16.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 11/30

—

uznanie, że przeprowadzona przez Komisję w grudniu 2008 r. kontrola na miejscu, wersja robocza sprawozdania z audytu i jego wersja ostateczna, sporządzone przez Komisję odpowiednio w dniach 19 grudnia 2008 r. i 25 marca 2009 r., wersja ostateczna decyzji w sprawie, zawartej przez Komisję w piśmie z dnia 10 lipca 2009 r., w której to decyzji Komisja przewiduje zakończenie dwóch projektów, w których GL2006 Europe Ltd uczestniczyła, a także noty debetowe z dnia 7 sierpnia 2009 r., zgodnie z którymi GL2006 Europe Ltd ma zapłacić Komisji łączną kwotę 2 258 456,31 EUR, są niezgodne z prawem i stwierdzenie ich nieważności;

—

tytułem ewentualnym lub uzupełniającym, uznanie, że dotyczące istoty sprawy twierdzenia Komisji są bezzasadne;

—

uznanie, że przeprowadzona przez Komisję kontrola na miejscu, sporządzone przez nią sprawozdania z audytu oraz wydana przez nią decyzja pozostają bez wpływu na ważność wspólnotowych umów, których stroną była GL2006 Europe Ltd;

—

uznanie tych umów za ważne;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Po pierwsze, twierdzi ona, że przeprowadzona przez Komisję kontrola na miejscu była niezgodna z prawem z następujących przyczyn: przeprowadzono ją bez uprzedzenia; trwała ona, uwzględniając wagę ostatecznej decyzji, zbyt krótko; w niewystarczającym stopniu uwzględniono w niej mające znaczenie aspekty sprawy, Komisja naruszyła prywatność skarżącej oraz popełniła błąd dotyczący podstawy prawnej, ponieważ sporządzone sprawozdanie z kontroli powołuje się na nieobowiązujące już rozporządzenie.

Po drugie, skarżąca twierdzi, że sprawozdanie z audytu cechuje się pewnymi nieprawidłowościami, takimi jak brak uzasadnienia, ponieważ zostało ono sporządzone na podstawie niepełnej kontroli na miejscu, oraz takimi jak brak związku pomiędzy przeprowadzoną analizą i wyciągniętym w decyzji ostatecznym wnioskiem, które to nieprawidłowości skutkują naruszeniem przysługujących skarżącej praw podstawowych takich, jak przyjęcie w stosunku do niej domniemania niewinności.

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że wydanej przez Komisję decyzji ostatecznej brak jest jasności w zakresie dotyczącym przewidzianej sankcji, ponieważ przewiduje ona wypowiedzenie dwóch umów, podczas gdy wystawione noty debetowe dotyczą dwunastu umów. Podnosi ona także, że ta decyzja ostateczna nie została prawidłowo podana do wiadomości skarżącej.

Wreszcie, skarżąca wnosi żądanie związane z dotyczącymi istoty sprawy twierdzeniami Komisji, powoływanymi przez nią celem wypowiedzenia umów i zażądania zwrotu wypłaconych skarżącej zaliczek. W opinii skarżącej te przedstawione przez Komisję w jej decyzji argumenty są bezzasadne i instytucja ta dochodzi na ich podstawie do wniosków przeciwnych do tych, jakie wyciągnięto w sprawozdaniu z audytu za 2007 r.