Υπόθεση C‑369/17

Shajin Ahmed

κατά

Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

[αίτηση του Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως]

«Προδικαστική παραπομπή – Χώρος ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης – Σύνορα, άσυλο και μετανάστευση – Καθεστώς πρόσφυγα ή καθεστώς επικουρικής προστασίας – Οδηγία 2011/95/ΕΕ – Άρθρο 17 – Αποκλεισμός από το καθεστώς επικουρικής προστασίας – Λόγοι – Καταδίκη για σοβαρό έγκλημα – Καθορισμός του βαθμού σοβαρότητας βάσει της προβλεπόμενης από το εθνικό δίκαιο ποινής – Επιτρέπεται – Απαιτείται εξατομικευμένη αξιολόγηση»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα)
της 13ης Σεπτεμβρίου 2018

1. Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης–Ερμηνεία–Διάταξη που δεν παραπέμπει ρητώς στο δίκαιο των κρατών μελών–Αυτοτελής και ενιαία ερμηνεία–Εφαρμογή ως προς τις έννοιες «σοβαρό έγκλημα», «ιδιαίτερα σοβαρό έγκλημα» και «σοβαρό μη πολιτικό έγκλημα» κατά την έννοια της οδηγίας 2011/95

   (Οδηγία 2011/95 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρα 12 § 2, στοιχείο βʹ, 14 § 4, στοιχείο βʹ, και 17 § 1, στοιχείο βʹ)

2. Συνοριακοί έλεγχοι, άσυλο και μετανάστευση–Πολιτική ασύλου–Καθεστώς πρόσφυγα ή καθεστώς επικουρικής προστασίας–Οδηγία 2011/95–Αποκλεισμός από το καθεστώς επικουρικής προστασίας–Λόγοι αποκλεισμού–Διάπραξη σοβαρού εγκλήματος–Εθνική κανονιστική ρύθμιση η οποία ορίζει τον βαθμό σοβαρότητας του εγκλήματος με μόνο κριτήριο τη διάρκεια της προβλεπόμενης για το έγκλημα αυτό ποινής–Δεν επιτρέπεται–Λόγος αποκλεισμού που προϋποθέτει εξατομικευμένη αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών από την αρμόδια αρχή

   (Οδηγία 2011/95 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 17 § 1, στοιχείο βʹ)

1.  Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

   (βλ. σκέψεις 33, 34, 36)

2.  Το άρθρο 17, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, της οδηγίας 2011/95/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, για ένα ενιαίο καθεστώς για τους πρόσφυγες ή για τα άτομα που δικαιούνται επικουρική προστασία και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης προστασίας, αντιτίθεται σε νομοθετική ρύθμιση κράτους μέλους δυνάμει της οποίας ο αιτών επικουρική προστασία θεωρείται ότι έχει διαπράξει «σοβαρό έγκλημα» κατά την έννοια της διάταξης αυτής, λόγω του οποίου μπορεί να αποκλειστεί από την εν λόγω προστασία, με μόνο κριτήριο την ποινή που προβλέπει για το έγκλημα αυτό η νομοθεσία του συγκεκριμένου κράτους μέλους. Εναπόκειται στην αρμόδια εθνική αρχή ή στο αρμόδιο εθνικό δικαστήριο που έχουν επιληφθεί της αιτήσεως επικουρικής προστασίας να εκτιμήσουν τη σοβαρότητα του επίμαχου αδικήματος, προβαίνοντας σε πλήρη εξέταση όλων των ιδιαίτερων περιστάσεων της συγκεκριμένης περίπτωσης.

   Συναφώς, τονίζεται ότι, αν και το κριτήριο της προβλεπόμενης από την ποινική νομοθεσία του οικείου κράτους μέλους ποινής έχει ιδιαίτερη σημασία για την εκτίμηση του βαθμού σοβαρότητας του εγκλήματος που δικαιολογεί τον αποκλεισμό από την επικουρική προστασία του άρθρου 17, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, της οδηγίας 2011/95, εντούτοις η αρμόδια αρχή του οικείου κράτους μέλους μπορεί να επικαλεστεί τον προβλεπόμενο από τη διάταξη αυτή λόγο αποκλεισμού μόνον αφού προβεί, για κάθε περίπτωση ατομικά, σε εκτίμηση των συγκεκριμένων πραγματικών περιστατικών των οποίων έχει λάβει γνώση, προκειμένου να κρίνει εάν συντρέχουν σοβαροί λόγοι να πιστεύεται ότι οι πράξεις που τέλεσε ο ενδιαφερόμενος, ο οποίος πληροί κατά τα λοιπά τα κριτήρια υπαγωγής στο καθεστώς του πρόσφυγα, εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του συγκεκριμένου λόγου αποκλεισμού (βλ., κατ’ αναλογία, αποφάσεις της 9ης Νοεμβρίου 2010, B και D, C‑57/09 και C‑101/09, EU:C:2010:661, σκέψη 87, και της 31ης Ιανουαρίου 2017, Lounani, C‑573/14, EU:C:2017:71, σκέψη 72).

   (βλ. σκέψεις 55, 58 και διατακτ.)