Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-470/11, Total i Elf Aquitaine/Komisja, wniesione w dniu 10 lipca 2015 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-351/15 P)

(2015/C 294/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i F. Dintilhac, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Total SA, Elf Aquitaine SA

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie swe Komisja opiera na trzech następujących zarzutach.

Zgodnie z pierwszym i drugim zarzutem odwołania w zaskarżonym wyroku Sąd błędnie odrzucił podnoszony przez Komisję zarzut niedopuszczalności wniesionej do niego skargi. W ramach pierwszego z tych zarzutów Komisja twierdzi, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa ze względu na to, iż uznał, że pisma księgowego Komisji z dnia 24 czerwca i 8 lipca 2011 r. wywołują wiążące skutki prawne. Pisma te stanowią zaś jedynie wezwania do zapłaty kwoty należnej w wykonaniu decyzji w sprawie metakrylanów i stanowią akty przygotowawcze dla jej potencjalnego przymusowego wykonania już po wydaniu wyroku w sprawie T-217/06 (1), w którym Sąd obniżył kwotę grzywny nałożonej na spółkę Arkema, chociaż tego samego dnia w wyroku w sprawie T-206/06 (2) (następnie potwierdzonym postanowieniem Trybunału w sprawie C-421/11 P (3)) Sąd nie zmienił kwot grzywien nałożonych na Total SA i Elf Aquitaine SA. Te pisma księgowego nie stanowią aktów przymusowej egzekucji i, co za tym idzie, nie określają „ostatecznego stanowiska” Komisji. Ponadto pisma te nie wywołują wiążących skutków prawnych odmiennych od tych wynikających z decyzji w sprawie sprawie metakrylanów, której nie można już zakwestionować ze względu na wyczerpanie przez drugą stronę odwołania możliwości jej zaskarżenia. Drugi zarzut odwołania jest związany z tym, że, wydając zaskarżony wyrok, Sąd nie uwzględnił zasad związanych z zawisłością sporu oraz powagą rzeczy osądzonej wynikającej z postanowienia wydanego przez Trybunał w sprawie C-421/11 P.

Wreszcie, dotyczący sprzeczności uzasadnienia zarzut trzeci został przedstawiony tytułem ewentualnym, na wypadek nieuwzględnienia przez Trybunał zarzutów pierwszego i drugiego. W pkt 113 zaskarżonego wyroku Sąd miał błędnie stwierdzić, że roszczenia Komisji tak wobec spółki Arkema, jak wobec ogółu solidarnie współzobowiązanych zostały w pełni zaspokojone, podczas gdy w jego pkt 9 miał on słusznie zauważyć, że Arkema żałowała, iż nie może upoważnić Komisji do zatrzymania żadnej kwoty na wypadek gdyby jej skarga do sądu wspólnotowego została rozpatrzona pozytywnie. Ta wewnętrzna sprzeczność uzasadnienia wywiera piętno na przeprowadzonym przez Sąd co do istoty sprawy rozumowaniu i stanowi wystarczający powód do stwierdzenia nieważności zaskarżonego wyroku.

(1)  ECLI:EU:T:2011:251

(2)  ECLI:EU:T:2011:250

(3)  ECLI:EU:C:2012:60