25.1.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 27/58

—

zasądzenie na rzecz skarżącej od Rady Unii Europejskiej odszkodowania i zadośćuczynienia za szkody materialne i niematerialne poniesione przez skarżącą w następstwie bezprawnego nałożenia przez Radę skierowanych przeciwko skarżącej środków ograniczających na mocy następujących niezgodnych z prawem aktów: i) decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (1); ii) rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. (2); iii) decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (3); iv) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (4); v) rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (5);

—

zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia pokrywających zarówno materialne, jak i niematerialne szkody poniesione przez skarżącą w następstwie wydania przez Radę niezgodnych z prawem aktów w całkowitej kwocie: i) 84 767,66 GBP; oraz ii) 4 774 187,07 EUR; oraz iii) 1 532 688 USD; oraz iv) jakiejkolwiek innej kwoty ustalonej w toku postępowania;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Skarżąca podnosi, że zgodnie z art. 340 TFUE podmiot poszkodowany działaniami instytucji UE może żądać odszkodowania od tej instytucji. W orzecznictwie uściślono przesłanki takiego roszczenia, które to przesłanki streszczono w wyroku Sądu z dnia 25 listopada 2014 r. Safa Nicu Sepahan/Rada (T-384/11, Zb.Orz., EU:T:2014:986): a) niezgodność z prawem działania instytucji; b) faktyczne poniesienie szkody; oraz c) związek przyczynowy między zarzucanym działaniem a podnoszoną szkodą.

2.

Skarżąca twierdzi, że wyżej wspomniane trzy przesłanki są spełnione w odniesieniu do sytuacji skarżącej: Rada dopuściła się „istotnego naruszenia przepisu prawa mającego na celu przyznanie praw jednostkom w rozumieniu orzecznictwa”, jak wskazał Sąd w wyroku z dnia 6 września 2013 r. Iran Insurance/Rada (T-12/11, EU:T:2013:401); skarżąca poniosła istotne szkody materialne i niematerialne, które to szkody stanowią bezpośredni skutek niezgodnych z prawem sankcji.

3.

Skarżąca wskazuje także, że – jak wskazano dalej w rozważaniach zawartych w skardze – szkody niematerialne poniesione przez skarżącą oszacowano na kwotę 1 000 000 EUR; szkody materialne, które oszacowali niezależni audytorzy, wynoszą 84 767,66 GBP oraz 3 774 187,07 EUR oraz 1 532 688 USD, bez uszczerbku dla jakiejkolwiek innej kwoty ustalonej w toku postępowania. A zatem całkowita kwota roszczeń skarżącej wynosi 84 767,66 GBP oraz 4 774 187,07 EUR oraz 1 532 688 USD, bez uszczerbku dla jakiejkolwiek innej kwoty ustalonej w toku postępowania.