1

W odwołaniu spółka Internacional de Productos Metálicos SA wnosi o uchylenie postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 25 stycznia 2017 r., Internacional de Productos Metálicos/Komisja (T‑217/16, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”, EU:T:2017:37), w którym Sąd oddalił jej skargę zmierzającą do stwierdzenia nieważności art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/278 z dnia 26 lutego 2016 r. uchylającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji (Dz.U. 2016, L 52, s. 24, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”).

2

Decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) (Dz.U. 1994, L 336, s. 1) Rada Unii Europejskiej przyjęła Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu (WTO), podpisane w Marrakeszu w dniu 15 kwietnia 1994 r., jak również porozumienia znajdujące się w załącznikach 1–3 do tego porozumienia, wśród których znajdują się Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (Dz.U. 1994, L 336, s. 11) oraz Porozumienie w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwane dalej „porozumieniem antydumpingowym WTO”).

3

W dniu 26 stycznia 2009 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 91/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2009, L 29, s. 1)

4

W dniu 28 lipca 2011 r. Organ Rozstrzygania Sporów WTO (zwany dalej „DSB”) przyjął sprawozdanie organu apelacyjnego i sprawozdanie zespołu orzekającego zmienione sprawozdaniem organu apelacyjnego w sprawie „Wspólnoty Europejskie – ostateczne środki antydumpingowe wprowadzone względem przywozu niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chin” (WT/DS 397). W owych sprawozdaniach stwierdzono między innymi, że Unia działała w sposób niezgodny z niektórymi postanowieniami porozumienia antydumpingowego WTO.

5

W następstwie tej decyzji DSB Rada przyjęła w dniu 4 października 2012 r. rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 924/2012 zmieniające rozporządzenie nr 91/2009 (Dz.U. 2012, L 275, s. 1), dokonując w szczególności obniżki cła antydumpingowego przewidzianego w tym ostatnim rozporządzeniu.

6

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 723/2011 z dnia 18 lipca 2011 r. rozszerzającym ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem nr 91/2009 na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji (Dz.U. 2011, L 194, s. 6), zmienionym rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 693/2012 z dnia 25 lipca 2012 r. (Dz.U. 2012, L 203, s. 23), środki antydumpingowe zostały rozszerzone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji.

7

W następstwie przeglądu wygaśnięcia przeprowadzonego zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51) Komisja Europejska w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2015/519 z dnia 26 marca 2015 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji, w następstwie przeglądu wygaśnięcia przeprowadzonego na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 1225/2009 (Dz.U. 2015, L 82, s. 78) utrzymała, na okres kolejnych pięciu lat, cło antydumpingowe, nałożone i zmienione, odpowiednio, rozporządzeniem nr 91/2009 i rozporządzeniem wykonawczym nr 924/2012.

8

Decyzją z dnia 12 lutego 2016 r. DSB przyjął nowe sprawozdania stwierdzające niezgodność środków przyjętych przez Unię w drodze rozporządzenia wykonawczego nr 924/2012 z niektórymi postanowieniami porozumienia antydumpingowego WTO.

9

Internacional de Productos Metálicos jest spółką prawa hiszpańskiego, której głównym przedmiotem działalności jest import i dostawa na terytorium krajowym elementów złącznych z żeliwa lub stali.

10

Na podstawie rozporządzenia nr 91/2009 i rozporządzenia wykonawczego nr 924/2012 hiszpańska administracja podatkowa nałożyła na wnoszącą odwołanie obowiązek zapłaty ceł, ceł antydumpingowych i podatku od wartości dodanej (VAT), podwyższonych o odsetki za zwłokę, w wysokości 672934,20 EUR.

11

Opłaty te zostały częściowo zakwestionowane przez wnoszącą odwołanie przed sądami hiszpańskimi.

12

W dniu 26 lutego 2016 r. Komisja przyjęła sporne rozporządzenie na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/476 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie środków, które Unia może podjąć po przyjęciu przez organ ds. rozstrzygania sporów WTO sprawozdania dotyczącego zagadnień antydumpingowych i antysubsydyjnych (Dz.U. 2015, L 83, s. 6).

13

W art. 1 spornego rozporządzenia uchylone zostały cła antydumpingowe ustanowione rozporządzeniem nr 91/2009, zmienione rozporządzeniem wykonawczym nr 924/2012 i pozostawione w mocy w drodze rozporządzenia wykonawczego 2015/519.

14

Zgodnie z art. 2 spornego rozporządzenia uchylenie ceł antydumpingowych, o których mowa w jego art. 1, staje się skuteczne od dnia wejścia w życie tego rozporządzenia, zgodnie z jego art. 3, i nie stanowi podstawy zwrotu należności celnych pobranych przed tą datą.

15

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 10 maja 2016 r. wnosząca odwołanie złożyła skargę na sporne rozporządzenie, w której wniosła, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności art. 2 tego rozporządzenia, a po drugie, o wyraźne uznanie stosowania art. 1 tego rozporządzenia z mocą wsteczną.

16

Po odrzuceniu w pierwszej kolejności, w pkt 21 zaskarżonego postanowienia, wskazanego żądania drugiego jako oczywiście niedopuszczalnego, Sąd w drugiej kolejności orzekł w przedmiocie zarzutu przeszkody procesowej podniesionego przez Komisję w związku z niedopuszczalnością skargi w świetle warunków dopuszczalności wynikających z art. 263 akapit czwarty TFUE.

17

W tym celu Sąd zbadał w pkt 26–33 zaskarżonego postanowienia, czy zaskarżone rozporządzenie dotyczyło wnoszącej odwołanie indywidualnie w rozumieniu tego przepisu.

18

Mając na uwadze w szczególności, że rozporządzenie to dotyczy wnoszącej odwołanie jedynie w odniesieniu do jej obiektywnego statusu importera produktów, które zostały objęte środkami antydumpingowymi, bez uwzględnienia jej sytuacji indywidualnej, Sąd orzekł, że owo rozporządzenie nie dotyczy wnoszącej odwołanie indywidualnie.

19

Z drugiej strony Sąd zbadał w pkt 34–37 zaskarżonego postanowienia zaistnienie środków wykonawczych spornego rozporządzenia.

20

W szczególności w związku z tym, że system celny ustanowiony przez prawo Unii przewidywał, że pobranie ceł antydumpingowych następuje na podstawie środków podjętych przez władze krajowe oraz że zaskarżanie tych środków było dokonywane, jak w niniejszym przypadku, na szczeblu krajowym, Sąd uznał, iż sporne rozporządzenie zawiera środki wykonawcze w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

21

W konsekwencji Sąd odrzucił skargę jako oczywiście niedopuszczalną.

22

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

23

Komisja wnosi do Trybunału o:

24

W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie prawa poprzez uznanie, że sporne rozporządzenie nie dotyczy wnoszącej odwołanie indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

25

W tym względzie wnosząca odwołanie podnosi, że z orzecznictwa Trybunału wynika, że w przypadku gdy rozporządzenie dotyczy określonej grupy osób, może ono dotyczyć ich indywidualnie ze względu na okoliczności faktyczne, które nastąpiły przed jego przyjęciem.

26

Zdaniem wnoszącej odwołanie, choć Sąd uznał w pkt 30 zaskarżonego postanowienia, że sporne rozporządzenie dotyczyło jej w odniesieniu do jej obiektywnego statusu importera produktów będących przedmiotem środków antydumpingowych, bez uwzględnienia jej sytuacji indywidualnej, to jednak fakt, że rozporządzenie to dotyczy jej w ten sposób, obejmuje koniecznie, w sposób dorozumiany, oddziaływanie indywidualne.

27

W niniejszej sprawie przesłanka związana z indywidualnym oddziaływaniem aktu została spełniona, gdyż sporne cła antydumpingowe nie dotyczą ogółu importerów, lecz tylko tych, którzy importują elementy wyraźnie wskazane w rozporządzeniu nr 91/2009 i o konkretnym pochodzeniu, a mianowicie z Chin lub Malezji.

28

W konsekwencji, jeżeli uchylenie ceł antydumpingowych obiektywnie dotyczyło wnoszącej odwołanie, to z tą samą pewnością dotyczyło jej również indywidualnie, biorąc pod uwagę właściwy jej status importera niektórych produktów pochodzących z Chin lub Malezji.

29

Wnosząca odwołanie podważa ponadto twierdzenie Sądu zawarte w pkt 31 zaskarżonego postanowienia, zgodnie z którym zaskarżony przepis spornego rozporządzenia nie skutkował sam w sobie zmianą jakiegokolwiek prawa nabytego przez wnoszącą odwołanie przed wydaniem tego rozporządzenia.

30

Orzecznictwo, na którym oparł się Sąd w tym względzie, nie ma zastosowania w przypadku uchylenia obowiązków. O indywidualnym oddziaływaniu na osobę można bowiem mówić wówczas, gdy zaskarżony przepis lub akt skutkuje zmianą prawa lub zobowiązania nabytego przez skarżącego przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia.

31

Komisja stoi na stanowisku, że zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.

32

Na wstępie należy przypomnieć, że dopuszczalność skargi wniesionej przez osobę fizyczną lub prawną na akt, którego nie jest ona adresatem, jest na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE uzależniona od warunku, czy uznaje się istnienie po stronie tej osoby legitymacji czynnej, która występuje w dwóch sytuacjach. Po pierwsze, skargę taką można wnieść pod warunkiem, że akt dotyczy tej osoby bezpośrednio i indywidualnie. Po drugie, osoba taka może wnieść skargę na akt regulacyjny niewymagający środków wykonawczych, jeżeli dotyczy on jej bezpośrednio (zob. w szczególności wyroki: z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 59, 91; a także z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 39).

33

W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie powołuje się na analizę, jakiej Sąd dokonał w pkt 26–33 zaskarżonego postanowienia, w ramach badania pierwszego przypadku, w odniesieniu do warunku indywidualnego oddziaływania w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

34

W tym względzie należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, że podmioty inne niż adresaci decyzji mogą utrzymywać, iż decyzja ta dotyczy ich indywidualnie, tylko wtedy, gdy akt objęty żądaniem o stwierdzenie nieważności ma wpływ na ich sytuację ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia je od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje je w sposób podobny jak adresata (wyroki: z dnia 3 października 2013 r., Tapiriit Kanatami i in./Parlament i Rada, C‑583/11 P, EU:C:2013:625, pkt 72; a także z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 63.

35

Jak wskazał Sąd w pkt 28 zaskarżonego postanowienia, z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że możliwość określenia z większą czy mniejszą dokładnością liczby lub nawet tożsamości podmiotów prawa, do których ma zastosowanie dany środek, wcale nie oznacza, że należy uznać, iż środek ten dotyczy tych podmiotów indywidualnie, o ile środek ów podlega zastosowaniu ze względu na zaistnienie pewnej obiektywnej sytuacji prawnej lub faktycznej w nim określonej (wyroki: z dnia 19 grudnia 2013 r., Telefónica/Komisja, C‑274/12 P, EU:C:2013:852, pkt 47; z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 88).

36

O ile prawdą jest, jak wskazał Sąd w pkt 29 zaskarżonego postanowienia, że gdy akt dotyczy grupy osób, które były lub mogły być zidentyfikowane w chwili wydania tego aktu ze względu na określone cechy właściwe członkom tej grupy, akt ten może dotyczyć tych osób w sposób indywidualny, ponieważ należą one do ograniczonego kręgu podmiotów gospodarczych, i może to mieć miejsce w szczególności wówczas, gdy decyzja zmienia prawa nabyte przez jednostkę przed wydaniem owej decyzji (zob. podobnie wyroki: z dnia 13 marca 2008 r., Komisja/Infront WM, C‑125/06 P, EU:C:2008:159, pkt 71, 72; a także z dnia 27 lutego 2014 r., Stichting Woonpunt i in./Komisja, C‑132/12 P, EU:C:2014:100, pkt 59), o tyle warunki te nie zostały spełnione w niniejszej sprawie.

37

W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie podnosi bowiem, po pierwsze, że środki antydumpingowe uchylone przez sporne rozporządzenie dotyczą wyłącznie importerów produktów wyraźnie objętych tymi środkami, jedynie potwierdza ona stwierdzenie zawarte w pkt 30 zaskarżonego postanowienia, wedle którego rozporządzenie to dotyczy jej jedynie w odniesieniu do jej obiektywnego statusu importera produktów będących przedmiotem środków antydumpingowych, bez uwzględnienia jej sytuacji indywidualnej.

38

W szczególności jest oczywiste, że w świetle utrwalonego orzecznictwa dotyczącego warunku indywidualnego oddziaływania, jak przypomniano je w pkt 34–36 niniejszego wyroku, nie można twierdzić, że taki warunek jest spełniony w przypadku naruszenia obiektywnej sytuacji.

39

W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie kwestionuje w drugiej kolejności stwierdzenie Sądu zawarte w pkt 31 zaskarżonego postanowienia, wedle którego zaskarżony przepis spornego rozporządzenia nie skutkował sam w sobie zmianą jakiegokolwiek prawa nabytego przez wnoszącą odwołanie przed wydaniem tego przepisu, należy wskazać, że wnosząca odwołanie nie przedstawiła żadnego argumentu mogącego podważyć to stwierdzenie.

40

Fakt obciążenia środkami antydumpingowymi, takimi jak te, które zostały uchylone przez sporne rozporządzenie, nie może być zasadnie uznany za „prawa nabyte” w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 36 niniejszego wyroku.

41

Z powyższego wynika, że Sąd nie dopuścił się błędu co do prawa, orzekając, w szczególności w pkt 33 zaskarżonego postanowienia, że sporne rozporządzenie nie dotyczyło wnoszącej odwołanie indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

42

Wobec powyższego zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.

43

W zarzucie drugim wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie prawa poprzez stwierdzenie, w szczególności w pkt 36 i 37 zaskarżonego postanowienia, że sporne rozporządzenie zawierało środki wykonawcze w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

44

W tym względzie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd niesłusznie uznał, iż skierowane do niej nakazy zapłaty należności wymagały środków wykonawczych do spornego rozporządzenia. W istocie owe nakazy zapłaty były dokonywane przez hiszpańskie organy podatkowe na podstawie rozporządzenia nr 91/2009, a nie na podstawie spornego rozporządzenia, w którym cła antydumpingowe nałożone przez to pierwsze rozporządzenie zostały uchylone.

45

Zdaniem wnoszącej odwołanie pomiędzy tymi dwoma rozporządzeniami należy dokonać jasnego rozróżnienia. W odniesieniu do art. 2 spornego rozporządzenia – przepis ten stanowi normę autonomiczną, która nie wymaga żadnego aktu wykonawczego, by wywołać skutki prawne od dnia jego wejścia w życie, w zakresie, w jakim przepis ten ogranicza się do uchylenia omawianych ceł antydumpingowych. Tym samym sporne rozporządzenie ogranicza się do zobowiązania hiszpańskiej administracji podatkowej do niepodejmowania żadnych działań zmierzających do poboru tych ceł antydumpingowych.

46

Z powyższego wynika, że wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności przed Sądem stanowi jedyną drogę zaskarżenia art. 2 spornego rozporządzenia.

47

Wnosząca odwołanie wnioskuje na tej podstawie, że skoro ograniczenie w czasie skutków tego przepisu dotyczy jej bezpośrednio i przepis ów nie wymaga żadnych środków wykonawczych w celu jego wdrożenia, Sąd powinien był uznać jej skargę za dopuszczalną.

48

Komisja kwestionuje argumenty wnoszącej odwołanie i wnosi o oddalenie zarzutu drugiego.

49

Aby zbadać, czy – jak twierdzi wnosząca odwołanie w ramach zarzutu drugiego – Sąd naruszył prawo, stwierdzając w pkt 34–38 zaskarżonego postanowienia, że sporne rozporządzenie wymaga środków wykonawczych w rozumieniu art. 263 akapit czwarty in fine TFUE, należy przypomnieć, jak słusznie zauważył Sąd w pkt 34 tego postanowienia, że wykładni wyrażenia „nie wymagają środków wykonawczych” zawartego w tym przepisie należy dokonać w świetle celu tego postanowienia, który polega, jak wynika z jego genezy, na uniknięciu sytuacji, w której jednostka będzie zmuszona do naruszenia prawa, aby móc zwrócić się do sądu. Otóż gdy akt regulacyjny wywiera bezpośrednio wpływ na sytuację prawną osoby fizycznej lub prawnej, nie wymagając środków wykonawczych, osoba ta mogłaby zostać pozbawiona skutecznej ochrony sądowej, gdyby nie dysponowała środkiem zaskarżenia przed sądem Unii w celu podważenia zgodności z prawem tego aktu regulacyjnego. W braku środków wykonawczych osoba fizyczna lub prawna, chociaż rzeczony akt dotyczy jej bezpośrednio, byłaby bowiem w stanie doprowadzić do skontrolowania tego aktu przez sąd dopiero po naruszeniu przepisów tego aktu, powołując się na ich niezgodność z prawem w ramach postępowania wszczętego przeciwko niej przed sądem krajowym (wyroki: z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 29; a także z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 42).

50

Natomiast w sytuacji, gdy akt regulacyjny wymaga środków wykonawczych, sądowa kontrola poszanowania porządku prawnego Unii jest zapewniona niezależnie od tego, czy środki te przyjmuje Unia, czy przyjmują je państwa członkowskie. Osoby fizyczne lub prawne, które z racji przesłanek dopuszczalności określonych w art. 263 akapit czwarty TFUE nie mogą zaskarżyć bezpośrednio do sądu Unii aktu regulacyjnego Unii, są chronione przed stosowaniem wobec nich takiego aktu dzięki możliwości zaskarżenia środków wykonawczych wymaganych przez tenże akt (wyroki: z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 30; a także z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 43).

51

Jeżeli wdrożenie takiego aktu należy do instytucji, organów lub jednostek organizacyjnych Unii, to osoby fizyczne lub prawne mogą wnieść skargę bezpośrednią do sądu Unii na akty wykonawcze na zasadach określonych w art. 263 akapit czwarty TFUE i podnieść zgodnie z art. 277 TFUE na poparcie tej skargi zarzut niezgodności z prawem danego aktu podstawowego. Jeżeli owo wdrożenie aktu Unii jest zadaniem państw członkowskich, osoby te mogą podnieść nieważność aktu podstawowego przed sądami krajowymi i spowodować, że owe sądy wystąpią z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału na podstawie art. 267 TFUE (wyroki: z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 31; a także z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 44).

52

Jak orzekł już Trybunał, aby ocenić, czy akt regulacyjny wymaga środków wykonawczych, należy odnieść się do sytuacji osoby powołującej się na prawo do wniesienia skargi na podstawie art. 263 akapit czwarty in fine TFUE. Nie jest więc istotne, czy dany akt wymaga środków wykonawczych względem innych podmiotów prawa (wyroki: z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 32; a także z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 45).

53

Ponadto w ramach tej oceny należy odnieść się wyłącznie do przedmiotu skargi, a w razie gdy skarżący wnosi jedynie o częściowe stwierdzenie nieważności, w danym przypadku należy brać pod uwagę jedynie środki wykonawcze wymagane ewentualnie przez tę część aktu (wyroki: z dnia 10 grudnia 2015 r., Kyocera Mita Europe/Komisja, C‑553/14 P, niepublikowany, EU:C:2015:805, pkt 45; a także z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 46).

54

Ponadto w tym względzie nie ma znaczenia kwestia, czy wspomniane środki mają charakter mechaniczny czy też nie mają takiego charakteru (wyroki: z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 41, 42; a także z dnia 10 grudnia 2015 r., Kyocera Mita Europe/Komisja, C‑553/14 P, niepublikowany, EU:C:2015:805, pkt 46).

55

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że skarga zmierza do stwierdzenia nieważności art. 2 spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim przepis ten stanowi, że uchylenie ostatecznych ceł antydumpingowych, o którym mowa w art. 1 tego rozporządzenia, a mianowicie ceł ustanowionych przez rozporządzenie nr 91/2009, zmienionych rozporządzeniem wykonawczym nr 924/2012 i utrzymanych rozporządzeniem wykonawczym 2015/519, zaczyna obowiązywać dopiero od daty wejścia w życie spornego rozporządzenia i uchylenie to nie stanowi podstawy zwrotu należności celnych pobranych przed tą datą.

56

W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie podniosła, że wskazany przepis nie wymaga żadnych środków wykonawczych, aby wywoływał on skutki prawne, ponieważ ogranicza się on jedynie do uchylenia omawianych ceł antydumpingowych, należy wskazać, że okoliczność, iż akt regulacyjny wymaga środków wykonawczych, w rozumieniu art. 263 akapit czwarty in fine TFUE, tak że niektóre skutki prawne owego aktu zostają wywołane dopiero za pomocą tych środków, nie wyklucza jednak sytuacji, w której akt ten wywiera w odniesieniu do sytuacji prawnej osoby fizycznej lub prawnej inne skutki prawne, które nie zależą od przyjęcia środków wykonawczych (wyrok z dnia 13 marca 2018 r., European Union Copper Task Force/Komisja, C‑384/16 P, EU:C:2018:176, pkt 45).

57

I tak, w niniejszym przypadku, o ile prawdą jest, jak twierdzi wnosząca odwołanie, że uchylenie ceł antydumpingowych dokonane w spornym rozporządzeniu nie zależy, jako takie, od przyjęcia środków wykonawczych, aby nastąpiło wygaśnięcie tych ceł, o tyle nie zmienia to faktu, że art. 2 tego rozporządzenia, w szczególności w zakresie, w jakim przewiduje on wygaśnięcie tych ceł od daty jego wejścia w życie i wyklucza jakąkolwiek moc wsteczną, może zaistnieć, w odniesieniu do wnoszącej odwołanie, jedynie za pośrednictwem aktów przyjętych przez organy krajowe w celu poboru rozpatrywanych ceł antydumpingowych przed tą datą.

58

W rzeczywistości jedynie na podstawie faktu, że cła antydumpingowe zostały nałożone na wnoszącą odwołanie przez organy krajowe w zastosowaniu ustanawiających je rozporządzeń, w szczególności rozporządzenia nr 91/2009, można uznać, że skutki art. 2 spornego rozporządzenia dotyczące daty uchylenia tych ceł, a w szczególności brak – bezprawny, jak podniesiono – mocy wstecznej tego uchylenia, wpłynęły na sytuację prawną wnoszącej odwołanie.

59

W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie podnosi w tym kontekście, że środki podjęte przez organy krajowe w celu poboru ceł antydumpingowych, takie jak w niniejszym przypadku nakazy poboru skierowane do niej przez hiszpańskie organy podatkowe, zostały przyjęte na podstawie rozporządzeń ustanawiających te cła antydumpingowe, a nie na mocy spornego rozporządzenia, należy przypomnieć, że dla celów zakwalifikowania danego środka jako środka wykonawczego aktu prawnego brzmienie art. 263 akapit czwarty in fine TFUE nie wymaga, by akt ten stanowił podstawę prawną tego środka. Ten sam środek może być środkiem wykonawczym zarówno aktu, którego przepisy stanowią jego podstawę prawną, jak i odrębnego aktu, jak w niniejszym przypadku sporne rozporządzenie, w sytuacji gdy skutki prawne tego ostatniego aktu zostają wywarte w całości lub w części wobec strony skarżącej jedynie za pośrednictwem tego środka (wyrok z dnia 13 marca 2018 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑244/16 P, EU:C:2018:177, pkt 72).

60

Z powyższego wynika, że ze względu na szczególne okoliczności sprawy Sąd mógł, w celu ustalenia istnienia środków wykonawczych spornego rozporządzenia, słusznie wskazać w pkt 35 zaskarżonego postanowienia środki przyjmowane przez władze krajowe w ramach systemu celnego Unii w celu poboru ceł antydumpingowych, które mogą być zaskarżane przed sądami krajowymi, w szczególności poprzez żądanie zwrotu nienależnie pobranych ceł antydumpingowych.

61

Jeżeli zatem importer uważa się w tym kontekście za poszkodowanego przez rozporządzenie, które uważa on za niezgodne z prawem – takie jak w niniejszej sprawie sporne rozporządzenie – a które według argumentacji wnoszącej odwołanie powinno stanowić podstawę zwrotu odpowiednich ceł antydumpingowych pobranych przed wejściem w życie tego rozporządzenia, może on powoływać się na tę niezgodność z prawem przed właściwym sądem krajowym. Sąd ten może wówczas, a w pewnych wypadkach jest zobowiązany, wystąpić do Trybunału, na zasadach określonych w art. 267 TFUE, z pytaniem prejudycjalnym dotyczącym ważności kwestionowanego rozporządzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2012 r., CIVAD, C‑533/10, EU:C:2012:347, pkt 33).

62

W świetle całości powyższych rozważań Sąd nie naruszył prawa, gdy orzekł w pkt 36 zaskarżonego postanowienia, że sporne rozporządzenie wymaga środków wykonawczych w rozumieniu art. 263 akapit czwarty in fine TFUE.

63

W konsekwencji zarzut drugi powinien zostać oddalony jako bezzasadny.

64

W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że naruszył prawo, oddalając w pkt 20 i 21 zaskarżonego postanowienia jako oczywiście niedopuszczalne drugie żądanie skargi, zmierzające do tego, aby Sąd w sposób wyraźny uznał zastosowanie z mocą wsteczną skutków art. 1 spornego rozporządzenia.

65

W tym względzie wnosząca odwołanie podnosi, iż owa moc wsteczna jest konieczną konsekwencją żądanego stwierdzenia nieważności art. 2 spornego rozporządzenia, jako że artykuł ten ustanawia ograniczenie czasowe, którego zasadność jest słusznie kwestionowana. Innymi słowy, owo stwierdzenie nieważności prowadzi do zasadności owej mocy wstecznej, w taki sposób, że Sąd jest faktycznie właściwy do orzeczenia w sposób wyraźny w tym zakresie.

66

Komisja kwestionuje argumenty wnoszącej odwołanie i twierdzi, że zarzut trzeci należy oddalić jako bezzasadny.

67

Należy zauważyć, że – jak Sąd słusznie stwierdził w pkt 20 zaskarżonego postanowienia – w ramach skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE rolą Sądu jest jedynie kontrola legalności aktów instytucji Unii i, w stosownych przypadkach, stwierdzenie nieważność zaskarżonego aktu. W związku z tym do jego właściwości nie należy dokonywanie, w ramach kontroli zgodności z prawem, deklaracji co do prawa lub ustaleń takich jak ustalenie dotyczące uznania zastosowania mocy wstecznej art. 1 spornego rozporządzenia, o którym mowa w drugim żądaniu skargi przed Sądem (zob. podobnie postanowienie z dnia 25 listopada 2008 r., TEA/Komisja, C‑500/07 P, niepublikowane, EU:C:2008:651, pkt 33).

68

Z powyższego wynika, że Sąd nie naruszył prawa, gdy stwierdził w pkt 21 zaskarżonego postanowienia, że to żądanie jest oczywiście niedopuszczalne.

69

Zarzut trzeci należy zatem oddalić jako bezzasadny.

70

Ponieważ żaden z zarzutów podniesionych przez wnoszącą odwołanie nie został uwzględniony, odwołanie należy oddalić w całości.

71

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

72

Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ wnosząca odwołanie przegrała sprawę, a Komisja wniosła o obciążenie jej kosztami postępowania, należy obciążyć ją kosztami niniejszego postępowania odwoławczego.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje: