1)

Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwany dalej „art. 47 karty”) i dorozumiane prawo konsumenta do skutecznego środka ochrony prawnej należy interpretować w ten sposób, że jest z nimi sprzeczny przepis § 107 ust. 2 Občianský zákonník [słowackiego kodeksu cywilnego] dotyczący przedawnienia prawa konsumenta w obiektywnym terminie trzech lat, zgodnie z którym prawo konsumenta do zwrotu świadczenia wynikającego z nieuczciwego warunku umownego ulega przedawnieniu także wtedy, gdy sam konsument nie jest w stanie dokonać oceny nieuczciwego warunku umownego, a termin przedawnienia upływa również w sytuacji, gdy konsument nie był świadomy nieuczciwego charakteru warunku umownego?

2)

Jeżeli przepis regulujący przedawnienie prawa konsumenta w obiektywnym terminie trzech lat, pomimo braku świadomości konsumenta, jest zgodny z art. 47 karty i zasadą skuteczności, sąd odsyłający zwraca się w takim przypadku z pytaniem:

Czy z art. 47 karty i zasadą skuteczności sprzeczna jest taka praktyka krajowa, zgodnie z którą na konsumencie spoczywa ciężar udowodnienia przed sądem, że osoby działające w imieniu kredytodawcy miały świadomość, iż kredytodawca narusza prawa konsumenta, w danym wypadku świadomość, że nie wskazując rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania (RRSO) kredytodawca narusza przepis prawa, oraz świadomość, że w takim wypadku kredyt jest nieoprocentowany, a poprzez pobranie odsetek kredytodawca uzyskał bezpodstawne wzbogacenie?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie w części A pkt 2, względem których osób spośród członków zarządu, wspólników lub przedstawicieli handlowych kredytodawcy konsument powinien wykazać świadomość, o której mowa w pytaniu w części A pkt 2?

4)

Jeżeli odpowiedź na pytanie w części A pkt 2 jest przecząca, jaki stopień wiedzy jest wystarczający do osiągnięcia celu, a mianowicie wykazania przez dostawcę zamiaru naruszenia właściwych przepisów dotyczących rynku finansowego?

1)

Czy skutki dyrektyw i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie, takie jak Rasmussen, C-441/14, EU:C:2016:278; Pfeiffer, od C-397/01 do C-403/01, EU:C:2004:584, pkt 113, 114; Kücükdeveci, C-555/07, EU:C:2010:21, pkt 48; Impact, C-268/06, EU:C:2008:223, pkt 100; Dominguez, C-282/10, pkt 25, 27, oraz Association de médiation sociale, C-176/12, EU:C:2014:2, pkt 38, sprzeciwiają się takiej praktyce krajowej, na podstawie której sąd krajowy doszedł do wniosku dotyczącego wykładni zgodnej z prawem Unii bez stosowania metod wykładni i bez należytego uzasadnienia?

2)

Jeżeli po zastosowaniu metod wykładni, w tym w szczególności wykładni celowościowej, autentycznej, historycznej, systematycznej, logicznej (metoda a contrario, metoda reductio ad absurdum) i po zastosowaniu krajowego porządku prawnego jako całości, dla osiągnięcia celu w art. 10 ust. 2 lit. h) i i) dyrektywy 2008/48 (1) (zwanej dalej „dyrektywą”), sąd dojdzie do wniosku, że wykładnia zgodna z prawem Unii prowadzi do sytuacji contra legem, czy jest wówczas możliwe — na przykład porównując stosunki w przypadku dyskryminacji lub ochrony zatrudnionych — przyznanie skutku bezpośredniego wskazanemu przepisowi dyrektywy, w celu ochrony przedsiębiorców względem konsumentów w stosunkach kredytowych, a niestosowanie przepisu prawa niezgodnego z prawem Unii?