje szerokim zakresem uznania przy wyborze szczególnej metody analizy podcięcia cenowego, która może w nieunikniony sposób prowadzić, tak jak ma to miejsce w przypadku metody PCN, do tego, że określone typy produktów nie mogą być porównane i w rezultacie nie zostają uwzględnione w ramach tej analizy, o tyle jest ona ograniczona nałożonym na nią w art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego obowiązkiem dokonania obiektywnej oceny wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii.

159

Należy stąd wywnioskować, że Sąd naruszył prawo w zaskarżonym , gdy orzekł, że w ramach analizy wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii przewidzianej w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, a w szczególności w ramach analizy podcięcia cenowego Komisja jest w każdych okolicznościach zobowiązana do uwzględnienia wszystkich produktów sprzedawanych przez ten przemysł, w tym typów odnośnego produktu, które nie są wywożone przez producentów eksportujących objętych próbą.

160

Jak stwierdzono już w pkt 134 niniejszego wyroku, w pkt 73 i 74 zaskarżonego wyroku Sąd zasadniczo zarzucił Komisji, że oparła związek, jaki stwierdziła między analizą podcięcia cenowego a zmianą cen przemysłu Unii, na błędnej podstawie faktycznej, ponieważ nie uwzględniła 17 z 66 PCN, podczas gdy w braku szczególnego uzasadnienia w tym względzie nie można było wykluczyć, że te typy produktów „przyczyniły się w znacznym stopniu do spadku cen producentów Unii objętych próbą”.

161

W tym względzie należy stwierdzić, że analiza, jakiej wymaga art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, polega na zbadaniu wpływu „przywozu po cenach dumpingowych” na ceny przemysłu Unii.

162

Tymczasem analiza taka nie obejmuje badania takiego jak to, o którym mowa w pkt 74 zaskarżonego wyroku, dotyczącego wpływu na ceny przemysłu Unii nie tyle przywozu po cenach dumpingowych, ile 17 typów produktu objętego postępowaniem sprzedawanych przez ten przemysł, które z definicji nie stanowią części tego przywozu.

163

Ponadto, jak zauważył również w istocie rzecznik generalny w pkt 151 opinii, gdyby badanie, o którym mowa w pkt 74 zaskarżonego wyroku, prowadziło do faktycznego stwierdzenia „istotnego” wpływu 17 odnośnych PCN na spadek cen przemysłu unijnego, wniosek taki mógłby znaleźć wyłącznie dwojakie wytłumaczenie.

164

Taki wniosek mógłby bowiem wynikać, po pierwsze, z faktu, że przywóz po cenach dumpingowych wywarł na ceny tych 17 typów produktów skutki jeszcze większe niż skutki określone przez Komisję dla innych typów produktów, w odniesieniu do których stwierdzono podcięcie cenowe.

165

Jednakże w takim przypadku wniosek dotyczący istnienia szkodliwych skutków w odniesieniu do cen produktu podobnego ze względu na przywóz na rynek Unii nie mógłby w żadnym wypadku zostać podważony jako błędny. Co najwyżej takie stwierdzenie może wskazywać na to, że wystąpiło jeszcze większe podcięcie cenowe, potwierdzając dodatkowo w ten sposób ustalenie wystąpienia szkody.

166

Po drugie, w zakresie, w jakim wspomniany wniosek można wyjaśnić wpływem czynników innych niż przywóz, które przyczyniły się do powstania szkody dla przemysłu Unii w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, badanie wpływu tych innych czynników wchodzi w zakres przewidzianej w tym przepisie analizy „nieprzypisywania”, którego naruszenie nie zostało podniesione przez Hubei w ramach zbadanych i uwzględnionych przez Sąd zarzutów i które nie może zatem być podstawą uwzględnienia wniesionej przez nią skargi.

167

Ponadto, jak podnosi Komisja w ramach trzeciej części zarzutu szóstego i jak wskazał również w istocie rzecznik generalny w pkt 169–171 opinii, Sąd w pkt 74 zaskarżonego wyroku naruszył prawo w inny sposób.

168

We wspomnianym pkt 74 Sąd zarzucił bowiem Komisji, że nie zbadała wpływu, jaki mogły mieć ceny 17 typów produktu objętego postępowaniem, w przypadku których nie można było stwierdzić podcięcia cenowego, na zmiany cen producentów unijnych, nie stwierdzając w tym względzie oczywistego błędu w ocenie, który można by przypisać Komisji.

169

Orzekając w ten sposób, Sąd przekroczył granice, które – jak wynika z orzecznictwa przypomnianego w pkt 35–37 niniejszego wyroku – obowiązują w przypadku kontroli sądowej zgodności z prawem aktu takiego jak sporne rozporządzenie przez sąd Unii z uwagi na szeroki zakres uznania przysługujący Komisji w odniesieniu do analizy podcięcia cenowego, zgodnie z obowiązkami, które zostały na nią nałożone w tym względzie w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego.

170

W świetle powyższego należy stwierdzić, że pkt 68–76 zaskarżonego wyroku naruszają prawo i że w związku z tym należy uwzględnić zarzut czwarty, oparty na błędnej wykładni art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, bez konieczności badania zarzutu piątego, kwestionującego te same punkty w odniesieniu do podnoszonego naruszenia art. 17 tego rozporządzenia, który, nawet gdyby był zasadny, nie dodałby nic do tego wniosku.

171

Wreszcie jeśli chodzi o zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa ze względu na to, że Sąd przeprowadził zbyt daleko idącą kontrolę sądową, badając dokonaną przez Komisję analizę podcięcia cenowego, jego część trzecia jest zasadna w zakresie wskazanym w pkt 167– niniejszego wyroku. W pozostałym zakresie nie ma potrzeby badania tego zarzutu, ponieważ dotyczy on punktów zaskarżonego wyroku, w przypadku których naruszenie prawa zostało już stwierdzone w ramach badania zarzutu czwartego.

172

W świetle całości powyższych rozważań należy, jako że zarzuty od pierwszego do czwartego oraz zarzut szósty w części trzeciej są zasadne, uchylić zaskarżony wyrok bez konieczności badania zarzutu piątego ani części pierwszej i drugiej zarzutu szóstego.

173

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala.

174

W niniejszej sprawie, jeśli chodzi o zarzuty pierwszy i drugi skargi podniesione przez Hubei, wystarczy stwierdzić, że w szczególności w świetle rozważań przedstawionych w pkt 103–115 niniejszego wyroku oraz w jego pkt 159 i 162 nie wystąpił żaden oczywisty błąd w ocenie w przeprowadzonej w spornym rozporządzeniu analizie Komisji dotyczącej podcięcia cenowego, wpływu przywozu po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku Unii oraz istnienia związku przyczynowego zgodnie z art. 3 ust. 2, 3 i 6 rozporządzenia podstawowego. Zarzuty te należy zatem oddalić jako bezzasadne.

175

Natomiast stan postępowania nie pozwala na wydanie orzeczenia w odniesieniu do zarzutów trzeciego i czwartego podniesionych przez Hubei na poparcie jej skargi o stwierdzenie nieważności, które nie zostały zbadane przez Sąd. W konsekwencji należy przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.

176

Ze względu na fakt, że sprawa zostaje przekazana Sądowi do ponownego rozpoznania, rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje: