1)

Οι ρήτρες 2 και 3 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP,

έχουν την έννοια ότι:

ο μη μόνιμος εργαζόμενος αορίστου χρόνου πρέπει να θεωρείται ότι είναι εργαζόμενος ορισμένου χρόνου, κατά την έννοια της εν λόγω συμφωνίας-πλαισίου, και, ως εκ τούτου, ότι εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της.

2)

Η ρήτρα 5 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70,

έχει την έννοια ότι:

η φράση «χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου», που περιλαμβάνεται στη διάταξη αυτή, καλύπτει την περίπτωση κατά την οποία, δεδομένου ότι η οικεία διοικητική αρχή δεν διοργάνωσε, εντός της ταχθείσας προθεσμίας, διαδικασία επιλογής για την οριστική πλήρωση της θέσης που κατείχε μη μόνιμος εργαζόμενος αορίστου χρόνου, η σύμβαση ορισμένου χρόνου που συνδέει τον εργαζόμενο αυτό με την εν λόγω διοικητική αρχή παρατάθηκε αυτοδικαίως.

3)

Η ρήτρα 5, σημείο 1, στοιχεία α' έως γ', της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70,

έχει την έννοια ότι:

αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία δεν προβλέπει κανένα από τα μέτρα που διαλαμβάνονται στη διάταξη αυτή ούτε «ισοδύναμο νομοθετικό μέτρο», κατά την έννοια της ίδιας διάταξης, προκειμένου να αποτραπεί η καταχρηστική χρησιμοποίηση συμβάσεων αορίστου χρόνου μη μόνιμης απασχόλησης.

4)

Η ρήτρα 5 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70,

έχει την έννοια ότι:

αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει την καταβολή κατ’ αποκοπήν αποζημίωσης, ίσης με 20 ημερομίσθια ανά έτος εργασίας, με όριο τις αποδοχές ενός έτους, σε κάθε εργαζόμενο του οποίου ο εργοδότης χρησιμοποίησε καταχρηστικά διαδοχικώς παρατεινόμενες συμβάσεις αορίστου χρόνου μη μόνιμης απασχόλησης, όταν η καταβολή της εν λόγω αποζημίωσης λόγω λύσης της σύμβασης εργασίας είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε εκτίμηση σχετικά με τον νόμιμο ή καταχρηστικό χαρακτήρα της χρησιμοποίησης των συμβάσεων αυτών.

5)

Η ρήτρα 5 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70,

έχει την έννοια ότι:

αντιτίθεται σε εθνικές διατάξεις κατά τις οποίες οι «μη σύννομες πράξεις» στοιχειοθετούν την ευθύνη των φορέων της δημόσιας διοίκησης, «σύμφωνα με τη νομοθεσία που ισχύει για κάθε φορέα δημόσιας διοίκησης», όταν οι εν λόγω εθνικές διατάξεις δεν είναι αποτελεσματικές και αποτρεπτικές για τη διασφάλιση της πλήρους αποτελεσματικότητας των κανόνων που θεσπίστηκαν κατ’ εφαρμογήν της ρήτρας αυτής.

6)

Η ρήτρα 5 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70,

έχει την έννοια ότι:

αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει την οργάνωση διαδικασιών για τη μονιμοποίηση των εργαζομένων ορισμένου χρόνου μέσω προσκλήσεων υποβολής υποψηφιοτήτων για την πλήρωση των θέσεων που καλύπτουν οι εργαζόμενοι με σχέση ορισμένου χρόνου, στους οποίους συγκαταλέγονται οι μη μόνιμοι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου, όταν η οργάνωση αυτή είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε εκτίμηση σχετικά με τον καταχρηστικό χαρακτήρα της χρησιμοποίησης των εν λόγω συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

7)

Η ρήτρα 5 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70,

έχει την έννοια ότι:

ελλείψει κατάλληλων μέτρων στο εθνικό δίκαιο για την αποτροπή των καταχρήσεων λόγω της χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, συμπεριλαμβανομένων των διαδοχικώς παρατεινόμενων συμβάσεων αορίστου χρόνου μη μόνιμης απασχόλησης, και, εφόσον παρίσταται ανάγκη, για την επιβολή των σχετικών κυρώσεων, κατ’ εφαρμογήν της ρήτρας 5, η μετατροπή των εν λόγω συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου δύναται να συνιστά τέτοιο μέτρο. Εναπόκειται, κατά περίπτωση, στο εθνικό δικαστήριο να μεταβάλει την πάγια εθνική νομολογία εάν αυτή στηρίζεται σε ερμηνεία των εθνικών διατάξεων, περιλαμβανομένων των συνταγματικών, η οποία είναι ασυμβίβαστη με τους σκοπούς της οδηγίας 1999/70 και, ειδικότερα, της εν λόγω ρήτρας 5.