—

Με τον πρώτο λόγο, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσαπτόμενη σ’ αυτήν παράβαση τερματίσθηκε κατά το χρονικό σημείο που έλαβε χώρα η τελευταία σύσκεψη στην οποία αυτή μετέσχε, ήτοι στις 11 Σεπτεμβρίου 2006, και όχι ταυτόχρονα με τους ελέγχους που διεξήγαγε η Επιτροπή στις 3 Ιουλίου 2007.

—

Προς στήριξη του υπό κρίση λόγου, η προσφεύγουσα προβάλλει τα ακόλουθα επιχειρήματα: (i) δεν αποδείχθηκε ότι, κατά τη διάρκεια της συσκέψεως της 11ης Σεπτεμβρίου 2006, η προσφεύγουσα συνήψε συμφωνία σχετικά με την αύξηση των τιμών για το έτος 2007· (ii) δεν αποδείχθηκε ότι η προσφεύγουσα εφάρμοσε τη φερόμενη ως συμφωνία σχετικά με την αύξηση των τιμών για το έτος 2007· (iii) δεν αποδείχθηκε ότι η προσφεύγουσα διατήρησε επαφές με αντικείμενο τη νόθευση του ανταγωνισμού έπειτα από τη σύσκεψη της 11ης Σεπτεμβρίου 2006.

—

Με τον δεύτερο λόγο, η προσφεύγουσα τονίζει ότι η Επιτροπή δεν υπολόγισε ορθώς, σε σχέση με τον βαθμό ευθύνης της προσφεύγουσας συγκριτικώς προς τις λοιπές επιχειρήσεις που μετείχαν στο καρτέλ, το επιβληθέν στην προσφεύγουσα πρόστιμο, κατά παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της αναλογικότητας, της ίσης μεταχειρίσεως και του προσωποπαγούς χαρακτήρα των ποινών και των κυρώσεων.

—

Προς στήριξη του υπό κρίση λόγου, η προσφεύγουσα προβάλλει τα ακόλουθα επιχειρήματα: (i) το ποσοστό των πωλήσεων που χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό του προστίμου είναι υπέρμετρο· (ii) επικουρικώς, η άρνηση να αναγνωρισθεί υπέρ της προσφεύγουσας μια ελαφρυντική περίσταση είναι αδικαιολόγητη· (iii) επικουρικώς, η Επιτροπή όφειλε να μειώσει σε μεγαλύτερο βαθμό το επιβληθέν στην προσφεύγουσα πρόστιμο.