24.1.2009   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 19/14

1)

Kan het in artikel 174, lid 2, EG neergelegde beginsel „de vervuiler betaalt” aldus worden uitgelegd dat verplichtingen inzake spoedbeveiliging, sanering en milieuherstel van een vervuild gebied (en/of de kosten daarvan), zij het ook alleen bij uitzondering, kunnen worden opgelegd aan een subject dat niets van doen heeft met de lozing in het milieu van de stoffen die tot de vervuiling van dat gebied hebben geleid, dan wel, indien deze vraag ontkennend wordt beantwoord, staat dat beginsel in de weg aan een nationale wettelijke regeling en/of een administratief besluit waarbij verplichtingen inzake spoedbeveiliging, sanering en milieuherstel van een vervuild gebied (en/of de kosten daarvan) in strijd met het evenredigheidsbeginsel worden opgelegd aan een subject dat stelt niets van doen te hebben met de lozing in het milieu van de stoffen die tot de vervuiling van dat gebied hebben geleid, zonder dat eerst diens aansprakelijkheid aan de hand van een causaal verband is vastgesteld, of louter op grond dat het werkzaam is in, zakelijke rechten bezit met betrekking tot dan wel eigenaar van een bedrijf is in een vervuild gebied?

2)

Staat het beginsel „de vervuiler betaalt” in de weg aan een nationale wettelijke regeling, in het bijzonder artikel 2050 van de Codice civile, op grond waarvan de overheid, wanneer verschillende bedrijven in het vervuilde gebied werkzaam zijn, die bedrijven kan verplichten de kosten van de sanering van dat gebied te dragen, zonder dat eerst hun individuele aansprakelijkheid voor de vervuiling is vastgesteld, dan wel louter op grond dat zij een specifieke positie innemen omdat zij eigenaar zijn van de productiemiddelen en dus objectief aansprakelijk zijn voor de door hen veroorzaakte milieuschade, of in elk geval kunnen worden verplicht tot het saneren van de omliggende vervuilde gebieden, ook wanneer zij die vervuiling niet hebben veroorzaakt en zonder dat er sprake is van een proportionele grondslag?

3)

Staat de communautaire richtlijn betreffende het herstellen van milieuschade (richtlijn 2004/35/EG (1) van 21 april 2004, in het bijzonder artikel 7 ervan en bijlage II waarnaar in dat artikel wordt verwezen) in de weg aan een nationale regeling op grond waarvan de overheid als „redelijke opties voor het herstel van de milieuschade” andere werken aan de milieucomponenten (in casu „fysieke isolatie” van de bodem langs de zee) kan opleggen dan die waarvoor eerder, na een passend op tegenspraak gevoerd onderzoek, was geopteerd en die reeds waren goedgekeurd en uitgevoerd of in uitvoering waren, zonder een onderzoek te hebben ingesteld naar de specifieke situatie van het gebied, naar de kosten van uitvoering daarvan in samenhang met de redelijkerwijze voorzienbare voordelen, naar de mogelijke of waarschijnlijke nevenschade en de mogelijke of de waarschijnlijke schadelijke gevolgen voor de volksgezondheid en de openbare veiligheid en naar de tijd die nodig is voor de verwezenlijking daarvan?

4)

Staat de communautaire richtlijn betreffende het herstellen van milieuschade (richtlijn 2004/35/EG van 21 april 2004, in het bijzonder artikel 7 ervan en bijlage II waarnaar in dat artikel wordt verwezen), gelet op de bijzondere situatie in het gebied van nationaal belang Priolo, in de weg aan een nationale regeling op grond waarvan de overheid ex auctoritate de inachtneming van dergelijke voorschriften als voorwaarde kan stellen voor de toestemming voor rechtmatig gebruik van terreinen waarop de sanering niet rechtstreeks betrekking heeft, omdat zij reeds zijn gesaneerd of niet zijn vervuild, maar die binnen het afgebakende gebied van nationaal belang Priolo liggen?