EUR-Lex - 02010R0206-20160701 - EN

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 206/2010

z dnia 12 marca 2010 r.

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

ROZDZIAŁ I

PRZEDMIOT, ZAKRES I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia wymogi dotyczące certyfikacji weterynaryjnej w zakresie wprowadzania do Unii przesyłek zawierających następujące żywe zwierzęta lub świeże mięso:

a) zwierzęta kopytne;

b) zwierzęta wymienione w wykazie w załączniku IV część 2;

c) świeże mięso zwierząt kopytnych i koniowatych, przeznaczone do spożycia przez ludzi, za wyjątkiem wyrobów mięsnych.

2. W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się wykazy krajów trzecich, ich terytoriów lub części, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii przesyłek, o których mowa w ust. 1.

▼M18 —————

4. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczegółowych wymogów certyfikacji ustanowionych w innych aktach prawa unijnego lub w porozumieniach zawartych przez Unię z krajami trzecimi.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a) „zwierzęta kopytne” oznaczają zwierzęta kopytne jak określono w art. 2 lit. d) dyrektywy 2004/68/WE;

b) „świeże mięso” oznacza świeże mięso jak określono w pkt 1.10 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004;

c) „koniowate” oznaczają zwierzęta koniowate jak określono w art. 2 lit. b) dyrektywy 90/426/EWG ( 17 );

d) „gospodarstwo” oznacza gospodarstwo rolne lub inne urzędowo nadzorowane rolnicze, przemysłowe lub handlowe przedsiębiorstwo, w tym ogrody zoologiczne, parki rozrywki i rezerwaty dzikiej przyrody lub rezerwaty łowieckie, w których żywe zwierzęta są zwyczajowo trzymane i hodowane.

ROZDZIAŁ II

WARUNKI WPROWADZANIA ŻYWYCH ZWIERZĄT DO UNII

Artykuł 3

Ogólne warunki wprowadzania do Unii zwierząt kopytnych

Przesyłki zawierające zwierzęta kopytne wprowadzane są do Unii jedynie wówczas, gdy spełniają następujące warunki:

a) pochodzą z krajów trzecich, ich terytoriów lub części, wymienionych w kolumnach 1, 2 i 3 tabeli określonej w załączniku I część 1, dla których istnieje wzór świadectwa weterynaryjnego, odpowiadający danej przesyłce, wymieniony w kolumnie 4 tabeli w załączniku I część 1;

b) posiadają stosowne świadectwo weterynaryjne, sporządzone zgodnie z odpowiednim wzorem świadectwa weterynaryjnego, ustanowionym w załączniku I cześć 2, uwzględniające szczególne warunki wskazane w kolumnie 6 tabeli w części 1 tego załącznika, wypełnione i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii kraju trzeciego wywozu;

c) spełniają wymogi ustanowione w świadectwie weterynaryjnym, o którym mowa w lit. b), w tym:

(i) dodatkowe gwarancje określone w tym świadectwie, o ile wskazano w kolumnie 5 tabeli w załączniku I część 1;

(ii) wszelkie dodatkowe wymogi dotyczące certyfikacji weterynaryjnej, które państwo członkowskie przeznaczenia może nałożyć zgodnie z unijnym prawem weterynaryjnym i które są uwzględnione w świadectwie.

Artykuł 3a

Warunki dotyczące wprowadzania zwierząt kopytnych przeznaczonych dla zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 3 właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na wprowadzenie na terytorium tego państwa przesyłek zawierających zwierzęta kopytne gatunków wymienionych w załączniku VI część 1 tabela 1, 2 i 3, jeśli przesyłki te przeznaczone są dla zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka, pod warunkiem spełnienia następujących warunków:

a) właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia przeprowadził ocenę zagrożeń dla zdrowia zwierząt, jakie każda z przesyłek może stwarzać dla Unii;

b) przedmiotowe przesyłki pochodzą z kraju trzeciego, jego terytorium lub części włączonych do jednego z wykazów określonych w:

(i) części 1 załącznika I lub części 1 załącznika II do niniejszego rozporządzenia,

(ii) decyzji 2004/211/WE ( 18 ), decyzji 2007/777/WE ( 19 ), rozporządzeniu (WE) nr 798/2008 ( 20 ), rozporządzeniu (WE) nr 119/2009 ( 21 ), rozporządzeniu (UE) nr 605/2010 ( 22 ),

c) dane zwierzęta kopytne pochodzą z jednostki, instytutu lub ośrodka w kraju trzecim, na jego terytorium lub w jego części, o których mowa w lit. a), włączonych do wykazu ustanowionego zgodnie z art. 3c;

d) dane zwierzęta kopytne poddane zostały kwarantannie w obiekcie zabezpieczonym przed wektorami na terenie zakładu jednostki, instytutu lub ośrodka, o których mowa w lit. c), przez okres przewidziany w odpowiednich świadectwach;

e) dane zwierzęta kopytne przekazywane są bezpośrednio zatwierdzonej jednostce, instytutowi lub ośrodkowi w państwie członkowskim przeznaczenia;

f) danym zwierzętom kopytnym towarzyszy właściwe świadectwo weterynaryjne sporządzone zgodnie z odpowiednim wzorem świadectwa weterynaryjnego, o którym mowa w załączniku VI część 1 tabela 1, 2 oraz 3 i które określono w części 2 tego załącznika;

g) dane zwierzęta kopytne spełniają wymogi określone we wzorze świadectwa weterynaryjnego, o którym mowa w lit. f).

Przed wprowadzeniem zwierząt kopytnych na swoje terytorium państwo członkowskie przeznaczenia informuje Komisję i pozostałe państwa członkowskie na forum Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt o zezwoleniu wydanym na podstawie akapitu pierwszego.

2. Jeśli wyjątkowe okoliczności uniemożliwiają spełnienie wymogów zawartych w ust. 1 lit. c) i d), właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia może zezwolić na wprowadzenie na terytorium tego państwa zwierząt kopytnych gatunków wymienionych w załączniku VI część 1 tabela 1, 2 i 3 z innych gospodarstw, które nie spełniają wymogów określonych w tych literach, o ile spełnione są wymogi określone w ust. 1 lit. a), b) oraz e) – g) oraz następujące dodatkowe warunki:

a) właściciel lub osoba fizyczna reprezentująca właściciela złożyli uprzednio podanie o wydanie zezwolenia, a państwo członkowskie przeznaczenia wydało takie zezwolenie po przeprowadzeniu oceny ryzyka, która wykazała, że wprowadzenie danych zwierząt kopytnych na jego terytorium nie stanowi zagrożenia dla zdrowia zwierząt w Unii;

b) dane zwierzęta kopytne zostały poddane kwarantannie w kraju trzecim, na jego terytorium lub w jego części, z których pochodzą zwierzęta, pod urzędową kontrolą przez okres konieczny dla spełnienia przez te zwierzęta wymogów dotyczących zdrowia zwierząt określonych we wzorze świadectwa weterynaryjnego, o którym mowa w lit. f):

(i) w miejscu zatwierdzonym przez właściwy organ kraju trzeciego, jego terytorium lub części, z których pochodzą zwierzęta;

(ii) zgodnie z zaleceniami zawartymi w zezwoleniu, które dają przynajmniej takie same gwarancje, co gwarancje określone w ust. 1 lit. a), b) i e) – g).

Zwierzęta kopytne wprowadzane do Unii na podstawie akapitu pierwszego są poddawane kwarantannie w zatwierdzonej jednostce, instytucie lub ośrodku przeznaczenia przez okres przynajmniej sześciu miesięcy od momentu wprowadzenia do Unii, w którym to okresie właściwe organy mogą stosować wymagania przewidziane w art. 8 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 90/425/EWG.

Państwo członkowskie zezwalające na wprowadzenie zwierząt kopytnych na podstawie akapitu pierwszego informuje Komisję i pozostałe państwa członkowskie na forum Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt o takim zezwoleniu, zanim dane zwierzęta kopytne zostaną wprowadzone na jego terytorium.

Artykuł 3b

Warunki dotyczące wejścia i tranzytu zwierząt kopytnych przeznaczonych dla zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka przez terytorium państw członkowskich innych niż państwo członkowskie przeznaczenia

Tranzyt zwierząt kopytnych, o których mowa w art. 3a, przez państwo członkowskie inne niż państwo członkowskie przeznaczenia dozwolony jest jedynie za zezwoleniem właściwego organu państwa członkowskiego tranzytu. Zezwolenie takie może być wydane wyłącznie na podstawie oceny ryzyka dokonanej przez taki właściwy organ w świetle informacji przedstawionych przez państwo członkowskie przeznaczenia.

Zezwalając na wprowadzenie zwierząt zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 3a, państwo członkowskie przeznaczenia informuje o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie na forum Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt przed dokonaniem tranzytu.

Artykuł 3c

Wykaz zatwierdzonych jednostek, instytutów lub ośrodków w krajach trzecich, ich terytoriach lub częściach

1. Po dokonaniu oceny, czy spełnione zostały warunki określone w ust. 2, każde państwo członkowskie może ustanowić wykaz jednostek, instytutów lub ośrodków, w stosunku do których możliwe jest wydawanie zezwoleń na podstawie art. 3a ust. 1 na wprowadzanie na jego terytorium zwierząt kopytnych.

2. Jednostkę, instytut lub ośrodek w kraju trzecim, na jego terytorium lub w jego części włączyć można do wykazu, o którym mowa w ust. 1, jedynie jeśli spełnione zostały następujące warunki:

a) jednostka, instytut lub ośrodek spełniają wymogi określone w załączniku VI część 3;

b) jednostka, instytut lub ośrodek uzyskały zatwierdzenie właściwego organu kraju trzeciego, jego terytorium lub części, w których się znajdują;

c) właściwy organ kraju trzeciego, jego terytorium lub części oferuje wystarczające gwarancje, że spełnione zostały warunki dotyczące zatwierdzania jednostek, instytutów lub ośrodków określone w załączniku VI część 4.

3. Państwo członkowskie może włączyć do wykazu, o którym mowa w ust. 1, jednostki, instytuty lub ośrodki w krajach trzecich, które zostały już włączone do takiego wykazu ustanowionego przez inne państwo członkowskie, bez konieczności dokonania oceny spełnienia warunków ustanowionych w ust. 2.

4. Państwa członkowskie aktualizują wykazy, o których mowa w ust. 1, uwzględniając zwłaszcza zawieszenie lub cofnięcie zatwierdzeń przyznanych przez właściwy organ kraju trzeciego, jego terytorium lub części jednostkom, instytutom lub ośrodkom, które znajdują się w ich obrębie i które są włączone do tych wykazów.

5. Państwa członkowskie podają za pomocą internetowych stron informacyjnych do publicznej wiadomości wykazy, o których mowa w ust. 1, i aktualizują te strony.

6. Państwa członkowskie przekazują Komisji adres internetowy swoich internetowych stron informacyjnych.

Artykuł 4

Warunki dotyczące miejsc gromadzenia zwierząt w odniesieniu do niektórych przesyłek zawierających zwierzęta kopytne

1. Przesyłki zawierające żywe zwierzęta kopytne pochodzące z więcej niż jednego gospodarstwa wprowadzane są do Unii jedynie wówczas, gdy gromadzone są w miejscach gromadzenia zwierząt zatwierdzonych przez właściwy organ kraju trzeciego, jego terytorium lub części, z których pochodzą zwierzęta, zgodnie z wymogami ustanowionymi w załączniku I część 5.

2. Przesyłki zawierające zwierzęta kopytne wprowadzone do Unii zgodnie z art. 3a – 6 nie pochodzą z więcej niż jednego gospodarstwa i nie są gromadzone w miejscach gromadzenia.

Artykuł 5

Protokoły standaryzacji materiałów oraz procedury pobierania i badania próbek w odniesieniu do zwierząt kopytnych

Jeżeli do celów wprowadzenia do Unii przesyłek zawierających zwierzęta kopytne wymagane jest pobranie i zbadanie próbek, na mocy świadectw weterynaryjnych wymienionych w kolumnie 4 tabeli w załączniku I część 1 w odniesieniu do chorób wymienionych w części 6 tego załącznika, takie próbki pobierane i badane są przez właściwy organ kraju trzeciego, z którego pochodzą przesyłki, lub pod jego kontrolą zgodnie z protokołami standaryzacji materiałów i procedurami pobierana i badania próbek, ustanowionymi w części 6 tego załącznika.

Artykuł 6

Szczególne warunki dotyczące niektórych przesyłek zawierających zwierzęta kopytne przywożone do St Pierre i Miquelon oraz wprowadzane do Unii

Przesyłki zawierające zwierzęta kopytne z gatunków wymienionych w tabeli w załączniku I część 7, które zostały wprowadzone do St Pierre i Miquelon mniej niż sześć miesięcy przed datą wysyłki z St Pierre i Miquelon do Unii, wprowadzane są do Unii jedynie wówczas, gdy:

a) spełniają warunki pobytu i kwarantanny ustanowione w rozdziale 1 tej części załącznika;

b) zostały przebadane zgodnie z wymogami dotyczącymi badania zdrowia zwierząt ustanowionymi w rozdziale 2 tej części załącznika.

Artykuł 7

Ogólne warunki dotyczące wprowadzania do Unii niektórych gatunków pszczół i trzmieli

1. Przesyłki zawierające pszczoły i trzmiele z gatunków wymienionych w tabeli 1 w załączniku IV część 2 są wprowadzane do Unii jedynie z krajów trzecich lub terytoriów:

a) wymienionych w załączniku II część 1;

b) na których obecność zgnilca amerykańskiego, małego chrząszcza ulowego (Aethina tumida) i roztocza Tropilaelaps (Tropilaelaps spp.) podlega obowiązkowi zgłaszania na całym obszarze danego kraju trzeciego lub terytorium.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) przesyłki zawierające pszczoły i trzmiele można wprowadzać do Unii z części kraju trzeciego lub terytorium, wymienionych w załączniku II część 1, które są:

a) geograficznie i epidemiologicznie odizolowaną częścią danego kraju trzeciego lub terytorium;

b) wymienione w kolumnie trzeciej tabeli w załączniku IV część 1 sekcja 1.

W przypadku stosowania tego odstępstwa zabrania się wprowadzania do Unii przesyłek zawierających pszczoły i trzmiele z wszystkich innych części danego kraju trzeciego lub terytorium nie wymienionych w kolumnie trzeciej tabeli w załączniku IV część 1 sekcja 1.

3. Przesyłki zawierające pszczoły i trzmiele z gatunków wymienionych w tabeli 1 załącznika IV część 2 składają się z:

a) klatek zawierających matki pszczele i matki trzmieli (Apis mellifera i Bombus spp.), z których każda zawiera jedną matkę i maksymalnie 20 towarzyszących jej robotnic; albo

b) pojemników zawierających trzmiele (Bombus spp.), z których każdy zawiera rodzinę maksymalnie 200 dorosłych trzmieli.

4. Przesyłki zawierające pszczoły i trzmiele z gatunków wymienionych w tabeli 1 w załączniku IV część 2 spełniają następujące warunki:

a) posiadają stosowne świadectwo weterynaryjne, sporządzone zgodnie z odpowiednim wzorem świadectwa weterynaryjnego, ustanowionym w załączniku IV część 2 i wypełnionym oraz podpisanym przez urzędowego inspektora kraju trzeciego wywozu;

b) spełniają wymogi weterynaryjne ustanowione w świadectwie weterynaryjnym, o którym mowa w lit. a).

Artykuł 8

Ogólne warunki dotyczące transportu żywych zwierząt do Unii

W okresie po załadowaniu w kraju trzecim pochodzenia oraz przed przybyciem do punktu kontroli granicznej, będącym miejscem wprowadzania do Unii, przesyłki zawierające żywe zwierzęta:

a) nie są transportowane łącznie z żywymi zwierzętami, które:

(i) nie są przeznaczone do wprowadzenia do Unii; albo

(ii) są w gorszym stanie zdrowia;

b) nie są rozładowywane w kraju trzecim, na jego terytorium lub w jego części, które nie są objęte zezwoleniem na przywóz danych zwierząt do Unii, a jeżeli są przewożone drogą powietrzną, nie są przemieszczane do innego samolotu w obrębie takiego kraju trzeciego, jego terytorium lub części, ani nie są przewożone drogą, koleją lub przepędzane przez taki kraj trzeci, jego terytorium lub część.

Artykuł 9

Ograniczenia czasowe w odniesieniu do czasu transportu żywych zwierząt do Unii

Przesyłki zawierające żywe zwierzęta wprowadzane są do Unii jedynie wówczas, gdy przesyłka dociera do punktu kontroli granicznej, będącego miejscem wprowadzenia do Unii, w ciągu 10 dni od daty wydania stosownego świadectwa weterynaryjnego.

W przypadku transportu drogą morską wspomniany okres 10 dni przedłuża się o dodatkowy okres odpowiadający czasowi trwania podróży drogą morską, potwierdzony podpisaną przez kapitana statku deklaracją sporządzoną zgodnie z załącznikiem I część 3, której oryginał dołączony jest do świadectwa weterynaryjnego.

Artykuł 10

Szczególne warunki dotyczące dezynsekcji przesyłek zawierających żywe zwierzęta przewożone do Unii drogą powietrzną

Jeżeli przesyłki zawierające żywe zwierzęta, z wyłączeniem przesyłek zawierających pszczoły, przewożone są drogą powietrzną, klatka lub kontener, w którym są przewożone, a także otaczający je obszar, są spryskiwane odpowiednim środkiem owadobójczym.

Dezynsekcja przeprowadzana jest bezpośrednio przed zamknięciem drzwi samolotu po załadunku oraz po każdym kolejnym otwarciu drzwi w kraju trzecim, do chwili dotarcia samolotu do miejsca przeznaczenia.

Kapitan samolotu potwierdza przeprowadzenie dezynfekcji przez podpisanie deklaracji sporządzonej zgodnie z załącznikiem I część 4, której oryginał dołączony jest do świadectwa weterynaryjnego.

Artykuł 11

Warunki mające zastosowanie po wprowadzeniu do Unii niektórych przesyłek zawierających zwierzęta kopytne

1. Po wprowadzeniu do Unii przesyłki zawierające zwierzęta kopytne inne niż zwierzęta, o których mowa w art. 3a, są bezzwłocznie przewożone środkami transportu zabezpieczonymi przed wektorami do gospodarstwa przeznaczenia.

Takie zwierzęta kopytne pozostają w tym gospodarstwie przez okres co najmniej 30 dni, o ile nie są wysyłane bezpośrednio do rzeźni.

2. Po wprowadzeniu do Unii przesyłki zawierające zwierzęta kopytne przeznaczone do natychmiastowego uboju są bezzwłocznie przewożone do rzeźni docelowej, gdzie są poddawane ubojowi w ciągu pięciu dni roboczych od daty przybycia do rzeźni.

Artykuł 12

Szczególne warunki dotyczące tranzytu przez kraje trzecie niektórych przesyłek zawierających zwierzęta kopytne

Jeżeli zastosowanie ma szczególny warunek I załącznika I część 1, w celu zezwolenia na tranzyt przesyłek zawierających zwierzęta kopytne, o których mowa w tym warunku, pochodzących z jednego państwa członkowskiego i przeznaczonych do innego państwa członkowskiego, przez kraj trzeci, jego terytorium lub część, wymienione w tabeli w załączniku I część 1, dla których w kolumnie 4 tej tabeli nie wskazano odpowiadającego wzoru świadectwa weterynaryjnego dla przesyłek zawierających dane zwierzęta kopytne, wówczas zastosowanie mają następujące warunki:

a) w przypadku bydła opasowego:

(i) gospodarstwa końcowego przeznaczenia muszą zostać wyznaczone z góry przez właściwy organ miejsca końcowego przeznaczenia;

(ii) żywych zwierząt stanowiących przedmiot przesyłki nie wolno przemieszczać z gospodarstwa końcowego przeznaczenia, chyba że do celów natychmiastowego uboju;

(iii) każdorazowo przemieszczenie żywych zwierząt do i z gospodarstwa końcowego przeznaczenia musi odbywać się pod kontrolą właściwego organu, o ile zwierzęta stanowiące przedmiot przesyłki trzymane są w tym gospodarstwie;

b) w przypadku zwierząt kopytnych przeznaczonych do natychmiastowego uboju zastosowanie ma art. 11 ust. 2.

Artykuł 12a

Odstępstwo dotyczące tranzytu przez Litwę niektórych przesyłek żywego bydła do hodowli i produkcji

1. Zezwala się na tranzyt drogowy przez Litwę przesyłek żywego bydła do hodowli i produkcji pochodzących z Obwodu Kaliningradzkiego w Rosji i skierowanych do miejsca przeznaczenia poza Unią, pod warunkiem spełnienia następujących wymogów:

a) zwierzęta wprowadzane są na terytorium Litwy przez punkt kontroli granicznej Kybartai i wywożone przez punkt kontroli granicznej Medininkai;

b) zwierzęta przewożone są pojazdami drogowymi w kontenerach zapieczętowanych przez służby weterynaryjne właściwego organu Litwy plombą oznaczoną numerem seryjnym, w punkcie kontroli granicznej Kybartai, będącym miejscem wprowadzania do Unii Europejskiej;

c) towarzyszące przesyłce zwierząt od punktu kontroli granicznej Kybartai do punktu kontroli granicznej Medininkai dokumenty, o których mowa w art. 7 ust. 1 tiret trzecie dyrektywy Rady 91/496/EWG, włącznie z odpowiednio wypełnionym świadectwem weterynaryjnym „BOV-X-TRANSIT-RU”, określonym w części 2 załącznika I do niniejszego rozporządzenia, zaopatrzone są na każdej stronie, przez urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za punkt kontroli granicznej Kybartai, w pieczęć „JEDYNIE DO CELÓW TRANZYTU Z ROSYJSKIEGO OBWODU KALININGRADZKIEGO PRZEZ LITWĘ”;

d) spełnione są wymagania przewidziane w art. 9 dyrektywy Rady 91/496/EWG;

e) przesyłka jest zakwalifikowana jako dopuszczona do tranzytu przez Litwę we wspólnym weterynaryjnym dokumencie wejścia, o którym mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 282/2004 ( 23 ), podpisanym przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej Kybartai.

f) zwierzętom towarzyszy świadectwo zdrowia umożliwiające wprowadzenie bez przeszkód na terytorium Białorusi i świadectwo weterynaryjne wydane dla miejsca przeznaczenia zwierząt w Rosji.

2. Przesyłki nie rozładowuje się na terytorium Unii i przewozi się ją bezpośrednio do punktu kontroli granicznej Medininkai, będącego punktem opuszczenia Unii.

Urzędowy lekarz weterynarii w punkcie kontroli granicznej Medininkai wypełnia część 3 wspólnego weterynaryjnego dokumentu wejścia, po tym jak kontrola przesyłki w punkcie opuszczenia Unii wykazała, że jest to ta sama przesyłka, która została wprowadzona na terytorium Litwy w punkcie kontroli granicznej Kybartai.

3. W przypadku jakiejkolwiek nieprawidłowości lub sytuacji wyjątkowej podczas tranzytu, państwo członkowskie tranzytu stosuje w razie potrzeby środki przewidziane w art. 8 ust. 1 lit. b) tiret drugie dyrektywy 90/425/EWG ( 24 ).

4. Właściwy organ Litwy sprawdza regularnie, czy zgadzają się liczby przesyłek wprowadzanych do Unii i opuszczajęcych ją.

Artykuł 13

Warunki mające zastosowanie po wprowadzeniu do Unii przesyłek zawierających pszczoły i trzmiele, o których mowa w art. 7

1. Przesyłki zawierające matki pszczele i matki trzmieli, o których mowa w art. 7 ust. 3 lit. a), przewożone są bezzwłocznie do wyznaczonego miejsca końcowego przeznaczenia, w którym ule rozmieszcza się pod kontrolą właściwego organu, a matki przenosi się do nowych klatek przed wprowadzeniem ich do miejscowych rodzin.

2. Klatki, robotnice i pozostały materiał towarzyszący matkom pszczelim i matkom trzmieli z kraju trzeciego pochodzenia jest przesyłany do laboratorium wyznaczonego przez właściwy organ do badań na obecność:

a) małego chrząszcza ulowego (Aethina tumida), jego jaj lub larw;

b) roztocza Tropilaelaps (Tropilaelaps spp.).

Po badaniach laboratoryjnych klatki, robotnice i materiał są niszczone.

3. Przesyłki zawierające trzmiele (Bombus spp.), o których mowa w art. 7 ust. 3 lit. b), przewożone są bezzwłocznie do wyznaczonego miejsca przeznaczenia.

Trzmiele mogą pozostać w pojemniku, w którym zostały wprowadzone do Unii, do chwili zakończenia okresu życia rodziny.

Pojemnik i materiał towarzyszące trzmielom z kraju trzeciego pochodzenia są niszczone najpóźniej z chwilą zakończenia okresu życia rodziny.

Artykuł 13a

Warunki mające zastosowanie po wprowadzeniu przesyłek zawierających zwierzęta kopytne przeznaczone dla zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka

1. Po wprowadzeniu do Unii przesyłki zawierające zwierzęta kopytne przeznaczone dla zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka transportowane są bezzwłocznie do zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka przeznaczenia przy wykorzystaniu środków transportu zabezpieczonych przed wektorami i o konstrukcji uniemożliwiającej wydostanie się zwierząt oraz wycieknięcie lub wypadnięcie odchodów, moczu, ściółki, paszy, odpadów lub innych materiałów z pojazdu lub kontenera podczas transportu.

2. Zwierzęta poddawane są kwarantannie w obiektach zabezpieczonych przed wektorami na terenie zakładu zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka w państwie członkowskim przeznaczenia przez okres przynajmniej 30 dni. Po okresie kwarantanny wynoszącym 30 dni zwierzęta mogą zostać przeniesione do innej zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka.

3. Zwierzęta wprowadzane do zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka mogą zostać przeniesione do miejsca przeznaczenia innego niż zatwierdzona jednostka, instytut lub ośrodek tylko wówczas, gdy:

a) od czasu wprowadzenia do Unii upłynęło przynajmniej sześć miesięcy, oraz

b) przeniesienia dokonuje się zgodnie z pkt 4 załącznika C do dyrektywy 92/65/EWG.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 zwierzęta mogą opuścić zatwierdzoną jednostkę, instytut lub ośrodek przed upływem sześciomiesięcznego okresu przewidzianego w tym ustępie, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) zwierzęta podlegają wywozowi do kraju trzeciego, jego terytorium lub części;

b) w celu wywozu, o którym mowa w lit. a), zwierzęta są transportowane środkami transportu zabezpieczonymi przed wektorami i o konstrukcji uniemożliwiającej wydostanie się zwierząt oraz wycieknięcie lub wypadnięcie odchodów, moczu, ściółki, paszy, odpadów lub innych materiałów z pojazdu lub kontenera podczas transportu.

ROZDZIAŁ III

WARUNKI WPROWADZANIA ŚWIEŻEGO MIĘSA DO UNII

Artykuł 14

Ogólne warunki przywozu świeżego mięsa

Przesyłki zawierające świeże mięso przeznaczone do spożycia przez ludzi przywożone są do Unii tylko wówczas, gdy spełniają następujące warunki:

a) pochodzą z krajów trzecich, ich terytoriów lub części, wymienionych w kolumnach 1, 2 i 3 tabeli w załączniku II część 1, dla których istnieje wzór świadectwa weterynaryjnego, odpowiadający danej przesyłce, wymieniony w kolumnie 4 tabeli w załączniku II część 1;

b) podczas kontroli w punkcie kontroli granicznej, będącym miejscem wprowadzania do Unii, towarzyszy im stosowne świadectwo weterynaryjne, sporządzone zgodnie z odpowiednim wzorem świadectwa weterynaryjnego, ustanowionym w załączniku II cześć 2, uwzględniające szczególne warunki wskazane w kolumnie 6 tabeli w części 1 tego załącznika, wypełnione i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii kraju trzeciego wywozu;

c) spełniają wymogi ustanowione w świadectwie weterynaryjnym, o którym mowa w lit. b), w tym:

(i) dodatkowe gwarancje ustanowione w tym świadectwie, o ile wskazano w kolumnie 5 tabeli w załączniku II część 1;

Artykuł 15

Warunki mające zastosowanie po przywozie nieoskórowanych tusz dzikich parzystokopytnych zwierząt łownych

Zgodnie z art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 97/78/WE ( 25 ) przesyłki zawierające nieoskórowane tusze dzikich parzystokopytnych zwierząt łownych, przeznaczone do spożycia przez ludzi po dalszym przetworzeniu, są bezzwłocznie przewożone do zakładu przetwórczego przeznaczenia.

Artykuł 16

Tranzyt i przechowywanie świeżego mięsa

Wprowadzenie do Unii przesyłek zawierających świeże mięso nieprzeznaczone do przywozu do Unii, lecz przeznaczone do kraju trzeciego, w bezpośrednim tranzycie lub po przechowywaniu w Unii zgodnie z art. 12 ust. 4 oraz art. 13 dyrektywy 97/78/WE, jest dozwolone tylko wówczas, gdy przesyłki te spełniają następujące warunki:

b) spełniają szczególne wymogi dotyczące zdrowia zwierząt mające zastosowanie do danych przesyłek, wyszczególnione w stosownych wzorach świadectw weterynaryjnych, o których mowa w lit. a);

c) posiadają świadectwo weterynaryjne, sporządzone zgodnie z odpowiednim wzorem świadectwa weterynaryjnego ustanowionym w załączniku III, wypełnione i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii kraju trzeciego wywozu;

d) zakwalifikowane są jako dopuszczone do tranzytu, w tym, w odpowiednich przypadkach, do przechowywania, na wspólnotowym świadectwie weterynaryjnym dla wwozu i przewozu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 136/2004 ( 26 ), podpisanym przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej będącym miejscem wprowadzania do Unii.

Artykuł 17

Odstępstwo dotyczące tranzytu przez Łotwę, Litwę i Polskę

1. W drodze odstępstwa od art. 16 tranzyt przesyłek pochodzących z Rosji lub przeznaczonych do Rosji, drogą lub koleją, przez terytorium Unii między wyznaczonymi punktami kontroli granicznej na Łotwie, Litwie i w Polsce, wymienionymi w decyzji Komisji 2009/821/WE ( 27 ) bezpośrednio lub przez inny kraj trzeci, jest dozwolony, z zastrzeżeniem spełnienia następujących warunków:

a) przesyłka plombowana jest w punkcie kontroli granicznej, będącym miejscem wprowadzania do Unii, plombą oznaczoną numerem seryjnym przez służby weterynaryjne właściwego organu;

b) na każdej stronie dokumentów towarzyszących przesyłce, określonych w art. 7 dyrektywy 97/78/WE, urzędowy lekarz weterynarii właściwego organu odpowiedzialnego za punkt kontroli granicznej będący miejscem wprowadzania do Unii stempluje „TYLKO TRANZYT DO ROSJI PRZEZ TERYTORIUM UE”;

c) spełnione są wymagania proceduralne przewidziane w art. 11 dyrektywy 97/78/WE;

d) przesyłka jest zakwalifikowana jako dopuszczona do tranzytu na wspólnotowym świadectwie weterynaryjnym dla wwozu i przywozu, podpisanym przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej, będącym miejscem wprowadzania do Unii.

2. Rozładunek lub przechowywanie, zgodnie z art. 12 ust. 4 lub art. 13 dyrektywy 97/78/WE, takich przesyłek na terytorium Unii nie są dozwolone.

3. Właściwy organ przeprowadza regularne kontrole w celu zapewnienia zgodności liczby przesyłek oraz ilości produktów opuszczających terytorium Unii z liczbą przesyłek i ilością produktów wprowadzanych.

▼M17

Artykuł 17a

Odstępstwo dotyczące tranzytu przez Chorwację przesyłek z Bośni i Hercegowiny przeznaczonych do państw trzecich

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 16 dozwolony jest bezpośredni tranzyt drogowy przez terytorium Unii, między punktem kontroli granicznej w miejscowości Nova Sela a punktem kontroli granicznej w miejscowości Ploče, pochodzących z Bośni i Hercegowiny i przeznaczonych do państw trzecich przesyłek, o ile spełnione są następujące warunki:

a) przesyłka jest zaplombowana plombą opatrzoną numerem seryjnym przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej przy wjeździe;

b) dokumenty towarzyszące przesyłce, o których mowa w art. 7 dyrektywy 97/78/WE, opatrzone są na każdej stronie pieczęcią „WYŁĄCZNIE TRANZYT DO PAŃSTW TRZECICH PRZEZ TERYTORIUM UE” przyłożoną przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia;

c) spełnione są wymogi proceduralne określone w art. 11 dyrektywy 97/78/WE;

d) przesyłka jest poświadczona jako dopuszczona do tranzytu na wspólnym weterynaryjnym dokumencie wejścia, o którym mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 136/2004, przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej przy wjeździe.

2. Nie jest dozwolone rozładowywanie ani przechowywanie, jak określono w art. 12 ust. 4 lub w art. 13 dyrektywy 97/78/WE, takich przesyłek na terytorium Unii.

3. Właściwy organ prowadzi regularne kontrole w celu dopilnowania, aby liczba przesyłek oraz ilość produktów opuszczających Unię odpowiadały liczbie i ilości, które zostały wprowadzone na jej terytorium.

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 18

Certyfikacja

Świadectwa weterynaryjne wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia wypełniane są zgodnie z notami wyjaśniającymi podanymi w załączniku V.

Wymóg ten nie wyklucza jednak korzystania z certyfikacji elektronicznej ani innych uzgodnionych systemów zharmonizowanych na poziomie Unii.

Artykuł 19

Przepisy przejściowe

W okresie przejściowym przesyłki zawierające żywe zwierzęta, z wyjątkiem pszczół i trzmieli pochodzących ze stanu Hawaje, i świeże mięso przeznaczone do spożycia przez ludzi, dla których przed dniem 30 listopada 2010 r. wydano stosowne świadectwa zgodnie z decyzjami 79/542/EWG oraz 2003/881/WE, mogą być nadal wprowadzane do Unii do dnia 31 maja 2011 r.

Artykuł 20

Uchylenie

Decyzja 2003/881/WE traci moc.

Artykuł 21

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

ZAŁĄCZNIK I

ZWIERZĘTA KOPYTNE

CZĘŚĆ 1

Wykaz krajów trzecich, ich terytoriów lub części (1)

Kod ISO i nazwa państwa trzeciego	Kod terytorium	Opis kraju trzeciego, jego terytorium lub części	Świadectwo weterynaryjne		Warunki szczegółowe
Kod ISO i nazwa państwa trzeciego	Kod terytorium	Opis kraju trzeciego, jego terytorium lub części	Wzór/Wzory	Dodatkowe gwarancje	Warunki szczegółowe
1	2	3	4	5	6
▼M23
BD – Bangladesz (6)	BD-0	Obszar Chittagong Safari Park	TRE-A (7)
▼M8
CA – Kanada	CA-0	Cały kraj	POR-X		IVb IX V
CA – Kanada	CA-1	Cały kraj oprócz regionu Doliny Okanagan Kolumbii Brytyjskiej, opisanego następująco: — od punktu na granicy Kanady i Stanów Zjednoczonych, o długości geograficznej 120°15′ i szerokości geograficznej 49° — na północ do punktu o długości geograficznej 119°35′ i szerokości geograficznej 50°30′ — na północny-wschód do punktu o długości geograficznej 119° i szerokości geograficznej 50°45′ — na południe do punktu na granicy Kanady i Stanów Zjednoczonych, o długości geograficznej 118°15′ szerokości geograficznej 49°	BOV-X, OVI-X, OVI-Y RUM (2)	A	IVb IX V
CH – Szwajcaria	CH-0	Cały kraj	(3)
CL – Chile	CL-0	Cały kraj	BOV-X,OVI-X, RUM
CL – Chile	CL-0	Cały kraj	POR-X, SUI	B
GL – Grenlandia	GL-0	Cały kraj	OVI-X, RUM		V
▼M16 —————
▼M8
IS – Islandia	IS-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y RUM, OVI-X, OVI-Y
IS – Islandia	IS-0	Cały kraj	POR-X, POR-Y	B
ME – Czarnogóra	ME-0	Cały kraj			I
MK – była jugosłowiańska republika Macedonii (4)	MK-0	Cały kraj			I
▼M22
NZ – Nowa Zelandia	NZ-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, POR-X, POR-Y OVI–X, OVI-Y		III V XII
▼M8
PM – St Pierre i Miquelon	PM-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y CAM
RS – Serbia (5)	RS-0	Cały kraj			I
RU – Rosja	RU-0	Cały kraj
	RU-1	Cały kraj z wyjątkiem Obwodu Kaliningradzkiego
	RU-2	Obwód Kaliningradzki	BOV-X-TRANSIT-RU		X
▼M12
US – Stany Zjednoczone	US-0	Cały kraj	POR-X	D
▼M8
(1) Bez uszczerbku dla szczególnych wymogów certyfikacji przewidzianych przez wszelkie właściwe porozumienia między Unią a krajami trzecimi. (2) Wyłącznie w odniesieniu do żywych zwierząt nienależących do rodziny jeleniowatych. (3) Świadectwa zgodne z Umową między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącą handlu produktami rolnymi (Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 132). (4) była jugosłowiańska republika Macedonii: ostateczna nazwa tego państwa zostanie ustalona po zakończeniu negocjacji prowadzonych obecnie w ONZ w tej sprawie. (5) Z wyjątkiem Kosowa, określonego zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1244 z dnia 10 czerwca 1999 r. (6) Wpis ten obowiązuje do dnia 17 sierpnia 2015 r. (7) Dotyczy wyłącznie żywych zwierząt kopytnych gatunku Elephas ssp. z zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka w Bangladeszu do zatwierdzonej jednostki, instytutu lub ośrodka na Cyprze.

Warunki szczegółowe (zob. przypisy na każdym świadectwie):

„I”

w odniesieniu do tranzytu przez terytorium kraju trzeciego żywych zwierząt przeznaczonych do natychmiastowego uboju lub żywego bydła opasowego, wysyłanych z jednego państwa członkowskiego i przeznaczonych do innego państwa członkowskiego, w ciężarówkach zaplombowanych plombą z numerem seryjnym.

Numer plomby powinien znajdować się na świadectwie zdrowia wystawionym zgodnie z wzorem ustanowionym w załączniku F do dyrektywy 64/432/EWG ( 28 ) dla żywego bydła przeznaczonego do uboju i bydła opasowego oraz zgodnie z wzorem I w załączniku E do dyrektywy 91/68/EWG ( 29 ) dla owiec i kóz przeznaczonych do uboju.

Ponadto plomba musi być nienaruszona w chwili przybycia do wyznaczonego punktu kontroli granicznej wejścia na terytorium Unii, a numer plomby musi zostać zarejestrowany w zintegrowanym skomputeryzowanym systemie weterynaryjnym TRACES.

W punkcie wyjścia z terytorium Unii, przed tranzytem przez terytorium kraju trzeciego lub krajów trzecich, właściwy organ weterynaryjny opatruje świadectwo pieczęcią z napisem „WYŁĄCZNIE TRANZYT MIĘDZY RÓŻNYMI CZĘŚCIAMI UNII EUROPEJSKIEJ PRZEZ BYŁĄ JUGOSŁOWIAŃSKĄ REPUBLIKĘ MACEDONII / CZARNOGÓRĘ / SERBIĘ ( 30 ) ( 31 )”.

Bydło opasowe musi zostać przewiezione bezpośrednio do gospodarstwa przeznaczenia wyznaczonego przez właściwy organ weterynaryjny kraju przeznaczenia. Zwierzęta te mogą być przemieszczane z tego gospodarstwa wyłącznie z przeznaczeniem do bezpośredniego uboju.

„II”

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od gruźlicy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV-X.

„III”

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od brucelozy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV-X.

„IVa”

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od enzootycznej białaczki bydła (EBL)” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV-X.

„IVb”

uznane za posiadające stada „oficjalnie uznane za wolne od enzootycznej białaczki bydła (EBL)” na zasadach równoważnych z wymogami określonymi w załączniku D do dyrektywy 64/432/EWG do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV–X.

„V”

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od brucelozy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru OVI-X.

„VI”

Ograniczenia geograficzne:

„VII”

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od gruźlicy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru RUM.

„VIII”

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od brucelozy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru RUM.

„IX”

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany wolny od choroby Aujeszky’ego” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru POR-X.

„X”

Jedynie dla tranzytu przez Litwę bydła do hodowli lub produkcji z Obwodu Kaliningradzkiego do innych regionów Rosji.

▼M21

„XI”

gospodarstwa lub przedziały uznane za stosujące kontrolowane warunki w pomieszczeniach inwentarskich zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2075/2005.

▼M22

„XII”

terytorium uznane za posiadające stada bydła urzędowo wolne od gruźlicy równoważne w stosunku do stad uznanych za urzędowo wolne od gruźlicy w oparciu o warunki określone w pkt 1 i 2 załącznika A.I do dyrektywy 64/432/EWG, do celów wywozu do Unii żywych zwierząt certyfikowanych zgodnie ze wzorem świadectwa weterynaryjnego BOV-X lub BOV-Y.

CZĘŚĆ 2

Wzory świadectw weterynaryjnych

Wzory:

„BOV-X”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek) przeznaczonego do hodowli lub produkcji po przywozie.

„BOV-Y”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek) przeznaczonego do natychmiastowego uboju po przywozie.

„BOV-X-TRANSIT-RU”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunki Bubalus i Bison i ich krzyżówki) przeznaczonego do tranzytu z Obwodu Kaliningradzkiego do innych regionów Rosji przez terytorium Litwy.

„OVI-X”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus) przeznaczonych do hodowli lub produkcji po przywozie.

„OVI-Y”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus) przeznaczonych do natychmiastowego uboju po przywozie.

▼M12

„POR-X”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla trzody chlewnej (Sus scrofa) przeznaczonej do hodowli lub produkcji po przywozie, lub przeznaczonej do tranzytu przez terytorium Unii z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego.

„POR-Y”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świń domowych (Sus scrofa) przeznaczonych do natychmiastowego uboju po przywozie.

„RUM”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla zwierząt należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła (w tym gatunków Bubalus i Bison i ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych (Suidae) i pekari (Tayassuidae)) oraz zwierząt należących do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„SUI”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla nieudomowionych świniowatych, pekari i tapirowatych.

„CAM”

Wzór specjalnego zaświadczenia weterynaryjnego dla zwierząt przywożonych z St Pierre i Miquelon zgodnie z warunkami, o których mowa w załączniku I część 7.

SG (Dodatkowe gwarancje):

„A”

gwarancje dotyczące badań w kierunku choroby niebieskiego języka i epizootycznej gorączki krwotocznej u zwierząt, posiadających świadectwa weterynaryjne według wzorów BOV–X (pkt II.2.8 B), OVI–X (pkt II.2.6 D) i RUM (pkt II.2.6).

„B”

gwarancje dotyczące badań w kierunku choroby pęcherzykowej świń i klasycznego pomoru świń na zwierzętach posiadających świadectwa weterynaryjne według wzorów POR-X (pkt II.2.4.B) i SUI (pkt II.2.4.B).

„C”

gwarancje dotyczące badań w kierunku brucelozy u zwierząt, którym towarzyszy świadectwo według wzoru POR-X (pkt II.2.4 C) i SUI (pkt II.2.4 C).

▼M12

„D”

Gwarancje dotyczące testów na pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa weterynaryjnego POR-X (pkt II.2.1.b)).

▼M22

▼M10

Wzór BOV–X-TRANSIT-RU

▼M19

Wzór OVI-X

▼M6

Wzór POR-X

CZĘŚĆ 3

Uzupełnienie do transportu zwierząt drogą morską

(wypełniany i załączany do świadectwa weterynaryjnego, w przypadku gdy transport do granicy Unii Europejskiej, albo jego część, odbywa się statkiem)

Oświadczenie kapitana statku
Ja, niżej podpisany kapitan statku (nazwa …), oświadczam, że zwierzęta, o których mowa w załączonym świadectwie weterynaryjnym nr … pozostawały na pokładzie statku podczas rejsu z … w … (kraj wywozu) do … w Unii oraz że podczas podróży do Unii statek nie zawijał do żadnego miejsca poza … (kraj wywozu) innym niż: … (porty zawinięcia podczas podróży). Ponadto podczas podróży zwierzęta te nie miały kontaktu z innymi zwierzętami na pokładzie o niższym statusie zdrowotnym. Sporządzono w … dnia …
(port przybycia)	(data przybycia)
(pieczęć)	(podpis kapitana)
	(imię, nazwisko i tytuł wielkimi literami)

CZĘŚĆ 4

Uzupełnienie do transportu zwierząt drogą powietrzną

(wypełniany i załączany do świadectwa weterynaryjnego, w przypadku gdy transport do granicy Unii Europejskiej, albo jego część, odbywa się samolotem)

Oświadczenie kapitana samolotu
Ja, niżej podpisany kapitan samolotu (nazwa …), oświadczam, iż klatka lub kontener i obszar wokół klatki lub kontenera zawierających zwierzęta, o których mowa w załączonym świadectwie weterynaryjnym nr …, zostały spryskane odpowiednim środkiem owadobójczym przed wylotem. Sporządzono w … dnia …
(port lotniczy odlotu)	(data odlotu)
(pieczęć)	(podpis kapitana)
	(imię, nazwisko i tytuł wielkimi literami)

CZĘŚĆ 5

Warunki zatwierdzenia miejsc gromadzenia zwierząt (wymienione w art. 4)

W celu uzyskania zatwierdzenia miejsca gromadzenia zwierząt muszą spełniać następujące wymagania:

I. Muszą być objęte nadzorem urzędowego lekarza weterynarii.

II. Każde z nich musi być położone w środku obszaru o średnicy co najmniej 20 km, na którym, według urzędowych danych, nie było przypadków pryszczycy w okresie co najmniej 30 dni poprzedzających wykorzystanie ich jako zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt.

III. Przed każdym wykorzystaniem ich jako zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt muszą zostać oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekującego, urzędowo zatwierdzonego w kraju wywozu jako środka skutecznego w zwalczaniu pryszczycy.

IV. Uwzględniając liczbę zwierząt, jaka może w nich przebywać, muszą posiadać:

a) obiekt przeznaczony wyłącznie do celu gromadzenia zwierząt;

b) stosowne wyposażenie, łatwe do czyszczenia i dezynfekcji, służące do załadunku i rozładunku, a także stosowne obiekty do przetrzymywania zwierząt w odpowiednich warunkach, ich pojenia, karmienia i przeprowadzania niezbędnych czynności leczniczych;

c) stosowne obiekty przeznaczone do badania i izolowania zwierząt;

d) stosowne wyposażenie, służące do czyszczenia i dezynfekcji pomieszczeń i pojazdów;

e) stosowne miejsce do składowania paszy, ściółki i obornika;

f) stosowny system odprowadzania i usuwania ścieków;

g) biuro urzędowego lekarza weterynarii.

V. W okresie działania muszą posiadać wystarczającą liczbę lekarzy weterynarii wykonujących wszystkie obowiązki wyszczególnione w części 5;

VI. Mogą przyjmować jedynie zwierzęta posiadające indywidualne oznakowanie, gwarantujące możliwość odtworzenia miejsca ich pochodzenia. W tym celu, w momencie przyjmowania zwierząt, właściciel lub osoba odpowiedzialna za miejsce gromadzenia zwierząt musi upewnić się, że zwierzęta są właściwie oznakowane i że towarzyszą im dokumenty lub świadectwa zdrowia właściwe dla danego gatunku lub kategorii.

Ponadto właściciel lub osoba odpowiedzialna za miejsce gromadzenia zwierząt musi umieścić w rejestrze lub bazie danych imię i nazwisko właściciela, pochodzenie zwierząt, daty przyjęcia i zwolnienia, numer identyfikacyjny zwierząt lub numer rejestracyjny stada pochodzenia i gospodarstwa przeznaczenia oraz numer rejestracyjny przewoźnika i numer rejestracyjny ciężarówki przywożącej lub odbierającej zwierzęta z miejsca gromadzenia, a także przechowywać te dane przez co najmniej trzy lata.

VII. Wszystkie zwierzęta przechodzące przez miejsce gromadzenia muszą spełniać wymogi zdrowotne ustanowione dla przywozu do Unii zwierząt danej kategorii.

VIII. Zwierzęta przeznaczone do wprowadzenia do Unii, przechodzące przez miejsce gromadzenia zwierząt, muszą w ciągu sześciu dni od daty przybycia do miejsca gromadzenia zostać załadowane i wysłane bezpośrednio na granicę kraju wywozu:

a) bez wchodzenia w kontakt ze zwierzętami parzystokopytnymi innymi niż zwierzęta spełniające wymogi zdrowotne ustanowione dla wprowadzania do Unii danej kategorii zwierząt,

b) podzielone na przesyłki tak, aby pojedyncza przesyłka nie zawierała zarówno zwierząt przeznaczonych do hodowli lub produkcji, jak i zwierząt przeznaczonych do natychmiastowego uboju;

c) w pojazdach transportujących lub kontenerach, które zostały uprzednio oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekującego urzędowo zatwierdzonego w kraju wywozu jako skutecznego środka w zwalczaniu pryszczycy, skonstruowanych w sposób uniemożliwiający wyciekanie lub wypadanie podczas transportu odchodów, moczu, ściółki lub paszy.

IX. Jeżeli warunki wywozu zwierząt do Unii wymagają, aby w określonym czasie przed załadunkiem przeprowadzone zostało określone badanie, okres ten musi obejmować każdy okres gromadzenia zwierząt, do sześciu dni liczonych od daty przybycia zwierząt do zatwierdzonego miejsca gromadzenia zwierząt.

X. Kraj trzeci wywozu musi wyznaczyć miejsca gromadzenia zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do hodowli i produkcji, a także miejsca gromadzenia zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do uboju, oraz musi podać do wiadomości Komisji i właściwych organów centralnych państw członkowskich nazwy i adresy tych miejsc. Informacje te muszą być systematycznie uaktualniane.

XI. Kraj trzeci wywozu określi procedurę urzędowego nadzoru zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt i dopilnuje, aby nadzór taki miał miejsce.

XII. Zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt muszą być poddawane regularnym kontrolom przez właściwy organ kraju trzeciego w celu sprawdzenia, czy w dalszym ciągu spełniane są wymagania niezbędne do uzyskania zatwierdzenia, ustanowione w punktach I do XI.

Jeżeli kontrole wykażą, że warunki te nie są już spełniane, zatwierdzenie miejsca gromadzenia zwierząt musi zostać zawieszone. Zatwierdzenie to może zostać przywrócone jedynie wówczas, gdy właściwy organ kraju trzeciego ma pewność, że miejsce gromadzenie zwierząt spełnia w całości wymagania ustanowione w punktach od I do XI.

CZĘŚĆ 6

Protokoły standaryzacji materiałów oraz procedur badania

(wymienione w art. 5)

Gruźlica (TBL)

Pojedynczą śródskórną próbę tuberkulinową z wykorzystaniem tuberkuliny bydlęcej przeprowadza się zgodnie z załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku zwierząt z rodziny świniowatych pojedynczą śródskórną próbę tuberkulinową z wykorzystaniem tuberkuliny ptasiej przeprowadza się zgodnie z załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG, z tą różnicą, że miejscem wstrzyknięcia jest luźny fałd skóry u podstawy ucha.

▼M2

Bruceloza (Brucella abortus) (BRL)

Odczyn aglutynacji, odczyn wiązania dopełniacza, test ze zbuforowanym antygenem Brucelli, testy ELISA oraz test metodą fluorescencji w świetle spolaryzowanym przeprowadza się zgodnie z załącznikiem C do dyrektywy 64/432/EWG.

Bruceloza (Brucella melitensis) (BRL)

Testy przeprowadza się zgodnie z załącznikiem C do dyrektywy 91/68/EWG.

Enzootyczna białaczka bydła (EBL)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym oraz test ELISA przeprowadza się zgodnie z załącznikiem D rozdział II ust. A i C do dyrektywy 64/432/EWG.

Choroba niebieskiego języka (BTG)

(A)

Kompetycyjny lub blokujący test ELISA przeprowadza się zgodnie z następującym protokołem:

Kompetycyjny test ELISA z wykorzystaniem przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3 jest w stanie zidentyfikować przeciwciała skierowane przeciwko wszystkim znanym serotypom wirusa choroby niebieskiego języka.

Zasada testu polega na przerwaniu reakcji pomiędzy antygenem wirusa BTG i grupowo swoistym przeciwciałem monoklonalnym (3-17-A3) poprzez dodanie surowicy badanej. Przeciwciała skierowane przeciwko wirusowi BTG obecne w surowicy badanej blokują reaktywność przeciwciała monoklonalnego (Mab), przez co ograniczona jest spodziewana reakcja barwna po dodaniu znakowanego enzymatycznie przeciwciała anty-mysiego oraz chromogenu/substratu. Surowice mogą być badane w jednokrotnym rozcieńczeniu 1:5 (test plamkowy – dodatek 1) lub mogą być miareczkowane (miareczkowanie surowicy – dodatek 2) do osiągnięcia punktu końcowego. Wartości inhibicji powyżej 50 % można potraktować jako wynik dodatni.

Materiały i odczynniki:

1. Odpowiednie mikropłytki do testu ELISA.

2. Antygen: dostarczany w postaci stężonego ekstraktu komórkowego, przygotowywany według podanego poniżej sposobu, przechowywany w temperaturze – 20 °C albo – 70 °C.

3. Bufor blokujący: bufor fosforanowy (PBS), zawierający 0,3 % surowicy dorosłego bydła ujemnej w kierunku wirusa BTG, 0,1 % (v/v) roztwór Tween-20 (dostarczany jako syrop monolaurynianu polioksyetylenosorbitolu) w PBS.

4. Przeciwciało monoklonalne: 3-17-A3 (dostarczane jako supernatant z hodowli tkankowej linii komórkowej hybrydoma) skierowane przeciw grupowo swoistemu polipeptydowi VP7, przechowywane w temperaturze – 20 °C lub liofilizowane i rozcieńczane przed użyciem buforem blokującym w stosunku 1:100.

5. Koniugat: królicza globulina anty-mysia (adsorbowana i wymywana) sprzężona z peroksydazą chrzanową, przechowywana w ciemności w temperaturze 4 °C.

6. Chromogen i substrat: ortofenylodiamina (chromogen OPD) w końcowym stężeniu 0,4 mg/ml w sterylnej wodzie destylowanej. Nadtlenek wodoru (substrat 30 % w/v) 0,05 % v/v dodawany tuż przed użyciem (5μl H2O2 na 10 ml OPD). (Ostrożnie! Pracując z OPD należy używać rękawic gumowych! Podejrzewane działanie mutagenne).

7. 1 M kwas siarkowy: 26,6 ml kwasu dodane do 473,4 ml wody destylowanej. (Uwaga! Zawsze dodawać kwas do wody, nigdy odwrotnie).

8. Wytrząsarka orbitalna.

9. Czytnik płytek ELISA (wyniki testu można odczytać wizualnie).

Format badania

Cc: koniugat kontrolny (bez surowicy/bez przeciwciała monoklonalnego); C++: silnie dodatnia surowica kontrolna; C+: słabo dodatnia surowica kontrolna; C-: ujemna surowica kontrolna; Cm: przeciwciało monoklonalne kontrolne (bez surowicy).

DODATEK 1

Format testu plamkowego (1:5) – (40 surowic/płytkę)

	Kontrole		Surowice badane
	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12
A	Cc	C-	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
B	Cc	C-	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
C	C++	C++
D	C++	C++
E	C+	C+
F	C+	C+
G	Cm	Cm										40
H	Cm	Cm										40

DODATEK 2

Format miareczkowania surowicy (10 surowic/płytkę)

Kontrole

Surowice badane

C-

1:5

C-

1:10

C++

1:20

C++

1:40

C+

1:80

C+

1:160

1:320

1:640

Protokół badania:

Koniugat kontrolny (Cc)

studzienki 1A i 1B to ślepa kontrola składająca się z antygenu wirusa BTG oraz koniugatu. Może być używany do zerowania czytnika ELISA.

Przeciwciała monoklonalne kontrolne (Cm)

kolumny 1 i 2, wiersze G i H to próba kontrolna z przeciwciałami monoklonalnymi, zawierająca antygen wirusa BTG, przeciwciała monoklonalne i koniugat. Te studzienki wykazują najsilniejsze zabarwienie. Odczyt średniej gęstości optycznej dla tej kontroli odpowiada wartości inhibicji równej 0 %.

Dodatnia kontrola (C++, C+)

kolumny 1 i 2, wiersze C-D-E-F. Studzienki te zawierają antygen wirusa BTG, odpowiednio silnie i słabo dodatnią antysurowicę wirusa BTG, przeciwciała monoklonalne i koniugat.

Ujemna kontrola (C-)

studzienki 2A i 2B to kontrolne ujemne zawierające antygen wirusa BTG, ujemną antysurowicę, przeciwciała monoklonalne i koniugat.

Surowice badane

w badaniach serologicznych na dużą skalę i szybkich badaniach przesiewowych surowice mogą być badane w jednokrotnym rozcieńczeniu 1:5 (dodatek 1). Alternatywnie można badać 10 surowic w rozcieńczeniu w przedziale od 1:5 do 1:640 (dodatek 2). Pozwala to uzyskać przybliżone wskazania co do miana przeciwciał w surowicy badanej.

Procedura:

1. Rozcieńczyć antygen wirusa BTG do wstępnie miareczkowanego stężenia w PBS, poddać krótkiej sonikacji w celu rozproszenia skupisk wirusa (jeśli sonikator nie jest dostępny, silnie wstrząsnąć pipetą), po czym dodać po 50 μl do wszystkich studzienek płytki ELISA. Postukać w ścianki płytki w celu rozproszenia antygenu.

2. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut na wytrząsarce orbitalnej. Przemyć płytki trzykrotnie poprzez zalanie studzienek niesterylnym PBS i ich opróżnienie, po czym osuszyć na bibule.

3. Skontrolować studzienki: dodać 100 μl bufora blokującego do studzienek oznaczonych jako Cc. Dodać 50 μl dodatniej i ujemnej surowicy kontrolnej w rozcieńczeniu 1:5 (10 μl surowicy + 40 μl bufora blokującego) odpowiednio do studzienek oznaczonych jako C-, C + oraz C++. Dodać 50 μl bufora blokującego do studzienek kontrolnych oznaczonych jako Mab.

Metoda testu plamkowego: Dodać każdej z badanych surowic w rozcieńczeniu 1:5 w buforze blokującym w celu zduplikowania studzienek w kolumnach od 3 do 12 (10 μl surowicy + 40 μl bufora blokującego),

lub

Metoda miareczkowania surowicy: Przygotować serię dwukrotnych rozcieńczeń każdej z próbek badanych (1:5 do 1:640) w buforze blokującym, w ośmiu studzienkach w pojedynczych kolumnach od 3 do 12.

4. Natychmiast po dodaniu surowic badanych rozcieńczyć Mab w stosunku 1:100 w buforze blokującym oraz dodać po 50 μl do wszystkich studzienek na płytce, z wyjątkiem próby ślepej.

5. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut na wytrząsarce orbitalnej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

6. Rozcieńczyć koncentrat króliczych przeciwciał anty-mysich do 1:5000 w buforze blokującym i dodać po 50 μl do wszystkich studzienek na płytce.

7. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut na wytrząsarce orbitalnej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

8. Rozmrozić dichlorowodorek o-fenylenodiaminy (OPD) i bezpośrednio przed użyciem dodać 5 μl 30 % nadtlenku wodoru do każdych 10 ml OPD. Dodać po 50 μl do wszystkich studzienek na płytce. Odczekać około 10 minut na wytworzenie się reakcji barwnej, po czym zatrzymać reakcję przy pomocy 1 M kwasu siarkowego (50 μl na studzienkę). Reakcja barwna powinna pojawić się w studzienkach kontrolnych oznaczonych jako Mab oraz w studzienkach zawierających surowice bez przeciwciał wirusa BTG.

9. Ocenić płytki wizualnie lub przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego i zapisać wyniki.

Analiza wyników:

Używając pakietu oprogramowania, wydrukować wartości gęstości optycznej (OD) oraz procent inhibicji (PI) dla badanej i kontrolnej surowicy w oparciu o wartość średnią zarejestrowaną w studzienkach zawierających antygen kontrolny. Odnotowane wartości OD i PI pozwolą ustalić, czy wyniki testu mieszczą się w akceptowalnych granicach. Wartość górnej granicy kontrolnej i dolnej granicy kontrolnej dla studzienek kontrolnych oznaczonych jako Mab (antygen plus przeciwciało monoklonalne przy braku surowic badanych) wynoszą pomiędzy 0,4 i 1,4 wartości gęstości optycznej. Każda płytka, która nie spełnia powyższych kryteriów, musi zostać odrzucona.

Jeśli pakiet oprogramowania nie jest dostępny, wydrukować wartości OD korzystając z drukarki analizatora ELISA. Obliczyć średnią wartość OD dla studzienek kontrolnych zawierających antygen, która równa jest 100 %. Określić 50 % wartości OD i ręcznie obliczyć, czy każda z próbek jest dodatnia, czy ujemna.

Wartość procentu inhibicji (PI) = 100 – (OD każdej kontroli/średnia wartość OD z Cm) × 100.

Zduplikowane studzienki zawierające ujemną surowicę kontrolną, a także zduplikowane studzienki ze ślepą kontrolą powinny wykazywać, odpowiednio, wartości PI pomiędzy + 25 % i – 25 % oraz pomiędzy + 95 % i + 105 %. Niespełnienie powyższych kryteriów nie unieważnia wyniku pochodzącego z danej płytki, ale sugeruje, że kolor tła cały czas się zmienia. Silna i słaba dodatnia surowica kontrolna powinna wykazywać, odpowiednio, wartości PI pomiędzy + 81 % i + 100 % oraz pomiędzy + 51 % i + 80 %.

Próg diagnostyczny dla surowic badanych wynosi 50 % (PI 50 % lub OD 50 %). Próbki wykazujące wartość PI mniejsze niż 50 % uznaje się za ujemne. Próbki wykazujące wartość PI powyżej i poniżej progu dla zduplikowanych studzienek uznaje się za wątpliwe. Takie próbki można ponownie przebadać metodą testu plamkowego bądź miareczkowania. Próbki dodatnie mogą zostać poddane miareczkowaniu w celu określenia stopnia, w jakim ich wynik jest dodatni.

Odczyt wizualny: Próbki dodatnie i ujemne można z łatwością rozróżnić wizualnie. Próbki słabo dodatnie lub silnie ujemne mogą być trudniejsze do interpretacji wizualnej.

Przygotowania antygenu wirusa BTG do testu ELISA:

1. 40-60 butli Roux z wyrośniętą hodowlą komórek BHK-21 przemyć trzykrotnie pożywką Eagle’a bez surowicy, a następnie zakazić serotypem 1 wirusa BTG w pożywce Eagle’a bez surowicy.

2. Inkubować w temperaturze 37 °C i sprawdzać codziennie na obecność efektu cytopatycznego (CPE).

3. Gdy efekt cytopatyczny obejmuje 90-100 % komórek hodowli w każdej butli Roux, należy zebrać wirus przez energiczne wytrząsanie w celu odklejenia komórek od powierzchni szkła.

4. Odwirować przy 2 000 -3 000 obr/min w celu osadzenia komórek.

5. Odrzucić supernatant i ponownie zawiesić komórki w około 30 ml PBS zawierającego 1 % roztwór sarkozylu i 2 ml fluorku fenylometylosulfonylu (bufor lizujący). Może to spowodować żelifikację komórek, co można ograniczyć dodając więcej buforu lizującego. (Uwaga! Fluorek fenylometylosulfonylu jest substancją niebezpieczną! Ostrożnie!)

6. Rozbić komórki przy użyciu sondy ultradźwiękowej przy amplitudzie 30 mikronów przez 60 sekund.

7. Odwirowywać przy 10 000 obr/min przez 10 minut.

8. Zebrać supernatant i przechowywać w temperaturze 4 °C, a pozostały osad z komórek ponownie zawiesić w 10-20 ml buforu lizującego.

9. Rozbić komórki ultradźwiękami, odwirować i zebrać uzyskany supernatant. Powtórzyć procedurę trzykrotnie, za każdym razem zbierając supernatant.

10. Połączyć porcje supernatantu i odwirowywać przy 24 000 obr/min (100,000 g) w temperaturze 4 °C przez 120 minut na 5 ml poduszce z 40 % sacharozy (w/v w PBS) używając 30 ml probówek do wirówki Beckmanna i wirnika SW 28.

11. Odrzucić supernatant, wysuszyć probówki i ponownie zawiesić osad w PBS przy użyciu sonikatora. Tak uzyskany antygen należy podzielić na porcje i przechowywać w temperaturze – 20 °C

Miareczkowanie antygenu wirusa BTG do testu ELISA:

Antygen wirusa choroby niebieskiego języka do testu ELISA jest miareczkowany przy użyciu pośredniego testu ELISA. Roztwór otrzymany przez dwukrotne rozcieńczenie antygenu jest miareczkowany w stosunku do stałego rozcieńczenia (1:100) przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3. Protokół wygląda następująco:

1. Miareczkować roztwór 1:20 antygenu wirusa BTG w PBS na mikropłytce w serii podwójnych rozcieńczeń (w objętości 50 μl/studzienkę), przy pomocy pipety wielokanałowej.

2. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce orbitalnej.

3. Przepłukać płytki trzykrotnie przy użyciu PBS

4. Do każdej studzienki mikropłytki dodać po 50 μl przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3 (rozcieńczonego w stosunku 1:100).

5. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce orbitalnej.

6. Przepłukać płytkę trzykrotnie przy użyciu PBS.

7. Do każdej studzienki mikropłytki dodać po 50 μl koniugatu króliczej globuliny anty-mysiej, znakowanej peroksydazą chrzanową, w optymalnym wstępnym stężeniu.

8. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce orbitalnej.

9. Dodać substrat i chromogen według podanego poprzednio opisu. Zatrzymać reakcję barwną po 10 minutach przez dodanie 1 M kwasu siarkowego (50 μl/studzienkę).

W teście kompetycyjnym należy stosować nadmiar przeciwciała monoklonalnego, gdyż pozwala to wybrać rozcieńczenie antygenu, które znajduje się na krzywej miareczkowania (nie w obszarze plateau) i daje około 0,8 OD po 10 minutach.

(B)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany jest zgodnie z następującym protokołem:

Antygen:

Antygen precypitujący można przygotować w dowolnej hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się referencyjnego szczepu wirusa choroby niebieskiego języka. Zaleca się użycie linii komórkowych Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji wirusa, ale dla osiągnięcia skuteczności zaleca się jego 50-100-krotne zagęszczenie. Wykonuje się to stosując standardową procedurę zagęszczania białek; wirusa w antygenie można inaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) roztworu beta- propiolaktonu.

Znana kontrolna surowica dodatnia:

Używając międzynarodowej surowicy wzorcowej oraz antygenu, należy uzyskać krajową surowicę wzorcową, wystandaryzowaną w optymalnym stosunku do międzynarodowej surowicy wzorcowej, która jest liofilizowana i stosowana jako znana dodatnia surowica kontrolna do każdego testu.

Surowica badana

Procedura

Na płytkę Petriego wylać 1 % agarozę przygotowaną w boranowym lub sodowym buforze barbitolowym o pH 8,5 do 9,0, w postaci warstwy o grubości co najmniej 3,0 mm. Po zastygnięciu agaru wyciąć w nim 7 studzienek o średnicy 5,0 mm, zgodnie z podanym schematem. Schemat ten składa się ze studzienki centralnej oraz sześciu studzienek peryferyjnych ułożonych peryferyjnie w promieniu 3 cm. Centralną studzienkę napełnia się wzorcowym antygenem. Studzienki peryferyjne 2, 4 i 6 wypełniane są znaną surowicą dodatnią, a studzienki 1,3 i 5 – surowicami badanymi. Tak przygotowany zestaw inkubować w zamkniętej komorze wilgotnej w temperaturze pokojowej przez 72 godziny.

Interpretacja

Surowica badana jest uważana za dodatnią, jeżeli tworzy swoisty prążek precypitacyjny z antygenem i prążek ten łączy się z surowicą kontrolną. Surowica badana jest uważana za ujemną, jeżeli nie tworzy swoistego prążka precypitacyjnego z antygenem i nie zakrzywia linii surowicy kontrolnej. Płytki Petriego należy oglądać na ciemnym tle w bocznym oświetleniu.

Choroba krwotoczna (EHD)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany jest zgodnie z następującym protokołem:

Antygen:

Antygen precypitujący przygotować w dowolnej hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się odpowiedniego serotypu wirusa choroby krwotocznej. Zaleca się użycie linii komórkowych Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji wirusa, ale dla osiągnięcia skuteczności zaleca się jego 50-100-krotne zagęszczenie. Wykonuje się to stosując standardową procedurę zagęszczania białek; wirusa w antygenie można inaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) roztworu beta- propiolaktonu.

Znana kontrolna surowica dodatnia:

Surowica badana

Procedura

Na płytkę Petriego wylać 1 % agarozę przygotowaną w boranowym lub sodowym buforze barbitolowym o pH 8,5 do 9,0, w postaci warstwy o grubości co najmniej 3,0 mm. Po zastygnięciu agaru wyciąć w nim 7 studzienek o średnicy 5,0 mm, zgodnie z podanym schematem. Schemat składa się ze studzienki centralnej oraz sześciu studzienek peryferyjnych ułożonych peryferyjnie w promieniu 3 cm. Centralną studzienkę napełnia się wzorcowym antygenem. Studzienki peryferyjne 2, 4 i 6 wypełniane są znaną surowicą dodatnią, a studzienki 1,3 i 5 – surowicami badanymi. Tak przygotowany zestaw inkubować w zamkniętej komorze wilgotnej w temperaturze pokojowej przez 72 godziny.

Interpretacja

Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy (IBR) / otręt bydła (IPV)

(A)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica

Wszystkie surowice są inaktywowane przed użyciem przez 30 minut w temperaturze 56 °C.

Procedura

Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa wykonywany jest na mikropłytkach z użyciem komórek linii MDBK lub innych wrażliwych linii komórkowych. Szczep Colorado, Oxford lub inny referencyjny szczep wirusa używany jest w dawce 100 TCID50 w 0,025 ml. Inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina wirus/surowica jest inkubowana w temperaturze 37 °C przez 24 godziny na mikropłytkach przed dodaniem komórek MDBK. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę.

Kontrole

(i) badanie zakaźności wirusa, (ii) kontrola toksyczności surowicy, (iii) kontrola niezakażonych hodowli komórkowych, (iv) antysurowice wzorcowe.

Interpretacja

Wyniki testu seroneutralizacji oraz miano wirusa użytego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3-6 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy uważane jest za ujemne, jeżeli nie obserwuje się neutralizacji w rozcieńczeniu 1:2 (surowica nierozcieńczona).

(B)	Inny test uznany w ramach decyzji 2004/558/WE ( 32 ).

Pryszczyca (FMD)

(A)

Pobieranie próbek z gardzieli i przełyku oraz badanie należy przeprowadzić zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki

Przed przystąpieniem do pobierania próbek należy przygotować podłoże transportowe. Przygotować pojemniki z 2 ml podłoża transportowego w ilości równej liczbie zwierząt badanych. Pojemniki muszą być wykonane z materiału nieulegającego uszkodzeniu podczas przechowywania w stanie zamrożenia w stałym dwutlenku węgla lub w ciekłym azocie. Próbki pobiera się za pomocą specjalnego próbnika do pobierania plwociny w postaci miękkiej rurki zakończonej rodzajem pojemnika (probang). W celu uzyskania próbki rurkę wraz z pojemnikiem wprowadza się do jamy ustnej i dalej wsuwa po grzbiecie języka do górnego odcinka przełyku. Należy starać się pobrać zeskrobinę nabłonka górnego odcinka przełyku i gardła, wykonując boczne i grzbietowe ruchy próbnikiem. Następnie, najlepiej w momencie, kiedy zwierzę przełyka, wycofać urządzenie. Pojemnik powinien być całkowicie wypełniony mieszaniną śluzu, śliny, płynu z przełyku i kruszywa komórkowego. Należy upewnić się, że każda próbka zawiera pewną ilość materiału komórkowego. Należy unikać zbyt agresywnego, powodującego krwawienie, pobierania materiału. Próbki uzyskane od niektórych zwierząt mogą być silnie zanieczyszczone treścią przeżuwanego pokarmu. Takie próbki należy odrzucić oraz przepłukać pysk zwierzęcia wodą lub najlepiej roztworem soli fizjologicznej przed ponownym pobraniem próbek.

Postępowanie z próbkami

Każda pobraną próbkę należy ocenić pod względem jakości i dodać 2 ml próbki do takiej samej objętości podłoża transportowego w pojemniku do zamrażania. Pojemniki należy szczelnie zamknąć, odkazić i oznakować. Próbki można przechowywać w temperaturze + 4 °C, jeżeli badanie zostanie przeprowadzone w ciągu 3-4 godzin od pobrania, lub umieścić do czasu wykonania badania w suchym lodzie (– 69 °C) bądź w ciekłym azocie. Urządzenie do pobierania próbek musi być odkażone i trzykrotnie przepłukane czystą wodą przed użyciem go u kolejnego zwierzęcia.

Badanie na obecność wirusa pryszczycy

Badaną próbką zakaża się pierwotną hodowlę komórek tarczycy bydła, używając co najmniej trzech probówek z hodowlą na próbkę. Można też użyć hodowli innych komórek np. pierwotnych hodowli komórek nerki bydła lub świni, jednak należy pamiętać, że mogą być mniej wrażliwe na zakażenie niektórymi szczepami wirusa pryszczycy. Probówki inkubuje się w temperaturze 37 °C w wytrząsarce do hodowli komórkowych przez 48 godzin i codziennie sprawdza na obecność efektu cytopatycznego (CPE). Jeżeli wynik jest ujemny, należy wykonać ślepy pasaż w nowej hodowli i ponownie ocenić pod kątem pojawienia się CPE po 48 godzinach. Należy potwierdzić swoistość wszelkich zmian cytopatycznych w hodowli.

Zalecane podłoża transportowe:

1. 0,08 M bufor fosforanowy o pH 7,2 zawierający 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej, 0,002 % czerwieni fenolowej oraz antybiotyki.

2. Pożywka do hodowli komórkowych (np. podłoże MEM Eagle’a) zawierająca 0,04 M bufor HEPES, 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej oraz antybiotyki, o pH 7,2.

3. Antybiotyki (na ml pożywki końcowej) powinny być dodane do podłoża transportowego, np. 1 000 IU penicyliny, 100 IU siarczanu neomycyny, 50 IU siarczanu polimyksyny B, 100 IU mykostatyny.

(B)

Test neutralizacji wirusa jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki

Roztwór bazowy antygenu wirusa pryszczycy przygotowuje się w hodowlach komórkowych lub na językach bydlęcych i przechowuje w temperaturze – 70 °C lub niższej, bądź w temperaturze – 20 °C po zawieszeniu w 50 % roztworze glicerolu. Jest to roztwór bazowy antygenu. W tych warunkach wirus pryszczycy przechowuje się dobrze przez wiele miesięcy, a jego miano ulega jedynie nieznacznym wahaniom.

Procedura

Test należy przeprowadzić w hodowli wrażliwych komórek, jak IBRS-2, BHK-21 lub komórki nerki cielęcia, hodowanych w płaskodennych mikropłytkach do hodowli komórkowych. Surowice przeznaczone do badania rozcieńcza się w stosunku 1:4 w podłożu do hodowli niezawierającym surowicy z dodatkiem 100 IU/ml neomycyny lub innego odpowiedniego antybiotyku. Surowice inaktywuje się w temperaturze 56 °C przez 30 minut, a następnie pobiera się 0,05 ml do wykonania dwukrotnie wzrastającego rozcieńczenia na mikropłytkach, używając pipet rozcieńczających o pojemności 0,05 ml. Wstępnie miareczkowany wirus rozcieńcza się w podłożu hodowlanym niezawierającym surowicy, tak aby zawierał 100 TCID50/0,05 ml i ta dawka wirusa jest wprowadzana do każdej studzienki. Mieszanina surowicy i wirusa jest następnie inkubowana w temperaturze 37 °C przez godzinę w celu neutralizacji, po czym do każdej studzienki dodawanych jest 0,05 ml zawiesiny o gęstości 0,5-1,0 × 106 komórek/ml podłoża hodowli komórkowej z dodatkiem surowicy wolnej od przeciwciał przeciw wirusowi pryszczycy i płytki się zakrywa. Płytki inkubuje się w temperaturze 37 °C. Jednowarstwową hodowlę w pełni pokrywającą powierzchnię uzyskuje się zwykle po 24 godzinach. CPE jest zwykle wystarczająco dobrze widoczny po 48 godzinach. Można wówczas odczytać wynik neutralizacji pod mikroskopem lub utrwalić płytki i wybarwić, na przykład używając 10 % mieszaniny roztworu formaliny i roztworu soli fizjologicznej i 0,05 % roztworu błękitu metylenowego, i ocenić wynik makroskopowo.

Kontrole

Kontrole do każdego testu stanowią: homologiczna antysurowica o znanym mianie, kontrolna hodowla komórkowa, kontrolna surowica o znanej toksyczności, podłoże kontrolne oraz miareczkowanie wirusa, na podstawie którego wyliczana jest rzeczywista dawka wirusa użyta w tym badaniu.

Interpretacja

Studzienki z hodowlą, w której widoczny jest CPE, uważa się za zakażone i miano neutralizacyjne wyrażane jest jako odwrotność końcowego rozcieńczenia surowicy w mieszaninie surowicy i wirusa jako 50 % punkt końcowy ustalony zgodnie z metodą Spearmana-Kärbera. (Kärber, G., Archiv für Experimentelle Pathologie und Pharmakologie, 1931, str. 162, 480.) Test jest uznawany za wiarygodny, jeżeli dawka wirusa przypadająca na jedną studzienkę waha się między 101,5 a 102,5 TCID50, a miano surowicy wzorcowej zawiera się w zakresie dwukrotnego spodziewanego miana, ustalonego na podstawie poprzedniego miareczkowania. Jeżeli kontrole nie spełniają tych warunków, odczyny należy powtórzyć. Punkt końcowy miana 1:11 lub niższy jest uważany za wynik ujemny.

(C)

Wykrywanie i oznaczanie ilościowe przeciwciał metodą ELISA przeprowadzane są zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki

Antysurowice królicze przeciwko antygenowi 146S, występującemu u siedmiu typów wirusa pryszczycy, w ustalonym wcześniej optymalnym rozcieńczeniu w buforze węglanowo-dwuwęglanowym o pH 9,6. Antygeny są przygotowywane z wybranych szczepów wirusa namnażanego w jednowarstwowych komórkach linii BHK-21. Używa się nieoczyszczonych supernatantów hodowli wstępnie mianowanych, zgodnie z protokołem, ale bez dodatku surowicy, tak aby po uzupełnieniu równą objętością PBST (roztwór soli fizjologicznej buforowany fosforanami, zawierający 0,05 % roztwór Tween-20 i czerwień fenolową) otrzymać rozcieńczenie o optymalnej gęstości optycznej między 1,2 a 1,5. Można też używać inaktywowanych wirusów. PBST używany jest jako rozcieńczalnik. Antysurowice świnki morskiej przygotowuje się zakażając świnki morskie antygenem 146S każdego serotypu. Wstępne optymalne stężenie przygotowuje się w PBST zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Antyglobulina królicza przeciwko IgG świnki morskiej znakowana peroksydazą chrzanową jest używana we wstępnym optymalnym rozcieńczeniu w PBST, zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Surowice badane należy rozcieńczyć w PBST.

Procedura:

1. Pokryć płytki ELISA 50μl króliczej antysurowicy przeciwwirusowej oraz pozostawić je na noc w komorze wilgotnościowej w temperaturze pokojowej.

2. 50 μl serii zduplikowanych, dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń każdej surowicy badanej, poczynając od rozcieńczenia 1:4, umieścić w U-dennych płytkach wielostudzienkowych (płytki nośnikowe). 50 μl stałej dawki antygenu dodać do każdej studzienki i pozostawić mieszaninę na noc w temperaturze 4 °C. Po dodaniu antygenu wstępne rozcieńczenie surowicy zmniejsza się do 1:8.

3. Przemyć płytki ELISA pięciokrotnie przy użyciu PBST.

4. 50 μl mieszaniny surowicy i antygenu przenieść z płytki nośnikowej do opłaszczonych króliczymi surowicami płytek ELISA i inkubować w temperaturze 37 °C przez godzinę na wytrząsarce obrotowej.

5. Po przemyciu do każdej studzienki dodaje się 50 μl antysurowicy świnki morskiej użytej w pkt 4. Płytki inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

6. Płytki przepłukać i dodać do każdej studzienki po 50 μl króliczej antyglobuliny przeciw Ig świnki morskiej znakowanej peroksydazą chrzanową. Ponownie inkubować płytki przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

7. Płytki przepłukać i dodać do każdej studzienki po 50 μl o-fenylenodiaminy zawierającej 0,05 % (w/v) roztwór H2O2 (30 %).

8. Przerwać reakcję po 15 minutach przy użyciu 1,25 M H2SO4.

Dokonać odczytu płytek przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego ELISA połączonego z mikrokomputerem, przy długości fali 492 nm.

Kontrole

Dla każdego użytego antygenu 40 studzienek nie zawiera surowicy, a jedynie antygen rozcieńczony w PBST. Seria zduplikowanych, dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń homologicznej wzorcowej antysurowicy bydlęcej. Seria dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń ujemnej surowicy bydlęcej.

Interpretacja

Miano przeciwciał wyrażane jest jako końcowe rozcieńczenie surowicy badanej, dającej 50 % średniej wartości OD zarejestrowanej w tych studzienkach kontrolnych, w których znajdował się wirus, a surowica badana nie była dodawana. Miana przekraczające 1:40 uznawane są za dodatnie.

Odniesienia

Hamblin C., Barnett ITR i Hedger RS (1986), „A new enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) for the detection of antibodies against foot-and-mouth disease virus. I. Development and method of ELISA.” Journal of Immunological Methods, 93, 115-121.11.

Choroba Aujeszky'ego (AJD)

(A)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica

Wszystkie surowice są inaktywowane przed użyciem przez 30 minut w temperaturze 56 °C.

Procedura

Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa wykonywany jest na mikropłytkach z użyciem komórek linii Vero lub innych wrażliwych linii komórkowych. Wirus choroby Aujeszky’ego używany jest w dawce 100 TCID50 na 0,025 ml. Inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina surowicy i wirusa jest inkubowana w temperaturze 37 °C przez dwie godziny na mikropłytkach przed dodaniem odpowiednich komórek. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę.

Kontrole

(i) badanie zakaźności wirusa, (ii) kontrola toksyczności surowicy, (iii) kontrola niezakażonych hodowli komórkowych, (iv) antysurowice wzorcowe.

Interpretacja

Wyniki testu seroneutralizacji oraz miano wirusa użytego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3-7 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy poniżej 1:2 (surowica nierozcieńczona) uważane jest za ujemne.

(B)	Inny test uznany w ramach decyzji 2008/185/WE ( 33 )

Wirusowe zapalenie żołądka i jelit u świń (TGE)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica

Wszystkie surowice są inaktywowane przed użyciem przez 30 minut w temperaturze 56 °C

Procedura

Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa jest wykonywany jest na mikropłytkach z użyciem komórek linii A72 (komórki nowotworowe psa) lub innych wrażliwych linii komórkowych. Wirus TGE używany jest w dawce 100 TCID50 na 0,025 ml. Inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina surowicy i wirusa jest inkubowana w temperaturze 37 °C przez 30-60 minut na mikropłytkach przed dodaniem odpowiednich komórek. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę. Do każdej studzienki dodaje się po 0,1 ml takiej zawiesiny.

Kontrole

(i) badanie zakaźności wirusa, (ii) kontrola toksyczności surowicy, (iii) kontrola niezakażonych hodowli komórkowych, (iv) antysurowice wzorcowe.

Interpretacja

Wyniki testu neutralizacji oraz miano wirusa użytego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3-5 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy poniżej 1:2 (końcowe rozcieńczenie) uważane jest za ujemne. Jeżeli nierozcieńczone próbki surowicy są toksyczne dla hodowli tkankowych, można je rozcieńczyć w proporcji 1:2 przed wykonaniem odczynu. Odpowiada to końcowemu rozcieńczeniu surowicy 1:4. W takich przypadkach miano surowicy poniżej 1:4 (końcowe rozcieńczenie) uważane jest za ujemne.

Choroba pęcherzykowa świń (SVD)

Badania na obecność choroby pęcherzykowej świń (SVD) przeprowadzane są zgodnie z decyzją 2000/428/WE ( 34 ).

Klasyczny pomór świń (CSF)

Badania na obecność klasycznego pomoru świń (CSF) przeprowadzane są zgodnie z decyzją 2002/106/WE ( 35 ).

Przeprowadzanie testów na obecność CSF musi odbywać się zgodnie z wytycznymi zamieszczonymi w odpowiednim rozdziale Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych.

Określenie czułości i swoistości testów serologicznych na obecność klasycznego pomoru świń powinno być wykonywane w krajowym laboratorium, w którym wdrożono system kontroli jakości. Stosowane testy muszą pozwalać na rozpoznawanie szeregu słabo i silnie dodatnich surowic wzorcowych, a także pozwalać na wykrywanie przeciwciał we wczesnym stadium choroby, jak również w okresie rekonwalescencji.

▼M12

Pęcherzykowate zapalenie jamy ustnej

Test neutralizacji wirusa należy przeprowadzić zgodnie z protokołami badań pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej określonymi w rozdziale 2.1.19 Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych.

Surowice, które zapobiegają efektowi cytopatycznemu przy stężeniach 1 do 32 lub większych, uznaje się za zawierające przeciwciała pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej.

CZĘŚĆ 7

Warunki zdrowia zwierząt podczas przywozu i kwarantanny dla zwierząt przywożony do St. Pierre i Miquelon w okresie krótszym niż sześć miesięcy przed wprowadzeniem do Unii

(wymienione w art. 6)

Gatunki zwierząt

Jednostka taksonomiczna
RZĄD	RODZINA	RODZAJ I GATUNEK
Parzystokopytne	Wielbłądowate	Camelus spp., Lama spp., Vicugna spp.

ROZDZIAŁ 1

Pobyt i kwarantanna

Zwierzęta przywożone do St. Pierre i Miquelon muszą przebywać w zatwierdzonych stacjach kwarantanny przez okres co najmniej 60 dni poprzedzających wysyłkę do Unii. Okres ten można przedłużyć z powodu wymogów w zakresie badań poszczególnych gatunków. Ponadto zwierzęta muszą spełniać następujące warunki:

a) Stacja kwarantanny może przyjmować oddzielne przesyłki. Jednak po wprowadzeniu do stacji kwarantanny wszystkie zwierzęta tego samego gatunku znajdujące się w obiektach stacji kwarantanny muszą być uważane za jedną grupę i tak traktowane. Okres kwarantanny rozpoczyna się dla całej grupy w momencie, w którym ostatnie zwierzę zostaje przyjęte do stacji kwarantanny.

b) W stacji kwarantanny każda określona grupa zwierząt musi być trzymana w izolacji, w celu zapewnienia braku pośredniego lub bezpośredniego kontaktu z innymi zwierzętami, w tymi zwierzętami z innych przesyłek, które znajdują się w stacji.

Każda przesyłka musi być przechowywana w zatwierdzonej stacji kwarantanny i chroniona przed owadami-wektorami.

c) Jeżeli w okresie kwarantanny izolacja grupy zwierząt nie zostanie utrzymana i nastąpi kontakt z innymi zwierzętami, kwarantanna rozpoczyna się ponownie i trwa przez okres pierwotnie przewidziany przy przyjmowaniu zwierząt do stacji kwarantanny.

d) Zwierzęta przeznaczone do wprowadzenia do Unii, przechodzące przez stację kwarantanny, muszą zostać załadowane i wysłane bezpośrednio do Unii.

(i) nie wchodząc w kontakt ze zwierzętami innymi niż zwierzęta spełniające wymagania zdrowotne dotyczące wprowadzania do Unii zwierząt danej kategorii,

(ii) posegregowane na przesyłki, tak aby żadna przesyłka nie wchodziła w kontakt ze zwierzętami nie kwalifikującymi się do przywozu do Unii,

(iii) w pojazdach transportowych lub kontenerach, które zostały uprzednio oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo zatwierdzonego w St. Pierre i Miquelon jako środka skutecznego w zwalczaniu chorób, o których mowa w rozdziale 2, skonstruowanych w sposób uniemożliwiający wyciekanie lub wypadanie z pojazdu lub kontenera w czasie transportu odchodów, moczu, ściółki lub paszy.

Obiekty kwarantanny muszą spełniać co najmniej minimalne kryteria ustanowione w załączniku B do dyrektywy 91/496/EWG ( 36 ) oraz następujące warunki:

a) muszą być objęte nadzorem urzędowego lekarza weterynarii;

b) każde z nich musi być położone w środku obszaru o średnicy co najmniej 20 km, na którym, według urzędowych danych, nie było przypadków pryszczycy w okresie co najmniej 30 dni poprzedzających wykorzystanie ich jako stacji kwarantanny.

c) przed wykorzystaniem jako stacji kwarantanny muszą zostać oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo zatwierdzonego w St. Pierre i Miquelon jako środka skutecznego w zwalczaniu chorób, o których mowa w rozdziale 2;

d) uwzględniając liczbę zwierząt, jaka może w nich przebywać, muszą posiadać:

(i) obiekt przeznaczony wyłącznie do celu kwarantanny zwierząt, w tym pomieszczenia do przetrzymywania zwierząt w odpowiednich warunkach;

(ii) stosowne obiekty, które:

— są łatwe do dokładnego czyszczenia i dezynfekcji;

— obejmują wyposażenie służące do bezpiecznego załadunku i rozładunku,

— są w stanie spełniać wymogi dotyczące pojenia i karmienia zwierząt,

— pozwalają na przeprowadzenie niezbędnych weterynaryjnych czynności leczniczych;

(iii) stosowne obiekty przeznaczone do badania i izolowania zwierząt;

(iv) stosowne wyposażenie, służące do czyszczenia i dezynfekowania pomieszczeń i pojazdów transportujących;

(v) stosowne miejsce do składowania paszy, ściółki i obornika;

(vi) stosowny system odprowadzania ścieków;

(vii) biuro urzędowego lekarza weterynarii;

e) w okresie działania muszą posiadać wystarczającą liczbę lekarzy weterynarii wykonujących wszystkie wymagane obowiązki;

f) mogą przyjmować jedynie zwierzęta posiadające indywidualne oznakowanie, gwarantujące możliwość odtworzenia miejsca ich pochodzenia. W tym celu, w momencie przyjmowania zwierząt, właściciel lub osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny musi upewnić się, że zwierzęta są właściwie oznakowane i że towarzyszą im dokumenty lub świadectwa zdrowia właściwe dla danego gatunku lub kategorii. Ponadto właściciel lub osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny musi umieścić w rejestrze lub bazie danych imię i nazwisko właściciela, pochodzenie zwierząt w przesyłce, daty przyjęcia i zwolnienia zwierząt w przesyłce, numer identyfikacyjny zwierząt w przesyłce i miejsce ich przeznaczenia, a także przechowywać te dane przez co najmniej trzy lata;

g) właściwy organ musi określić procedurę urzędowego nadzoru stacji kwarantanny i dopilnować, aby nadzór taki miał miejsce. Nadzór ten musi obejmować regularne kontrole w celu sprawdzenia, czy w dalszym ciągu spełniane są wymagania niezbędne do uzyskania zatwierdzenia. W przypadku niespełnienia tych wymagań i zawieszenia zatwierdzenia, może ono zostać przywrócone jedynie wówczas, gdy właściwy organ ma pewność, że stacja kwarantanny spełnia w całości wszystkie warunki ustanowione w lit. a)-g).

ROZDZIAŁ 2

Badanie zdrowia zwierząt

1. WYMAGANIA OGÓLNE

Zwierzęta muszą zostać poddane następującym badaniom, przeprowadzanym na próbkach krwi pobranych, jeżeli nie określono inaczej, nie wcześniej niż 21 dni przez datą rozpoczęcia okresu izolacji.

Badania laboratoryjne muszą zostać przeprowadzone w zatwierdzonym laboratorium w Unii, a wszystkie badania laboratoryjne i ich wyniki, szczepienia i leczenie muszą zostać dołączone do świadectwa zdrowia.

W celu ograniczenia do minimum zabiegów na zwierzętach pobieranie próbek, badania i szczepienia należy w miarę możliwości przeprowadzać łącznie, przy jednoczesnym przestrzeganiu minimalnego odstępu czasu wymaganego protokołami badań, ustanowionymi w części 2 niniejszego rozdziału.

2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE

2.1 WIELBŁĄDOWATE

2.1.1 Gruźlica

a) Wymagane badanie: śródskórny test porównawczy przy użyciu oczyszczonej pochodnej białka (PPD) bydlęcego i ptasiego, zgodny z normami dla wytwarzania tuberkulin bydlęcych i ptasich, opisanych w pkt 2.1.2 załącznika B dyrektywy 64/432/EWG.

Badanie należy przeprowadzić w miejscu za łopatką (rejon pachy) techniką opisaną w pkt 2.2.4 załącznika B do dyrektywy 64/432/EWG.

b) Termin badania: badanie należy przeprowadzić na zwierzętach dwa dni przed datą przybycia do stacji kwarantanny i 42 dni po pierwszym badaniu.

c) Interpretacja wyników:

reakcję uznaje się za:

— ujemną, jeżeli zgrubienie fałdu skóry wynosi mniej niż 2 mm.

— dodatnią, jeżeli zgrubienie fałdu skóry wynosi powyżej 4 mm.

— nierozstrzygającą, jeżeli zgrubienie fałdu skóry w reakcji na PPD bydlęce wynosi między 2 mm a 4 mm, lub powyżej 4 mm, ale mniej niż w przypadku reakcji na PPD ptasie.

d) Warianty działania po przeprowadzeniu badania:

Jeżeli zwierzę wykazuje dodatni wynik w teście śródskórnym w reakcji na PPD bydlęce, zwierzę to należy wykluczyć z grupy, a pozostałe zwierzęta poddać ponownemu badaniu, począwszy od co najmniej 42 dnia od daty pierwszego badania przeprowadzonego z wynikiem dodatnim, a ponowne badanie należy uznać za pierwsze badanie opisane w lit. b).

Jeżeli więcej niż jedno zwierzę w grupie wykazuje wynik dodatni, należy zabronić wywozu do Unii całej grupy.

Jeżeli jedno lub więcej zwierząt tej samej grupy wykazuje wynik nierozstrzygający, całą grupę należy poddać ponownemu badaniu, począwszy od co najmniej 42 dnia od daty pierwszego przeprowadzonego badania, a ponowne badanie należy uznać za pierwsze badanie opisane w lit. b).

2.1.2 Bruceloza:

a) Wymagane badanie:

(i) Brucella abortus: Odczyn kwaśnej aglutynacji płytkowej (OKAP) i odczyn aglutynacji (OA), opisane odpowiednie w pkt 2.5 i 2.6 załącznika C do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku wyniku dodatniego należy wykonać odczyn wiązania dopełniacza jako test potwierdzenia, jak opisano w załączniku I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

(ii) Brucella melitensis: OKAP i OA, jak opisano w odpowiednio pkt 2.5 i 2.6 załącznika C do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku wyniku dodatniego należy przeprowadzić odczyn wiązania dopełniacza jako test potwierdzenia, zgodnie z metodą opisaną w załączniku C do dyrektywy 91/68/EWG.

(iii) Brucella ovis: Odczyn wiązania dopełniacza, jak opisano w załączniku D do dyrektywy 91/68/EWG.

b) Termin badania: badanie należy przeprowadzić na zwierzętach dwa dni przed datą przybycia do stacji kwarantanny i 42 dni po pierwszym badaniu.

c) Interpretacja wyników:

Dodatni wynik badania jest zgodny z definicją w załączniku C do dyrektywy 64/432/EWG.

d) Warianty działania po przeprowadzeniu badania:

Zwierzęta wykazujące wynik dodatni w jednym z badań należy wykluczyć z grupy, a pozostałe zwierzęta poddać ponownemu badaniu począwszy od co najmniej 42 dni od daty pierwszego przeprowadzonego badania z wynikiem dodatnim; ponowne badanie uznawane jest za pierwsze badanie, jak opisano w lit. b).

Wprowadzenie do Unii dozwolone jest jedynie w przypadku zwierząt, które wykazały ujemne wyniki w dwóch kolejnych badaniach przeprowadzonych zgodnie z lit. b).

2.1.3 Choroba niebieskiego języka i choroba krwotoczna (EHD)

a) Wymagane badanie: Test immunodyfuzji w żelu agarowym (AGID) zgodnie z załącznikiem I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

W przypadku wyniku dodatniego należy przeprowadzić kompetycyjny test ELISA zgodnie z załącznikiem I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010 w celu rozróżnienia tych dwóch chorób.

b) Termin badania:

Zwierzęta należy poddać obu badaniom i oba muszą dać wyniki ujemne: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 21 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania:

(i) Choroba niebieskiego języka

Jeżeli co najmniej jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni w teście ELISA, zgodnie z załącznikiem I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010, zwierzęta z wynikiem dodatnim należy wykluczyć z grupy, a pozostałe zwierzęta w grupie poddać kwarantannie przez 100 dni począwszy od daty pobrania próbek, które dały wyniki dodatnie. Grupa ta uznawana jest za wolną od choroby niebieskiego języka, jeżeli regularne kontrole przeprowadzane przez urzędowych lekarzy weterynarii w okresie kwarantanny nie wykażą klinicznych objawów choroby, a stacja kwarantanny pozostaje wolna od wektorów choroby niebieskiego języka (Culicoides).

Jeżeli kolejne zwierzę wykazuje objawy kliniczne choroby niebieskiego języka w okresie kwarantanny, jak opisano w pierwszym akapicie, wszystkie zwierzęta w grupie są odrzucane, a ich wprowadzenie do Unii zabronione.

(ii) Choroba krwotoczna (EHD)

Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni w badaniu na obecność przeciwciał na wirusa EHD podczas testu potwierdzenia ELISA, zwierzęta te uznaje się za zwierzęta z wynikiem dodatnim i wyklucza z grupy, a całą grupę poddaje ponownemu badaniu, począwszy od co najmniej 21 dnia od daty pierwszej diagnozy z wynikiem dodatnim i ponownie co najmniej 21 dni od daty powtórnego badania, przy czym oba badania powinny dać wyniki ujemne.

Jeżeli inne zwierzęta wykazują wyniki dodatnie podczas jednego lub obu badań powtórnych, wszystkie zwierzęta w grupie są odrzucane, a ich przywóz do Unii zabroniony.

2.1.4 Pryszczyca (FMD)

a) Wymagane badanie: Badania diagnostyczne (probang i serologia) przy użyciu testu ELISA i testu neutralizacji wirusa (VN) zgodnie z protokołem opisanym w załączniku I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać obu badaniom i oba muszą dać wyniki ujemne: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni na obecność wirusa pryszczycy, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

Uwaga: Wykrycie przeciwciał na strukturalne lub niestrukturalne białka wirusa pryszczycy uznaje się za wynik wcześniejszego zakażenia pryszczycą, niezależnie od statusu szczepienia.

2.1.5 Księgosusz

a) Wymagane badanie: Kompetycyjny test ELISA, jak opisano w Podręczniku OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych, wersja najnowsza, zalecany jest jako badanie w handlu międzynarodowym i jest badaniem z wyboru. Można także przeprowadzić test neutralizacji surowicy lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni na obecność wirusa księgosuszu, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.6 Pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej

a) Wymagane badanie: Test ELISA, test neutralizacji wirusa lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni na obecność wirusa pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.7 Gorączka doliny Rift

a) Wymagane badanie: Test ELISA, test neutralizacji wirusa lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik gorączki doliny Rift, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikującego się do wprowadzenia do Unii.

2.1.8 Choroba guzowatej skóry bydła

a) Wymagane badanie: serologia przy zastosowaniu testu ELISA, test neutralizacji wirusa lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik choroby guzowatej skóry bydła, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.9 Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna

a) Wymagane badanie: test ELISA, test neutralizacji wirusa, test immunofluorescencji lub inny uznany test.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik krymsko-kongijskiej gorączki krwotocznej, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikującego się do wprowadzenia do Unii.

2.1.10 Surra (Trypanosoma evansi (T. evansi))

a) Wymagane badanie: czynnik pasożytniczy można określić w stężonej próbce krwi zgodnie z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli u jakiegokolwiek zwierzęcia w przesyłce wykryty zostanie T. evansi, zwierzę takie uznawane jest za niekwalifikujące się do wprowadzenia do Unii. Pozostałe zwierzęta w grupie poddawane są następie leczeniu przeciw pasożytom wewnętrznym i zewnętrznym przy użyciu stosownych środków skutecznych przeciw T. evansi.

2.1.11 Złośliwa gorączka nieżytowa

a) Wymagane badanie: wykrycie DNA wirusa w oparciu o identyfikację metodą immunofluorescencji lub metodą immunocytochemiczną przy zastosowaniu protokołów opisanych w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik złośliwej gorączki nieżytowej, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.12 Wścieklizna

Szczepienia: szczepienie przeciw wściekliźnie można przeprowadzić na żądanie państwa członkowskiego przeznaczenia; należy pobrać próbkę krwi od zwierzęcia i przeprowadzić test neutralizacji surowicy na obecność przeciwciał.

2.1.13

Enzootyczna białaczka bydła (jedynie w przypadku, gdy zwierzęta przeznaczone są do państwa członkowskiego lub regionu oficjalnie uznanego za wolny od enzootycznej białaczki bydła, o czym mowa w art. 2 ust. 2 lit. k) dyrektywy 64/432/EWG)

a) Wymagane badanie: test AGID lub test blokujący ELISA zgodnie z protokołami opisanymi w Podręczniku OIE, najnowsza wersja.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: zwierzęta wykazujące wynik dodatni w badaniu opisanym w lit. a) należy wykluczyć z grupy zwierząt w miejscu kwarantanny, a pozostałe zwierzęta poddać ponownemu badaniu począwszy od co najmniej 21 dnia od daty przeprowadzenia pierwszego badania z wynikiem dodatnim; ponowne badanie uznawane jest za pierwsze badanie, jak opisano w lit. b).

Jedynie zwierzęta, które wykazały ujemne wyniki w dwóch kolejnych badaniach przeprowadzonych zgodnie z lit. b), uznawane są za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

ZAŁĄCZNIK II

ŚWIEŻE MIĘSO

▼M2

CZĘŚĆ 1

Wykaz krajów trzecich, ich terytoriów i części (1)

Kod ISO i nazwa kraju trzeciego	Kod terytorium	Opis kraju trzeciego, jego terytorium lub części	Świadectwo weterynaryjne		Warunki szczegółowe	Data zakończenia (2)	Data rozpoczęcia (3)
Kod ISO i nazwa kraju trzeciego	Kod terytorium	Opis kraju trzeciego, jego terytorium lub części	Wzór/Wzory	Dodatkowe gwarancje	Warunki szczegółowe	Data zakończenia (2)	Data rozpoczęcia (3)
1	2	3	4	5	6	7	8
AL – Albania	AL-0	Cały kraj	—
▼M25
AR – Argentyna	AR-0	Cały kraj	EQU
	AR-1	Prowincje: Buenos Aires, Catamarca, Corrientes (9), Entre Ríos, La Rioja, Mendoza, Misiones, część prowincji Neuquén (z wyjątkiem terytorium ujętego w AR-2), część prowincji Río Negro (z wyjątkiem terytorium ujętego w AR-2), San Juan, San Luis, Santa Fe, Tucuman, Cordoba, La Pampa, Santiago del Estero, Chaco, Formosa, Jujuy, Salta (z wyjątkiem terytorium ujętego w AR-3)	BOV RUF RUW (9)	A	1		1 sierpnia 2010 r.
	AR-2	Prowincje: Chubut, Santa Cruz, Tierra del Fuego, część prowincji Neuquén (z wyjątkiem strefy należącej do Confluencia, położonej na wschód od drogi regionalnej nr 17, oraz w Picun Leufú – strefy położonej na wschód od drogi regionalnej nr 17), część prowincji Río Negro (z wyjątkiem: w Avellaneda – strefy położonej na północ od drogi regionalnej nr 7 i na wschód od drogi regionalnej nr 250, w Conesa – strefy położonej na wschód od drogi regionalnej nr 2, w El Cuy – strefy położonej na północ od drogi regionalnej nr 7 między skrzyżowaniem z drogą regionalną nr 66 a granicą z departamentem Avellaneda, oraz w San Antonio – strefy położonej na wschód od dróg regionalnych nr 250 i nr 2)	BOV OVI RUW RUF				1 sierpnia 2008 r.
	AR-3	Część Salta: obszar 25 km od granicy z Boliwią i Paragwajem, sięgający od okręgu Santa Catalina w prowincji Jujuy do okręgu Laishi w prowincji Formosa (dawny obszar buforowy podlegający ścisłemu nadzorowi)	BOV RUF RUW	A	1		1 lipca 2016 r.
▼M2
AU – Australia	AU-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, RUF, RUW, SUF, SUW
BA – Bośnia i Hercegowina	BA-0	Cały kraj	—
BH – Bahrajn	BH-0	Cały kraj	—
▼M25
BR – Brazylia	BR-0	Cały kraj	EQU
	BR-1	Stan Minas Gerais, stan Espírito Santo, stan Goiás, stan Mato Grosso, stan Rio Grande do Sul, stan Mato Grosso do Sul (z wyjątkiem terytorium ujętego w BR-4)	BOV	A oraz H	1		1 grudnia 2008 r.
	BR-2	Stan Santa Catarina	BOV	A oraz H	1		31 stycznia 2008 r.
	BR-3	Stany Paraná i São Paulo	BOV	A oraz H	1		1 sierpnia 2008 r.
	BR-4	Część stanu Mato Grosso Do Sul: obszar o szerokości 15 km od granic zewnętrznych w gminach Porto Murtinho, Caracol, Bela Vista, Antônio João, Ponta Porã, Aral Moreira, Coronel Sapucaia, Paranhos, Sete Quedas, Japorã i Mundo Novo oraz obszar w gminach Corumbá i Ladário (dawny wyznaczony obszar podlegający ścisłemu nadzorowi)	BOV	A oraz H	1		1 lipca 2016 r.
▼M15
BW – Botswana	BW-0	Cały kraj	EQU, EQW
	BW-1	Strefy 3c, 4b, 5, 8, 9 i 18 weterynaryjnego zwalczania chorób	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1	11 maja 2011 r.	26 czerwca 2012 r.
	BW-2	Strefy 10, 11, 13 i 14 weterynaryjnego zwalczania chorób	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1		7 marca 2002 r.
	BW-3	Strefa 12 weterynaryjnego zwalczania chorób	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1	20 października 2008 r.	20 stycznia 2009 r.
	BW-4	Strefa 4a weterynaryjnego zwalczania chorób, z wyjątkiem buforowej strefy ścisłego nadzoru w pasie 10 km wzdłuż granicy ze strefą szczepień przeciwko pryszczycy i obszarów gospodarowania przyrodą	BOV	F	1	28 maja 2013 r.	18 lutego 2011 r.
	BW-5	Strefa 6 weterynaryjnego zwalczania chorób, z wyjątkiem strefy ścisłego nadzoru w strefie 6 między granicą z Zimbabwe a autostradą A1	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1	28 maja 2013 r.	26 czerwca 2012 r.
▼M2
BY – Białoruś	BY-0	Cały kraj	—
BZ – Belize	BZ-0	Cały kraj	BOV, EQU
CA – Kanada	CA-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, SUF, SUW RUF, RUW,	G
CH – Szwajcaria	CH-0	Cały kraj	*
CL – Chile	CL-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, RUF, RUW, SUF
CN – Chiny	CN-0	Cały kraj	—
CO – Kolumbia	CO-0	Cały kraj	EQU
CR – Kostaryka	CR-0	Cały kraj	BOV, EQU
CU – Kuba	CU-0	Cały kraj	BOV, EQU
DZ – Algieria	DZ-0	Cały kraj	—
ET – Etiopia	ET-0	Cały kraj	—
FK – Falklandy	FK-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU
GL – Grenlandia	GL-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU, RUF, RUW
GT Gwatemala	GT-0	Cały kraj	BOV, EQU
HK – Hongkong	HK-0	Cały kraj	—
HN – Honduras	HN-0	Cały kraj	BOV, EQU
▼M16 —————
▼M22
IL – Izrael (6)	IL-0	Cały kraj	—
▼M2
IN – Indie	IN-0	Cały kraj	—
IS – Islandia	IS-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU, RUF, RUW
▼M14
JP – Japonia	JP	Cały kraj	BOV				28 marca 2013 r.
▼M2
KE – Kenia	KE-0	Cały kraj	—
MA – Maroko	MA-0	Cały kraj	EQU
ME – Czarnogóra	ME-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU
MG – Madagaskar	MG-0	Cały kraj	—
MK – Była Jugosłowiańska Republika Macedonii (4)	MK-0	Cały kraj	OVI, EQU
MU – Mauritius	MU-0	Cały kraj	—
MX – Meksyk	MX-0	Cały kraj	BOV, EQU
NA – Namibia	NA-0	Cały kraj	EQU, EQW
NA – Namibia	NA-1	Na południe od kordonu sanitarnego sięgającego od Palgrave Point na zachodzie do Gam na wschodzie	BOV, OVI, RUF, RUW	F oraz J	1
NC – Nowa Kaledonia	NC-0	Cały kraj	BOV, RUF, RUW
NI – Nikaragua	NI-0	Cały kraj	—
NZ – Nowa Zelandia	NZ-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, RUF, RUW, SUF, SUW
PA – Panama	PA-0	Cały kraj	BOV, EQU
▼M22
PY – Paragwaj	PY-0	Cały kraj	EQU
PY – Paragwaj	PY-0	Cały kraj	BOV	A	1		17 kwietnia 2015 r.
▼M2
RS – Serbia (5)	RS-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU
RU – Rosja	RU-0	Cały kraj	—
RU – Rosja	RU-1	Region Murmańska, Jamalsko-Nieniecki Okręg Autonomiczny	RUF
▼M24
SG – Singapur (7)	SG-0	Cały kraj	NZ-TRANSIT-SG (8)
▼M2
SV – Salwador	SV-0	Cały kraj	—
SZ – Suazi	SZ-0	Cały kraj	EQU, EQW
	SZ-1	Obszar położony na zachód od ogrodzenia „czerwonej linii”, który rozciąga się na północ od rzeki Usutu do granicy z Republiką Południowej Afryki na zachód od Nkalashane	BOV, RUF, RUW	F	1
	SZ-2	Obszary weterynaryjnego nadzoru pryszczycy i kontroli szczepień zgodnie z rozporządzeniem opublikowanym w dzienniku urzędowym pod nr 51 w 2001 r.	BOV, RUF, RUW	F	1		z dnia 4 sierpnia 2003 r.
TH – Tajlandia	TH-0	Cały kraj	—
TN – Tunezja	TN-0	Cały kraj	—
TR – Turcja	TR-0	Cały kraj	—
TR – Turcja	TR-1	Prowincje: Amasya, Ankara, Aydin, Balikesir, Bursa, Cankiri, Corum, Denizli, Izmir, Kastamonu, Kutahya, Manisa, Usak, Yozgat i Kirikkale	EQU
UA – Ukraina	UA-0	Cały kraj	—
US – Stany Zjednoczone	US-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU,SUF, SUW, RUF, RUW	G
▼M11
UY – Urugwaj	UY-0	Cały kraj	EQU
			BOV	A i J	1		1 listopada 2001 r.
			OVI	A	1
▼M3
ZA – Republika Południowej Afryki	ZA-0	Cały kraj	EQU, EQW
ZA – Republika Południowej Afryki	ZA-1	Cały kraj z wyjątkiem: — części obszaru zwalczania pryszczycy w regionach weterynaryjnych prowincji Mpumalanga i Północnej, w okręgu Ingwavuma regionu weterynaryjnego Natal i na obszarze graniczącym z Botswaną na wschód od 28° długości geograficznej, oraz — okręgu Camperdown w prowincji KwaZulu-Natal	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1	11 lutego 2011 r.
▼M2
ZW – Zimbabwe	ZW-0	Cały kraj	—
(1) Bez uszczerbku dla specjalnych wymogów dotyczących certyfikacji przewidzianych w umowach Unii z krajami trzecimi. (2) Mięso zwierząt poddanych ubojowi w dniu lub przed dniem określonym w kolumnie 7 może zostać przywiezione do Unii w ciągu 90 dni od tej daty. Przesyłki transportowane drogą morską na pełnym morzu mogą zostać przywiezione do Unii, jeśli towarzyszące im świadectwo zostało wystawione przed dniem określonym w kolumnie 7, w ciągu 40 dni od tej daty (uwaga: brak daty w kolumnie 7 oznacza, że nie ma ograniczeń czasowych). (3) Jedynie mięso zwierząt poddanych ubojowi w dniu lub po dniu określonym w kolumnie 8 może zostać przywiezione do Unii (brak daty w kolumnie 8 oznacza, że nie ma ograniczeń czasowych). (4) Była Jugosłowiańska Republika Macedonii; kod tymczasowy, który pozostaje bez wpływu na ostateczną nazwę państwa, która zostanie ustalona w wyniku prowadzonych obecnie w ONZ negocjacji w tej sprawie. (5) Bez Kosowa, które znajduje się obecnie pod zarządem międzynarodowym na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 1244 z dnia 10 czerwca 1999 r. (6) Rozumiane dalej jako Państwo Izrael, z wyłączeniem terytoriów znajdujących się pod administracją izraelską od czerwca 1967 r., a mianowicie Wzgórz Golan, Strefy Gazy, Wschodniej Jerozolimy i pozostałego obszaru Zachodniego Brzegu. (7) Wyłącznie w odniesieniu do świeżego mięsa pochodzącego z Nowej Zelandii, w przypadku którego Nowa Zelandia jest upoważniona do wprowadzenia do Unii, opatrzonego odpowiednim wzorem świadectwa weterynaryjnego wydanym przez właściwy organ Nowej Zelandii, przeznaczonego do Unii oraz rozładowywanego – z przechowywaniem lub bez – i przeładowywanego w zatwierdzonym zakładzie podczas tranzytu przez Singapur. (8) Wraz z wprowadzeniem do Unii do przesyłek należy dołączyć zarówno ten wzór świadectwa weterynaryjnego wydany w systemie TRACES przez właściwy organ Singapuru, jak i odpowiedni wzór świadectwa weterynaryjnego na potrzeby przywozu świeżego mięsa wydany przez właściwy organ Nowej Zelandii, który właściwy organ Singapuru może załączyć w systemie TRACES. (9) W przypadku „RUW”: z wyjątkiem następujących departamentów w prowincji Corrientes: departamenty: Berón de Astrada, Capital, Empedrado, General Paz, Itati, Mbucuruyá, San Cosme oraz San Luís del Palmar. * = Wymogi zgodne z Umową pomiędzy Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącą handlu produktami rolnymi (Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 132). — = Nie określono żadnych świadectw i przywóz świeżego mięsa jest zabroniony (z wyjątkiem gatunków, które zostały wskazane w wierszu obejmującym wpis dla całego kraju). „1” Ograniczenia dotyczące kategorii: Zabrania się wprowadzania do Unii podrobów (z wyjątkiem, w przypadku gatunków bydła, przepony i mięśni żwaczy).

CZĘŚĆ 2

Wzory świadectw weterynaryjnych

Wzory:

„BOV”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, bydła domowego (w tym gatunków Bison i Bubalus oraz ich krzyżówek).

„OVI”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus).

„POR”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, świń domowych (Sus scrofa).

„EQU”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem mięsa mielonego, gospodarskich zwierząt nieparzystokopytnych (Equus caballus, Equus asinus oraz ich krzyżówek).

„RUF”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, zwierząt nieudomowionych utrzymywanych w warunkach fermowych, należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych i pekari) oraz do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„RUW”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, zwierząt dzikich nieudomowionych, należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych i pekari) oraz do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„SUF”

„SUW”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, zwierząt dzikich nieudomowionych, należących do rodzin świniowatych, pekari i tapirowatych.

„EQW”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, dzikich zwierząt nieparzystokopytnych należących do podrodzaju Hippotigris (zebra).

▼M24

„NZ-TRANSIT-SG”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dotyczący wyłącznie tranzytu przez terytorium Singapuru z rozładunkiem, ewentualnym przechowywaniem i przeładunkiem świeżego mięsa pochodzącego z Nowej Zelandii, w przypadku którego Nowa Zelandia jest upoważniona do wprowadzenia do Unii, które kwalifikuje się do wprowadzania do Unii i jest przeznaczone do Unii.

Dodatkowe gwarancje:

„A”

Gwarancje dotyczące dojrzałości, pomiaru pH i ukostnienia świeżego mięsa, z wyjątkiem podrobów, któremu towarzyszy świadectwo weterynaryjne według wzoru BOV (pkt II.2.6.), OVI (pkt II.2.6.), RUF (pkt II.2.7.) oraz RUW (pkt II.2.4.).

„C”

Gwarancje dotyczące badań laboratoryjnych w kierunku klasycznego pomoru świń, przeprowadzonych na tuszach, z których pozyskano świeże mięso, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru SUW (pkt II.2.3 B).

„D”

Gwarancje dotyczące karmienia zlewkami w gospodarstwie (gospodarstwach) zwierząt, z których pozyskano świeże mięso, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru POR (pkt II.2.3 d).

„E”

Gwarancje dotyczące badań w kierunku gruźlicy u zwierząt, z których pozyskano świeże mięso, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru BOV (pkt II.2.4 d).

„F”

Gwarancje dotyczące dojrzałości i odkostnienia świeżego mięsa, z wyjątkiem podrobów, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru BOV (pkt II.2.6.), OVI (pkt II.2.6.), RUF (pkt II.2.6.) oraz RUW (pkt II.2.7.).

„G”

Gwarancje dotyczące: 1) usunięcia podrobów i rdzenia kręgowego; oraz 2) pochodzenia i przebadania zwierząt jeleniowatych w związku z przewlekłą chorobą wyniszczającą, jak określono we wzorach świadectw weterynaryjnych RUF (pkt II.1.7.) oraz RUW (pkt II.1.8.).

„H”

Dodatkowe gwarancje wymagane w przypadku Brazylii. W odniesieniu do programów szczepień, ponieważ w stanie Santa Catarina w Brazylii nie przeprowadza się szczepień przeciwko pryszczycy, odesłanie do programu szczepień nie ma zastosowania do mięsa pozyskanego ze zwierząt pochodzących z tego stanu i tam ubitych.

„J”

Gwarancje dotyczące przemieszczania bydła, kóz i owiec z gospodarstw do rzeźni, które pozwalają na przejście tych zwierząt przez miejsce gromadzenia (w tym targ) zanim zostaną one przewiezione bezpośrednio na miejsce uboju.

▼M21

„K”

Gospodarstwa lub przedziały uznane za stosujące kontrolowane warunki w pomieszczeniach inwentarskich zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2075/2005.

Wzór BOV

►(1) M13 ►(1) M13

Wzór OVI

►(1) M13 ►(1) M13

►(2) M13

►(1) M13

►(2) M13

▼M24

►(1) C4

ZAŁĄCZNIK III

ZAŁĄCZNIK IV

ZWIERZĘTA WYMIENIONE W ART. 1 UST. 1 LIT. b)

CZĘŚĆ 1

Wykazy krajów trzecich, ich terytoriów lub części

SEKCJA 1

Części krajów trzecich lub terytoria wymienione w art. 7 ust. 2

Państwo lub terytorium	Kod części państwa lub terytorium	Opis części państwa lub terytorium
US – Stany Zjednoczone	US-A	Stan Hawaje (1)
(1) Zawieszono od dnia 5 maja 2010 r.

CZĘŚĆ 2

Tabele zwierające wykazy zwierząt i odpowiadających im świadectw weterynaryjnych

Tabela 1
„QUE”: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla przesyłek zawierających matki pszczele i matki trzmieli (Apis mellifera oraz Bombus spp.), „BEE”: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla przesyłek zawierających rodziny trzmieli (Bombus spp.)
Rząd	Rodzina	Rodzaj/gatunek
Błonkówki	Pszczołowate	Apis mellifera, Bombus spp.

▼M20

Wzór QUE

ZAŁĄCZNIK V

Noty wyjaśniające do wypełniania świadectw weterynaryjnych

(o których mowa w art. 18)

a) Świadectwa weterynaryjne są wydawane przez kraj trzeci wywozu w oparciu o wzory ustanowione w załącznikach I, II i IV część 2 oraz w załączniku III, zgodnie z układem wzoru przeznaczonego dla określonych żywych zwierząt lub świeżego mięsa.

Zawierają one, w porządku podanym we wzorze, kolejno ponumerowane poświadczenia wymagane dla każdego państwa trzeciego oraz, w stosownych przypadkach, dodatkowe gwarancje wymagane dla kraju trzeciego wywozu lub jego części.

Jeżeli państwo członkowskie przeznaczenia nakłada na określone żywe zwierzęta lub świeże mięso dodatkowe wymogi dotyczące certyfikacji, poświadczenia o spełnieniu tych wymogów stanowią integralną część oryginalnych formularzy świadectwa weterynaryjnego.

b) Jeżeli wzór świadectwa wymaga skreślenia niektórych nieistotnych oświadczeń, te nieistotne oświadczenia mogą zostać przekreślone, parafowane i opatrzone pieczęcią przez urzędnika wystawiającego świadectwo, albo całkowicie wykreślone ze świadectwa.

c) Dla żywych zwierząt lub świeżego mięsa wywożonych z terytorium lub terytoriów tego samego kraju wywozu, wyszczególnionych w kolumnach 2 i 3 części 1 załącznika I, II lub IV, wysyłanych do tego samego miejsca przeznaczenia i przewożonych tym samym wagonem kolejowym, samochodem ciężarowym, samolotem lub statkiem, należy sporządzić oddzielne świadectwa.

d) Oryginał każdego świadectwa składa się z pojedynczej kartki papieru lub, w przypadku większej ilości tekstu, posiada taką postać, aby wszystkie wymagane kartki papieru stanowiły integralną, niepodzielną całość.

e) Świadectwo weterynaryjne sporządza się w co najmniej jednym urzędowym języku państwa członkowskiego punktu kontroli granicznej, będącego miejscem wprowadzania przesyłki do Unii, oraz w języku urzędowym państwa członkowskiego przeznaczenia. Dane państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na sporządzenie świadectwa w języku urzędowym innego państwa członkowskiego wraz, w razie potrzeby, z jego urzędowym tłumaczeniem.

f) Jeżeli dla celów identyfikacji poszczególnych części przesyłki (wykaz w pkt I.28 wzoru świadectwa weterynaryjnego) do świadectwa dołączone są dodatkowe kartki papieru, kartki te traktowane są jako integralna część oryginału danego świadectwa, pod warunkiem złożenia podpisu i pieczęci urzędnika sporządzającego świadectwo na każdej ze stron.

g) Jeżeli świadectwo, wraz z dodatkowymi wykazami, o których mowa w lit. f), składa się z więcej niż jednej strony, każda ze stron musi być ponumerowana – (numer strony) z (całkowita liczba stron) – u dołu strony oraz musi być opatrzona na górze strony numerem referencyjnym danego świadectwa, nadanym przez właściwy organ.

h) Oryginał świadectwa musi zostać wypełniony i podpisany przez urzędowego lekarza weterynarii lub innego wyznaczonego urzędowego inspektora w przewidzianym miejscu wzoru świadectwa weterynaryjnego. W przypadku żywych zwierząt świadectwo musi zostać wypełnione i podpisane w ciągu 24 godzin przed załadunkiem przesyłki przeznaczonej do wprowadzenia do Unii. Właściwy organ kraju trzeciego wywozu zapewnia przestrzeganie zasad dotyczących certyfikacji równoważnych z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 96/93/WE ( 37 ).

Kolor podpisu musi różnić się od koloru druku. Ten sam wymóg dotyczy także pieczęci innych niż pieczęci tłoczone lub znaki wodne.

(i) Numer referencyjny świadectwa, o którym mowa w rubrykach I.2 oraz II.a., musi zostać wydany przez właściwy organ.