Αναίρεση που άσκησε στις 8 Μαρτίου 2010 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (τρίτο τμήμα) στις 15 Δεκεμβρίου 2009 στην υπόθεση T-156/04, Électricité de France (EDF) κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-124/10 P)

(2010/C 161/23)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: E. Gippini Fournier, B. Stromsky και D. Grespan)

Έτεροι διάδικοι: Électricité de France (EDF), Γαλλική Δημοκρατία, Iberdrola SA

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο:

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβάλλει δύο λόγους προς στήριξη της αναιρέσεώς της.

Με τον πρώτο λόγο, ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο παραμόρφωσε τα πραγματικά περιστατικά από τα οποία ανέκυψε η ένδικη διαφορά. Αντίθετα προς όσα αναφέρει η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, η Γαλλική Δημοκρατία δεν προέβη πράγματι σε μετατροπή μιας φορολογικής απαιτήσεως σε κεφάλαιο, αλλά χορήγησε απλώς στην EDF ενίσχυση υπό τη μορφή απαλλαγής από τον φόρο εταιριών. Η ανακεφαλαιοποίηση της EDF, αυτή καθαυτή, δεν θεωρήθηκε από την ακυρωθείσα απόφαση κρατική ενίσχυση· μόνον ο φορολογικός της αντίκτυπος χαρακτηρίστηκε κρατική ενίσχυση από την Επιτροπή.

Με τον δεύτερο λόγο, που διαιρείται σε τέσσερα σκέλη, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο πλανήθηκε περί το δίκαιο, θεωρώντας τις ενέργειες της Γαλλικής Κυβερνήσεως στη συγκεκριμένη περίπτωση ως συμπεριφορά ενημερωμένου ιδιώτη επενδυτή σε οικονομία της αγοράς.

Πρώτον, η αναιρεσείουσα βάλλει κατά της εκτιμήσεως του Γενικού Δικαστηρίου κατά την οποία η διάκριση μεταξύ του κράτους μετόχου και του κράτους καθόσον ασκεί τη δημόσια εξουσία εξαρτάται κυρίως από τον σκοπό που επιδιώκει το κράτος — εν προκειμένω την ανακεφαλαιοποίηση της EDF —, και όχι από αντικειμενικά και επαληθεύσιμα στοιχεία. Αφενός, συγκεκριμένα, το Δικαστήριο έχει επανειλημμένως υπενθυμίσει ότι το άρθρο 87, παράγραφος 1, ΕΚ δεν κάνει διάκριση ανάλογα με τις αιτίες και τους σκοπούς των κρατικών παρεμβάσεων. Αφετέρου, ένα κριτήριο στηριζόμενο στην κρατική παρέμβαση είναι ιδιαιτέρως ακατάλληλο για να εκτιμηθεί η ύπαρξη κρατικής ενισχύσεως, στον βαθμό που ένα τέτοιο κριτήριο είναι, εκ φύσεως, υποκειμενικό και επιδεκτικό ερμηνειών.

Δεύτερον, η Επιτροπή προσάπτει στο Γενικό Δικαστήριο ότι δεν στήριξε την ανάλυσή του στη συγκριτική μελέτη, αφενός, της συμπεριφοράς που θα είχε υιοθετήσει σε παρόμοιες περιστάσεις ένας ενημερωμένος ιδιώτης επιχειρηματίας, χωρίς προνόμια, και, αφετέρου, της συμπεριφοράς που ακολούθησε εν προκειμένω το γαλλικό κράτος, που χαίρει των προνομιών της δημόσιας εξουσίας.

Τρίτον, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση δεν έλαβε υπόψη την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, καθιστώντας έτσι δυνατή την ευνοϊκότερη φορολογική μεταχείριση του κράτους, ακόμη και όταν πρόκειται για εταιρίες στις οποίες το κράτος δεν είναι ο μοναδικός μέτοχος.

Τέλος, κατά την Επιτροπή, το Γενικό Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη τους κανόνες που διέπουν την κατανομή του βάρους αποδείξεως όσον αφορά τη δυνατότητα εφαρμογής της αρχής του ενημερωμένου ιδιώτη επενδυτή σε οικονομία της αγοράς, ενώ ταυτόχρονα έλαβε υπόψη στοιχεία μεταγενέστερα της ημερομηνίας εκδόσεως της ακυρωθείσας αποφάσεως.