Skarga wniesiona w dniu 3 września 2010 r. — Bloufin Touna Ellas Naftiki Etaireia i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-367/10)

()

2010/C 301/58

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bloufin Touna Ellas Naftiki Etaireia (Ateny, Grecja), Chrisderic (St Cyprien, Francja), André Sébastien Fortassier (Grau D’Agde, Francja) (przedstawiciele: V. Akritidis i E. Petritsi, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

W pierwszej kolejności strona skarżąca uważa, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem zasad równego traktowania i niedyskryminacji wyrażonych w art. 18 TFUE, zakazującym dyskryminacji ze względu na narodowość, i w art. 40 ust. 2 TFUE, zakazującym dyskryminacji między producentami i konsumentami w sektorze rolnym, a także z naruszeniem ogólnej zasady prawa Unii Europejskiej, o której mowa w art. 21 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

W tym względzie strona skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się dyskryminacji z dwóch powodów. Po pierwsze, zakazała ona dalszej działalność połowowej Grecji, Francji i Hiszpanii (2) przed zakończeniem okresu połowowego, chociaż kwota przyznana Grecji była wyczerpana w stopniu znacznie mniejszym niż kwota przyznana Hiszpanii. Po drugie, choć Komisja powiadomiła te trzy państwa członkowskie o zakończeniu działalności połowowej, w sprawie jej zakończenia opublikowała ona dwa różne rozporządzenia o charakterze wiążącym, jedno dotyczące Grecji i Francji, a drugie — Hiszpanii, w praktyce umożliwiając flocie hiszpańskiej prowadzenie połowów do końca okresu połowowego. Strona skarżąca twierdzi, że według jej wiedzy nie istniał żaden obiektywny powód uzasadniający takie odmienne traktowanie.

W drugiej kolejności strona skarżąca wskazuje, że Komisja naruszyła ogólną zasadę proporcjonalności ustanowioną w art. 5 ust 4 TUE i w załączonym do traktatu protokole nr 2, zgodnie z ustalonym orzecznictwem uznaną za nadrzędną regułę prawa mającą na celu ochronę jednostki. Zdaniem strony skarżącej Komisja mogła przyjąć bardziej proporcjonalne środki w celu zapewnienia przestrzegania przez państwa członkowskie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 (3) i zakazać połowu żywego tuńczyka błękitnopłetwego wówczas, kiedy stopień wyczerpania kwot krajowych osiągnąłby bardziej krytyczny poziom, bliski 100 %. Mogła ona również zakazać tej działalności w tym samym czasie we wszystkich państwach członkowskich, których działalność ta dotyczy.

W trzeciej kolejności strona skarżąca podnosi, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem ogólnej zasady dobrej administracji lub obowiązku staranności, sformułowanej w ustalonym orzecznictwie i przewidzianej w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1)  Dz.U. 2010 L 142, s. 1

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 508/2010 z dnia 14 czerwca 2010 r. zakazujące działalności połowowej statkom rybackim do połowów okrężnicą pływającym pod banderą Hiszpanii lub zarejestrowanym w tym państwie poławiającym tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej oraz w Morzu Śródziemnym (Dz.U. 2010 L 149, s. 7).

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006, Dz.U. 2009 L 343, s. 1