17.11.2014   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 409/14

1)

Το άρθρο 2, στοιχείο α', της οδηγίας 2000/31/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2000, για ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά («οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο»), έχει την έννοια ότι στις «υπηρεσίες της κοινωνίας της πληροφορίας», κατά τη διάταξη αυτή, εμπίπτουν υπηρεσίες παροχής πληροφοριών μέσω διαδικτύου για τις οποίες ο πάροχος αμείβεται όχι από τον αποδέκτη τους, αλλά με τα έσοδα από τις διαφημίσεις που δημοσιεύει στο διαδίκτυο.

2)

Σε υπόθεση όπως αυτή της κύριας δίκης, η εφαρμογή καθεστώτος αστικής ευθύνης για δυσφήμηση δεν αντίκειται στην οδηγία 2000/31.

3)

Οι περιορισμοί της αστικής ευθύνης που προβλέπονται στα άρθρα 12 έως 14 της οδηγίας 2000/31 δεν αφορούν την περίπτωση εταιρίας περιοδικού Τύπου η οποία διαθέτει διαδικτυακό τόπο στον οποίο αναρτά την ηλεκτρονική έκδοση έντυπης εφημερίδας, όταν η εταιρία αυτή αμείβεται με τα έσοδα που αποκομίζει από τις εμπορικές διαφημίσεις που δημοσιεύει στον διαδικτυακό αυτόν τόπο, εφόσον έχει γνώση των πληροφοριών που δημοσιεύει και ασκεί έλεγχο επ’ αυτών, ανεξαρτήτως του αν η πρόσβαση στον εν λόγω διαδικτυακό τόπο είναι ελεύθερη ή επί πληρωμή.

4)

Οι περιορισμοί της ευθύνης που προβλέπονται στα άρθρα 12 έως 14 της οδηγίας 2000/31 είναι δυνατόν να τύχουν εφαρμογής σε διαφορές μεταξύ ιδιωτών περί αστικής ευθύνης για δυσφήμηση, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις των εν λόγω άρθρων.

5)

Τα άρθρα 12 έως 14 της οδηγίας 2000/31 δεν επιτρέπουν στον παρέχοντα υπηρεσία της κοινωνίας της πληροφορίας να εναντιωθεί στην κατ’ αυτού άσκηση αγωγής λόγω αστικής ευθύνης και, κατά συνέπεια, στη λήψη προσωρινών μέτρων από εθνικό δικαστήριο. Ο φορέας παροχής υπηρεσιών μπορεί να επικαλεστεί τους περιορισμούς της ευθύνης, που προβλέπονται από τα άρθρα αυτά, σύμφωνα με τις διατάξεις του εθνικού δικαίου που μεταφέρουν την οδηγία στην εσωτερική έννομη τάξη ή, ελλείψει τέτοιων διατάξεων, προς τον σκοπό ερμηνείας του εθνικού δικαίου σύμφωνης προς την οδηγία. Αντιθέτως, στο πλαίσιο διαφοράς όπως αυτή της κύριας δίκης, η οδηγία 2000/31, αυτή καθαυτήν, δεν γεννά υποχρεώσεις εις βάρος ιδιώτη και επομένως δεν μπορεί να γίνει επίκλησή της κατ’ αυτού.