1

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου στις 22 Ιουλίου 2020, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο να διαπιστώσει ότι η Δημοκρατία της Αυστρίας, προσαρμόζοντας το ποσό των οικογενειακών παροχών και των κοινωνικών και φορολογικών πλεονεκτημάτων για τα τέκνα ατόμων που δικαιούνται τέτοιες παροχές στην Αυστρία προς το κόστος διαβιώσεως εντός του κράτους μέλους κατοικίας του τέκνου, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει, αφενός, από τα άρθρα 4, 7 και 67 του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, για τον συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας (ΕΕ 2004, L 166, σ. 1), και, αφετέρου, από το άρθρο 7 του κανονισμού (ΕΕ) 492/2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 2011, που αφορά την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων στο εσωτερικό της Ένωσης (ΕΕ 2011, L 141, σ. 1).

2

Με δικόγραφα που κατέθεσαν στη Γραμματεία του Δικαστηρίου στις 28 Οκτωβρίου 2020 δυνάμει του άρθρου 40, τρίτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του άρθρου 130 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου, η Εποπτεύουσα Αρχή της ΕΖΕΣ και το Βασίλειο της Νορβηγίας ζήτησαν να τους επιτραπεί να παρέμβουν στην υπό κρίση υπόθεση υπέρ της Επιτροπής και της Δημοκρατίας της Αυστρίας, αντιστοίχως.

3

Κληθείσες, βάσει του άρθρου 131, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, να διατυπώσουν τις ενδεχόμενες παρατηρήσεις τους επί των ως άνω αιτήσεων παρεμβάσεως, η μεν Δημοκρατία της Αυστρίας δεν διατύπωσε καμία παρατήρηση, ενώ η Επιτροπή, διευκρινίζοντας ότι, επί της ουσίας, δεν έχει καμία αντίρρηση ως προς την αποδοχή των ως άνω αιτήσεων παρεμβάσεως, διερωτάται ωστόσο όσον αφορά το παραδεκτό τους, καθόσον με αυτές ζητείται να επιτραπεί η παρέμβαση σε διαδικασία μεταξύ θεσμικού οργάνου της Ένωσης και κράτους μέλους, κατά την έννοια του άρθρου 40, δεύτερο εδάφιο, τελευταία περίοδος, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

4

Πρέπει να υπομνησθεί, εισαγωγικώς, ότι το άρθρο 40 του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης προβλέπει, στα τρία πρώτα εδάφια, τρεις διαφορετικές κατηγορίες παρεμβαινόντων, καθεμία από τις οποίες υπόκειται σε ιδιαίτερο καθεστώς.

5

Κατά το άρθρο 40, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα κράτη μέλη και τα θεσμικά όργανα της Ένωσης δύνανται να παρεμβαίνουν χωρίς περιορισμούς στις διαφορές που υποβάλλονται στο Δικαστήριο.

6

Το άρθρο 40, δεύτερο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης προβλέπει ότι το ίδιο δικαίωμα έχουν τα λοιπά όργανα και οι οργανισμοί της Ένωσης, καθώς και κάθε άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο έχει συμφέρον στην επίλυση της διαφοράς που έχει υποβληθεί στο Δικαστήριο, διευκρινιζομένου ωστόσο ότι τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα δεν δύνανται να παρεμβαίνουν στις υποθέσεις μεταξύ κρατών μελών, μεταξύ θεσμικών οργάνων της Ένωσης ή μεταξύ κρατών μελών, αφενός, και θεσμικών οργάνων της Ένωσης, αφετέρου.

7

Τέλος, το άρθρο 40, τρίτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιέχει ιδιαίτερη πρόβλεψη για τα κράτη που είναι συμβαλλόμενα μέρη στη συμφωνία για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο, της 2ας Μαΐου 1992 (ΕΕ 1994, L 1, σ. 3) (στο εξής: Συμφωνία ΕΟΧ), εκτός των κρατών μελών, καθώς και για την Εποπτεύουσα Αρχή της ΕΖΕΣ που προβλέπεται από την εν λόγω συμφωνία, ορίζοντας ότι δύνανται να παρεμβαίνουν στις διαφορές που υποβάλλονται στο Δικαστήριο όταν οι διαφορές αυτές αφορούν έναν από τους τομείς εφαρμογής της εν λόγω συμφωνίας.

8

Από την τελευταία αυτή διάταξη προκύπτει ότι το παραδεκτό αιτήσεως παρεμβάσεως εκ μέρους τρίτου κράτους, συμβαλλόμενου μέρους στη Συμφωνία ΕΟΧ, ή της Εποπτεύουσας Αρχής της ΕΖΕΣ δεν μπορεί να εξαρτάται από καμία άλλη προϋπόθεση πέραν εκείνης κατά την οποία το αντικείμενο της διαφοράς την οποία αφορά η αίτηση αυτή παρεμβάσεως πρέπει να εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της ως άνω συμφωνίας. Ως εκ τούτου, πρέπει να επιτρέπεται στα ως άνω κράτη και στην προαναφερθείσα αρχή να παρεμβαίνουν στις διαφορές που υποβάλλονται στο Δικαστήριο, χωρίς να απαιτείται να αποδεικνύουν ιδιαίτερο έννομο συμφέρον, εφόσον οι διαφορές αυτές αφορούν κάποιον από τους τομείς εφαρμογής της Συμφωνίας ΕΟΧ.

9

Δεν αμφισβητείται δε ότι η ως άνω προϋπόθεση πληρούται στην υπό κρίση υπόθεση. Πράγματι, η προσφυγή που στρέφεται κατά της καθής αφορά την προβαλλόμενη παράβαση εκ μέρους της των υποχρεώσεων που υπέχει από τους κανονισμούς 883/2004 και 492/2011, οι οποίοι έχουν ενσωματωθεί στη Συμφωνία ΕΟΧ, αντιστοίχως, με την απόφαση της μεικτής επιτροπής του ΕΟΧ αριθ. 76/2011, της 1ης Ιουλίου 2011, για την τροποποίηση του παραρτήματος VI (Κοινωνικές ασφαλίσεις) και του πρωτοκόλλου 37 στη συμφωνία ΕΟΧ (ΕΕ 2011, L 262, σ. 33), και με την απόφαση της μεικτής επιτροπής του ΕΟΧ αριθ. 52/2012, της 30ής Μαρτίου 2012, για την τροποποίηση του παραρτήματος V (Ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων) της Συμφωνίας για τον ΕΟΧ (ΕΕ 2012, L 207, σ. 32).

10

Υπό τις συνθήκες αυτές, πρέπει να γίνουν δεκτές οι αιτήσεις παρεμβάσεως της Εποπτεύουσας Αρχής της ΕΖΕΣ και του Βασιλείου της Νορβηγίας υπέρ της Επιτροπής και της Δημοκρατίας της Αυστρίας, αντιστοίχως.

11

Κατά το άρθρο 137 του Κανονισμού Διαδικασίας, το Δικαστήριο αποφασίζει για τα έξοδα με την απόφαση ή τη διάταξη που περατώνει τη δίκη.

12

Εν προκειμένω, δεδομένου ότι έγιναν δεκτές οι αιτήσεις παρεμβάσεως της Εποπτεύουσας Αρχής της ΕΖΕΣ και του Βασιλείου της Νορβηγίας, το Δικαστήριο επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα της παρεμβάσεώς τους.

Για τους λόγους αυτούς, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου διατάσσει: