—

w imieniu Stoiłow i Ko EOOD przez B. Aleksiewa, adwokat,

—

w imieniu Naczałnik na Mitnica Stoliczna przez N. Jocową, D. Jordanową, J. Jordanovą, S. Dimitrową oraz S. Złatkowa, działających w charakterze pełnomocników,

—

w imieniu Komisji Europejskiej przez B.R. Killmanna, D. Rusanowa oraz L. Bouyon, działających w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni Nomenklatury scalonej na rok 2009 zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej (Dz.U. L 256, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. (Dz.U. L 291, s. 1) (zwanej dalej „CN”), a w szczególności jej podpozycji 5407 61 30 i 6303 92 10, a także wykładni rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1791/2006 z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U. L 363, s. 1) (zwanego dalej „kodeksem celnym”), zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i powagi rzeczy osądzonej, a także art. 41 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

2

Wniosek ten złożono w ramach sporu pomiędzy Stoiłow i Ko EOOD (zwaną dalej „spółką Stoiłow”) a Naczałnik na Mitnica Stoliczna (kierownikiem stołecznego urzędu celnego) w przedmiocie kwalifikacji taryfowej towarów oznaczonych jako „materiały do produkcji żaluzji” pochodzące z Chin.

3

Na mocy art. 68 kodeksu celnego organy celne, w celu weryfikacji zgłoszeń przyjętych przez nie w „zwykłej” procedurze, mogą przeprowadzić:

4

Artykuł 71 kodeksu celnego ma następujące brzmienie:

„1.   Podstawę stosowania przepisów regulujących procedurę celną, którą objęte są towary, stanowią wyniki dokonanej weryfikacji zgłoszenia.

2.   W przypadku niedokonania weryfikacji zgłoszenia przepisy określone w ust. 1 stosuje się na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu”.

5

Zgodnie z art. 221 ust. 1 kodeksu celnego „niezwłocznie po dokonaniu zaksięgowania dłużnik zostaje powiadomiony o kwocie należności zgodnie z odpowiednią procedurą”.

6

Artykuł 232, znajdujący się w sekcji 2, zatytułowanej „Termin i sposoby uiszczania należności”, w ramach tytułu VII rozdział 3 kodeksu celnego, stanowi:

„1.   Jeżeli kwota należności nie została uiszczona w wyznaczonym terminie:a)

2.   Organy celne mogą odstąpić od pobrania odsetek za zwłokę […]”.

7

Artykuł 243, znajdujący się w tytule VIII kodeksu celnego, zatytułowanym „Odwołania”, ma następujące brzmienie:

„1.   Każda osoba ma prawo odwołać się od decyzji organów celnych w zakresie stosowania przepisów prawa celnego, która dotyczy bezpośrednio i indywidualnie tej osoby.

[…]

2.   Odwołać można się:

8

Pierwsza część CN zawiera przepisy wstępne. W ramach tej części, w sekcji I, poświęconej ogólnym regułom, wyodrębniona została część A, zatytułowana „Ogólne reguły interpretacji [CN]”, która stanowi:

„Klasyfikacja towarów w [CN] podlega następującym regułom:

[…]”.

9

CN oparta jest na zharmonizowanym systemie oznaczania i kodowania towarów opracowanym przez Światową Organizację Celną, z którego pochodzą sześciocyfrowe pozycje i podpozycje, a tylko cyfry siódma i ósma tworzą właściwe dla CN podpodziały. W drugiej części CN, zatytułowanej „Tabela stawek celnych”, zawarta jest klasyfikacja towarów według sekcji, działów, pozycji i podpozycji.

10

Sekcja XI CN zatytułowana jest „Materiały i artykuły włókiennicze”. Uwaga 7 w ramach tej sekcji ma następujące brzmienie:

„W niniejszej sekcji wyrażenie »gotowe« oznacza artykuły:

[…]”.

11

Znajdujący się również w sekcji XI dział 54 CN, zatytułowany „Włókna ciągłe chemiczne; pasek i podobne z materiałów włókienniczych chemicznych”, zawiera między innymi pozycję 5407, opisującą „[t]kaniny z przędzy z włókna ciągłego syntetycznego, włącznie z tkaninami wykonanymi z materiałów objętych pozycją 5404”. Pozycja ta obejmuje między innymi kategorię „[p]ozostałe tkaniny, zawierające 85% masy lub więcej włókien ciągłych, z nylonu lub pozostałych poliamidów”, która zawiera między innymi podpozycję 5407 61, obejmującą „pozostałe tkaniny zawierające 85% masy lub więcej włókien ciągłych poliestrowych, nieteksturowanych”. Ta podpozycja zawiera z kolei między innymi podpozycję 5407 61 30: „barwione”.

12

Poddział I, zatytułowany „Pozostałe gotowe artykuły włókiennicze”, znajdujący się w sekcji XI w dziale 63 CN, zawiera między innymi pozycję 6303: „[f]iranki, zasłony (włącznie z draperiami); lambrekiny okienne lub łóżkowe”. Pozycja ta dzieli się na dwie kategorie: „z dzianin” i „pozostałe”. Ta ostatnia kategoria zawiera między innymi podpozycję 6303 92: „z włókien syntetycznych”. Podpozycja ta dzieli się z kolei na dwie podpozycje, 6303 92 10 i 6303 92 90, odpowiednio: „z włóknin” i „pozostałe”.

13

Artykuł 34 akapit trzeci Administratiwnoprocesualen kodeks (kodeksu postępowania administracyjnego) przewiduje, że „organy administracji umożliwiają stronom przedstawienie uwag w przedmiocie zebranych dowodów oraz twierdzeń wysuniętych w wyznaczonym terminie, który nie może przekraczać siedmiu dni. Strony mogą przedstawiać na piśmie wnioski i sprzeciwy”.

14

Zgodnie z art. 35 tego kodeksu indywidualny akt administracyjny wydawany jest po ustaleniu istotnych zdarzeń i okoliczności faktycznych oraz zbadaniu przedstawionych wyjaśnień i sprzeciwów zgłoszonych, w razie potrzeby, przez obywateli lub przez zainteresowane organy.

15

Zgodnie z art. 179 ust. 1 Grażdanski procesualen kodeks (kodeksu postępowania cywilnego, zwanego dalej „GPK”) dokument urzędowy wystawiony przez urzędnika w ramach sprawowanej przez niego funkcji oraz w wymaganej formie i w wymaganym trybie stanowi dowód oświadczeń złożonych w jego obecności oraz dokonanych przez niego lub w jego obecności czynności.

16

Na mocy art. 297 GPK prawomocny wyrok wiąże sąd, który go wydał, oraz wszystkie inne sądy lub organy administracji.

17

Zgodnie z art. 302 GPK prawomocny wyrok sądu administracyjnego wiąże sąd cywilny w odniesieniu do ważności i zgodności z prawem aktu administracyjnego.

18

Zgodnie z art. 211 ust. 1 Zakon za mitnicite (ustawy celnej, zwanej dalej „ZM”), jeżeli kwota należności celnych nie zostanie uiszczona w wyznaczonym terminie, organy celne wykorzystują wszystkie możliwości przyznane im w tej ustawie lub w każdym innym przepisie prawa, aby zapewnić zapłatę tej kwoty, w tym wydając administracyjne akty wykonawcze.

19

Zgodnie z art. 211a ZM „[d]ecyzje o przymusowym ściągnięciu należności publicznych na rzecz państwa są indywidualnymi aktami administracji wydawanymi przez dyrektora urzędu celnego obszaru geograficznego, na którym powstał nieopłacony terminowo dług celny; akty te stwierdzają wymagalność długu celnego i innych długów publicznych”.

20

W zgłoszeniu celnym z dnia 8 stycznia 2009 r. spółka Stoiłow zgłosiła „materiały do produkcji żaluzji” w podpozycji CN 6303 92 10. Naliczone i zapłacone zostały należności celne w wysokości 7598,56 lewów bułgarskich (BGN) i podatek od wartości dodanej w wysokości 23544,53 BGN.

21

W celu skontrolowania tego zgłoszenia organy celne przeprowadziły w dniu 9 stycznia 2009 r. analizę laboratoryjną próbek, z której sporządzono protokół.

22

Organy celne uznały w świetle przeprowadzonej przez siebie analizy laboratoryjnej, że towary objęte tym zgłoszeniem nie mogły być zaklasyfikowane w ramach działu 63 CN. Z rewizji towarów wynikało, iż spełniały one warunki zaklasyfikowania w ramach działu 54 CN, a dokładniej w podpozycji 5407 61 30.

23

W tych okolicznościach decyzją z dnia 27 kwietnia 2009 r. (zwaną dalej „decyzją powiadamiającą”) Naczałnik na Mitnica Stoliczna powiadomił spółkę Stoiłow o zaklasyfikowaniu towarów objętych zgłoszeniem celnym z dnia 8 stycznia 2009 r. w tej pozycji, co skutkowało podwyższeniem opłat celnych z 6,5% do 8% i zastosowaniem – na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1487/2005 z dnia 12 września 2005 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz ostatecznie pobierającego tymczasowe cło nałożone na przywóz niektórych wykończonych tkanin z włókien poliestrowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 240, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1087/2007 z dnia 18 września 2007 r. (Dz.U. L 246, s. 1) – ostatecznego cła antydumpingowego w wysokości 74,8%.

24

Na podstawie tej decyzji spółce Stoiłow przyznano siedmiodniowy termin na dobrowolne uiszczenie należności publicznych wynoszących 1211,37 BGN tytułem należności celnych, 82372,82 BGN tytułem ceł antydumpingowych i 16 716,84 BGN tytułem podatku od wartości dodanej.

25

Spółka Stoiłow wystąpiła do organów administracji o wydanie decyzji po ponownym rozpoznaniu sprawy, a następnie wniosła skargę do Administratiwen syd Sofija‑grad (sądu administracyjnego w Sofii).

26

W międzyczasie, jako że spółka Stoiłow nie uiściła kwot wskazanych w decyzji powiadamiającej w wyznaczonym terminie, Naczałnik na Mitnica Stoliczna wydał decyzję nr 13 z dnia 7 sierpnia 2009 r. o przymusowym ściągnięciu należności skarbu państwa (zwaną dalej „decyzją o ściągnięciu należności”).

27

W dniu 11 września spółka Stoiłow odwołała się od tej decyzji w trybie administracyjnym, żądając sporządzenia niezależnej ekspertyzy dotyczącej klasyfikacji opodatkowanych towarów. Z powodu braku terminowej odpowiedzi spółka Stoiłow w dniu 7 października 2009 r. wniosła skargę będącą przedmiotem postępowania głównego bezpośrednio do Administratiwen syd Sofija‑grad.

28

W dniu 14 października 2009 r. nadrzędny organ administracji, a mianowicie kierownik regionalnego urzędu celnego, oddalił odwołanie wniesione w dniu 11 września 2009 r. i odmówił przeprowadzenia żądanej ekspertyzy.

29

W wyroku z dnia 30 września 2010 r. Administratiwen syd Sofija‑grad utrzymał w mocy decyzję powiadamiającą.

30

Spółka Stoiłow wniosła skargę kasacyjną od tego wyroku do Wyrchowen administratiwen syd (najwyższego sądu administracyjnego. Skarga ta nie była jeszcze rozpoznana w dniu złożenia wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

31

Według Administratiwen syd Sofija‑grad sporne w postępowaniu głównym towary można zaklasyfikować na dwa sposoby, a mianowicie w działach 54 lub 63 CN. W celu wydania rozstrzygnięcia należy dokonać wykładni pojęcia „towaru gotowego” w rozumieniu uwagi 7 do działu 63 oraz pojęcia „tkaniny” zawartego w podpozycji CN 5407 61 30 CN.

32

Ponadto należy ocenić, czy ze względu na rozwiązanie przyjęte w wypadku pięciu innych zgłoszeń celnych dotyczących towarów takich jak towary sporne w postępowaniu głównym, złożonych przez spółkę Stoiłow przed złożeniem spornego zgłoszenia i po nim, spółka ta może powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, po to by uzyskać zaklasyfikowanie towarów, których dotyczy postępowanie główne, w pozycji taryfowej 6303 92 10.

33

Poza tym, przypominając, iż to ostatnie zgłoszenie doprowadziło do dwóch odrębnych postępowań krajowych dotyczących tych samych okoliczności faktycznych i prawnych, sąd odsyłający uważa za niezbędne skierować do Trybunału pytanie dotyczące tego, który z aktów może być przedmiotem odwołania w świetle art. 243 ust. 1 kodeksu celnego.

34

Wreszcie należy zwrócić się o dokonanie wykładni art. 41 i 47 karty.

35

W tych okolicznościach Administratiwen syd Sofija‑grad postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

36

W świetle utrwalonego orzecznictwa procedura przewidziana w art. 267 TFUE jest instrumentem współpracy między Trybunałem i sądami krajowymi, dzięki któremu Trybunał dostarcza sądom krajowym elementów wykładni prawa Unii, które są im niezbędne do rozstrzygnięcia przedstawionych przed nimi sporów (zob. w szczególności wyroki: z dnia 16 lipca 1992 r. w sprawie C-83/91 Meilicke, Rec. s. I-4871, pkt 22; z dnia 27 listopada 2012 r. w sprawie C‑370/12 Pringle, pkt 83).

37

W ramach tej współpracy rozpatrujący spór sąd krajowy może w świetle szczególnych okoliczności sprawy najlepiej ocenić zarówno konieczność uzyskania orzeczenia w trybie prejudycjalnym dla możliwości orzeczenia przez niego w sprawie, jak i znaczenie przedstawionych Trybunałowi pytań dla sprawy (zob. podobnie w szczególności wyroki: z dnia 16 lipca 1992 r. w sprawie C-343/90 Lourenço Dias, Rec. s. I-4673, pkt 15; z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-152/03 Ritter-Coulais, Zb.Orz. s. I-1711, pkt 14).

38

Niemniej jednak to do Trybunału należy zbadanie w razie potrzeby warunków, w jakich sąd krajowy przedstawił wniosek w celu stwierdzenia swej właściwości, a zwłaszcza w celu ustalenia, czy wykładnia prawa Unii będąca przedmiotem danego wniosku pozostaje w związku ze stanem faktycznym i z przedmiotem postępowania głównego, tak by Trybunał nie był zmuszony do wydawania opinii o charakterze doradczym, dotyczących zagadnień ogólnych lub hipotetycznych (zob. w szczególności podobnie wyroki: z dnia 16 grudnia 1981 r. w sprawie 244/80 Foglia, Rec. s. 3045, pkt 18, 21; a także z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C-167/01 Inspire Art, Rec. s. I-10155, pkt 45). Jeżeli okaże się, iż przedstawione pytanie w sposób oczywisty nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu w postępowaniu głównym, Trybunał będzie zmuszony do umorzenia postępowania (zob. w szczególności ww. wyroki: w sprawie Lourenço Dias, pkt 20; w sprawie Ritter‑Coulais, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).

39

Tymczasem w niniejszej sprawie z przedłożonych Trybunałowi uwag na piśmie i z odpowiedzi na skierowany przez Trybunał do sądu odsyłającego wniosek o udzielenie wyjaśnień wynika, że w wyroku z dnia 5 lipca 2012 r. Wyrchowen administratiwen syd uchylił orzeczenie, o którym mowa w pkt 29 niniejszego wyroku, oraz decyzję powiadamiającą.

40

Zgodnie z wyjaśnieniami dostarczonymi przez sąd odsyłający w odpowiedzi na wniosek o udzielenie wyjaśnień w przedmiocie wpływu uchylenia decyzji powiadamiającej na spór w postępowaniu głównym, i jak wynika z brzmienia tego wyroku, który załączono do owej odpowiedzi, Wyrchowen administratiwen syd orzekł między innymi, iż klasyfikacja taryfowa przyjęta przez Naczałnik na Mitnica Stoliczna potwierdzona przez Administratiwen syd Sofija‑grad była błędna w świetle dowodów i opinii włączonych do akt. W tym względzie Wyrchowen administratiwen syd uznał, że okoliczności uwzględnione przez Administratiwen syd Sofija‑grad nie były poparte przedstawionymi dowodami ani wnioskami zawartymi w sprawozdaniu biegłego sądowego.

41

We wspomnianej odpowiedzi sąd odsyłający wskazał również, że spoczywa na nim zadanie zapewnienia przestrzegania przepisów proceduralnych warunkujących zgodność z prawem decyzji o ściągnięciu należności, w tym między innymi przepisu dotyczącego zawiadomienia o istnieniu „nieopłaconego długu”, w rozumieniu art. 211 ZM, w drodze decyzji powiadamiającej.

42

Podczas rozprawy przed Trybunałem Naczałnik na Mitnica Stoliczna przyznał, że decyzja powiadamiająca przestała istnieć w bułgarskim porządku prawnym z powodu jej uchylenia przez Wyrchowen administratiwen syd.

43

Ponadto w trakcie tej samej rozprawy spółka Stoiłow powołała się na decyzję kończącą ściąganie należności publicznych wydaną przez organ wykonawczy władzy publicznej w dniu 24 września 2012 r. Decyzja ta zakończyła postępowanie w sprawie przymusowego ściągnięcia należności wszczęte zgodnie z decyzją o ściągnięciu należności. Naczałnik na Mitnica Stoliczna nie zaprzeczył istnieniu tej decyzji, kwestionując jednocześnie jej ważność.

44

W tych okolicznościach, niezależnie od tego, czy postępowanie w sprawie przymusowego ściągnięcia należności wszczęte zgodnie z decyzją o ściągnięciu należności zostało zakończone, z powyższych rozważań wynika, że w każdym razie, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 16 opinii, sąd odsyłający nie będzie już wezwany, w celu rozstrzygnięcia sporu w postępowaniu głównym, do wyrokowania z uwzględnieniem odpowiedzi Trybunału na zadane pytania, w wypadku gdyby Trybunał odpowiedział na te pytania.

45

Jak bowiem wskazał sąd odsyłający w odpowiedzi na skierowany do niego przez Trybunał wniosek o udzielenie wyjaśnień, decyzja powiadamiająca została w całości uchylona przez Wyrchowen administratiwen syd, a jej istnienie stanowi – jak wskazano już w pkt 41 niniejszego wyroku – przesłankę proceduralną dla wydania decyzji o ściągnięciu należności.

46

W tych okolicznościach należy uznać, że niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym przestał dotyczyć wykładni prawa Unii obiektywnie potrzebnej sądowi odsyłającemu do wydania orzeczenia (zob. analogicznie w szczególności wyrok z dnia 9 października 1997 r. w sprawie C-291/96 Grado i Bashir, Rec. s. I-5531, pkt 16). Wniosek ten zatem ze względu na bezprzedmiotowość nie pozwala na wywiedzenie elementów wykładni prawa Unii, które sąd odsyłający mógłby w sposób użyteczny zastosować dla rozstrzygnięcia – w świetle tego prawa – toczącego się przed nim sporu (zob. w szczególności podobnie wyrok z dnia 16 września 1982 r. w sprawie 132/81 Vlaeminck, Rec. s. 2953, pkt 13).

47

Sąd odsyłający w swej odpowiedzi na skierowany do niego przez Trybunał wniosek o udzielenie wyjaśnień w odniesieniu do wpływu uchylenia decyzji powiadamiającej na spór w postępowaniu głównym rzeczywiście uznał, że organy celne mogą wydawać nowe decyzje o tej samej treści co decyzje powiadamiające i decyzje o ściągnięciu należności. Niemniej jednak nawet zakładając, że w dalszym ciągu tak jest, pomimo wyroku Wyrchowen administratiwen syd z dnia 5 lipca 2012 r., należy stwierdzić, że udzielenie odpowiedzi na pytania zadane w takich warunkach sprowadzałoby się do wydania opinii o charakterze doradczym, dotyczącej zagadnień hipotetycznych, z naruszeniem zadania wyznaczonego Trybunałowi w ramach współpracy sądowej ustanowionej w art. 267 TFUE (zob. podobnie wyrok z dnia 3 lutego 1983 r. w sprawie 149/82 Robards, Rec. s. 171, pkt 19; ww. wyrok w sprawie Meilicke, pkt 25; wyrok z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie C-451/99 Cura Anlagen, Rec. s. I-3193, pkt 26).

48

W świetle ogółu powyższych rozważań należy stwierdzić, że nie ma potrzeby odpowiadać na pytania zadane przez sąd odsyłający.

49

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) postanawia, co następuje:

Nie ma potrzeby odpowiadać na pytania zadane przez Administratiwen syd Sofija‑grad (Bułgaria).