Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62020CA0501

Υπόθεση C-501/20: Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 1ης Αυγούστου 2022 [αίτηση του Audiencia Provincial de Barcelona (Ισπανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — M P A κατά LC D N M T [Προδικαστική παραπομπή – Δικαστική συνεργασία σε αστικές υποθέσεις – Διεθνής δικαιοδοσία, αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας – Κανονισμός (ΕΚ) 2201/2003 – Άρθρα 3, 6 έως 8 και 14 – Έννοια της «συνήθους διαμονής» – Διεθνής δικαιοδοσία, αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων και συνεργασία σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής – Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 4/2009 – Άρθρα 3 και 7 – Πολίτες δύο διαφορετικών κρατών μελών οι οποίοι διαμένουν σε τρίτο κράτος ως συμβασιούχοι υπάλληλοι και οι οποίοι υπηρετούν στην αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο εν λόγω τρίτο κράτος – Καθορισμός της δικαιοδοσίας – Αναγκαστική δικαιοδοσία (Forum necessitatis)]

Information about publishing Official Journal not found, p. 8–9 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, GA, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

24.10.2022   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 408/8


Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 1ης Αυγούστου 2022 [αίτηση του Audiencia Provincial de Barcelona (Ισπανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — M P A κατά LC D N M T

(Υπόθεση C-501/20) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Δικαστική συνεργασία σε αστικές υποθέσεις - Διεθνής δικαιοδοσία, αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας - Κανονισμός (ΕΚ) 2201/2003 - Άρθρα 3, 6 έως 8 και 14 - Έννοια της «συνήθους διαμονής» - Διεθνής δικαιοδοσία, αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων και συνεργασία σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής - Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 4/2009 - Άρθρα 3 και 7 - Πολίτες δύο διαφορετικών κρατών μελών οι οποίοι διαμένουν σε τρίτο κράτος ως συμβασιούχοι υπάλληλοι και οι οποίοι υπηρετούν στην αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο εν λόγω τρίτο κράτος - Καθορισμός της δικαιοδοσίας - Αναγκαστική δικαιοδοσία (Forum necessitatis))

(2022/C 408/09)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Αιτούν δικαστήριο

Audiencia Provincial de Barcelona

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

M P A

κατά

LC D N M T

Διατακτικό

1)

Το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2003, για τη διεθνή δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας ο οποίος καταργεί τον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 1347/2000, και το άρθρο 3, στοιχεία α' και β', του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 4/2009 του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 2008, για τη διεθνή δικαιοδοσία, το εφαρμοστέο δίκαιο, την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων και τη συνεργασία σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής, έχουν την έννοια ότι, για τον προσδιορισμό του τόπου της συνήθους διαμονής κατά τις διατάξεις αυτές, δεν μπορεί να αποτελεί καθοριστικό στοιχείο η ιδιότητα των ενδιαφερόμενων συζύγων ως συμβασιούχων υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίοι υπηρετούν σε αντιπροσωπεία αυτής σε τρίτο κράτος και για τους οποίους προβάλλεται ότι απολαύουν του διπλωματικού καθεστώτος στο εν λόγω τρίτο κράτος.

2)

Το άρθρο 8, παράγραφος 1, του κανονισμού αριθ. 2201/2003 έχει την έννοια ότι για τον προσδιορισμό της συνήθους διαμονής ενός τέκνου, ο δεσμός της ιθαγένειας της μητέρας καθώς και η πρότερη της συνάψεως του γάμου διαμονή αυτής στο κράτος μέλος στο οποίο υπάγεται το δικαστήριο που επιλαμβάνεται αιτήσεως για την κίνηση διαδικασίας στον τομέα της γονικής μέριμνας δεν ασκεί επιρροή, ενώ το στοιχείο ότι τα ανήλικα τέκνα έχουν γεννηθεί στο εν λόγω κράτος μέλος του οποίου έχουν την ιθαγένεια δεν επαρκεί.

3)

Στην περίπτωση που κανένα δικαστήριο κράτους μέλους δεν έχει διεθνή δικαιοδοσία να αποφανθεί επί αιτήματος για τη λύση του συζυγικού δεσμού βάσει των άρθρων 3 έως 5 του κανονισμού αριθ. 2201/2003, το άρθρο 7 του κανονισμού αυτού, σε συνδυασμό με το άρθρο 6 του ίδιου κανονισμού, έχει την έννοια ότι το γεγονός ότι ο εφεσίβλητος της κύριας δίκης είναι πολίτης κράτους μέλους άλλου από εκείνο στο οποίο υπάγεται το επιληφθέν δικαστήριο εμποδίζει την εφαρμογή της προβλεπόμενης στο ανωτέρω άρθρο 7 επικουρικής βάσεως διεθνούς δικαιοδοσίας, πλην όμως τα δικαστήρια του κράτους μέλους του οποίου ο εφεσίβλητος είναι πολίτης έχουν δικαιοδοσία να επιληφθούν τέτοιας αίτησης κατ’ εφαρμογή των εθνικών κανόνων διεθνούς δικαιοδοσίας του εν λόγω κράτους μέλους.

Στην περίπτωση που κανένα δικαστήριο κράτους μέλους δεν έχει διεθνή δικαιοδοσία να αποφανθεί επί αιτήματος περί γονικής μέριμνας βάσει των άρθρων 8 έως 13, του κανονισμού αριθ. 2201/2003, το άρθρο 14 του εν λόγω κανονισμού έχει την έννοια ότι το γεγονός ότι ο εφεσίβλητος της κύριας δίκης είναι πολίτης κράτους μέλους άλλου από εκείνο στο οποίο υπάγεται το επιληφθέν δικαστήριο δεν εμποδίζει την εφαρμογή της προβλεπόμενης στο άρθρο 14 επικουρικής βάσεως διεθνούς δικαιοδοσίας.

4)

Το άρθρο 7 του κανονισμού αριθ. 4/2009 έχει την έννοια ότι:

στην περίπτωση που δεν βρίσκεται σε κράτος μέλος η συνήθης διαμονή των διαδίκων σε διαφορά σχετική με την υποχρέωση διατροφής, η διεθνής δικαιοδοσία που βασίζεται, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, στο forum necessitatis, και η οποία προβλέπεται στο εν λόγω άρθρο 7, δύναται να θεμελιωθεί εάν κανένα δικαστήριο κράτους μέλους δεν έχει διεθνή δικαιοδοσία δυνάμει των άρθρων 3 έως 6 του κανονισμού αυτού, εφόσον δεν είναι ευλόγως δυνατή ή είναι ανέφικτη η έναρξη ή η διεξαγωγή διαδικασίας στο τρίτο κράτος με το οποίο η διαφορά παρουσιάζει στενό σύνδεσμο, και εφόσον υπάρχει επαρκής σύνδεσμος μεταξύ της διαφοράς αυτής και του κράτους μέλους του επιληφθέντος δικαστηρίου·

προκειμένου να γίνει δεκτό, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ότι δεν είναι ευλόγως δυνατή η έναρξη ή η διεξαγωγή διαδικασίας σε τρίτο κράτος, πρέπει, κατόπιν εμπεριστατωμένης ανάλυσης των προβαλλόμενων στοιχείων στο πλαίσιο κάθε υπόθεσης, η πρόσβαση στη δικαιοσύνη στο εν λόγω τρίτο κράτος να παρακωλύεται νομικώς ή πραγματικώς, ιδίως διά της εφαρμογής διαδικαστικών προϋποθέσεων οι οποίες εισάγουν διάκριση ή αντίκεινται στις θεμελιώδεις εγγυήσεις για τη διεξαγωγή δίκαιης δίκης, χωρίς να απαιτείται ο διάδικος ο οποίος επικαλείται το ανωτέρω άρθρο 7 να υποχρεούται να αποδείξει ότι κίνησε ή επιχείρησε να κινήσει χωρίς αποτέλεσμα αυτή τη διαδικασία ενώπιον των δικαστηρίων του εν λόγω τρίτου κράτους, και

προκειμένου να γίνει δεκτό ότι πρέπει να υπάρχει επαρκής σύνδεσμος μεταξύ της διαφοράς και του κράτους του επιληφθέντος δικαστηρίου, είναι δυνατό να γίνει επίκληση της ιθαγένειας ενός εκ των διαδίκων.


(1)  ΕΕ C 423 της 7.12.2020.


Top