—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 22 stycznia 2020 r. w sprawie T-19/18 Litwa/Komisja, EU:T:2020:4, w którym Sąd oddalił skargę Republiki Litewskiej z dnia 19 stycznia 2018 r. o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW);

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania z powodów wskazanych w odwołaniu i wydanie ostatecznego wyroku w sprawie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW);

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1)

błędnej wykładni art. 24 ust. 1 rozporządzenia nr 65/2011 (1) i niedopełnienia obowiązku uzasadnienia wyroku, ponieważ Sąd orzekając w pkt 61—80 zaskarżonego wyroku w kwestii kryteriów stosowanych w celu ustalenia, czy skarżący posiadali status MŚP, nie uzasadnił w sposób jasny i jednoznaczny podstaw swego rozstrzygnięcia;

2)

naruszenia art. 256 ust. 2 TFUE i zasady pewności prawa, ponieważ w pkt 81—90 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł o skuteczności kontroli przedsięwzięć obarczonych wysokim ryzykiem w sposób sprzeczny z wcześniejszym orzecznictwem Trybunału wydanym w podobnych sprawach oraz błędnej oceny dowodów, ponieważ w pkt 88—92 zaskarżonego wyroku Sąd dokonał błędnego ustalenia okoliczności faktycznych;

3)

błędnej wykładni art. 26 rozporządzenia nr 65/2011 i przeinaczenia dowodów, ponieważ Sąd, orzekając w pkt 178—188 zaskarżonego wyroku w przedmiocie kryteriów jakości kontroli na miejscu, przedstawił sprzeczne wewnętrznie uzasadnienie, rozszerzając tym samym w nieuzasadniony sposób zakres art. 26 rozporządzenia nr 65/2011, a także w pkt 181 i 191 zaskarżonego wyroku dokonał błędnej oceny dowodów;

4)

naruszenia art. 263 i 256 TFUE oraz błędnej oceny dowodów, ponieważ w pkt 195—212 zaskarżonego wyroku Sąd nie zbadał, czy informacje przedstawione przez Komisję dotyczące nieadekwatnych kontroli wydatków poczynionych w ramach przedsięwzięcia były wiarygodne i spójne, co stanowi wadę kontroli zgodności z prawem decyzji Komisji.