ΑΠΌΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΊΟΥ (τέταρτο τμήμα)

της 17ης Μαΐου 2000

Υπόθεση Τ-203/98

Γιάννης Τζίκης

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπάλληλοι — Πειθαρχική διαδικασία — Ανάκληση — Αιτιολογία — Υποστατό των πραγματικών περιστατικών — Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως»

Πλήρες κείμενο στη γαλλική γλώσσα   ΙΙ-393

Αντικείμενο:

Προσφυγή έχουσα ως αντικείμενο, αφενός, αίτηση ακυρώσεως της αποφάσεως της 27ης Οκτωβρίου 1998 με την οποία η αρμόδια για τους διορισμούς αρχή επέβαλε στον προσφεύγοντα την πειθαρχική κύρωση της ανακλήσεως χωρίς κατάργηση ή μείωση του δικαιώματος συντάξεως λόγω αρχαιότητας και, αφετέρου, αγωγή αποζημιώσεως.

Απόφαση:

Η απόφαση της ΑΔΑ της 27ης Οκτωβρίου 1998 με την οποία επιβάλλεται στον προσφεύγοντα η πειθαρχική κύρωση της ανακλήσεως χωρίς κατάργηση ή μείωση του δικαιώματος συντάξεως λόγω αρχαιότητας απορρίπτεται. Η προσφυγή απορρίπτεται κατά τα λοιπά. Η Επιτροπή φέρει το σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

1. Υπάλληλοι – Βλαπτική απόφαση – Πειθαρχική κύρωση – Υποχρέωση αιτιολογήσεως – Περιεχόμενο

   (Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 25)

2. Υπάλληλοι – Πειθαρχικό καθεστώς – Κύρωση – Ανάκληση – Εξουσία εκτιμήσεως της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής – Δικαστικός έλεγχος – Περιεχόμενο – Όρια

   (Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 86 έως 89)

3. Υπάλληλοι – Προσφυγή – Αγωγή αποζημιώσεως – Ακύρωση της μη συνόμμου προσβαλλομένης πράξεως – Πρόσφορη αποκατάσταση της ηθικής βλάβης

   (Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 91)

1.  Η αιτιολόγηση αποφάσεως με την οποία επιβάλλεται πειθαρχική κύρωση σε υπάλληλο πρέπει να διευκρινίζει επακριβώς τις συγκεκριμένες πράξεις που καταλογίστηκαν εις βάρος του ενδιαφερομένου, καθώς και τις σκέψεις που οδήγησαν την αρμόδια για τους διορισμούς αρχή να υιοθετήσει την επιλεγείσα κύρωση. Περαιτέρω αν η επιβληθείσα κύρωση είναι αυστηρότερη από εκείνη που είχε προταθεί στη γνώμη του πειθαρχικού συμβουλίου, η απόφαση πρέπει να προσδιορίζει τους λόγους που οδήγησαν την αρμόδια αρχή να μη λάβει υπόψη της την προταθείσα από το συμβούλιο αυτό κύρωση.

   (βλ. aκέψη 32)

   Παραπομπή: ΔΕΚ, 29 Ιανουαρίου 1985, 228/83, F. κατά Επιτροπής, Συλλογή 1985, σ. 275, σκέψη 35

2.  Η αρμόδια για τους διορισμούς αρχή έχει εξουσία να προβεί σε εκτίμηση της ευθύνης του υπαλλήλου, διαφορετική από την εκτίμηση που έχει σχηματίσει σχετικώς το πειθαρχικό συμβούλιο· έχει επίσης την εξουσία να επιλέγει στη συνέχεια, την πειθαρχική κύρωση την οποία θεωρεί πρόσφορη προς κολασμό των πειθαρχικών παραπτωμάτων τα οποία έχουν κριθεί αποδεδειγμένα εις βάρος του. Εφόσον τα άρθρα 86 έως 89 του ΚΥΚ δεν προβλέπουν σταθερή σχέση μεταξύ των πειθαρχικών κυρώσεων που αναφέρονται στα άρθρα αυτά και των διαφόρων παραπτωμάτων των υπαλλήλων και δεν διευκρινίζει σε ποιο μέτρο η ύπαρξη επιβαρυντικών ή ελαφρυντικών περιστάσεων υπεισέρχεται στην επιλογή της κυρώσεως, ο καθορισμός της επιβληθησομένης κυρώσεως πρέπει να στηρίζεται σε συνολική εκτίμηση, εκ μέρους της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής, όλων των συγκεκριμένων πράξεων και των ιδιαιτέρων περιστάσεων κάθε ατομικής περιπτώσεως. Απόφαση με την οποία επιβάλλεται η κύρωση της ανακλήσεως συνεπάγεται κατ' ανάγκην λεπτής φύσεως θεωρήσεις εκ μέρους του θεσμικού οργάνου, λαμβανομένων υπότψη των ιδιαιτέρως σοβαρών συνεπειών που απορρέουν εξ αυτής. Συναφώς, το θεσμικό όργανο διαθέτει ευρεία εξουσία εκτιμήσεως και το Πρωτοδικείο δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εκτίμηση του στην εκτίμηση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής, εφόσον ο δικαστικός έλεγχος περιορίζεται σε εξακρίβωση του υποστατού των αποδειχθέντων πραγματικών περιστατικών, της μη υπάρξεως πρόδηλης πλάνης εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών και της μη υπάρξεως καταχρήσεως εξουσίας.

   (βλ. σκέψεις 48 έως 50)

   Παραπομπή: ΠΕΚ, 28 Ιουνίου 1996, Τ-500/93, Υ κατά Δικαστηρίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 1996, σ. Ι-Α-335 και ΙΙ-977, σκέψεις 34 και 56

3.  Η ακύρωση πράξεως της διοικήσεως που έχει προσβληθεί από υπάλληλο συνιστά καθαυτή πρόσφορη αποκατάσταση και, κατ' αρχήν, επαρκή αποκατάσταση κάθε υλικής βλάβης που ο προσφεύγων μπορεί να έχει υποστεί.

   (βλ. σκέψη 66)

   Παραπομπή: ΠΕΚ, 21 Μαρτίου 1996, Τ-376/94, Otten κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1996, σ. Ι-Α-129 και ΙΙ-401, σκέψη 55