Προσφυγή της 13ης Μαρτίου 2006 — Onderlinge Waarborgmaatschappij Azivo Algemeen Ziekenfonds De Volharding κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-84/06)

(2006/C 108/48)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Onderlinge Waarborgmaatschappij Azivo Algemeen Ziekenfonds De Volharding U.A. (Χάγη, Κάτω Χώρες) [εκπρόσωποι: G. van der Wal και T. Boesman, advocaten]

Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Η προσφεύγουσα είναι ένας φορέας ιατροφαρμακευτικής ασφαλίσεως ο οποίος έχει περί τους 150.000 ασφαλισμένους. Οι ασφαλισμένοι αυτοί έχουν εν γένει μεγαλύτερη ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως απ' ό,τι ο μέσος ασφαλισμένος στις Κάτω Χώρες, οπότε η προσφεύγουσα εδώ και πολλά χρόνια έχει πιο αρνητικά αποτελέσματα απ' ό,τι οι άλλοι φορείς ιατροφαρμακευτικής ασφαλίσεως. Κατά την προσφεύγουσα, τα αρνητικά αποτελέσματα οφείλονται σε ελλείψεις στο σύστημα αντισταθμίσεως.

Με την προσφυγή της, η προσφεύγουσα βάλλει κατά της αποφάσεως της Επιτροπής (1) να εγκρίνει στο πλαίσιο των άρθρων 87 ΕΚ και 88 ΕΚ τις κρατικές ενισχύσεις που της ανακοινώθηκαν από τις Κάτω Χώρες σχετικά με το νέο σύστημα ιατροφαρμακευτικής ασφαλίσεως. Οι ενισχύσεις αυτές αφορούν την παρακράτηση αποθεματικών από τα επικουρικά ταμεία ιατροφαρμακευτικής ασφαλίσεως και το σύστημα αντισταθμίσεως των κινδύνων (2).

Κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή υπέπεσε σε σφάλματα εκτιμήσεως σχετικά με τη λειτουργία του συστήματος αντισταθμίσεως των κινδύνων και προέβη συναφώς σε ανεπρακή έρευνα. Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι έτσι η προσβαλλόμενη απόφαση αντίκειται στο άρθρο 86, παράγραφος 2, ΕΚ και είναι αιτιολογημένη με ακατανόητο, ή τουλάχιστον ανεπαρκή, τρόπο.

Κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή κακώς ενέκρινε βάσει του άρθρου 86, παράγραφος 2, EΚ το σύστημα αντισταθμίσεως των κινδύνων. Λόγω των ελλείψεων του συστήματος αντισταθμίσεως η αντιστάθμιση που χορηγείται σε ορισμένους φορείς ιατροφαρμακευτικής ασφαλίσεως είναι μεγαλύτερη από το αναγκαίο μέτρο για την κάλυψη του κόστους της παροχής μιας δημόσιας υπηρεσίας, ενώ λόγω των ατελειών η αντιστάθμιση που χορηγείται σε άλλους φορείς ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως είναι ανεπαρκής.

Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται επιπλέον ότι η Επιτροπή, λόγω της πολυπλοκότητας των κρατικών ενισχύσεων που της ανακοινώθηκαν, έπρεπε να κινήσει την επίσημη διαδικασία έρευνας του άρθρου 88, παράγραφος 2, ΕΚ. Συγκεκριμένα, κατά την προκαταρκτική εξέταση του άρθρου 88, παράγραφος 3, ΕΚ η Επιτροπή, λόγω του ότι δεν διέθετε επαρκή πληροφοριακά στοιχεία, είχε σοβαρές δυσκολίες να καθορίσει αν οι κρατικές ενισχύσεις είναι συμβατές με την κοινή αγορά.

Τέλος, η προσφεύγουσα θεωρεί ότι η Επιτροπή, όταν εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση, κακώς δεν έλαβε υπόψη το γεγονός ότι το νέο ολλανδικό σύστημα ιατροφαρμακευτικής ασφαλίσεως είναι ασύμβατο με την οδηγία για την πρωτασφάλιση εκτός της ασφάλειας ζωής (3), καθώς και με τα άρθρα 43 ΕΚ και 49 ΕΚ. Στο πλαίσιο αυτό, η προσφεύγουσα επικαλείται ειδικότερα τις διατάξεις του νέου συστήματος ιατροφαρμακευτικής ασφαλίσεως οι οποίες αφορούν την απαγόρευση καθορισμού διαφορετικών ασφαλίστρων, την υποχρέωση αποδοχής και το σύστημα αντισταθμίσεως των κινδύνων. Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται επιπλέον ότι η Επιτροπή κακώς και σε αντίθεση με το άρθρο 253 ΕΚ δεν εξήγησε γιατί θεωρεί ότι η τρίτη οδηγία για την πρωτασφάλιση εκτός της ασφάλειας ζωής και τα άρθρα 43 ΕΚ και 49 ΕΚ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 87 ΕΚ και 86, παράγραφος 2, ΕΚ δεν αντιτίθενται στις ανακοινωθείσες κρατικές ενισχύσεις.

(1)  ΕΕ 2005, C 324, σ. 30.

(2)  Κρατικές ενισχύσεις N 541/2004 και N 542/2004.

(3)  Οδηγία 92/49/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 18ης Ιουνίου 1992, για τον συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων που αφορούν την πρωτασφάλιση, εκτός της ασφάλειας ζωής, και για την τροποποίηση των οδηγιών 73/239/EΟΚ και 88/357/ΕΟΚ (τρίτη οδηγία για την πρωτασφάλιση εκτός της ασφάλειας ζωής) (ΕΕ L 228, σ. 1).