1

Wnosząc niniejsze odwołanie I.C. Centeno Mediavilla, D. Fumey, E. Gerhards, I.M.S. Hamilton, R. Hill, J. Huby, P. Klein, D. Lombardi, T. Millar, M. Moraitis, A.N. Palmer, N. Robinson, F.X. Rouxel, M. Silva Mendes, R. van den Hul, F. Von Nordheim Nielsen i M. Zouridakis żądają uchylenia wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w dniu 11 lipca 2007 r. w sprawie T-58/05 Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-2523 (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym Sąd oddalił jako bezzasadną wniesioną przez nich skargę na decyzje o zatrudnieniu każdego z nich (zwane dalej „spornymi decyzjami”) w zakresie, w jakim ustalają ich zaszeregowanie na podstawie przepisów przejściowych regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, zmienionego przez rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. (Dz.U. L 124, s. 1, zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”).

2

Rozporządzenie nr 723/2004 weszło w życie w dniu 1 maja 2004 r.

3

Artykuł 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego określa kryteria równoważności pomiędzy grupami zaszeregowania urzędników przewidzianymi przez regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. (zwany dalej „starym regulaminem pracowniczym”) a tymi przewidzianymi przez regulamin pracowniczy. Kryteria te zostały wskazane w poniższej tabeli:

4

Artykuł 5 ust. 5 regulaminu pracowniczego przewiduje:

„Identyczne warunki naboru i pełnienia służby mają zastosowanie do wszystkich urzędników należących do tej samej grupy funkcyjnej”.

5

Artykuł 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi:

„1.   Organ powołujący, działając wyłącznie w interesie służby oraz bez względu na przynależność państwową, wyznacza każdemu urzędnikowi stanowisko w drodze powołania lub przeniesienia w jego kategorii lub służbie, które odpowiada jego grupie zaszeregowania”.

6

Artykuł 10 regulaminu prawniczego, mający brzmienie identyczne z art. 10 starego regulaminu pracowniczego, stanowi, że Komisja zasięga opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, składającego się w połowie z przedstawicieli instytucji Wspólnot oraz z przedstawicieli ich Komitetów Pracowniczych, „w sprawie każdej propozycji zmiany regulaminu pracowniczego”.

7

Artykuł 31ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi:

„1.   Wybrani kandydaci są powoływani na urzędników do grupy zaszeregowania grupy funkcyjnej wymienionej w ogłoszeniu o konkursie, który przeszli”.

8

Załącznik XIII do regulaminu pracowniczego, zatytułowany „Środki przejściowe mające zastosowanie do urzędników wspólnotowych”, przewiduje w art. 1:

„1.   Na okres od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2006 r. art. 5 ust. 1 i 2 regulaminu pracowniczego otrzymuje brzmienie:

»1.   Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się, zgodnie z charakterem i znaczeniem obowiązków, których dotyczą, do czterech kategorii A*, B*, C* i D*, w kolejności malejącej.

2.   Kategoria A* obejmuje dwanaście grup zaszeregowania, kategoria B* obejmuje dziewięć grup zaszeregowania, kategoria C* obejmuje siedem grup zaszeregowania, a kategoria D* obejmuje pięć grup zaszeregowania«.

2.   Wszelkie odniesienie do daty naboru dotyczy daty rozpoczęcia służby”.

9

Artykuł 12 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego stanowi:

„1.   Między 1 maja 2004 r. a 30 kwietnia 2006 r. odniesieni[a] do grup zaszeregowania w grupach funkcyjnych AST i AD w ust. 2 i 3 art. 31 regulaminu pracowniczego są następujące:

2.   W przypadku urzędników z naboru przeprowadzonego w oparciu o listy właściwych kandydatów wynikających z konkursów, opublikowanych przed 1 maja 2004 r., art. 5 ust. 3 regulaminu pracowniczego nie ma zastosowania.

3.   Urzędnicy, których umieszczono na liście właściwych kandydatów przed 1 maja 2006 r. oraz z naboru przeprowadzonego między 1 maja 2004 r. a 30 kwietnia 2006 r.:

10

W okresie między 11 kwietnia 2001 r. a 18 czerwca 2002 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich liczne ogłoszenia o otwartych konkursach w celu utworzenia zasobu kadrowego administratorów grupy A 7/A 6 (COM/A/6/01, COM/A/9/01, COM/A/10/01, COM/A/1/02, COM/A/3/02 i CC/A/12/02), zastępców administratorów grupy A 8 (konkurs COM/A/2/02) i zastępców asystentów grupy B 5/B 4 (konkurs COM B/1/02).

11

W rubryce zatytułowanej „Warunki zatrudnienia” te ogłoszenia o konkursach wyjaśniały, że wpis laureatów na listy odpowiednich kandydatów oznacza nabycie przez nich zdatności do zatrudnienia w miarę potrzeb służby.

12

W pkt D zatytułowanym „Informacje ogólne” ogłoszeń o konkursach COM/A/l/02 i COM/A/2/02 widniała następująca wzmianka:

„Komisja przekazała formalnie Radzie projekt zmiany regulaminu. Projekt ten dotyczy w szczególności nowej struktury zatrudnienia. Laureaci tego konkursu mogą zatem zostać zatrudnieni na podstawie nowych przepisów regulaminowych, po przyjęciu ich przez Radę”.

13

Ogłoszenie o konkursie COM/A/3/02 zawierało prawie identyczną wzmiankę, która odnosiła się do „przepisów nowego regulaminu”.

14

Listy odpowiednich kandydatów sporządzone po przeprowadzeniu konkursów COM/A/6/01, COM/A/9/01 i COM/A/10/01 (zwanych dalej „konkursami z 2001 r.”) zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich odpowiednio w dniach 19 listopada 2002 r. (konkurs COM/A/6/01), 8 marca 2003 r. (konkurs COM/A/10/01) i 2 lipca 2003 r. (konkurs COM/A/9/01).

15

Pisma, którymi laureaci konkursów z 2001 r. zostali poinformowani o ich wpisaniu na listy odpowiednich kandydatów, wskazywały między innymi, że listy te utracą ważność z dniem 31 grudnia 2003 r.

16

W grudniu 2003 r. Dyrekcja Generalna ds. Personelu i Administracji Komisji skierowała do każdego z laureatów konkursów z 2001 r. pismo, informując ich, że ważność różnych list odpowiednich kandydatów została przedłużona do dnia 31 grudnia 2004 r.

17

Listy odpowiednich kandydatów sporządzone po przeprowadzeniu konkursów COM/A/l/02, COM/A/2/02, COM/A/3/02, COM/B/1/02 i CC/A/12/02 (zwanych dalej „konkursami z 2002 r.”) zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich odpowiednio w dniach 19 grudnia 2003 r. (konkurs CC/A/12/02), 23 marca 2004 r. (konkursy COM/A/1/02 i COM/A/2/02) i 18 maja 2004 r. (konkursy COM/A/3/02 i COM/B/1/02).

18

Siedemnastu skarżących, obecnie wnoszących odwołanie, zostało wpisanych na jedną z takich list właściwych kandydatów przed dniem 1 maja 2004 r.

19

D. Fumey, E. Gerhards, I.M.S. Hamilton i T. Millar otrzymali ofertę zatrudnienia przed dniem 1 maja 2004 r.

20

Skarżący zostali powołani na urzędników na okres próbny spornymi decyzjami wydanymi po dniu 1 maja 2004 r., które stały się skuteczne w terminie między tą datą a dniem 1grudnia 2004 r.

21

Spornymi decyzjami skarżący zostali zaszeregowani na podstawie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, to znaczy odpowiednio do grupy B*3 (konkurs COM/B/1/02), do grupy A*5 (konkurs COM/A/2/02) lub do grupy A*6 (w przypadku wszystkich pozostałych konkursów).

22

Każdy ze skarżących wniósł między dniem 6 sierpnia 2004 r. a dniem 21 października 2004 r. zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego na decyzję powołującą na urzędnika na okres próbny, w zakresie, w jakim ustalają one — na podstawie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego — mniej korzystne zaszeregowanie niż to, które zostało wskazane w ogłoszeniu o konkursie.

23

Decyzjami wydanymi między dniem 21 października 2004 r. a dniem 22 grudnia 2004 r. organ powołujący oddalił zażalenia wniesione przez skarżących.

24

Jednym pismem, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 3 lutego 2005 r., skarżący wnieśli skargę o stwierdzenie nieważności spornych decyzji w zakresie, w jakim ustalają one ich zaszeregowanie do grupy na podstawie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego oraz przywrócenie ich na odpowiedni szczebel kariery, a także zasądzenia na ich rzecz odsetek za zwłokę od całości kwot stanowiących różnicę pomiędzy wynagrodzeniami przewidzianymi przez stary regulamin pracowniczy, a tymi, które zostały im przyznane, i w końcu obciążenia Komisji kosztami postępowania.

25

W uzasadnieniu żądania stwierdzenia nieważności skarżący podnieśli w pierwszej kolejności zarzut niezgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, powołując się na siedem argumentów dotyczących odpowiednio naruszenia art. 10 starego regulaminu pracowniczego, naruszenia praw nabytych przed skarżących przed wejściem w życie regulaminu pracowniczego, naruszenia zasady pewności prawa i niedziałania prawa wstecz, naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji, naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, naruszenia art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego, jak i jego art. 5 oraz 7.

26

W drugiej kolejności skarżący twierdzili, że wydając sporne decyzje, Komisja naruszyła zasady dobrej administracji, staranności, przejrzystości, ochrony uzasadnionych oczekiwań, dobrej wiary, równego traktowania i niedyskryminacji oraz zasady równoważności stanowisk i grup zaszeregowania.

27

Sąd oddalił skargę, uznając za bezpodstawne wszystkie argumenty przywołane przez skarżących.

28

W pierwszej kolejności oddalił zarzut niezgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, uznając za bezpodstawne wszystkie argumenty przywołane dla jego uzasadnienia.

29

W przedmiocie naruszenia art. 10 akapit drugi zdanie drugie starego regulaminu pracowniczego Sąd przypomniał w pkt 35–42 zaskarżonego wyroku, że Komisja ma obowiązek zasięgnięcia opinii, który rozciąga się, poza propozycjami o charakterze formalnym, na dokonane przez nią istotne zmiany zbadanych już projektów. Istotny bądź punktowy i ograniczony charakter omawianych zmian należy oceniać zdaniem Sądu z punktu widzenia ich przedmiotu i miejsca zmienionych przepisów w treści całości przepisów, których przyjęcie zostało zaproponowane, a nie z punktu widzenia indywidualnych konsekwencji, które mogą one mieć dla sytuacji osób, których może dotyczyć ich wykonanie.

30

W niniejszej sprawie zastąpienie grupy zaszeregowania A*7 grupą zaszeregowania A*6, planowane w propozycji zmiany przepisu obecnego art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, stanowi punktowe dostosowanie przepisów przejściowych do nowej struktury zatrudnienia, przy czym nie wydaje się, by jej ogólna konstrukcja lub sama istota zostały podważone przez to dostosowanie w stopniu, który uzasadniałby ponowne zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

31

Jeżeli chodzi o naruszenie praw nabytych przez skarżących przed wejściem w życie regulaminu pracowniczego oraz naruszenia zasady pewności prawa i niedziałania prawa wstecz, Sąd potwierdził w pkt 48–62 zaskarżonego wyroku, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego nie działa z mocą wsteczną. Sąd oddalił również argumenty dotyczące praw nabytych, twierdząc, że wpis laureatów otwartych konkursów na listy odpowiednich kandydatów sporządzone po przeprowadzeniu procesu selekcji oznacza dla zainteresowanych jedynie zdatność do bycia powołanym na urzędnika na okres próbny. Ze zdatnością tą w oczywisty sposób nie wiążą się żadne prawa nabyte, bowiem zaszeregowania laureata wpisanego na listę odpowiednich kandydatów otwartego konkursu nie można uważać za prawo nabyte tak długo, jak nie stanie się ono przedmiotem decyzji o powołaniu wydanej w należytej formie. Zatem dopiero po wydaniu dotyczącej go decyzji laureat otwartego konkursu może powoływać się na status urzędnika i w związku z tym żądać przyznania mu praw regulaminowych.

32

Jeżeli chodzi o naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji wynikające z zastosowania różnych kryteriów zaszeregowania względem laureatów tego samego konkursu, na podstawie którego zostali oni zatrudnieni przed wejściem w życie regulaminu pracowniczego bądź po jego wejściu, Sąd stwierdził w pkt 75–90 zaskarżonego wyroku, że te dwie kategorie osób nie znajdują się w porównywalnej sytuacji. W tym sensie orzekł on, że w zakresie, w jakim stanowisko zajmowane przez urzędnika jest określone decyzją o powołaniu i ponieważ może być ona wydana jedynie na podstawie przepisów obowiązujących w dniu jej wydania, zaszeregowanie laureatów konkursów otwartych wpisanych na listy odpowiednich kandydatów przed dniem 1 maja 2004 r., lecz zatrudnionych po tej dacie, może nastąpić zgodnie z prawem jedynie na podstawie nowych kryteriów obowiązujących w dniu przyjęcia decyzji o powołaniu ich na urzędników na okres próbny. Natomiast laureaci tych samych konkursów powołani przed dniem 1 maja 2004 r. powinni byli zostać zaszeregowani na podstawie dawnych kryteriów, obowiązujących jeszcze w dniu ich powołania, lecz uchylonych po tej dacie w związku z wejściem w życie nowych przepisów regulaminu.

33

Jeżeli chodzi o naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w zakresie, w jakim skarżący wywiedli z ogłoszeń o konkursach odpowiednio ich dotyczących zapewnienie zastosowania zasad obowiązujących pod rządami starego regulaminu pracowniczego, w pkt 95–99 zaskarżonego wyroku Sąd przywołał utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym nic nie wskazuje na naruszenie tej zasady, jeśli brak jest dokładnych zapewnień, które zostały dostarczone przez administrację, i stwierdził, że akta sprawy nie zawierają żadnego elementu pozwalającego skarżącym twierdzić, że instytucje wspólnotowe dostarczyły im jakichkolwiek zapewnień, które mogłyby spowodować [powstanie] uprawnion[ych] nadzie[i] w zakresie utrzymania dawnych regulaminowych kryteriów zaszeregowania przy zatrudnianiu. Pewne ogłoszenia o konkursach i pisma Komisji stwierdzały natomiast, że laureatom konkursów może być zaproponowane zatrudnienie na podstawie nowych przepisów regulaminu pracowniczego.

34

Jeżeli chodzi o naruszenie art. 31 regulaminu pracowniczego, dotyczącego zasady równoważności grup zaszeregowania grup funkcyjnych wymienionych w ogłoszeniu o konkursie i grup zaszeregowania przyznanych w decyzji o powołaniu, w pkt 108–115 zaskarżonego wyroku Sąd potwierdził, że nieodłączną cechą przepisu przejściowego, takiego jak art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, jest to, że wprowadza on wyjątki od określonych przepisów regulaminu pracowniczego, na których stosowanie musi wpływać zmiana systemu. W niniejszym przypadku wyjątek nie wykracza poza to, co wynika z powołania na urzędnika — na podstawie nowych przepisów regulaminu pracowniczego — osoby wybranej w postępowaniach konkursowych wszczętych i zakończonych pod rządami dawnych przepisów.

35

Jeżeli chodzi o naruszenie art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego dotyczących zasady równoważności stanowisk i grup zaszeregowania, w pkt 124–131 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, że w zakresie, w jakim określa on środki przejściowe pomiędzy starym i obecnie obowiązującym regulaminem pracowniczym, art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego ma pierwszeństwo przed przepisami ogólnymi regulaminu pracowniczego dotyczącymi zaszeregowania urzędników, a w szczególności art. 5 i 7 tego regulaminu, stanowiąc wobec nich lex specialis.

36

Po drugie, jeżeli chodzi o rzekome naruszenie przez sporne decyzje ogólnych zasad dobrej administracji, przejrzystości, ochrony uzasadnionych oczekiwań, równości traktowania i niedyskryminacji, równoważności grup zaszeregowania grup funkcyjnych, dobrej wiary i staranności, w pkt 147–155 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że ani ogłoszenia o konkursie, ani pisma przedłużające ważność list odpowiednich kandydatów skierowane do skarżących nie wskazują, by nowe kryteria zaszeregowania przy zatrudnianiu mogły zawierać zmianę polegającą na zmianie grup zaszeregowania określonych w ogłoszeniach o konkursach na niższe.

37

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

38

Komisja i Rada wnoszą do Trybunału o:

39

Rada twierdzi, że niektóre argumenty wnoszących odwołanie są niedopuszczalne, ponieważ nie określają one konkretnych naruszeń prawa wspólnotowego przez Sąd, lecz stanowią jedynie wniosek o ponowne rozpatrzenie argumentów przedstawionych już w pierwszej instancji.

40

Jak podniosła rzecznik generalna w pkt 31 swojej opinii zgodnie z utrwalonym orzecznictwem odwołanie jest niedopuszczalne, jeżeli polega jedynie na powtórzeniu lub dosłownym zacytowaniu zarzutów i argumentów przedstawionych przed Sądem i nie zawiera nawet argumentacji mającej na celu określenie naruszenia prawa, jakim miałoby być dotknięty zaskarżone orzeczenie. Natomiast w sytuacji gdy wnoszący odwołanie kwestionuje wykładnię lub zastosowanie przez Sąd prawa wspólnotowego, okoliczności prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą ponownie być rozważane w ramach odwołania. Gdyby bowiem wnoszący odwołanie nie mógł oprzeć odwołania na zarzutach i argumentach podniesionych przed Sądem, postępowanie odwoławcze pozbawione byłoby częściowo sensu (zob. w szczególności wyrok z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie C-10/06 P de Bustamante Tello przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I-10381, pkt 28).

41

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że wnoszący odwołanie, w odniesieniu do każdego z podniesionych przez nich zarzutów odwołania, określili naruszenia prawa, których ich zdaniem Sąd dopuścił się w poszczególnych fragmentach wyroku. Okoliczność, że z konieczności wiązało się to z powtórzeniem części argumentów przedstawionych w pierwszej instancji, nie może w żaden sposób wpływać na dopuszczalność przytoczonych przez nich zarzutów odwołania.

42

Z tego wynika, że wszystkie zarzuty podniesione przez wnoszących odwołanie należy uznać za dopuszczalne.

43

W uzasadnieniu odwołania wnoszący je podnoszą liczne naruszenia prawa, których Sąd miał dopuścić się w ramach oceny zarzutu niezgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. W tym kontekście wnoszący odwołanie podnoszą w szczególności naruszenie art. 10 starego regulaminu pracowniczego, naruszenie ich praw nabytych przed wejściem w życie regulaminu pracowniczego oraz zasad pewności prawa i niedziałania prawa wstecz, jak również zasad równego traktowania i niedyskryminacji oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, art. 5, 7 i 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego i jeżeli chodzi o rozliczne elementy oceny dokonanej przez Sąd — naruszenie obowiązku uzasadnienia.

44

Wnoszący odwołanie kwestionują również dokonaną przez Sąd ocenę zarzutów podniesionych przez nich w uzasadnieniu niezgodności z prawem spornych decyzji. W tym kontekście twierdzą oni, że Sąd naruszył zasady równego traktowania i niedyskryminacji oraz dokonał błędnego uzasadnienia w ramach oceny niezgodności z prawem tych decyzji.

45

Wnoszący odwołanie, opierając się w szczególności na wyroku Sądu z dnia 30 września 1998 r. w sprawie T-13/97 Losch przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, RecFP. s. I-A-543 i II-1633, twierdzą, że w przeciwieństwie do stwierdzenia Sądu w pkt 35–42 zaskarżonego wyroku zmiana propozycji Komisji dotycząca zastąpienia w art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego grupy zaszeregowania A*7 grupą zaszeregowania A*6, jako grupy zaszeregowania przyznawanej osobom wpisanym, przed dniem 1 maja 2004 r., na listy odpowiednich kandydatów w kategorii zaszeregowania A*7, „wpływa na istotę” przepisów regulaminu pracowniczego.

46

W tym kontekście wnoszący odwołanie twierdzą, że tego rodzaju zmiana, w porównaniu z wcześniejszą propozycją, powinna być oceniana nie tylko z punktu widzenia przedmiotu i miejsca zmienionych przepisów w treści całości przepisów, których przyjęcie zostało zaproponowane, lecz również z punktu widzenia konsekwencji dla sytuacji osób, których może dotyczyć ich wykonanie. W niniejszej sprawie zmiany te, co zostało stwierdzone również w pkt 42 zaskarżonego wyroku, mają znaczący wpływ tak na karierę, jak i wynagrodzenia tych urzędników. Modyfikacja propozycji powinna była zatem zostać przedłożona Komitetowi ds. Regulaminu Pracowniczego.

47

Ponadto wnoszący odwołanie uważają, że Sąd nie uzasadnił stosownie wniosku, iż zastąpienie grupy zaszeregowania A*7 grupą zaszeregowania A*6 „wpisuje się w strukturę całości, a w ujęciu globalnym — w strukturę stopniowej zmiany struktury zatrudnienia”. Tego rodzaju obniżenie grup zaszeregowania nie może być uważane za regułę umożliwiającą wprowadzenie stopniowej zmiany struktury zatrudnienia.

48

Komisja i Rada podnoszą, że modyfikacja propozycji dotyczącej art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego nie mała charakteru „zmieniającego istotę [przepisów]” w rozumieniu wyżej wymienionego wyroku w sprawie Losch przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości. Stanowi ona ich zdaniem niewielką modyfikację przepisu przejściowego dotyczącego ograniczonej liczby urzędników i wpisuje się również w strukturę całości stopniowej zmiany struktury zatrudnienia, stanowiącą jeden z podstawowych filarów reformy w stosunku do wszystkich urzędników.

49

Zgodnie z art. 283 WE regulamin pracowniczy uchwala Rada na wniosek Komisji i po konsultacji z innymi zainteresowanymi instytucjami.

50

Artykuł 10 tak starego, jak i obecnie obowiązującego regulaminu pracowniczego przewiduje ustanowienie Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, składającego się z jednakowej liczby przedstawicieli instytucji Wspólnot oraz przedstawicieli ich Komitetów Pracowniczych. Przewiduje on również, że komitet ten jest konsultowany przez Komisję w sprawie każdego wniosku dotyczącego rewizji regulaminu pracowniczego i że może formułować wnioski w odniesieniu do takiej rewizji.

51

W tym kontekście w pkt 36–40 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że treść art. 10 regulaminu pracowniczego jest w oczywisty sposób niemożliwa do pogodzenia z zawężającą wykładnią [jego zakresu], Sąd uznał, że Komisja ma obowiązek ponownego zasięgnięcia opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego przed przyjęciem przez Radę danych przepisów, jeśli dotykają one w sposób istotny struktury projektu, podczas gdy zmiany punktowe i mające ograniczony zakres z takim obowiązkiem się nie wiążą. Sąd uznał również, przywołując wyrok z dnia 5 października 1994 r. w sprawie C-280/93 Niemcy przeciwko Radzie, Rec. s. I-4973, że istotny charakter zmian należy oceniać z punktu widzenia przedmiotu i miejsca zmienionych przepisów w treści całości przepisów, których przyjęcie zostało zaproponowane, a nie z punktu widzenia indywidualnych konsekwencji, które mogą one mieć dla sytuacji osób, których może dotyczyć ich wykonanie.

52

Sąd stwierdził ponadto, że w niniejszej sprawie zmiana propozycji prawodawcy wspólnotowego nie ma charakteru istotnego, ponieważ stanowi ona uzupełniający element reformy, który wpisuje się w strukturę całości, a w ujęciu globalnym — w strukturę stopniowej zmiany struktury zatrudnienia.

53

W przeciwieństwie do twierdzenia wnoszących odwołanie taka ocena nie jest dotknięta żadnym naruszeniem prawa. Zmiana ta, nie odbiegając w istotny sposób od tekstu przedłożonego Komitetowi ds. Regulaminu Pracowniczego, który mógł zatem wyrazić swoją opinię w przedmiocie możliwości zaistnienia różnicy co do grup zaszeregowania pomiędzy urzędnikami będącymi laureatami konkursów przeprowadzonych przed wejściem w życie reformy, którzy zostali zatrudnieni przed tą datą, a tymi, którzy zostali zatrudnieni po tej dacie, nie wymaga nowej konsultacji z tym komitetem.

54

Ponadto podnoszony w odwołaniu argument dotyczący niedostatecznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie jest zasadny, ponieważ uzasadnienie wniosku, zawartego w pkt 40 zaskarżonego wyroku, zostało doskonale przedstawione w pkt 39 tego wyroku, w którym Sąd stwierdził, że „nowy rozkład grup zaszeregowania i tabela płac urzędników Wspólnot Europejskich wynikające z reformy przebiegu kariery wprowadzonej przez prawodawcę wspólnotowego skutkowały w konsekwencji bezpośrednią zmianą na niższe grup zaszeregowania nowo zatrudnianych urzędników, któremu w dłuższym terminie towarzyszyła poprawa ich perspektyw zawodowych”. W pkt 40 zaskarżonego wyroku Sąd wysnuł wniosek, „że planowane pierwotnie zastąpienie grupy zaszeregowania A*7 grupą zaszeregowania A*6 stanowi uzupełniający element reformy, wpisujący się w strukturę całości, a w ujęciu globalnym — w strukturę stopniowej zmiany struktury zatrudnienia”.

55

Z tego wynika, że argumenty podniesione przez wnoszących odwołanie należy uznać za bezzasadne.

56

W uzasadnieniu argumentu dotyczącego naruszenia praw nabytych wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd błędnie zanegował jakoby przed datą wydania spornych decyzji możliwe było nabycie przez nich prawa do bycia zakwalifikowanym, w przypadku powołania, do grupy zaszeregowania określonej w ogłoszeniu o konkursie. Zdaniem wnoszących odwołanie, nawet jeżeli ogłoszenie o konkursie i wpisanie na listę odpowiednich kandydatów nie tworzy prawa do zatrudnienia, to jednak powodują one ich zdaniem powstanie, po stronie uczestników konkursu i a fortiori osób wpisanych na tę listę, prawa do tego, by być traktowanym zgodnie z tym ogłoszeniem o konkursie (wyrok z dnia 20 czerwca 1985 r. w sprawie 138/84 Spachis przeciwko Komisji, Rec. s. 1939) oraz, w danym przypadku, do zatrudnienia na poziomie i do zdań określonych w tym ogłoszeniu o konkursie. Kandydaci wpisani na listę odpowiednich kandydatów nabywają zatem prawo do zastosowania tych warunków zatrudnienia w razie ich ewentualnego powołania. Wnoszący odwołania sygnalizują ponadto, że czworo spośród nich otrzymało decyzje o zatrudnieniu przed dniem 1 maja 2004 r. i że decyzje te są objęte zakresem zastosowania starego regulaminu pracowniczego. Nie odpowiadając na te argumenty w zaskarżonym wyroku, Sąd naruszył zdaniem wnoszących odwołanie obowiązek uzasadnienia.

57

Komisja odpiera te argumenty, twierdząc, że [obowiązek] poszanowania praw nabytych wiąże prawodawcę, wtedy gdy pod rządami przepisu obowiązującego przed wprowadzeniem zmian stan prawny jest już stały i gdy urzeczywistnienie efektywnej korzyści przyznawanej przez niego zainteresowanemu nie zależy od działania ani zaniechania organu publicznego, który w stosunku do zainteresowanego dysponuje władzą dyskrecjonalną lub marginesem swobody.

58

Sytuacja prawna będąca konsekwencją wpisu na listę odpowiednich kandydatów sporządzoną w następstwie przeprowadzenia konkursu ogólnego nie powoduje powstania prawa nabytego, lecz zdatność do bycia powołanym na urzędnika, ponieważ prawo do poszanowania warunków regulaminowych zostaje ukonstytuowane dopiero przez akt powołania. Wewnętrznie sprzeczne byłoby zatem twierdzenie, jak czynią to wnoszący odwołanie, że osoby znajdujące się na liście odpowiednich kandydatów nie mogą powoływać się na zdatność ad maius, a mianowicie do powołania jako urzędnicy na okres próbny, lecz mają prawo ad minus, a mianowicie do pewnej określonej grupy zaszeregowania.

59

Rada, która podnosi argumenty podobne do argumentów podniesionych przez Komisję, dodaje, że ogłoszenie o konkursie, które oczywiście wiąże organ powołujący, nie uniemożliwia jednak prawodawcy określenia w ramach reformy struktury zatrudnienia równoważności grup zaszeregowania wskazanych w ogłoszeniu o konkursie z grupami zaszeregowania przewidzianymi w nowym systemie.

60

W tym kontekście należy przypomnieć, że więź prawna między urzędnikami i administracją ma charakter wynikający ze stosunku powołania, a nie ze stosunku umownego (zob. podobnie wyrok z dnia 19 marca 1975 r. w sprawie 28/74 Gillet przeciwko Komisji, Rec. s. 463, pkt 4). Wynika z tego, że prawa i obowiązki urzędników mogą zostać w każdej chwili zmodyfikowane przez prawodawcę.

61

Zasadą jest, że akty prawne zmieniające przepis prawny, jak rozporządzenia zmieniające regulamin pracowniczy, stosuje się, z zastrzeżeniem wyjątków, do przyszłych skutków takich sytuacji prawnych, które powstały pod rządami dawnego przepisu (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 1999 r. w sprawie C-60/98 Butterfly Music, Rec. s. I-3939, pkt 24).

62

Inaczej jest jedynie w przypadku sytuacji prawnych, które powstały i w pełni zrealizowały się pod rządami dawnego przepisu, przyznającego prawa nabyte (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 14 kwietnia 1970 r. w sprawie 68/69 Brock, Rec. s. 171, pkt 7; z dnia 5 grudnia 1973 r. w sprawie 143/73 SOPAD, Rec. s. 1433, pkt 8; z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 270/84 Licata przeciwko CES, Rec. s. 2305, pkt 31).

63

Prawo jest uważane za nabyte, gdy okoliczność powodująca jego powstanie zaistnieje przed zmianą przepisów. Nie jest tak jednak w przypadku prawa, którego przesłanka powstania nie zrealizowała się w pełni pod rządami przepisu, który został zmieniony.

64

W niniejszej sprawie w dniu wejścia w życie regulaminu pracowniczego wnoszący odwołanie byli laureatami konkursu, wpisanymi na listy odpowiednich kandydatów. Jako tacy nie mieli żadnego prawa nabytego do bycia powołanym na urzędnika, lecz jedynie zdatność do bycia powołanym. Ich zaszeregowanie było uzależnione od powołania, co leżało w zakresie kompetencji organu powołującego.

65

Wynika z tego, że w zakresie, w jakim sytuacja konstytuująca prawo wnoszących odwołanie w odniesieniu do pewnych warunków zatrudnienia nie dopełniła się przed wejściem w życie regulaminu pracowniczego, nie mogą oni powoływać się na żadne prawo nabyte (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Gillet przeciwko Komisji, pkt 5).

66

Rozważania te mają również zastosowanie do tych spośród wnoszących odwołanie, którzy zostali zatrudnieniu jako urzędnicy na okres próby przed dniem 1 maja 2004 r. i powołani na urzędników po tej dacie.

67

A zatem stwierdzając w niniejszej sprawie brak praw nabytych w odniesieniu do laureatów wspomnianych konkursów, zaskarżony wyrok nie zawiera żadnego naruszenia zasad przywołanych przez wnoszących odwołanie i odpowiada w dostatecznym stopniu na pytania podniesione przez nich w pierwszej instancji.

68

Argument ten należy zatem uznać za bezzasadny.

69

Jeżeli chodzi o naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji, wnoszący odwołanie twierdzą, że na potrzeby poszanowania tych zasad wszyscy laureaci danego konkursu stanowią jedną i tę samą kategorię. Ich zdaniem Sąd naruszył zatem te zasady, stwierdzając, że laureaci tego samego konkursu nie mają prawa do zakwalifikowania zgodnie z warunkami określonymi w ogłoszeniu o tym konkursie.

70

Zdaniem wnoszących odwołanie, dokonując tego stwierdzenia, Sąd przyznał prawodawcy kompetencję do zmiany przepisów regulaminu bez potrzeby przestrzegania zasad równego traktowania i niedyskryminacji. W ten sposób z jednej strony wyłączył możliwość sądowej kontroli kompetencji prawodawcy, niezgodnie z fundamentami państwa prawa i w szczególności z zasadą podziału władz, a z drugiej strony naruszył prawo do ochrony sądowej. Tymczasem wspólnotowy sąd powinien dokonać oceny, czy różnica w traktowaniu wynikająca z wejścia w życie modyfikacji przepisów powinna zostać uznana za uzasadnioną.

71

Ponadto Sąd zaniechał wyjaśnienia względów uzasadniających podjętą przez niego decyzję o odstąpieniu od linii orzecznictwa przyjętej w wyroku z dnia 30 września 1998 r. w sprawie T-121/97 Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. II-3885, w którym stwierdził naruszenie zasady równości [traktowania] w dziedzinie uprawnień emerytalnych członków Trybunału Obrachunkowego Wspólnot Europejskich.

72

W końcu wnoszący odwołanie podnoszą naruszenie prawa w pkt 89 zaskarżonego wyroku, w którym Sąd wykluczył dyskryminację ze względu na wiek, podczas gdy wnoszący odwołanie, w szczególności najstarsi z nich, znajdują się ze względu na zastosowanie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, zakwalifikowani na poziomie początku kariery, podczas gdy w ramach procedury naboru do grup zaszeregowania A7/A6 względnie B5/B4 pod uwagę brane było doświadczenie zawodowe wymagane w przypadku tych grup zaszeregowania.

73

Komisja twierdzi, że rozumowanie Sądu nie jest oparte na twierdzeniu, jakoby prawodawca nie był związany zasadą równego traktowania. Sąd analizował raczej kwestię czasowego zakresu tej zasady i doszedł do wniosku, że prawodawca ma prawo dokonania na przyszłość zmiany przepisów regulaminu pracowniczego, które uznaje za zgodne z interesem służby. A zatem, zdaniem Komisji, nawet jeśli zmiany te prowadzą z punktu widzenia urzędników do sytuacji mniej korzystnej, niż to by wynikało z dawnych przepisów, zainteresowani nie mogą domagać się utrzymania stanu prawnego, z którego mogą w danym momencie wywodzić korzyści.

74

W rzeczywistości zasada równości traktowania nie ma zakresu czasowego, w związku z czym nie stoi na przeszkodzie zmienności przepisów prawa. Nie jest zatem niezgodne z tą zasadą, że nowe uregulowanie traktuje przyszłe skutki sytuacji powstałej pod rządami wcześniej obowiązujących przepisów w inny sposób, aniżeli byłyby traktowane przed zmianą przepisów.

75

Rada podnosi argumenty podobne do argumentów podnoszonych przez Komisję. Dodaje ona, że stosowanie zasady równości traktowania zgodnie z kryteriami wskazanymi przez wnoszących odwołanie prowadziłoby do nierówności traktowania pomiędzy różnymi urzędnikami zatrudnionymi po dniu 1 maja 2004 r. w zależności od tego, czy byliby oni laureatami konkursów, które odbyły się przed tą datą lub po tej dacie. Tymczasem zdaniem Rady urzędnicy zatrudnieni po tej dacie stanowią tę sama kategorię, mającą prawo do takiego samego traktowania przez regulamin pracowniczy.

76

Jak wynika z orzecznictwa Trybunału, naruszenie zasady równego traktowania, mającej zastosowanie do prawa wspólnotowej służby publicznej, następuje w przypadku, gdy dwie kategorie osób, których sytuacja faktyczna i prawna nie przedstawia zasadniczych różnic, są traktowane odmiennie w ramach procedury naboru i zatrudnienia i gdy takie odmienne traktowanie nie jest obiektywnie uzasadnione (zob. podobnie wyrok z dnia 11 stycznia 2001 r. w sprawie C-459/98 P Martínez del Peral Cagigal przeciwko Komisji, Rec. s. I-135, pkt 50).

77

W pkt 79–83 zaskarżonego wyroku Sąd oparł się na stwierdzeniu, że zakwalifikowanie wnoszących odwołanie do grup zaszeregowania mogło zostać dokonane zgodnie z prawem jedynie na podstawie kryteriów określonych przez regulamin pracowniczy i w szczególności przez art. 12 ust. 3 załącznika XIII do tego regulaminu, obowiązujących w chwili wydania spornych decyzji. Sąd doszedł do wniosku, że wnoszący odwołanie nie należą do tej samej kategorii osób co laureaci tych samych konkursów powołani przed dniem 1 maja 2004 r. i do których zastosowanie ma uregulowanie obowiązujące przed wprowadzeniem reformy. Orzekł zatem, że omawiany przepis, przewidując dla wnoszących odwołanie inny reżim aniżeli dla innych urzędników, nie narusza zasady niedyskryminacji.

78

W tym kontekście należy przypomnieć, że zasadą jest, iż ustanawiając przepisy mające zastosowanie w szczególności w dziedzinie wspólnotowej służby publicznej, prawodawca jest zobowiązany do poszanowania ogólnej zasady równego traktowania.

79

Jednakże w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że prawodawca, ustanawiając art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, z którego wynika różnica w traktowaniu pomiędzy urzędnikami będącymi laureatami tego samego konkursu, zatrudnionych odpowiednio przed wprowadzeniem reformy i po jej wprowadzeniu, nie naruszył tej zasady, ponieważ odmienne traktowanie dotyczy urzędników nienależących do jednej i tej samej kategorii.

80

Jak stwierdził Sąd w zaskarżonym wyroku, wnoszący odwołanie, jako urzędnicy zatrudnieni po dniu 1 maja 2004 r., nie znajdują się w tej samej sytuacji prawnej co urzędnicy zatrudnieni przed tą datą, ponieważ w momencie wejścia w życie reformy — w odróżnieniu od urzędników już zatrudnionych — nabyli jedynie zdatność do bycia powołanymi.

81

Tego rodzaju różnica w traktowaniu jest poza tym oparta na elemencie obiektywnym i niezależnym od woli prawodawcy wspólnotowego, mianowicie na dacie zatrudnienia określonej przez organ powołujący. Ponadto należy dodać, że dokonując wyważenia interesów różnych kategorii urzędników w ramach stopniowego wprowadzenia nowego reżimu regulaminu pracowniczego, prawodawca wspólnotowy może zdecydować, że zatrudnienie osób w szczególnej sytuacji wnoszących odwołanie odbędzie się na podstawie przepisów nowego reżimu, przyznając im bardziej korzystne traktowanie aniżeli urzędnikom będącym laureatami konkursów przeprowadzonych po dniu 1 maja 2004 r. i następnie zatrudnionych.

82

Z rozważań tych wynika, że wbrew twierdzeniu wnoszących odwołanie Sąd, po pierwsze, wypowiedział się w przedmiocie poszanowania zasady równego traktowania w kontekście art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, i po drugie, nie naruszył prawa w ramach oceny poszanowania tej zasady.

83

Ponadto jeżeli chodzi o rzekomą dyskryminację ze względu na wiek, która została przywołana przez wnoszących odwołanie w odniesieniu do sytuacji starszych spośród wnoszących odwołanie, należy podnieść, że jak słusznie potwierdził Sąd, kryteria zaszeregowania wskazane w art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wyraźnie nie biorą pod uwagę wieku laureatów omawianych konkursów i ponadto przewidują, w odniesieniu do grupy zaszeregowania A, rozróżnienie pomiędzy podstawową grupą zaszeregowania A*5 (dawniej grupa zaszeregowania A8) a wyższą grupą zaszeregowania A*6 (dawniej grupa zaszeregowania A7/A6).

84

A zatem argumenty wnoszących odwołanie dotyczące naruszenia zasad równości traktowania i niedyskryminacji, podziału władz i hierarchii norm, jak również prawa do ochrony sądowej należy oddalić.

85

Ponadto jako że zaskarżony wyrok został w tym zakresie dostatecznie uzasadniony, nie można zarzucać Sądowi, że nie wyjaśnił w uzasadnieniu wyroku różnicy pomiędzy oceną dokonaną przez niego w niniejszej spawie a oceną, której dokonał w sprawie leżącej u podstawy wyżej wymienionego wyroku w sprawie Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu.

86

Wynika z tego, że Sąd nie naruszył spoczywającego na nim obowiązku uzasadnienia i argument ten należy oddalić.

87

Zdaniem wnoszących odwołanie, stwierdzając, że administracja nie dostarczyła im jakichkolwiek zapewnień co do kryteriów zaszeregowania Sąd naruszył zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań i przeinaczył elementy akt sprawy. Podkreślają oni, że nie tylko ogłoszenie o konkursie nie zawiera żadnej wzmianki o pracach nad zmianami starego regulaminu pracowniczego, a cała dokumentacja pisemna dostępna na stronach internetu do niego się odwoływała, lecz poza tym dla czworga spośród nich żadna wskazówka co do nowego reżimu nie znalazła się ani w pismach zawierających oferty zatrudnienia, doręczonych im przed wejściem w życie reformy, ani nie nastąpiła podczas wizyty lekarskiej poprzedzającej zatrudnienie. W rzeczywistości administracja poinformowała D. Fumey w dniu podjęcia przez nią służby, a E. Gerhards, I.M.S. Hamilton oraz T. Millara pismem „modyfikującym” ofertę zatrudnienia, doręczonym im cztery dni przed podjęciem przez nich służby.

88

Komisja i Rada odpowiadają na te argumenty, że zapewnienia pochodzące od organu administracyjnego nie mogą być brane pod uwagę w ramach oceny zgodności z prawem aktów prawodawcy wspólnotowego. Zatem argumenty dotyczące różnych elementów faktycznych odwołania są nietrafione w ramach zarzutu niezgodności z prawem podniesionego w stosunku do art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Podnoszą one ponadto, że zapewnienia administracji nieuwzględniające mających zastosowanie przepisów prawnych nie mogłyby dać podstawy uzasadnionym oczekiwaniom w odniesieniu do danej osoby. W każdym razie, zdaniem instytucji, Sąd powziął wiedzę o różnicy pomiędzy sytuacją poszczególnych wnoszących odwołanie.

89

Jeżeli chodzi o rzekome naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w pkt 98 zaskarżonego wyroku, Sąd stwierdził, że akta sprawy nie zawierają żadnego elementu pozwalającego skarżącym twierdzić, że instytucje wspólnotowe dostarczyły im jakichkolwiek zapewnień, które mogłyby spowodować [powstanie] uprawnion[ych] nadzie[i] w zakresie utrzymania dawnych regulaminowych kryteriów zaszeregowania przy zatrudnianiu.

90

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że niektórzy spośród wnoszących odwołanie otrzymali przed przyjęciem spornych decyzji wskazówki ze strony administracji co do zaszeregowania ich zgodnie z kryteriami określonymi w ogłoszeniach o konkursie. Wskazówkom tym towarzyszyły jednak ostrzeżenia co do możliwości propozycji zatrudnienia na podstawie nowych przepisów regulaminu pracowniczego.

91

Otóż nawet uznając te wskazówki za precyzyjne zapewnienia, mogące wzbudzić u ich adresatów uzasadnione oczekiwania, należy wykluczyć, czego w pkt 95 zaskarżonego wyroku dokonał Sąd, że wnoszący odwołanie mogą powoływać się na nie w celu zakwestionowania zgodności z prawem przepisu prawnego, na którym oparte zostały sporne decyzje. W rzeczywistości jednostki nie mogą powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, sprzeciwiając się zastosowaniu nowego przepisu regulaminu pracowniczego, w szczególności w dziedzinie, w której prawodawcy przysługuje szeroki zakres uznania (zob. w szczególności wyrok z dnia 19 listopada 1998 r. w sprawie C-284/94 Hiszpania przeciwko Radzie, Rec. s. I-7309, pkt 43).

92

Jak przypomniała w pkt 121 swojej opinii rzecznik generalna akty administracji nie mogą w żadnym przypadku ograniczać swobody działania prawodawcy i nie mogą również stanowić wyznacznika zgodności z prawem, do którego prawodawca musi się dostosować.

93

Wynika z tego, że argumenty wnoszących odwołanie dotyczące naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań nie są zasadne, a argumenty dotyczące przeinaczenia dowodów są nietrafione.

94

Zdaniem wnoszących odwołanie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jest niezgodny z art. 31 regulaminu pracowniczego dotyczącym prawa kandydatów do powołania do grupy zaszeregowania grupy funkcyjnej wymienionej w ogłoszeniu o konkursie. W tym kontekście podnoszą oni, że skutki krytykowanych przepisów przejściowych są w stosunku do wnoszących odwołanie i organu powołującego ostateczne, a nie przejściowe. Wnoszący odwołanie są bowiem ostatecznie powoływani na podstawie przepisów określanych jako „przejściowe”, a zaszeregowanie dokonane w chwili wywołania skutków przez powołanie ma wpływ na całą ich karierę. Ponadto podnoszą oni, że Sąd nie wyjaśnił powodu wprowadzenia ustanowionego przez art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wyjątku od przepisów przejściowych mających zastosowanie względem pozostałych urzędników.

95

Zdaniem Komisji w odniesieniu do kwalifikacji jako przejściowe lub ostateczne należy rozróżnić z jednej strony przepis, a z drugiej strony skutki prawne decyzji przyjętej na podstawie tego przepisu. Za przejściowe należy uznać przepisy, których zakres zastosowania jest ograniczony do sytuacji istniejących w danej chwili lub w danym okresie. Tymczasem decyzja wydana na podstawie przepisu przejściowego może jak najbardziej wywoływać trwałe skutki. Przejściowy charakter art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jest zatem całkowicie kompatybilny z ostatecznym charakterem decyzji o zakwalifikowaniu do grupy zaszeregowania.

96

Rada dodaje, że tenże art. 12 ust. 3 może ustanawiać odstępstwo od art. 31 regulaminu pracowniczego, ponieważ te dwa przepisy znajdują się w tym samym akcie prawnymi i są normami tego samego rzędu, a ponadto pierwszy przepis dotyczy sytuacji szczególnej, podczas gdy drugi ustanawia zasadę ogólną. Zatem okoliczność, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 regulaminu pracowniczego wystarcza dla wykluczenia wszelkiej niezgodności pomiędzy tymi dwoma przepisami.

97

Zgodnie z art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego laureaci konkursów „są powoływani do grupy zaszeregowania grupy funkcyjnej wymienionej w ogłoszeniu o konkursie, który przeszli”.

98

Wypowiadając się w przedmiocie argumentów dotyczących naruszenia tego artykułu regulaminu pracowniczego, w pierwszej kolejności orzekł w pkt 109 zaskarżonego wyroku, że o ile z tego nowego przepisu wynika w oczywisty sposób, że laureaci konkursów otwartych powinni zostać powołani na urzędników na okres próbny do grupy zaszeregowania wskazanej w ogłoszeniu o konkursie, po którego przejściu zostali zatrudnieni, o tyle jednak określenie poziomu stanowisk do obsadzenia oraz warunków powołania laureatów na te stanowiska, którego Komisja dokonała w ramach przepisów starego regulaminu pracowniczego, redagując sporne ogłoszenia o konkursach, nie może wywoływać nadal skutków po dniu 1 maja 2004 r., który to dzień został przyjęty przez prawodawcę wspólnotowego jako data wejścia w życie nowej struktury zatrudnienia.

99

Następnie w pkt 110–113 zaskarżonego wyroku Sąd podniósł, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jest przepisem przejściowym, którego jedynym celem jest określenie zaszeregowania określonej kategorii urzędników i że prawodawca może przyjąć na przyszłość, w interesie służby, zmiany do przepisów regulaminu, nawet jeśli zmienione przepisy są mniej korzystne niż poprzednie.

100

Ocena ta nie narusza prawa. Po pierwsze, jeżeli laureat konkursu wywodzi co do zasady z art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego prawo do zakwalifikowania do grupy zaszeregowania grupy funkcyjnej wymienionej w ogłoszeniu o konkursie, jeżeli zostanie powołany, przepis ten może mieć zastosowanie jedynie do obowiązującego prawa, ponieważ nie może on zobowiązywać organu powołującego do podjęcia decyzji niezgodnej z regulaminem pracowniczym w brzmieniu zmodyfikowanym przez prawodawcę wspólnotowego, a zatem niezgodnej z prawem. Ponadto — co zostało podniesione w pkt 64 i 65 niniejszego wyroku — wnoszący odwołanie, jako laureaci konkursów, które odbyły się przed wejściem w życie reformy regulaminu pracowniczego, nie mogą powoływać się na żadne prawa nabyte przed datą wejścia w życie regulaminu pracowniczego do powołania do określonej grupy zaszeregowania. Tego rodzaju prawo nie może być również wywodzone z art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego.

101

Po drugie, art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, jako przepis szczególny o charakterze przejściowym, może ustanawiać wyjątek od zasady ogólnej przewidzianej w art. 31 regulaminu pracowniczego, mający zastosowanie do określonej kategorii pracowników.

102

W związku z tym argumenty wnoszących odwołanie zmierzające do wykazania naruszenia prawa przez ocenę rzekomego naruszenia tego ostatniego przepisu regulaminu pracowniczego oraz niedostateczność uzasadnienia nie są zasadne.

103

Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd błędnie uznał, że przepis przejściowy może ustanowić odstępstwo od art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego, które ustanawiają zasadę równoważności stanowisk i grup zaszeregowania. Sąd miał również przyznać, że przepis przejściowy może ustanawiać odstępstwo od wszystkich przepisów regulaminu pracowniczego, również ogólnych zasad prawa.

104

Komisja i Rada uważają, że wnoszący odwołanie błędnie interpretują zaskarżony wyrok w ten sposób, jakoby Sąd orzekł, iż art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego ustanawiał odstępstwo od zasady ustanowionej w art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Wręcz przeciwnie, zgodnie z prawidłową lekturą wyroku Sądu równoważność stanowisk i grup zaszeregowania jest respektowana.

105

Argumenty Komisji i Rady należy uznać za zasadne. Otóż wbrew twierdzeniu wnoszących odwołanie w pkt 126–128 zaskarżonego wyroku Sąd nie stwierdził, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wprowadza odstępstwo od art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego, które ustanawiają zasadę równoważności stanowisk i grup zaszeregowania. Wręcz przeciwnie, stwierdził on, w szczególności w pkt 126 i 131 zaskarżonego wyroku, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego przewiduje kryteria zastosowania tej zasady w stosunku do urzędników zatrudnionych w okresie przejściowym.

106

A zatem argumenty dotyczące naruszenia art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego oraz niedostateczności uzasadnienia należy uznać za całkowicie bezzasadne.

107

Z powyższych rozważań wynika, że argumenty wnoszących odwołanie zmierzające do stwierdzenia naruszeń prawa oraz niedostateczności uzasadnienia w kontekście oceny dokonanej przez Sąd w przedmiocie zarzutu niezgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego należy oddalić.

108

Wnoszący odwołanie argumentują, że oddalając żądania stwierdzenia nieważności spornych decyzji, Sąd naruszył zasady równego traktowania i niedyskryminacji oraz spoczywający na nim obowiązek uzasadnienia, ponieważ w dorozumiany sposób uznał za niezgodne z prawem decyzje o zatrudnieniu pewnych laureatów tych samych konkursów, jak te, które zdali wnoszący odwołanie, wydanych w drodze pierwszeństwa przed dniem 1 maja 2004 r., i nie stwierdził, że zastrzegając dla laureatów zatrudnionych przed dniem 1 maja 2004 r. traktowanie odmienne aniżeli to stosowane względem wnoszących odwołanie, Komisja naruszyła tę zasadę.

109

Komisja stwierdza, że dokonana przez wnoszących odwołanie wykładnia zaskarżonego wyroku jest błędna.

110

W zaskarżonym wyroku, w szczególności w jego pkt 150–152, Sąd stwierdził po pierwsze, że niewystarczający stopień udzielonych informacji dotyczących skarżących nie może sam z siebie powodować niezgodności z prawem spornych decyzji. Po drugie, przypomniał on, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zgodność z prawem indywidualnego aktu zaskarżonego do sądu wspólnotowego należy oceniać przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych i prawnych z chwili wydania tego aktu i że w związku z tym wszystkie sporne decyzje zostały wydane zgodnie z nowymi wiążącymi przepisami art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, którego niezgodność z prawem nie została wykazana.

111

Rozważania te w zakresie, w jakim oparte są na ocenie spornych decyzji w świetle właściwej podstawy prawnej, mianowicie uregulowania obowiązującego w dniu ich wydania (zob. wyrok z dnia 17 maja 2001 r. w sprawie C-449/98 P IECC przeciwko Komisji, Rec. s. I-3875, pkt 87), nie są dotknięte żadnym naruszeniem prawa i zawierają dostateczne uzasadnienie oddalenia argumentów podniesionych w pierwszej instancji. A zatem argumenty wnoszących odwołanie dotyczące naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji są nietrafione, a argument dotyczący niedostateczności uzasadnienia jest bezpodstawny.

112

Z całokształtu powyższych rozważań wynika, że odwołanie należy uznać za bezpodstawne i oddalić je.

113

Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Zgodnie z art. 70 tego regulaminu w sporach między Wspólnotami a ich pracownikami instytucje pokrywają własne koszty. Niemniej jednak z art. 122 akapit drugi tego regulaminu wynika, że art. 70 nie ma zastosowania do odwołań wnoszonych przez urzędników bądź innych pracowników instytucji przeciwko instytucji.

114

Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania, a ci przegrali sprawę, należy obciążyć ich kosztami postępowania w dwóch instancjach. Zgodnie z ust. 4 akapit pierwszy tego samego artykułu interwenient w niniejszej sprawie ponosi własne koszty.

115

Zgodnie powyższych art. 69 § 4 akapit pierwszy regulaminu, również mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 regulaminu, interwenient w niniejszej sprawie ponosi własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: