ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι

Προσδιορισμός της περιεκτικότητας σε άμυλο και σε προϊόντα αποικοδόμησής του, συμπεριλαμβανομένης της γλυκόζης

1.   ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

α)	Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της κατά βάρος περιεκτικότητας σε άμυλο και προϊόντα αποικοδόμησής του, περιλαμβανομένης και της γλυκόζης (στο εξής αναφερόμενα ως «άμυλο»).

β)	Η περιεκτικότητα σε «άμυλο», όπως ορίζεται στο στοιχείο α) είναι ίση με την τιμή E, όπως αυτή υπολογίζεται στο σημείο 6 στοιχείο α) του παρόντος παραρτήματος.

2.   ΑΡΧΗ

Το δείγμα διασπάται με υδροξείδιο του νατρίου και κατόπιν το «άμυλο» αποικοδομείται σε μονάδες γλυκόζης με τη βοήθεια αμυλογλυκοζιδάσης. Ο ποσοτικός προσδιορισμός της γλυκόζης γίνεται με ενζυματική μέθοδο.

3.   ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ

(Χρησιμοποιείται δισαπεσταγμένο νερό)

3.1.   Διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 0,5 N (0,5 mol/l).

3.2.   Οξικό οξύ (παγόμορφο) 96 % τουλάχιστον.

3.3.   Διάλυμα αμυλογλυκοζιδάσης:

Αμέσως πριν από τη χρήση, διαλύονται περίπου 10 mg αμυλογλυκοζιδάσης (EC 3.2.1.3) (60 U/mg) σε 1 ml νερού (1).

3.4.   Ρυθμιστικό διάλυμα τριαιθανολαμίνης:

Διαλύονται 14,0 g υδροχλωρικής τριαιθανολαμίνης [χλωριούχο τρις (2-υδροξυαιθυλ)αμμώνιο] και 0,25 g θειικού μαγνησίου (MgSO47H2O) σε 80 ml νερού. Προστίθενται περίπου 5 ml διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 5 N (C = 5 mol/l) και ρυθμίζεται το pH σε 7,6 με τη βοήθεια διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 1 Ν (1 mol/l).

Προστίθεται νερό μέχρις ότου ληφθεί τελικός όγκος 100 ml.

Το ρυθμιστικό αυτό διάλυμα διατηρείται επί τέσσερις τουλάχιστον εβδομάδες στους 4 °C.

3.5.   Διάλυμα NADP (δινάτριο άλας του φωσφορικού νικοτιναμιδο-αδενινο-δινουκλεοτιδίου):

διαλύονται 60 mg NADP σε 6 ml νερού. Το διάλυμα αυτό διατηρείται επί τέσσερις τουλάχιστον εβδομάδες στους 4 °C.

3.6.   Διάλυμα ATP (δινάτριο άλας 5′-τριφωσφορικής αδενοσίνης):

διαλύονται 300 mg ATP. 3Η2Ο και 300 mg όξινου ανθρακικού νατρίου (NaHCO3) σε 6 ml νερού. Το διάλυμα αυτό διατηρείται επί τέσσερις τουλάχιστον εβδομάδες στους 4 °C.

3.7.   Εναιώρημα HK/G6P-DH [(εξωκινάση EC 2.7.1.1) και γλυκοζο-6-φωσφορική αφυδρογονάση (EC 1.1.1.49)]:

Σχηματίζεται εναιώρημα 280 U HK και 140 U G6P-DH σε 1 ml διαλύματος θειικού αμμωνίου (C = 3,2 mol/l). Το εναιώρημα αυτό διατηρείται επί ένα τουλάχιστον έτος στους 4 °C.

4.   ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ

4.1.   Μαγνητικός αναδευτήρας με υδατόλουτρο ρυθμισμένο στους 60 °C.

4.2.   Μαγνητικές ράβδοι.

4.3.   Φασματοφωτόμετρο υπεριώδους, με κυψελίδες του 1 cm.

4.4.   Σιφώνια για ενζυματική ανάλυση.

5.   ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

5.1.   Διάσπαση με υδροξείδιο του νατρίου και ενζυματική υδρόλυση του «αμύλου»

5.1.1.

Ανάλογα με την αναμενόμενη περιεκτικότητα σε «άμυλο», επιλέγονται οι ακόλουθες ζυγισμένες ποσότητες (η περιεκτικότητα σε «άμυλο» δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα 0,4 g ανά ζυγισμένη ποσότητα): Αναμενόμενη περιεκτικότητα του προϊόντος σε «άμυλο» (g/100 g) Ζυγισμένη κατά προσέγγιση ποσότητα (g) (p) Όγκος της ογκομετρικής φιάλης (ml) Συντελεστής αραίωσης μέχρι 1l (f) > 70 0,35-0,4 500 2 20-70 έως 0,5 500 2 5-20 έως 1 250 4 < 5 έως 2 200 5

5.1.2.

Το δείγμα ζυγίζεται με ακρίβεια 0,1 mg σε ποτήρι.

5.1.3.

Προστίθενται 50 ml διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 0,5 Ν (σημείο 3.1) και το σύνολο αναδεύεται συνεχώς επί 30 λεπτά στο υδατόλουτρο του μαγνητικού αναδευτήρα που διατηρείται στους 60 °C (σημείο 4.1).

5.1.4.

Ρυθμίζεται το pH στα 4,6-4,8 με λίγα ml πυκνού οξικού οξέος (σημείο 3.2).

5.1.5.

Το ποτήρι τοποθετείται στο υδατόλουτρο του μαγνητικού αναδευτήρα στους 60 °C (σημείο 4.1) και προστίθεται 1,0 ml διαλύματος ενζύμου (σημείο 3.3), το οποίο αφήνεται να δράσει επί 30 λεπτά υπό ανάδευση.

5.1.6.

Αφού ψυχθεί, το περιεχόμενο του ποτηριού μεταγγίζεται ποσοστικά στην ενδεδειγμένη ογκομετρική φιάλη (σημείο 5.1.1) και προστίθεται δισαπεσταγμένο νερό μέχρι τη χαραγή.

5.1.7.

Αν είναι αναγκαίο, ακολουθεί διήθηση με πτυχωτό ηθμό (βλέπε παρατήρηση 1).

5.2.   Ποσοτικός προσδιορισμός της γλυκόζης

5.2.1.

Το διάλυμα της δοκιμασίας πρέπει να περιέχει 100 έως 1 000 mg γλυκόζης ανά λίτρο, περιεκτικότητα που αντιστοιχεί σε ΔΕ340 0,1 μέχρι 1,0. Το διάλυμα της δοκιμασίας, αραιωμένο με νερό σε αναλογία 1 + 30, δεν θα πρέπει να παρουσιάζει απορρόφηση, σε μήκος κύματος 340 nm, μεγαλύτερη από 0,4 (μετρούμενη έναντι του αέρα).

5.2.2.

Το ρυθμιστικό διάλυμα (σημείο 3.4) φέρεται σε θερμοκρασία περιβάλλοντος (20 °C).

5.2.3.

Η θερμοκρασία των αντιδραστηρίων και του δείγματος πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 20 και 25 °C.

5.2.4.

Μετράται η απορρόφηση στα 340 nm έναντι του αέρα (στην οπτική διαδρομή αναφοράς δεν τοποθετείται κυψελίδα).

5.2.5.

Για την εκτέλεση της δοκιμασίας λαμβάνονται με σιφώνιο οι κατωτέρω ποσότητες: Εισάγονται στις κυψελίδες Μάρτυρας (ml) Δοκιμασία (ml) Ρυθμιστικό διάλυμα (3.4) 1,00 1,00 NADP (3.5) 0,10 0,10 ATP (3.6) 0,10 0,10 Διάλυμα της δοκιμασίας (5.1.6 ή 5.1.7) — 0,10 Δισαπεσταγμένο νερό 2,00 1,90 Ακολουθεί ανάμειξη και μέτρηση της απορρόφησης (Ε1) των διαλυμάτων μετά από τρία λεπτά περίπου. Προκαλείται αντίδραση με την προσθήκη: HK/G6P.DH (3.7) 0,02 0,02 Ακολουθεί ανάμειξη, αναμονή μέχρι το τέλος της αντίδρασης (περίπου 15 λεπτά) και μέτρηση της απορρόφησης των διαλυμάτων (Ε2). Λαμβάνονται υπόψη οι ενδεχόμενες αντιδράσεις παραγώγων. Εάν η αντίδραση δεν έχει τελειώσει μετά 15 λεπτά, συνεχίζεται η ανάγνωση των απορροφήσεων κάθε πέντε λεπτά, μέχρις ότου η αύξηση της απορρόφησης είναι σταθερή επί πέντε λεπτά και, ακολούθως, υπολογίζεται με παρέκταση η απορρόφηση κατά το χρόνο προσθήκης του αντιδραστηρίου που αναφέρεται στο σημείο 3.7 (βλέπε παρατήρηση 2).

5.2.6.

Για το μάρτυρα και τη δοκιμασία υπολογίζεται η διαφορά απορρόφησης Ε2 – E1. Η διαφορά απορρόφησης που αντιστοιχεί στο μάρτυρα αφαιρείται από τη διαφορά απορρόφησης της δοκιμασίας (= ΔΕ): ΔΕ = ΔΕδοκιμασίας – ΔΕμάρτυρα Από το αποτέλεσμα της αφαίρεσης αυτής προκύπτει η περιεκτικότητα του διαλύματος της δοκιμασίας σε γλυκόζη: Γλυκόζη, σε g/l του διαλύματος δοκιμασίας Gl = [(3,22 × 180,16)/(6,3 × 1 × 0,1 × 1 000)] × ΔΕ340 = 0,921 × ΔΕ340 [3,22 = όγκος του προς μέτρηση διαλύματος (ml), 1 = διαδρομή του φωτός μέσα στην κυψελίδα (cm), 0,1 = όγκος του διαλύματος του δείγματος (ml), 180,16 = μοριακό βάρος της γλυκόζης (g/mol)]

5.2.7.

Εάν η μέτρηση της απορρόφησης στα 340 nm δεν είναι δυνατή, η μέτρηση μπορεί να γίνει σε μήκος κύματος 365 nm ή 334 nm. Σε αυτή την περίπτωση, ο αριθμός 6,3 του τύπου Gl ανωτέρω πρέπει να αντικατασταθεί με τον αριθμό 3,5 ή 6,18 αντιστοίχως.

6.   ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ

α)	περιεκτικότητα σε «άμυλο» (E) (g/100 g): E = [(100 × 0,9 × (Gl))/(p × f)]

β)	περιεκτικότητα σε «γλυκόζη» (Z) (g/100 g): Z = [(100 × Gl)/(p × f)]

όπου:

Gl	=	γλυκόζη σε (g/l) (5.2.6),
f	=	συντελεστής αραίωσης (5.1.1),
p	=	ζυγισμένη ποσότητα δείγματος (g),
0,9	=	συντελεστής μετατροπής της γλυκόζης σε άμυλο.

Παρατηρήσεις

1.	Σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι το διάλυμα δεν μπορεί να διηθηθεί σύμφωνα με το σημείο 5.1.7, ο χημικός παίρνει τα κατάλληλα μέτρα.

2.	Σε περίπτωση που διαπιστωθεί αναστολή της δράσης των ενζύμων, συνιστάται να εφαρμοστεί η μέθοδος «της προσθήκης γνωστών ποσοτήτων», χρησιμοποιώντας καθαρό άμυλο.

---

(1)  Όπου U είναι η διεθνής μονάδα ενζυματικής δραστικότητας.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙ

Προσδιορισμός της περιεκτικότητας σε άμυλα κάθε είδους, δεξτρίνη ή άλλα τροποποιημένα άμυλα κάθε είδους, που περιέχονται στα εμπορεύματα των κωδικών ΣΟ 3505 20 10 έως 3505 20 90 καθώς και σε αμυλώδεις ύλες που περιέχονται στα εμπορεύματα των κωδικών ΣΟ 3809 10 10 έως 3809 10 90

Ι.   ΑΡΧΗ

Με όξινη υδρόλυση, το άμυλο μετατρέπεται σε ανάγοντα σάκχαρα, τα οποία προσδιορίζονται ογκομετρικά με το φελίγγειο υγρό.

II.   ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ

1.	Σφαιρική φιάλη των 250 ml περίπου.

2.	Φιάλη ογκομετρική των 200 ml περίπου.

3.	Προχοΐδα βαθμολογημένη των 25 ml περίπου.

4.	Υδροχλωρικό οξύ πυκνότητας 1,19.

5.	Διάλυμα καυστικού καλίου.

6.	Άνθρακας για αποχρωματισμό.

7.	Φελίγγειο υγρό.

8.	Διάλυμα κυανού του μεθυλενίου 1 %.

ΙΙΙ.   ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Μέσα σε σφαιρική φιάλη των 250 ml περίπου εισάγεται ποσότητα δείγματος που αντιστοιχεί σε ποσότητα αμύλου 1 γραμμαρίου. Προστίθενται 100 ml απεσταγμένου νερού και 2 ml υδροχλωρικού οξέος. Το σύνολο βράζεται με ψυκτήρα επί τρεις ώρες.

Το περιεχόμενο της φιάλης, καθώς και το προϊόν της έκπλυσής της, μεταγγίζονται σε ογκομετρική φιάλη των 200 ml και προστίθεται το διάλυμα καυστικού καλίου μέχρις αντιδράσεως ελαφρά όξινης. Συμπληρώνεται ο όγκος έως τα 200 ml με απεσταγμένο νερό και διηθείται το σύνολο πάνω από άνθρακα αποχρωματισμού.

Στη συνέχεια, φέρεται το διάλυμα σε βαθμολογημένη προχοΐδα και πραγματοποιείται αναγωγή 10 ml φελίγγειου υγρού σύμφωνα με την ακόλουθη μέθοδο:

Μέσα σε φιάλη με επίπεδο πυθμένα των 250 ml περίπου φέρονται 10 ml περίπου φελίγγειου υγρού (5 ml διαλύματος Α και 5 ml διαλύματος Β). Το υγρό ανακινείται μέχρις ότου επιτευχθεί διαυγές διάλυμα και, στη συνέχεια, προστίθενται 40 ml απεσταγμένου νερού καθώς και μικρή ποσότητα χαλαζία ή κίσηρης.

Τίθεται η φιάλη πάνω σε πλάκα από αμίαντο σχήματος τετραγώνου, η οποία φέρει στο κέντρο της κυκλική οπή διαμέτρου 6 cm περίπου και στηρίζεται πάνω σε μεταλλικό πλέγμα. Η φιάλη θερμαίνεται με τρόπο ώστε το υγρό να αρχίζει να βράζει ύστερα από δύο λεπτά περίπου.

Στο υγρό που βράζει προστίθενται, με τη βοήθεια προχοΐδας, διαδοχικές ποσότητες του διαλύματος σακχάρων, μέχρις ότου το κυανό χρώμα του φελίγγειου υγρού μόλις διακρίνεται. Προστίθενται τότε, σαν δείκτης, δύο ή τρεις σταγόνες διαλύματος κυανού του μεθυλενίου και, στη συνέχεια, συμπληρώνεται η ογκομέτρηση προσθέτοντας, στάγδην, νέα ποσότητα του διαλύματος σακχάρων, μέχρις ότου εξαφανιστεί το κυανό χρώμα του δείκτη.

Για μεγαλύτερη ακρίβεια, επαναλαμβάνεται η ογκομέτρηση με τις ίδιες συνθήκες, προσθέτοντας, όμως, μονομιάς το σύνολο σχεδόν του διαλύματος σακχάρων που απαιτείται για την αναγωγή του φελίγγειου υγρού. Σε αυτή τη δεύτερη ογκομέτρηση, η αναγωγή του φελίγγειου υγρού πρέπει να συντελεστεί μέσα σε χρονικό διάστημα τριών λεπτών. Συνεχίζεται ο βρασμός επί δύο λεπτά ακριβώς. Κατά τη διάρκεια του τρίτου λεπτού, εκτελείται ογκομέτρηση στάγδην, μέχρις ότου εξαφανιστεί το κυανό χρώμα του δείκτη.

Η κατά βάρος εκατοστιαία αναλογία αμύλου στο δείγμα προσδιορίζεται με τον ακόλουθο τύπο:

άμυλο % = [(T × 200 × 100)/(n × p)] × 0,95

όπου:

T	:	εκφράζει την ποσότητα σε γραμμάρια της άνυδρης δεξτρόζης που αντιστοιχεί σε 10 ml φελίγγειου υγρού (5 ml διαλύματος Α και 5 ml διαλύματος Β). Ο τίτλος αυτός ισούται με 0,04945 g άνυδρης δεξτρόζης, όταν το διάλυμα Α περιέχει 17,636 g χαλκού ανά λίτρο,
n	:	εκφράζει τον αριθμό ml του διαλύματος σακχάρων που χρησιμοποιήθηκε για την ογκομέτρηση,
p	:	εκφράζει το βάρος της ποσότητας του δείγματος που χρησιμοποιήθηκε στον προσδιορισμό,
0,95	:	εκφράζει το συντελεστή μετατροπής της άνυδρης δεξτρόζης σε άμυλο.

IV.   ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΦΕΛΙΓΓΕΙΟΥ ΥΓΡΟΥ

Διάλυμα Α	:	Διαλύονται, μέσα σε ογκομετρική φιάλη με τη βοήθεια απεσταγμένου νερού, 69,278 g κρυσταλλικού θειϊκού χαλκού αναλυτικής καθαρότητας (CuSO4 5H2O), απαλλαγμένου από σίδηρο, και συμπληρώνεται ο όγκος του διαλύματος μέχρι το ένα λίτρο με απεσταγμένο νερό. Ο ακριβής τίτλος του διαλύματος αυτού πρέπει να επαληθευθεί με ποσοτικό προσδιορισμό του χαλκού.
Διάλυμα Β	:	Διαλύονται, μέσα σε ογκομετρική φιάλη με τη βοήθεια απεσταγμένου νερού, 100 g υδροξειδίου του νατρίου και 346 γραμμάρια διπλού τρυγικού άλατος νατρίου και καλίου (άλατος του Seignette) και συμπληρώνεται ο όγκος του διαλύματος μέχρι το ένα λίτρο με απεσταγμένο νερό.

Τα δύο διαλύματα Α και Β πρέπει να αναμειχθούν σε ίσους όγκους αμέσως πριν από τη χρήση τους. 10 ml φελίγγειου υγρού (5 ml διαλύματος Α και 5 ml διαλύματος Β) ανάγονται πλήρως, αν η εργασία γίνει στις συνθήκες που αναφέρονται στο σημείο ΙΙΙ, από 0,04945 g άνυδρης δεξτρόζης.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙΙ

Αναζήτηση της παρουσίας αλεύρου ή σιμιγδαλιού από μαλακό σιτάρι στα ζυμαρικά

(Σύμφωνα με τη μέθοδο Young και Gilles, όπως τροποποιήθηκε από τους Bernaerts και Gruner)

I.   ΑΡΧΗ

Παρασκευάζεται εκχύλισμα από το προς ανάλυση δείγμα των ζυμαρικών χρησιμοποιώντας ένα μη πολικό διαλύτη.

Αυτό το εκχύλισμα υποβάλλεται σε χρωματογραφία λεπτής στιβάδας με πήκτωμα (πηκτή) διοξειδίου του πυριτίου, με τρόπο ώστε να διαχωριστούν οι υπάρχουσες στερόλες σε διάφορα κλάσματα υπό μορφή ταινιών.

Ανάλογα με τον αριθμό των εντόνων ταινιών που αποκαλύπτονται, είναι δυνατό να προσδιοριστεί αν το εξεταζόμενο προϊόν έχει παρασκευαστεί είτε αποκλειστικά από σκληρό ή μαλακό σιτάρι, είτε από μείγμα αυτών των δύο προϊόντων. Επίσης, είναι δυνατό να προσδιοριστεί αν έχουν προστεθεί αυγά σ’ αυτές τις πρώτες ύλες.

II.   ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ

1.	Ομοιογενοποιητική ή αλεστική συσκευή, με την οποία επιτυγχάνεται άλεσμα, το προϊόν του οποίου διέρχεται από τυποποιημένο κόσκινο με άνοιγμα βροχίδων 0,200 mm.

2.	Κόσκινο τυποποιημένο με άνοιγμα βροχίδων 0,200 mm.

3.	Εξατμιστήρας υπό ελαττωμένη πίεση με υδατόλουτρο.

4.

Πλάκα από γυαλί, φύλλο από αλουμίνιο ή άλλη κατάλληλη βάση διαστάσεων 20 × 20 cm, επιστρωμένη με λεπτή στιβάδα πηκτώματος διοξειδίου του πυριτίου. Αν παρασκευαστεί η λεπτή στιβάδα από τον αναλυτή, πρέπει να χρησιμοποιηθεί πήκτωμα διοξειδίου του πυριτίου, αναμεμειγμένο με γύψο 13 %, το οποίο πρέπει να απλωθεί στη γυάλινη πλάκα σε στρώμα πάχους 0,25 mm, με κατάλληλη συσκευή και σύμφωνα με τις οδηγίες των κατασκευαστών.

5.	Μικροσιφώνιο που επιτρέπει τη μέτρηση 20 μικρολίτρων.

6.	Θάλαμος με κάλυμμα κατάλληλος για την εμφάνιση χρωματογραφημάτων.

7.	Εκνεφωτής.

8.	Πετρελαϊκός αιθέρας με σημείο ζέσεως μεταξύ 40 και 60 °C, επαναπεσταγμένος πριν από τη χρήση.

9.	Άνυδρος αιθυλικός αιθέρας, αναλυτικής καθαρότητας.

10.	Τετραχλωράνθρακας για χρωματογραφία, επαναπεσταγμένος πριν από τη χρήση.

11.	Φωσφορομολυβδαινικό οξύ αναλυτικής καθαρότητας.

12.	Αιθυλική αλκοόλη 94°.

III.   ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Αλέθονται περίπου 20 γραμμάρια του προς ανάλυση δείγματος, με τρόπο ώστε να περάσουν στο σύνολό τους μέσα από το κόσκινο. Εισάγεται η αλεσμένη ποσότητα δείγματος μέσα σε φιάλη Erlenmeyer και καλύπτεται με 150 ml πετρελαϊκού αιθέρα. Το σύνολο εκτίθεται σε θερμοκρασία περιβάλλοντος μέχρι την επόμενη ημέρα και ανακινείται κατά διαστήματα.

Στη συνέχεια διηθείται με χωνί Büchner, εφοδιασμένο με στρώση βοηθητικού διήθησης, ή με πτυχωτό ηθμό. Το διαυγές διάλυμα που λαμβάνεται μεταγγίζεται λίγο-λίγο μέσα σε προζυγισμένη φιάλη των 100 ml. Ο διαλύτης εξατμίζεται υπό ελαττωμένη πίεση, θερμαίνοντας τη φιάλη σε υδατόλουτρο στους 40 ° έως 50 °C. Μετά την εξάτμιση του διαλύτη, εξακολουθεί η θέρμανση υπό ελαττωμένη πίεση επί 10 λεπτά.

Μετά την ψύξη της φιάλης, προσδιορίζεται το βάρος του εκχυλίσματος. Διαλύεται το εκχύλισμα σε αιθυλικό αιθέρα σε αναλογία 1 ml αιθυλικού αιθέρα προς 60 mg εκχυλίσματος.

Ενεργοποιούνται οι λεπτές στιβάδες με θέρμανση σε θερμοκρασία 130 °C επί τρεις ώρες. Αφήνονται να ψυχθούν σε ξηραντήρα που περιέχει πήκτωμα διοξειδίου του πυριτίου. Οι πλάκες που δεν χρησιμοποιούνται αμέσως διατηρούνται μέσα στον ίδιο ξηραντήρα.

Φέρονται σε στιβάδα, κατά προτίμηση πρόσφατα ενεργοποιημένη, 20 μικρόλιτρα του διαυγούς διαλύματος υπό μορφή ταινίας σταθερού πλάτους και μήκους 3 εκατοστομέτρων, που σχηματίζεται από εφαπτόμενα σταγονίδια. Αφήνεται ο διαλύτης να εξατμιστεί.

Εμφανίζεται το χρωματογράφημα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος με τον τετραχλωράνθρακα, χρησιμοποιώντας χρωματογραφικό θάλαμο με επικαλυμμένα τα τοιχώματά του με διηθητικό χαρτί εμποτισμένο με διαλύτη. Μετά μία ώρα περίπου, ο διαλύτης έχει φθάσει σε ύψος 18 εκατοστομέτρων. Αφαιρείται η πλάκα και εκτίθεται στον αέρα για να εξατμιστεί ο διαλύτης. Εμφανίζεται για δεύτερη φορά το χρωματογράφημα, με τρόπο ώστε να διαχωριστούν καλλίτερα οι ταινίες. Εκτίθεται εκ νέου η πλάκα στον αέρα για να εξατμιστεί ο διαλύτης.

Ψεκάζεται η λεπτή στιβάδα πηκτώματος διοξειδίου του πυριτίου με διάλυμα 20 % φωσφορομολυβδαινικού οξέος σε αιθυλική αλκοόλη. Το χρώμα της στιβάδας πρέπει να είναι ομοιόμορφα κίτρινο. Εμφανίζονται οι ταινίες, θερμαίνοντας την ψεκασμένη πλάκα επί πέντε λεπτά στους 110 °C.

IV.   ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ

Αν το χρωματογράφημα παρουσιάσει μία μόνο έντονη κύρια ταινία που έχει Rf 0,4-0,5 περίπου, το σιτάρι που χρησιμοποιήθηκε για την παρασκευή του ζυμαρικού είναι σκληρό σιτάρι. Αν, αντίθετα, εμφανιστούν δύο κύριες ταινίες ίσης έντασης, η πρώτη ύλη που χρησιμοποιήθηκε είναι σιτάρι μαλακό. Τα μείγματα σκληρού και μαλακού σιταριού μπορούν να αξιολογηθούν εκτιμώντας τη σχετική ένταση των δύο ταινιών.

Αν διαπιστωθεί η ύπαρξη τριών ταινιών (δύο ταινιών στο ύψος των κυρίων ταινιών μαλακού σιταριού και μιας ενδιάμεσης ταινίας), υπάρχει προσθήκη αυγών στο ζυμαρικό. Σ’ αυτή την περίπτωση, η πρώτη ύλη που χρησιμοποιήθηκε είναι σιτάρι σκληρό, εφόσον η ανώτερη ταινία είναι λιγότερο έντονη από την ενδιάμεση ταινία. Αντίθετα, αν η ανώτερη ταινία είναι εντονότερη από την ενδιάμεση ταινία, η πρώτη ύλη που χρησιμοποιήθηκε είναι σιτάρι μαλακό.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙV

Καταργούμενος κανονισμός με την τροποποίησή του

Κανονισμός (ΕΟΚ) αριθ. 4154/87 της Επιτροπής	(ΕΕ L 392 της 31.12.1987, σ. 19).
Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 203/98 της Επιτροπής	(ΕΕ L 21 της 28.1.1998, σ. 6).

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ V

Πίνακας αντιστοιχίας

Κανονισμός (ΕΟΚ) αριθ. 4154/87	Παρών κανονισμός
Άρθρα 1 έως 4	Άρθρα 1 έως 4
Άρθρο 5	—
—	Άρθρο 5
Άρθρο 6	Άρθρο 6
Παραρτήματα Ι, ΙΙ και ΙΙΙ	Παραρτήματα Ι, ΙΙ και ΙΙΙ
—	Παράρτημα ΙV
—	Παράρτημα V