Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62010TN0374

    Sprawa T-374/10: Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Villeroy & Boch przeciwko Komisji

    Dz.U. C 301 z 6.11.2010, p. 37–38 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    6.11.2010   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 301/37


    Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Villeroy & Boch przeciwko Komisji

    (Sprawa T-374/10)

    ()

    2010/C 301/62

    Język postępowania: niemiecki

    Strony

    Strona skarżąca: Villeroy & Boch (Mettlach, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat M. Klusmann i profesor S. Thomas)

    Strona pozwana: Komisja Europejska

    Żądania strony skarżącej

    Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

    posiłkowo, stosowne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;

    obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

    Zarzuty i główne argumenty

    Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — Instalacje sanitarne. W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Według Komisji skarżąca uczestniczyła w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze instalacji sanitarnych w Belgii, Niemczech, Francji, we Włoszech, w Niderlandach oraz Austrii.

    W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów:

     

    W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że naruszono art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG poprzez uznanie zarzucanego skarżącej naruszenia za naruszenie jednolite, złożone i ciągłe. Dokonując takiego uogólnienia strona pozwana uchybiła także ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnych zachowań adresatów zaskarżonej decyzji i w niedopuszczalny pod względem prawnym sposób obciążyła skarżącą odpowiedzialnością za działania osób trzecich, których nie można było jej przypisać, naruszając zasadę nulla poena sine lege.

     

    W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi posiłkowo, ze strona pozwana naruszyła wynikający z art. 296 ust. 2 TFUE obowiązek uzasadnienia, jako że zaskarżona decyzja nie zawiera zindywidualizowanego uzasadnienia.

     

    Skarżąca podnosi dalej, w ramach zarzutu trzeciego, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na to, iż skarżąca nie uczestniczyła w zarzucanych jej naruszeniach na rozpatrywanych w decyzji rynkach produktowych i geograficznych, jak również ze względu na to, że skarżącej nie udowodniono uczestnictwa w kartelu.

     

    W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że obciążenie skarżącej oraz jej spółek zależnych we Francji, Belgii i Austrii odpowiedzialnością solidarną za zapłatę grzywny jest bezprawne. Nałożenie grzywny w sposób solidarny narusza zasadę nulla poena sine lege wyrażoną w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasadę proporcjonalności kary do winy zapisaną wart. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także art. 23 rozporządzenia (WE) nr1/2003 (1).

     

    W ramach zarzutu piątego skarżąca utrzymuje, że strona pozwana błędnie obliczyła wysokość grzywny. Twierdzi w tym względzie, że przy kalkulacji kwoty grzywny uwzględniony został obrót skarżącej, który nie ma związku ze sformułowanymi wobec niej zarzutami.

     

    W ramach zarzutu szóstego skarżąca podnosi, że postępowanie było nadmiernie przedłużone i że okoliczność ta nie została uwzględniona przy obliczaniu grzywny, co stanowi naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

     

    W ramach zarzutu siódmego skarżąca podnosi, że przy obliczaniu kwoty grzywny strona pozwana przekroczyła przysługujący jej zakres uznania w odniesieniu do oceny zarzucanego skarżącej stopnia przyczynienia się do naruszenia. Skarżąca twierdzi w tym względzie, że nawet w razie przypisania skarżącej zarzucanego przez pozwaną naruszenia art. 101 TFUE, nałożona grzywna byłaby nieodpowiednia i nieproporcjonalna. Według skarżącej pozwana naruszyła wyrażoną w art. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zasadę proporcjonalności kary do winy. Ponadto w rozpatrywanym przypadku strona pozwana nie mogła nałożyć maksymalnej grzywny wynoszącej 10 % obrotów koncernu.


    (1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).


    Top