—

stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej zatrudnienia skarżącego jako akredytowanego asystenta parlamentarnego w Parlamencie Europejskim wydanej przez organ powołujący w dniu 22 października 2019 r. (pierwsza zaskarżona decyzja);

—

stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 14 maja 2020 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego od pierwszej zaskarżonej decyzji (druga zaskarżona decyzja);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 128 ust. 2 lit. c) warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej ze względu na to, że Parlament Europejski dokonał niewłaściwej wykładni rzeczonego artykułu, w myśl której wolny od wszelkich wzmianek wyciąg z rejestru karnego miałby stanowić wymóg. Przywołany przepis nawiązuje natomiast do gwarancji związanych z wykonywaną funkcją, przy czym wzmianka w wyciągu z rejestru karnego ma znaczenie jedynie wtedy gdy jest ona tego rodzaju, że może negować cechę istotną z punktu widzenia wykonywanej funkcji lub tego rodzaju, że może mieć ona wpływ na wykonywanie zawodu w konkretnym przypadku. Uzasadnienia zaskarżonych decyzji są sprzeczne z ww. przepisem, ponieważ strona pozwana stwierdza w drugiej zaskarżonej decyzji, że nie występuje aktualne, rzeczywiste i wystarczająco poważne zagrożenie dla należytego wykonywania obowiązków, jako że mowa jest jedynie o „wątpliwościach” co do integralności moralnej skarżącego.

—

Naruszenie art. 41 ust. 1 i 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i wyrażonej tam zasady staranności ze względu na to, że podejmując decyzję o ewentualnym zatrudnieniu skarżącego Parlament Europejski nie wziął pod uwagę wszystkich istotnych elementów. Nie zostało wzięte pod uwagę zaufanie jakim obdarza skarżącego członek parlamentu, którego asystentem miałby zostać skarżący, ani fakt, że skarżący jest już asystentem parlamentarnym w parlamencie jednego z krajów związkowych Belgii. Jednocześnie Parlament Europejski nie wziął pod uwagę faktu uznania przez skarżącego własnej winy w jego skardze, uznając, że nie miał on poczucia odpowiedzialności, relatywizując przestępstwo wymienione w wyciągu z rejestru karnego. Zaskarżone decyzje nie zawierają również uzasadnienia.